Πόσο μακριά είναι η Ινδία;

Εζησαν στην αδικία και πέθαναν απ' αυτή. 23 παιδιά στην Ινδία έχασαν τη ζωή τους από δηλητηριασμένο φαγητό που τους προσφέρθηκε στο σχολείο, στο πλαίσιο προγράμματος άμβλυνσης κάπως του υποσιτισμού που θερίζει τη φτωχολογιά και τα παιδιά της. Στην ταχύτατα αναπτυσσόμενη Ινδία καταγράφεται - όπως άλλωστε και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο - έντονα το κοντράστ ανάμεσα στον ασύλληπτο πλούτο και στην ασύλληπτη φτώχεια.

Στη χώρα υπάρχουν 61 δισεκατομμυριούχοι με περιουσία ίση με το 1/3 του ΑΕΠ της χώρας. Από την άλλη, σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της κυβέρνησης, το 80% του ινδικού πληθυσμού, που είναι περισσότεροι από 800 εκατομμύρια άνθρωποι, επιβιώνουν με λιγότερο από μισό δολάριο τη μέρα!!! Στην Ινδία ένα εκατομμύριο Ινδοί αγρότες έχουν δώσει τέλος στη ζωή τους, τα τελευταία χρόνια υπό την πίεση οφειλών, καθώς πήραν δάνεια τα οποία δεν μπόρεσαν να αποπληρώσουν. Ανθεί το εμπόριο οργάνων, αφού απελπισμένοι άνθρωποι για να σώσουν τα παιδιά τους από την πείνα πουλάνε για πενταροδεκάρες τα νεφρά τους. Η κεντρική κυβέρνηση δαπανά 0,09% του προϋπολογισμού για δημόσια Υγεία, σε όλα τα στάδια, ενώ τα κονδύλια για την Παιδεία φτάνουν το 2,75%...

Πόσο μακριά άραγε είναι η πραγματικότητα αυτή από την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ελλάδα; Ας αναλογιστεί κανείς τις ανατροπές που έφερε η καπιταλιστική κρίση, η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για το ξεπέρασμά της προς όφελος των μονοπωλίων στην ποιότητα ζωής του λαού, στο εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, την Ασφάλιση, την Παιδεία, την Υγεία, παντού. Ανατροπές που θα μείνουν, καθώς είναι διαρκείας η ευεργετική για τους καπιταλιστές επίδρασή τους. Σήμερα για το ξεπέρασμα της κρίσης και αύριο, στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης, για να μεγιστοποιηθεί η κερδοφορία και να ενισχυθεί ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Με την ανεργία να σπάει το ένα μετά το άλλο τα κοντέρ και το λαϊκό εισόδημα να έχει καταβαραθρωθεί, χιλιάδες εργατικές λαϊκές οικογένειες αδυνατούν να ανταποκριθούν στις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες τους και τέτοια είναι η τροφή. Σχετικές έρευνες δείχνουν για όσους ακόμα έχουν να φάνε, άγριο ψαλίδι στα ποσά που δαπανούσαν για αγορά τροφίμων. Σε ακόμα χειρότερη θέση αυτοί που δεν έχουν. Χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται, φαινόμενα λιποθυμίας στο σχολείο κινητοποίησαν γονείς αλλά και εκπαιδευτικούς στην κατεύθυνση εξεύρεσης μιας λύσης που θα κρατάει τα παιδιά στα πόδια τους και θα τους επιτρέπει να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του σχολείου.

Ηταν το ελάχιστο που θα μπορούσαν καταρχήν να πράξουν, μόνο που το πρόβλημα δε λύνεται έτσι, ενώ κι άλλου είδους κίνδυνοι καιροφυλακτούν. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο προγράμματος της ΕΕ διανομής φρούτων στα σχολεία, διαπιστώθηκαν παρτίδες σάπιων, ενώ πριν δύο χρόνια είχε ανιχνευτεί φυτοφάρμακο στα διανεμόμενα φρούτα. Σκοπός του προγράμματος ήταν να μάθουν στα παιδιά ότι η κυβέρνηση και η ΕΕ φροντίζουν δήθεν για τη σωστή διατροφή τους και ότι η υγιεινή διατροφή είναι θέμα «εκπαίδευσης και κουλτούρας»... Σωστός εμπαιγμός δηλαδή απ' αυτούς που κλέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι των φτωχών οικογενειών. Απ' αυτούς που ευθύνονται για τον υποσιτισμό των παιδιών. Ταγμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τσακίζουν για να το πετύχουν τις ζωές των ανθρώπων του μόχθου.

Επειδή για τα μονοπώλια ισχύει το «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη», επειδή είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, άλλωστε σε ένα απ' τα μνημόνια ρητά αναγράφεται ως στόχος να φτάσει η Ελλάδα σε θέση ικανή να ανταγωνίζεται άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως η Ινδία... Επειδή το μέλλον που προετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς είναι το ζοφερό παρόν που βιώνουν οι κολασμένοι της κάθε Ινδίας, ας πάρουμε επιτέλους τα μέτρα μας, ας γίνουμε εμείς οι διαμορφωτές του μέλλοντος που ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας.

Η αλληλεγγύη απέναντι στις εργατικές λαϊκές οικογένειες που αδυνατούν να καλύψουν ανάγκες σίτισης, ένδυσης και άλλες είναι εκ των ων ουκ άνευ. Θα είναι όμως δώρο άδωρο αν δεν αποτελεί πλευρά της πάλης του εργατικού λαϊκού κινήματος, που στοχεύει ακριβώς εκεί όπου η φτώχεια και η αδικία αναπαράγεται, στον καπιταλισμό και τα θεμέλιά του. Η ταξική αλληλεγγύη είναι αναπόσπαστο μέρος αυτής της πάλης. Και δε συναντάται πουθενά με φιλανθρωπίες, με λογικές ελεημοσύνης, διαχείρισης της φτώχειας, που σαν παραπέτασμα κρατάνε αθέατη την αιτία του προβλήματος απ' αυτούς που έχουν κάθε λόγο να παλέψουν για να τη συντρίψουν.

Β. Ν.

Ριζοσπάστης