Με τα «νεύρα σπασμένα»…

Όσο καθυστερούσε να «απαντήσει» αυτοί ένιωθαν πως έχουν «ελπίδες» (κάποιοι λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία). Ερεθισμένοι από την περιδίνηση που προκαλούσε  στους εγκεφάλους τους η αναμονή έγραφαν σενάρια και  έπλαθαν ιστορίες για αγνούς και τίμιους πολεμιστές «εγκλωβισμένους» σε «λάθος» στρατόπεδα. Οι ίδιοι, βέβαια, κάνοντας πράξη το «όλοι μαζί», είχαν φροντίσει από νωρίς να οχυρωθούν στο «απέναντι» στρατόπεδο.

Η αντίδρασή τους έδειξε ότι δεν περίμεναν  αυτή την εξέλιξη, αλλού επένδυαν (αδιάφορο το «πώς» και το «γιατί»). Η «απάντηση» που τόσο πολύ περίμεναν ήρθε και έπεσε στον σβέρκο τους σαν σβουριχτή καρπαζιά που «πονάει» περισσότερο για την ντροπή που νιώθει αυτός που την τρώει, παρά για τον πραγματικό πόνο που προκαλεί. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η «μπάλα» χάθηκε. Για να είμαστε ακριβείς, την έχασαν.

Κάποιοι, παρά την μεγάλη εμπειρία τους στο δημόσιο λόγο και στα κοινά,  όντας εθισμένοι στη συνθηματολογία και το σλόγκαν «είσαι ό,τι δηλώσεις», επιμένουν να «περιμένουν» να ακούσουν για να (συγ)κρίνουν. Παραβλέποντας (σκόπιμα ή μη, αδιάφορο επίσης) το παλιό -όσο και η ζωή- αξίωμα που λέει πως οι πράξεις είναι αυτές που χαρακτηρίζουν τον κάθε άνθρωπο (άρα και τους ίδιους) και όχι οι δηλώσεις.

Οφείλουν  -αν δεν το έχουν κάνει ως τώρα- να αναπαράγουν –τουλάχιστον- από τα «μέσα» τους την «απάντηση» που έλαβαν. Για να αποδείξουν, έστω και για μια φορά, πως τους απόμειναν λίγα ψήγματα αληθινής ντροπής και φιλότιμου, και πως τα  χρόνια που πέρασαν δεν πήγαν χαμένα, οριστικά...

Κυριακή 1 Δεκέμβρη 2013.