Είσαι παχύσαρκος; Απελαύνεσαι...

Ενας παχύσαρκος Νοτιοαφρικανός είναι αναγκασμένος να εγκαταλείψει τη Νέα Ζηλανδία διότι οι υπηρεσίες της χώρας αυτής αρνούνται να καλύψουν το κόστος των νοσηλίων από ασθένειες που ενδέχεται να προκληθούν από το υπερβάλλον βάρος του, αναφέρει σε σημερινό της δημοσίευμα η εφημερίδα «Δι Πρες». Ο Αλμπερτ Μπούιτενχουις, που ζυγίζει 130 κιλά, και η σύζυγός του Μάρτι απειλούνται με απέλαση μετά την απόρριψη του αιτήματός τους για ανανέωση της βίζας εργασίας τους. Η νεοζηλανδική υπηρεσία μετανάστευσης (ΙΝΖ) εκτιμά πως η παχυσαρκία του τον εκθέτει σε «σοβαρό κίνδυνο» επιπλοκών της υγείας του, όπως διαβήτη, υπέρταση, καρδιακά νοσήματα και άπνοια κατά τη διάρκεια του ύπνου.

«Είναι σημαντικό όλοι οι μετανάστες να χαίρουν μιας αποδεκτής κατάστασης της υγείας τους κατά τρόπον ώστε να ελαχιστοποιούνται το κόστος και οι εργασίες των υγειονομικών υπηρεσιών της Νέας Ζηλανδίας», εξήγησε εκπρόσωπος της ΙΝΖ.

Ετσι όπως το πάνε δεν είναι μακριά ο καιρός που στον πλανήτη θα έχουν θέση μόνο όσοι θα βγαίνουν από συγκεκριμένα καλούπια ή θα χωράνε σε συγκεκριμένα καλούπια. Ολοι οι υπόλοιποι... στο πυρ το εξώτερον. Η συζήτηση που ανοίγει κάθε τέτοια είδηση είναι τεράστια, με ένα σωρό παραμέτρους που αφορούν μεταξύ πολλών άλλων στα πρότυπα που διαμορφώνονται, στο ρόλο της κοινωνικής ασφάλισης, στη βοήθεια που θα πρέπει να παρέχεται ώστε κάθε ένας που αντιμετωπίζει πρόβλημα παχυσαρκίας ή άλλο να βοηθιέται να το λύσει κ.ά. Το αυτονόητο όμως παραμένει, ο άνθρωπος δεν μπορεί να κρίνεται σαν κόστος ή βάρος σε μια κοινωνία βάσει της μέτρησης της ζυγαριάς του, αυτού ή του άλλου χαρακτηριστικού του, πόσο μάλλον αν πρόκειται για χαρακτηριστικά που το ίδιο το σύστημα που τα απορρίπτει συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξή τους. Και δεν θα κρίνεται έτσι, σε ένα άλλο σύστημα, όπου κίνητρο σχεδιασμού της κοινωνίας θα είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος.

Ριζοσπάστης