Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Οι μαχητές του Γράμμου δε λύγισαν ποτέ, δόξα και τιμή στο ΔΣΕ - 27 Δεκέμβρη 1946


Σαν σήμερα, στις 27 Δεκέμβρη του 1946, οι αντάρτικες δυνάμεις που είχαν συγκροτηθεί για να αντισταθούν στις στυγνές διώξεις των αγωνιστών, των κομμουνιστών και του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό, μετονομάζονται σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΑΣ (Διαταγή 19 του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών). Δημιουργείται ένας από τους πιο δυναμικούς στον κόσμο Λαϊκούς Στρατούς, σε συνθήκες αντιλαϊκού καθεστώτος, χωρίς κρατικές πλάτες. Ποτέ τόσοι λίγοι, άοπλοι, σχεδόν πεινασμένοι και αποκομμένοι, κρατώντας ψηλά τη σημαία του αγώνα επί τρία χρόνια και πέντε μήνες, δεν πολέμησαν εναντίον τόσων πολλών, πάνοπλων, χορτάτων και διασυνδεμένων με ποταμούς εφοδίων. Ο αγώνας του ΔΣΕ, ανεξάρτητα από την τελική του έκβαση, ήταν αγώνας δίκαιος, απελευθερωτικός, αντιιμπεριαλιστικός για τη Λαϊκή Εξουσία, για έναν κόσμο καλύτερο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από τα ιδανικά αυτά πήγαζε το απαράμιλλο ηθικό και η υπεροχή των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ.

Ακολουθεί παλιότερο σχετικό άρθρο του Ριζοσπάστη:

Ιστορική αναφορά με αφορμή το 30ό Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ, που ολοκληρώνεται σήμερα με σύνθημα: «Η Ιστορία του ΚΚΕ διδάσκει: Αγώνας για την ανατροπή»


Με την κατοχή της Ελλάδας από τα στρατεύματα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας, το 1941, ο ελληνικός λαός γνώρισε δύσκολες μέρες. Ο δυνάμεις της αστικής τάξης διάλεξαν το δρόμο της φυγής, της συνεργασίας ή της σιωπηρής υποταγής. Eνα τμήμα επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές. Ενα άλλο τμήμα, μαζί με το παλάτι, διέφυγε στην Αίγυπτο και ένα τρίτο διάλεγε τη σιωπή ή την υποταγή.Οι κομμουνιστές, μέσα από τις φυλακές, τις εξορίες και την παρανομία που τους είχε ρίξει προηγουμένως η δικτατορία του Μεταξά, ανασύνταξαν τις δυνάμεις τους, ανασυγκρότησαν το ΚΚΕ και μπήκαν μπροστά για την οργάνωση της αντίστασης του λαού κατά των κατακτητών.
Μέσα από σκληρούς αγώνες, δημιουργήθηκε το ΕΑΜ (27/9/1941) ως κοινωνική πολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης, των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς και μεσαίων στρωμάτων της πόλης. Στις 16/2/42 δημιουργήθηκε το ένοπλο τμήμα του, ο ΕΛΑΣ, και στις 23/2/43 η ΕΠΟΝ.
Το ΚΚΕ υπήρξε η ψυχή, η καθοδηγητική δύναμη και ο κύριος αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης. Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα και τον εξανδραποδισμό, πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Η απελευθέρωση της χώρας βρήκε τον ελληνικό λαό τραυματισμένο, αλλά περήφανο και αισιόδοξο για το μέλλον του. Είχε κερδίσει την περηφάνια και αισιοδοξία του στα πεδία των μαχών.
Νέες μεγάλες δυσκολίες περίμεναν το λαϊκό κίνημα. Το κύριο πρόβλημα της αστικής τάξης και των Αγγλων συμμάχων της δεν ήταν η επούλωση των πληγών και η δικαίωση των αγώνων του λαού, αλλά η διασφάλιση των συμφερόντων τους στη μεταπολεμική Ελλάδα, η αποκατάσταση της εξουσίας τους. Επρεπε να αφοπλιστεί το ένοπλο λαϊκό δημοκρατικό κίνημα, να συντριβεί το ΚΚΕ.
Σε συνεργασία με τις στρατιωτικές δυνάμεις της Μ. Βρετανίας, σχεδίασαν την πλήρη συντριβή κάθε πνεύματος αντίστασης και λαϊκής δικαίωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.




Το επιχείρησαν το Δεκέμβρη του 1944 με τις ένοπλες δολοφονικές επιθέσεις κατά του λαού της Αθήνας. Συνέχισαν και μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Κατέφυγαν σε ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ ενάντια στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, στα μέλη του ΚΚΕ. Επέλεξαν το αιματοκύλισμα του λαού. Πάνω από 166 συμμορίες δολοφονούσαν, βίαζαν, τρομοκρατούσαν στην ελληνική ύπαιθρο. Με βάση την αντικομμουνιοτική νομοθεσία του Μεταξά, που παρέμεινε σχεδόν άθικτη, το Δεκέμβρη του 1945 ήταν φυλακισμένοι 17.984 αγωνιστές και υπό δίωξη με δικαστικά εντάλματα 48.956.Ενα χρόνο από την απαράδεκτη υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, σύμφωνα με στοιχεία του ΕΑΜ, ο απολογισμός ήταν φρικιαστικός: Πάνω από 1.192 δολοφονίες, 6.413 τρομοκρατικές πράξεις, 70.000 συλλήψεις. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Κ. Ρέντης στις 10 Δεκέμβρη 1945 ανακοίνωσε ότι μέχρι τότε είχαν διωχτεί 80.000 ΕΑΜίτες, για υποτιθέμενα κατοχικά αδικήματα, 40.000 απ' αυτούς βρίσκονταν ήδη στις φυλακές ως υπόδικοι ή κατάδικοι και ότι υπήρχαν άλλες 48.000 δικογραφίες αδιεκπεραίωτες. Ως τα μέσα του Αυγούστου του 1946, είχαν εκδοθεί και επιβληθεί 33 θανατικές ποινές και 39 καταδίκες σε ισόβια, ενώ ως τα τέλη του Οκτώβρη είχαν εξοριστεί 3.250 πολίτες.




To KKE κατάγγειλε το καθεστώς των διώξεων και του τρόμου, διοργάνωσε μαζικές διαμαρτυρίες, ενθάρρυνε το λαό.Στις 22 Αυγούστου του 1945 ο γενικός γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, σε συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, τόνισε ανάμεσα στα άλλα: «Η υπομονή μας έχει όρια. Και αυτά τα όρια είναι το εθνικό και το λαϊκό συμφέρον.
Δηλώνουμε και προειδοποιούμε πως, αν η κατάσταση αυτή δεν αλλάξει σύντομα και ριζικά προς μια ομαλή δημοκρατική εσωτερική εξέλιξη, θα απαντήσουμε στις πόλεις, στα χωριά και στα βουνά, με τα ίδια μέσα, που μας χτυπούν.
Εκατοντάδες χιλιάδες μπρατσωμένα, ροζιασμένα χέρια τίμιων Ελλήνων δουλευτάδων ζητούν να απαντήσουν ανοιχτά στις δολοφονίες και στις ατιμίες. Τους συγκρατεί μόνο η λαϊκή δημοκρατική πειθαρχία.
Μα, αυτό που σήμερα συγκρατούμε με τα δόντια, αύριο, με τη μοναρχική ασυδοσία, θα γίνει επιτακτικό εθνικό καθήκον... Και αν το υπέρτατο συμφέρον του λαού το απαιτήσει, στις βουνοκορφές και στους λόγγους θα ξαναντηχήσει το τροπαιοφόρο "Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα"».

«Τις αλυσίδες ή τα όπλα»

Το λαϊκό κίνημα εκείνων των χρόνων βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση, τις αλυσίδες ή τα όπλα.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, το 1946 συγκροτούνται Ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών (ΟΔΕΚΑ) με περιορισμένους σκοπούς: Προστασία της ζωής του λαού από τις εγκληματικές διώξεις του κράτους.




Τέτοιες ομάδες αναπτύχθηκαν στα Πιέρια, στον Ολυμπο, Θεσσαλία, Βέρμιο, Πάικο, Κεντρική Μακεδονία, Χάσια, Βόιο, Γράμμο, Βίτσι, Ηπειρο, Ρούμελη, Δυτική Μακεδονία, στο Μοριά.Δεκάδες στην αρχή, εκατοντάδες πιο ύστερα πήραν άλλοι για πρώτη και άλλοι για δεύτερη φορά τον τιμημένο δρόμο του βουνού για να γλιτώσουν από το μοναρχοφασιστικό αγριανθρωπισμό. Περήφανοι αγωνιστές της Αντίστασης, που παρέδωσαν τα τιμημένα όπλα τους μετά τη Βάρκιζα, ξανατράβαγαν τα γνώριμα γι' αυτούς μονοπάτια της λευτεριάς.
Ετσι ξαναγεννήθηκε το καινούριο αντάρτικο ενάντια στους εγχώριους και ξένους νέους κατακτητές.
Στις 31 του Μάρτη του 1946, στο Λιτόχωρο δίνεται το πρώτο οργανωμένο χτύπημα. Σημαίνει η καμπάνα του καινούριου ένοπλου αγώνα. Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι. Οι 33 του Λιτόχωρου άρχισαν να πληθαίνουν. Παιδιά του λαού, παιδιά της φτωχολογιάς ξανάπιαναν τα άρματα.
Γεννιέται ο ΔΣΕ. Στα μέσα του Ιούνη 1946 δημιουργούνται τα τοπικά αρχηγεία Μακεδονίας, Θεσσαλίας, στις περιφέρειες Ολύμπου, Κισσάβου, Πιερίων, Βοΐου, Γράμμου, Χασίων.
Στις 28 Οκτωβρίου 1946 στην Τσούκα Αντιχασίων ιδρύεται το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών.
Χαρακτηριστική η πρώτη απόφαση:

Χειρόγραφος χάρτης από τις μάχες του ΔΣΕ στη Ρούμελη (από το αρχείο του ΚΚΕ)

«Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών Επιτελικό Γραφείο 1 Αριθμός Πρωτοκόλλου 1Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών και του Δημοκρατικού Λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγούνε στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή τους οδήγησε στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος. Εχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα. Αποφασίζουμε: Τη δημιουργία του ΓΕΝΙΚΟΥ ΑΡΧΗΓΕΙΟΥ ΑΝΤΑΡΤΩΝ στο οποίο θα υπάγονται τα αρχηγεία ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης».
Στις 27 Δεκέμβρη 1946 οι αντάρτικες δυνάμεις μετονομάζονται σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΑΣ (Διαταγή 19 του Γενικού Αρχηγείου).
Με την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου αρχίζει μια σοβαρή στρατιωτικοπολεμική οργανωτική δουλειά.
Βασικά, η τακτική του δε διαφέρει από την τακτική των Ομάδων και Συγκροτημάτων, παραμένει αντάρτικη τακτική, με μαζικότερες τώρα ενέργειες. Δημιουργείται ένας από τους πιο δυναμικούς στον κόσμο Λαϊκούς Στρατούς, σε συνθήκες αντιλαϊκού καθεστώτος χωρίς καμιά κρατική βοήθεια (χωρίς κρατικές πλάτες).
Στα 3,5 χρόνια του αγώνα του, ο ΔΣΕ έδωσε πάνω από 400 μικρές και μεγάλες μάχες.
Ποτέ τόσοι λίγοι, άοπλοι, σχεδόν πεινασμένοι και αποκομμένοι, κρατώντας ψηλά τη σημαία του αγώνα επί τρία χρόνια και πέντε μήνες, δεν πολέμησαν εναντίον τόσων πολλών, πάνοπλων, χορτάτων και διασυνδεμένων με ποταμούς εφοδίων.
Ο αγώνας του ΔΣΕ, ανεξάρτητα από την τελική του έκβαση, ήταν αγώνας δίκαιος, απελευθερωτικός, αντιιμπεριαλιστικός για τη Λαϊκή Εξουσία, για έναν κόσμο καλύτερο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από τα ιδανικά αυτά πήγαζε το απαράμιλλο ηθικό και η υπεροχή των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ.

Διδασκόμαστε από τον αγώνα του ΔΣΕ

Εξήντα πέντε χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), το ΚΚΕ στέκεται με περηφάνια μπροστά στην άσβεστη εποποιία του. Σήμερα έχουμε ακόμα περισσότερες δυνατότητες να σκύψουμε πάνω στην πολύτιμη πείρα του Κόμματός μας. Αποτελεί μια από τις βασικές μας διαφορές με τους κάθε λογής συμβιβαστές και οπορτουνιστές. Ακόμα και όταν ένας αγώνας οδηγεί σε μια πικρή ήττα, εμείς προσπαθούμε τα συμπεράσματά του να τα μετατρέψουμε σε όπλο αντεπίθεσης.
Ο ΔΣΕ έφερε ένα νέο στοιχείο, ανεξάρτητα από την έκβαση της πάλης του. Αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του.
Μελετάμε τη θετική και την αρνητική πείρα του ΔΣΕ, τη γενικότερη πείρα του εργατικού - λαϊκού κινήματος των μεγάλων χρόνων της 10ετίας 1940-1949.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι αντιπαρατέθηκε η ένοπλη μαζική λαϊκή πάλη με την ένοπλη και θεσμική κρατική βία που ασκούσαν οι μηχανισμοί και οι κυβερνήσεις των Τσαλδάρη, Σοφούλη, Μαξίμου, των «δεξιών» και «φιλελεύθερων» κομμάτων από κοινού με τον εγγλέζικο και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Η αστική τάξη ήθελε κυριολεκτικά να τσακίσει κάθε πνεύμα αντίστασης, κάθε προσπάθεια δικαίωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Οσοι, συνειδητά ή όχι, παραγνωρίζουν τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, τις συνθήκες της εποχής, τα σχέδια των αστών, που είχαν ξεκινήσει από τα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με την υποστήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών, συγκαλύπτουν την πραγματικότητα και τους πραγματικούς υπεύθυνους.
Το λαϊκό κίνημα εκείνων των χρόνων βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση; Αν και με καθυστέρηση, επέλεξε το δεύτερο δρόμο, όπως κάθε λαός που αρνείται να δεχτεί την ταπείνωση και τον εξανδραποδισμό. Διδασκόμαστε από την πάλη του ΔΣΕ, καθώς όλα τα τελευταία χρόνια οργιάζει η αστική προπαγάνδα, που βάλλει κατά της ταξικής πάλης, ανεξάρτητα από τις μορφές που μπορεί αυτή να πάρει, και που τη στιγματίζει ως ξεπερασμένη και επιζήμια για τα λαϊκά συμφέροντα.
Μιλάνε για βία των εργατών και συγκαλύπτουν τη βία του αστικού κράτους, που εκφράζεται με τη νομοθεσία, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του. Το ίδιο και η πολύμορφη βία που ασκούν οι κεφαλαιοκράτες κατά των εργατών και των εργατριών στους τόπους εργασίας. Οι εκμεταλλευτές, οι παρατρεχάμενοι και οι καλοπληρωμένες πένες τους, οι πολεμοκάπηλοι και οι ενώσεις τους κτυπούν γενικά την ιδεολογία της ταξικής πάλης, επειδή ακριβώς ανησυχούν για το μέλλον της ταξικής κυριαρχίας τους. Φοβούνται την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παίρνουν προληπτικά μέτρα, ώστε να μην μπορέσει η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει την κοινωνική θέση και την ιστορική αποστολή της. Ο φόβος τους για το μέλλον είναι που στρέφει την ιδεολογική τους επίθεση κυρίως κατά της νεολαίας. Θέλουν να εντάξουν στους σχεδιασμούς τους τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα, τις αγωνιστικές διαθέσεις της.

Το σύγχρονο καθήκον

Η αστική προπαγάνδα οργιάζει μέχρι σήμερα κατά του ΔΣΕ. Ενοχλεί ο ταξικός αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός χαρακτήρας του αγώνα, σε μια στιγμή που το αστικό πολιτικό σύστημα δεν είχε αποκτήσει την απαιτούμενη σταθερότητα. Εκείνο που ως σήμερα επίσης ενοχλεί, είναι ότι ο αγώνας του ΔΣΕ επιβεβαιώνει ότι η βία των όπλων και κάθε μέσου καταστολής είναι βασικό και αναντικατάστατο όπλο της αστικής τάξης, όταν νιώθει ότι απειλείται η εξουσία και η ιδιοκτησία της, στο άμεσο μέλλον ή και πιο μακροπρόθεσμα. Το λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει πλήρη ετοιμότητα, ανάλογα με τις συνθήκες, να χρησιμοποιεί όλες τις μορφές πάλης, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη βία της αστικής τάξης. Η εργατική τάξη δεν αρκεί να διεκδικεί και να κερδίζει το δίκιο της, αλλά πάνω απ' όλα να ξέρει να υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της, την εξουσία της. Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις. Η στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί να συνεγείρει πολλές νέες χιλιάδες εργατών, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, ΕΒΕ, διανοούμενων. Ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει. Το ζητούμενο είναι να γίνει αυτό το γρηγορότερο. Η δικαίωση του αγώνα και της θυσίας του ΔΣΕ είναι το σύγχρονο δικό μας καθήκον, όχι ως μια τυπική μεταφορά του παρελθόντος στο σήμερα, άλλωστε η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Επί της ουσίας, όμως, το βασικό καθήκον είναι, σε τελευταία ανάλυση, ένα: Στο έδαφος της πάλης για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, να συμβάλουμε στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης, των συμμάχων της, δηλαδή να δυναμώσει η συνείδηση και η ετοιμότητα για θυσία, για την αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας, για το σοσιαλισμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: