Μετά
τον κομμουνισμό, στη Βουλγαρία πουλήθηκαν τα πάντα. Η μητέρα μου δούλευε
χημικός σε μια βιομηχανία και την απέλυσαν. Δεν μπορούσε να ξαναβρεί δουλειά.
Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία. Θυμάμαι που
κάποια στιγμή δεν μπορούσα να αγοράσω ούτε σοκολάτα – ήταν πανάκριβη. Απολύθηκε
πολύς κόσμος. Με τέτοιο επάγγελμα η μητέρα μου ήταν δύσκολο να βρει εργασία.
Αναγκάστηκε να φύγει και να έρθει στην Ελλάδα. Ηταν το ’95. Μετά από μερικά
χρόνια, το 2003, την ακολούθησα και ήρθα κι εγώ στην Ελλάδα.
Η
κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μού θυμίζει πολύ εκείνες τις
εποχές στη Βουλγαρία. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων, η ανεργία και όλα αυτά που
έγιναν και γίνονται καθημερινά θα αναγκάσουν πολύ κόσμο να φύγει. Οχι μόνο τα
«μυαλά», όπως λένε στις ειδήσεις. Αυτοί πάντα έφευγαν. Αλλά θα φύγει ο απλός
εργάτης, η παραγωγική δύναμη της χώρας.
Στη
Βουλγαρία, δούλευα σε εργοστάσιο γαλακτοκομικών προϊόντων. Κάποτε ήταν δημόσιο,
ύστερα δόθηκε σε ιδιώτη. Δούλευα με ελάχιστα λεφτά, τα οποία τα παίρναμε
έναντι, και τα ένσημα σε βάθος χρόνου. Πάντα δουλεύαμε παραπάνω, χωρίς βέβαια
ανταμοιβή. Οποιος είχε μια καλή γνωριμία ή περισσότερα λεφτά, πήρε τα καλύτερα
«φιλέτα» στη χώρα.
Στην
Ελλάδα ήρθαμε γιατί οι συνθήκες ήταν πολύ καλύτερες. Ηταν πιο εύκολο να
έρθουμε, γιατί ήταν κοντά και η μητέρα μου είχε πολλούς φίλους. Βρήκα δουλειά,
μάζεψα χρήματα και γύρισα πίσω. Ολοι οι φίλοι μου, ουσιαστικά η ζωή μου, ήταν
εκεί. Αλλά φτάνοντας στη Βουλγαρία κατάλαβα πως δεν υπήρχαν προοπτικές και
ελπίδες να κάνω κάτι και ξαναήρθα στην Ελλάδα. Και εδώ όμως ήταν δύσκολα. Δεν
ήξερα καλά τη γλώσσα, δεν είχα φίλους και ένιωθα πως ήμουν χαμένος. Ηθελα να
ξεκινήσω μια καινούργια ζωή σε έναν νέο τόπο. Να σπουδάσω. Ευτυχώς δεν ήμουν
μόνος. Είχα την οικογένειά μου εδώ που με βοήθησε να κάνω τα πρώτα μου βήματα.
Ξανάρχισα να δουλεύω, πήγα σε σχολή, έμαθα ελληνικά και σπούδασα συμβουλευτική
ψυχολογία.
Τώρα
δουλεύω σε μια πολυεθνική και συνεχίζω τις σπουδές μου με ειδίκευση στο
ψυχόδραμα. Θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς που μπορώ και ζω ακόμα
αξιοπρεπώς σε αυτή την κρίση. Δεν σκέφτομαι να φύγω γιατί εδώ είναι πια η ζωή
μου. Μου αρέσει και σκέφτομαι να μείνω. Εδώ ωρίμασα, παρόλο που ήρθα μεγάλος σε
ηλικία. Θέλω κάποια στιγμή να αποκτήσω σπίτι και να κάνω οικογένεια.
Στεφάν
(Βουλγαρία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου