«Μόνο η Σοβιετική Ένωση και ομόλογα καθεστώτα, όπως εκείνο της κομμουνιστικής Αλβανίας και της Βορείου Κορέας, μπορούν να συναγωνιστούν τη μνημονιακή Ελλάδα στην επίθεση εναντίον της ιδιωτικής περιουσίας»…

Τασκένδη – ΕΣΣΔ: Νεόχτιστες πολυκατοικίες στις πολιτείες
των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων

"Μόνο η Σοβιετική Ενωση και ομόλογα καθεστώτα, όπως εκείνο της κομμουνιστικής Αλβανίας και της Βορείου Κορέας, μπορούν να συναγωνιστούν τη μνημονιακή Ελλάδα στην επίθεση εναντίον της ιδιωτικής περιουσίας. Η βουλιμία των πιστωτών μας και η εκμετάλλευση των αδυναμιών της ημεδαπής πολιτικής τάξης οδηγούν γοργά τους Έλληνες στην ακτημοσύνη και την εξαθλίωση."

Πρόκειται για την εισαγωγή ενός ακόμα «αντικειμενικού» δημοσιεύματος της εφημερίδας «Δημοκρατία» (εδώ). Δεν πρωτοτυπεί βέβαια η «αντιμνημονιακή» φυλλάδα. Το πολύ σοβαρό θέμα της κατοικίας προσφέρεται για διαστρέβλωση της αλήθειας και άσκηση αντικομμουνισμού-αντισοβιετισμού –ακόμα και τόσο χοντροκομμένου- όπως και άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν –συμπτωματικά άραγε;- με δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων… στη «μνημονιακή» Ελλάδα. Τόσα και τόσα ακούμε κάθε μέρα από τα καθεστωτικά κανάλια «ενημέρωσης» για το «τέλος» του ελληνικού «κράτους-Σοβιέτ», και όπως είναι γνωστό, λέγε λέγε  η προπαγάνδα σε έναν βαθμό πιάνει, καταφέρνοντας να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, από τον πραγματικό ένοχο για την άσχημη κατάσταση που ζουν σήμερα, που δεν είναι άλλος από το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που παράγει την εκμετάλλευσή τους από μια δράκα κεφαλαιοκράτες. Επιπλέον, ο αντικομμουνισμός-αντισοβιετισμός μέσω της προπαγάνδας που στηρίζεται στην ημιμάθεια των πολλών, τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και/ή το συνειδητό ψέμα, «πουλάει» φύλλα και «επισκεψιμότητα», τροφοδότώντας παράλληλα με «επιχειρήματα» την άνοδο του φασισμού και την εξίσωσή του με το σύστημα που πρόσφερε στον εργαζόμενο τις μεγαλύτερες  κατακτήσεις του ανθρώπινου είδους.

Ας δούμε λοιπόν μερικά στοιχεία για τον τρόπο που η Σοβιετική Ένωση «επιτιθόταν» στην ιδιωτική κατοικία-περιουσία και –θέλοντας και μη- ας κάνει ο καθένας τις συγκρίσεις του. Θα αναφερθούμε στους Σοβιετικούς εργαζόμενους και πιο συγκεκριμένα στους οικοδόμους στην πρώην Σοβιετική Ουκρανία.

«[…] Επισκεφθήκαμε ένα νέο οικοδομικό συγκρότημα πολυκατοικιών. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι επρόκειτο για διαμερίσματα των δύο δωματίων. Στη μέση του συγκροτήματος ήταν έτοιμο κιόλας το σχολείο, η αποχέτευση, το κρύο και ζεστό νερό, η κεντρική θέρμανση και είχαν ετοιμάσει τα παρτέρια που τα γέμιζαν με μαύρο ξένο χώμα που θα γίνει ένας ωραίος λουλουδόκηπος. Πρέπει να τονίσουμε ότι η Σοβιετική Ένωση εφαρμόζει πρωτοπόρους μεθόδους δόμησης με προκατασκευή που έχουν σαν αποτέλεσμα να εξοικονομείται μεγάλη εργατική δύναμη. Αυτή η μέθοδος στοιχίζει πολύ λιγότερο από την κλασική που εφαρμόζουμε εμείς. […] Πρέπει να τονίσουμε ότι οι Οικοδόμοι έχουν προτεραιότητα στην χορήγηση κατοικίας. Τώρα (σημ. Οικ.: 1984) γίνεται προσπάθεια η κάθε κατοικία να έχει 13 τ.μ. ωφέλιμο χώρο για κάθε άτομο, χωρίς τους βοηθητικούς χώρους κουζίνα, μπάνιο κ.λπ. Το δε ενοίκιο, μαζί με όλα τα κοινόχρηστα, νερό ηλεκτρικό, θέρμανση δεν ξεπερνάει το 10% του μισθού και να σημειωθεί ότι εκεί απαραίτητα εργάζονται όλα τα μέλη της οικογένειας.»

Όσο για τις συνθήκες ζωής στις πόλεις:  

«[…] Οι πόλεις είναι μέσα στο πράσινο, έχουν τεράστια πάρκα, αποκεντρωμένες υπηρεσίες και μπορεί να πει κανείς αδίστακτα, ότι ο εργάτης που φεύγει από το εργοστάσιο ή ο Οικοδόμος από το εργοτάξιο και πάει στο σπίτι του ζει μέσα σε υγιεινότερο και ευχάριστο περιβάλλον. Η πόλη Ντονιέτσκ με 1.100.000 κατοίκους δεν φαίνεται καθόλου να έχει τόσο πληθυσμό. Δεν είναι σαν τις πόλεις τις δικές μας, μπετόν και άσφαλτος, χωρίς πράσινο που κοντεύουν να γίνουν ακατοίκητες από την ρύπανση. Σημειώνουμε ότι για κάθε κάτοικο της πόλης αντιστοιχούν 18 τ.μ. πράσινο.» 

Και επειδή δεν μπορούμε να δούμε το ζήτημα της κατοικίας ξεκομμένο από τις γενικότερες συνθήκες ζωής των εργαζομένων στην πρώην ΕΣΣΔ:

«[…]Οι Οικοδόμοι χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης στην Σοβιετική Ένωση. Αλλά και οι Οικοδόμοι εκτιμώντας τη σοβαρή αποστολή τους, ανταποκρίνονται στα καθήκοντα και τα πλάνα που τους αναθέτουν. Με πολύ χαρά και ικανοποίηση θα σου πουν πόσα εκατομμύρια λαϊκές κατοικίες, έχτισαν, πόσα εργοστάσια, σχολεία, νοσοκομεία, λέσχες πολιτισμού στο χρόνο που πέρασε, καθώς και άλλα έργα που συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη της Σοβιετικής Ένωσης και τη βελτίωση του επιπέδου της ζωής του Σοβιετικού λαού. […] Πρέπει να σημειώσουμε ότι τα Συνδικάτα στη Σοβιετική Ένωση διαχειρίζονται τεράστια ποσά και έχουν την ευθύνη για την κοινωνική ασφάλιση, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και όλα όσα σχετίζονται με τη ζωή του εργαζόμενου. Ο εργαζόμενος έχει τελείως δωρεάν φάρμακα, νοσοκομειακή περίθαλψη και πληρώνεται στο ακέραιο όταν είναι άρρωστος. Πολύ εφαρμόζεται η προληπτική ιατρική, έτσι κάθε 6 μήνες οι εργαζόμενοι περνάνε από γενική εξέταση (τσεκ-απ). Οι Οικοδόμοι στη Σοβιετική Ένωση είναι από τους καλύτερα αμοιβόμενους. Παίρνουν σύνταξη στα 60 χρόνια, δουλεύουν 5ήμερο και 40ωρο.» 

Οι εργαζόμενοι στην πρώην ΕΣΣΔ απολάμβαναν ακόμη μια σειρά από κατακτήσεις που εμείς, εδώ, (όχι σήμερα στη «μνημονιακή» Ελλάδα, αλλά διαχρονικά) μόνο στα όνειρά μας...

Στην «κομμουνιστική» Αλβανία, οι εργαζόμενοι ζούσαν σε δικά τους σπίτια, είχαν όλοι δουλειά, και δεν ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν για βασικά αγαθά όπως μόρφωση, υγεία, ασφάλιση, πολιτισμός και άλλα. Πέρα από άλλα ζητήματα που μπορεί να εξετάσει κανείς σχετικά με το πώς εξελίχτηκε ο σοσιαλισμός στην γειτονική χώρα  (προβλήματα και δυσλειτουργίες), τα παραπάνω θέματα –μαζί με άλλα- ήταν λυμένα για τον Αλβανικό λαό. Όποιος συζητήσει με Αλβανούς μετανάστες στη χώρα μας, που έζησαν τα χρόνια του σοσιαλισμού στην πατρίδα τους μπορεί να το διαπιστώσει και ο ίδιος.

Τώρα, σχετικά με... την επίθεση στην ιδιωτική κατοικία-περιουσία του «καθεστώς της Βορείου Κορέας», ομολογούμε πως η... αξιόπιστη «Δημοκρατία» μας αιφνιδίασε. Πάντως  έχουν πλάκα. Αν δεν κάνουμε λάθος η Λ.Δ. Κορέας κατηγορείται από τις κυβερνήσεις του «ελεύθερου» κόσμου, πως είναι ένα «απρόσιτο», «απομονωμένο» και «μυστικοπαθές» καθεστώς, κάτι σαν ένα ερμητικά κλειστό όστρακο, που κλείνει  την πόρτα στην «ελευθερία», τη «δημοκρατία» και τη «διαφάνεια». Πώς στο καλό έχει τέτοια «πληροφόρηση» από εκεί η φυλλάδα, είναι απορίας άξιο… Φαίνεται πως μπροστά στο αχαλίνωτο δημοσιογραφικό δαιμόνιο του συντάκτη της ακόμα και οι σκοτεινοί Βορειοκορεάτες λύγισαν…

Για να επανέλθουμε όμως στη σοβαρότητα-πραγματικότητα, παραθέτουμε σε αυτό το σημείωμα  ένα απόσπασμα από παλιότερη ανάρτηση-σχόλιό μας σε ανάλογο θέμα:

«Οι συνθήκες δουλειάς των πρώην Σοβιετικών συναδέλφων, οι οικονομικές απολαβές, τα δικαιώματα και οι παροχές του σοσιαλιστικού κράτους προς αυτούς, […] είναι ενδεικτικά της κυρίαρχης θέσης της εργατικής τάξης  στην σοσιαλιστική κοινωνία και κάθε προσπάθεια, ακόμα και σαν σκέψη, για σύγκριση με τις συνθήκες σε αντίστοιχους τομείς στην καπιταλιστική Ελλάδα της ΕΕ και των μνημονίων της «κρίσης» αποδείχνεται ουτοπική… Αποδείχνεται επίσης, αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, η ανατροπή τώρα του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά την εκμετάλλευση, τις «κρίσεις» και τα «μνημόνια» και σπρώχνει στην πλήρη εξαθλίωση εκατομμύρια εργαζόμενους, ανάμεσά τους και τους οικοδόμους, και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας, σοσιαλιστικής, όπου οι εργάτες θα είναι σε θέση να απολαμβάνουν  τα οφέλη από τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.»

Σήμερα, θέλουν δε θέλουν μερικοί, μπαίνουν συγκεκριμένα ερωτήματα που κάποια στιγμή οι περισσότεροι θα κληθούμε απ' την ίδια τη ζωή να απαντήσουμε (κάποιοι το κάναμε ήδη). Όπως, μπορούμε να φανταστούμε μια ζωή πέρα από αυτή που γνωρίσαμε και που μας αναγκάζουν να ζούμε; Είμαστε διατεθειμένοι να ξεριζώσουμε από μέσα μας στερεότυπα, όπως πχ πως πετυχημένος θεωρείται αυτός που διευρύνει την ατομική του ιδιοκτησία σε βάρος κάποιου άλλου, ή την τάση  να γίνουμε κάτι πιο μεγάλο (οικονομικά, υλικά) από αυτό που είμαστε; Μπορούμε, θέλουμε να προτάξουμε και να συνεισφέρουμε στο καλό των πολλών  σε βάρος της προσωπικής ικανοποίησης και ματαιοδοξίας μας; Έχουμε τα κότσια να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν; Πόσο και ποιο κόστος είναι αποφασισμένος ο καθένας μας να πληρώσει για όλα αυτά; Και για να το θέσουμε και αλλιώς,  όταν το σπίτι που μένεις είναι κρατική ιδιοκτησία, η οποία σου παραχωρείται εφ' όρου ζωής, όταν ισχύουν όλα τα παραπάνω και θα καταχτηθούν ακόμα περισσότερα στην μελλοντική οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όταν ο εργάτης χειρίζεται τα μέσα παραγωγής τα οποία του ανήκουν και παράλληλα ζει σαν Άνθρωπος, αναπτύσσει τις δεξιότητές του και καλλιεργεί την ψυχή  του, από όταν γεννιέται μέχρι να πεθάνει, τι νόημα έχουν οι τίτλοι ιδιοκτησίας στην πέτρα και το σίδερο;

ΥΓ. 1: Τα αποσπάσματα (μέσα σε εισαγωγικά) είναι από παλιότερη ανάρτησή μας εδώ.

ΥΓ. 2: Η φωτογραφία βρίσκεται στο βιβλίο των Άννας Ματθαίου – Πόπης Πολέμη «Η εκδοτική περιπέτεια των Ελλήνων κομμουνιστών. Από το βουνό στην υπερορία, 1947-1968», εκδόσεις Βιβλιόραμα – ΑΣΚΙ, Αθήνα 2003.

Κυριακή 14 Ιούλη 2013