Ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος

ή εμπρός για ένα νέο εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό;

To μέλος της Γραμματείας της «Αυτόνομης Παρέμβασης» Γιώργος Χαρίσης χαιρετίζοντας τη σύσκεψη ορισμένων ομοσπονδιών με πρωτοβουλία της ΠΟΕ-ΟΤΑ (ομοσπονδίες που κατά κύριο λόγο επηρεάζονται από την ΑΠ) αναρωτιέται αν είναι ένα νέο βήμα ή ένα βήμα μετέωρο (υποθέτουμε εννοεί για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος) και διαπιστώνει ότι:

-- «Οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν θέλουν και δεν μπορούν να ηγηθούν ενός αγώνα ανατροπής, γιατί έχουν συνδεθεί με την ήττα και οι πλειοψηφίες τους συνέδεσαν την ύπαρξή τους με τη διάσωση του παραπαίοντος, του αστικού πολιτικού κατεστημένου»...

-- «Οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που δεν εκπροσωπούν τις πραγματικές ανάγκες και διαθέσεις των εργαζομένων, αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα μιας εργατικής αντεπίθεσης, που μαζί με τους άνεργους, τη νεολαία και τα κατεστραμμένα μεσαία στρώματα, να ηγηθούν ενός ανένδοτου αγώνα πολιτικής ανατροπής»...

-- «Ο αγώνας σήμερα είναι κυρίως πολιτικός και όποιος δεν το καταλαβαίνει αναπαράγει την εσωστρέφεια και την ηττοπάθεια στο εργατικό κίνημα, οδηγεί τους αγώνες σε αδιέξοδο και αντικειμενικά εξυπηρετεί τους πολιτικούς σχεδιασμούς των αντιπάλων»...

-- Οτι η σύσκεψη αυτή των ομοσπονδιών ήταν ποιοτικά από προηγούμενες καλύτερη, κυρίως γιατί διαφάνηκε συμφωνία οι συγκεκριμένες οργανώσεις να ηγηθούν ενός αγώνα πολιτικής ανατροπής και γιατί αναδείχνεται ένα βασικό κέντρο μεγάλων συνδικάτων που μπορούν να μπουν μπροστά σε ένα διαρκή αγώνα πολιτικής ανατροπής, αφού το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων - που προσπαθούσαν να στήσουν όπως ο ίδιος ισχυρίζεται - έκλεισε τον κύκλο του.

Στην προκειμένη περίπτωση κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να ξεγελαστεί. Δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή το «καλώς τονε και ας άργησε»...

Ως ΠΑΜΕ θα καλωσορίζαμε όλους όσοι έστω και 10 χρόνια αργότερα διαπιστώνουν ορισμένα από αυτά που διαπίστωνε το ΠΑΜΕ, και πριν από όλα το λόγο της δημιουργίας του και των πρωτοβουλιών του για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Ακόμα και αυτούς που χαρακτήρισαν την τεράστια - ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους (όπως η ζωή επιβεβαίωσε) - πρωτοβουλία ίδρυσης του ΠΑΜΕ ως «διασπαστική ενέργεια».

Ακόμα και αυτούς που χαρακτήρισαν την άρνηση συμμετοχής στα προεδρεία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ «διάσπαση», «αναχωρητισμό» και «απόφαση για -δήθεν- δημιουργία άλλης ΓΣΕΕ».

Ακόμα και αυτούς που κατηγορούσαν το ΠΑΜΕ για τις μαχητικές και καλά οργανωμένες «ξεχωριστές» συγκεντρώσεις, συκοφαντώντας το με το αισχρό ψέμα ότι «δεν ασχολείται με τα καθημερινά προβλήματα», «τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα Παρουσία», και ας είναι το μόνο που καθημερινά έχει δράση για την αντιμετώπιση των καθημερινών, άμεσων και οξύτατων προβλημάτων της εργατικής τάξης.

Αρκεί όλοι οι παραπάνω, έστω και καθυστερημένα, να διαπίστωναν την ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, χειραφέτησής του από τη γραμμή συμπόρευσης με την εργοδοσία, χειραφέτησης από τα κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό, από τη γραμμή στήριξης των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Ομως, ο οπορτουνισμός όσες προβιές και αν αλλάξει πάντα οπορτουνισμός μένει.

Και αυτά που λέει το μέλος της Γραμματείας της «Αυτόνομης Παρέμβασης» και κυρίως αυτά που δε λέει, οι πρωτοβουλίες που παίρνουν και ο τρόπος δουλειάς τους, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Ας ξεκινήσουμε από τη βαρύγδουπη διαπίστωση του ότι «το ΠΑΜΕ δε θέλει αγώνες και κινητοποιήσεις μεγάλης έντασης γιατί το ΚΚΕ εκτιμά ότι τις πιστώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ».

Αλήθεια, γνωρίζουν πολλές εργατικές, ή, άλλες κινητοποιήσεις μεγάλης έντασης, που έλειπε το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ και δεν πρωτοστάτησαν στην οργάνωσή τους;

Εχουν να επιδείξουν αγώνες μεγαλύτερης έντασης και έκτασης από τους αγώνες των ναυτεργατών, της «Χαλυβουργίας», των αγροτών, της ΜΕΒΓΑΛ, της «Ανακύκλωσης», της ΦΑΓΕ, της PHONEMARKETING κ.α. όπου πρωτοστάτησαν τα στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ;

Εννοούν μήπως «"μεγάλης έντασης» κινητοποιήσεις τις απεργίες διάρκειας που προτείνουν και στις οποίες η συμμετοχή των εργαζόμενων με ευθύνη τους είναι ελάχιστη (όπως στους Εκπαιδευτικούς, στην Υγεία, στην Ενέργεια...) και που τα περισσότερα στελέχη τους τα «μαζεύουν» πρώτοι - πρώτοι στην επιστράτευση και στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι απεργοσπάστες, όπως τα στελέχη τους στο Εμπόριο, το Φάρμακο, τα Πετρέλαια κλπ;

Εχουν κλάδους με συμμετοχή και μαζικότητα σε απεργίες και απεργιακές εκδηλώσεις πιο μαζικές απ' αυτές του ΠΑΜΕ; Ενα παράδειγμα θα μας αρκούσε.

Σε ό,τι αφορά την πολιτικοποίηση της πάλης των συνδικάτων

Εχουν πολλά συνδικάτα να επιδείξουν που είναι στην επιρροή τους, που να έχουν γραμμή ρήξης και αντιπαράθεσης με την καπιταλιστική εργοδοσία, με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων και δεν περιορίζονται στην αλλαγή της αστικής κυβέρνησης με άθικτη την καπιταλιστική εργοδοσία και τα προνόμιά της, που να μην επιλέγουν μοντέλα διαχείρισης και διαχειριστές του καπιταλισμού;

Εχουν τέτοια συνδικάτα και κάποια πολιτική συμμαχιών;

Εκτός και αν εννοούν «πολιτική συμμαχιών» την επιλογή καπιταλιστικών ομίλων, όπως για παράδειγμα κάνουν τα στελέχη τους στη φαρμακοβιομηχανία, υποστηρίζοντας συγκεκριμένους καπιταλιστές, την κοινή δράση με την ηγεσία των «Ελεύθερων Συνδικάτων» ή τη στήριξη «επαναστατών» τύπου Ολάντ, Μελανσόν, Γκρίλο, Ομπάμα κ.ά. ή τις συμμαχίες των νοτίων καπιταλιστών της Ευρώπης και των καπιταλιστικών κυβερνήσεών τους, ενάντια στους βόρειους καπιταλιστές της Ευρώπης και τις κυβερνήσεις τους...

Εχουν πολλά εργατικά συνδικάτα να επιδείξουν που να έχουν προχωρήσει σε κοινό πρόγραμμα με συνδικάτα των αυτοαπασχολουμένων και των μικρών βιοτεχνών και εμπόρων, των φτωχών αγροτών, της νεολαίας των γυναικών, που να έχουν κοινή δράση και πρωτοβουλίες να παρουσιάσουν στην κατεύθυνση του κοινού μετώπου των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στις πολυεθνικές, στην πολιτική των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις;

Αλλά ας δούμε ποιες είναι, επίσης, οι ηγεσίες των συγκεκριμένων συνδικάτων που θα ηγηθούν της ανασύνταξης και αυτού του πολιτικού αγώνα και που ανάμεσα σε άλλες είναι οι ηγεσίες της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, των Πετρελαίων, των Ιατρικών Επισκεπτών, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, των Θυρωρών, των Ηλεκτροτεχνιτών, της Ομοσπονδίας Προσωπικού Τύπου, της ΠΟΘΑ, των Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών κ.α.

Οι συγκεκριμένες ηγεσίες στο παρελθόν στήριξαν όλες τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούσε η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στους κλάδους τους.

Εχουν δεχτεί και έχουν υπογράψει μαζί με την εργοδοσία μειώσεις μισθών, απολύσεις και γενικά είναι υπέρ της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, της λειτουργίας δημοσίων οργανισμών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, των επενδύσεων από τους καπιταλιστές για τα κέρδη τους που τις ονομάζουν «για την ανάπτυξη της οικονομίας».

Αρα, ο αγώνας τους δεν είναι ενάντια στην καπιταλιστική εργοδοσία, στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Τότε, πού εξαντλείται ο πολιτικός αυτός αγώνας ;

Μα, φυσικά «να φύγει η Σαμαράς και το μνημόνιο και να έρθει ο Τσίπρας ως καλύτερος διαπραγματευτής». Δηλαδή συνέχιση της ίδιας στρατηγικής, χωρίς να θιχτούν στο ελάχιστο τα καπιταλιστικά προνόμια, πολύ περισσότερο να αμφισβητηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, όπως γίνεται στη Γαλλία, στη Βραζιλία, στις ΗΠΑ και τις άλλες χώρες που ο ΣΥΡΙΖΑ τις έφερνε ως πρότυπα. Αλλωστε η «κατάργηση των μνημονίων» που πέρασε από σαράντα κύματα, από αμέτρητες κωλοτούμπες και έγινε «διαπραγμάτευση», έδωσε τη θέση της στην «πάλη για την υπεράσπιση της δημοκρατίας».

Βάζουν τα συνδικάτα στην εξυπηρέτηση του σχεδίου να έρθει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση και κατά τα άλλα κατηγορούν το ΚΚΕ ότι κομματικοποιεί την πάλη των συνδικάτων, τα εντάσσει στη στρατηγική του...

Ενδιαφέρεται το ΠΑΜΕ να φύγει αυτή η κυβέρνηση μια ώρα αρχύτερα; Ούτε λόγος. Το ΠΑΜΕ δίνει καθημερινά μάχες στους τόπους δουλειάς, όχι μόνο να πειστούν οι εργαζόμενοι να γυρίσουν την πλάτη σε αυτή την κυβέρνηση, αλλά και να δράσουν οργανωμένα ενάντια στα μέτρα που παίρνει.

Το ερώτημα είναι τι πρέπει να αντικαταστήσει αυτήν την κυβέρνηση. Και δεν είναι προς όφελος των εργαζόμενων να την αντικαταστήσει μια άλλη κυβέρνηση από κάποιο άλλο κόμμα ή από κάποια άλλη συμμαχία κομμάτων, με διαφορετικό μείγμα διαχείρισης αλλά με την ίδια στρατηγική.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, μεν, άλλο μείγμα διαχείρισης από τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά, η στρατηγική του είναι υπέρ μιας ανταγωνιστικής καπιταλιστικής οικονομίας σε μια ανταγωνιστική καπιταλιστικά Ενωμένη Ευρώπη. Την ίδια ακριβώς στρατηγική με τη σημερινή κυβέρνηση.

Συνεπώς, με ποια γραμμή πρέπει να διεξάγεται η πολιτική πάλη των συνδικάτων; Πού θα στοχεύουν οι ανεβασμένες μορφές πάλης, η πολιτική απεργία; (η οποία πρέπει να γίνει με απεργούς, όχι χωρίς απεργούς, όπως στις απεργίες διάρκειας που εξαγγέλλουν).

Η απάντηση που δίνουν είναι: «Ενάντια στον Σαμαρά και το Μνημόνιο, στην αλλαγή κυβέρνησης». Οχι ενάντια στα μονοπώλια, την καπιταλιστική ιδιοκτησία, όχι ενάντια συνολικά στα κόμματα της καπιταλιστικής διαχείρισης, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση το ΝΑΤΟ κλπ.

Σε ποιες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα θα στηριχτεί η ανασύνταξη; Σε αυτές που έβαλαν πλάτη να απαξιωθεί, στην πλειοψηφία του, να ενσωματωθεί στη στρατηγική του κεφαλαίου, ή, σε αυτές που αντιστάθηκαν, σε αυτές που παλεύουν για την ενότητα της εργατικής τάξης με βάση τα ταξικά της συμφέροντα και για ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα μάχεται για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και όχι για άλλη διαχείριση προς όφελος της διαιώνισης του καπιταλισμού;

Η απάντηση που δίνουν είναι σαφής: Στα παλιά σκουριασμένα και σάπια υλικά. Τρανό παράδειγμα; Αυτοί που φιλοδοξούν να ηγηθούν ενός μακρόχρονου πολιτικού αγώνα και της πολιτικής απεργίας διαρκείας δεν είχαν ενημερώσει όχι τους εργαζόμενους των κλάδων τους, που υποτίθεται ότι θα κάνουν την πολιτική απεργία, αλλά ούτε και αυτές τις διοικήσεις των ομοσπονδιών παρά το ότι έχουν την πλειοψηφία να πάρουν τυπικά αποφάσεις.

Συνεπώς, στο ερώτημα «νέο βήμα ή ένα μετέωρο βήμα;» η απάντηση είναι: ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ο οπορτουνισμός προσπαθεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Βάζει πλάτες στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος για τις αλλαγές που προϋποθέτει και χρειάζεται το αστικό πολιτικό σύστημα για την αναμόρφωσή του και τη συγκρότηση του νέου δίπολου, από τη μια με κορμό τη ΝΔ και από την άλλη με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

του Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*
* Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά, και μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ