Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Το αίμα των διαδηλωτών έριξε την κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Ομοιότητες και μια διαφορά με την Ελλάδα




Ο βουλγαρικός  λαός ζει κάτω από σκληρή λιτότητα, με κατώτατο μισθό 123 ευρώ. Με αφορμή την αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, έγιναν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις, που κατέληξαν σε ογκώδεις διαδηλώσεις. H αστυνομία προχώρησε σε ματοκύλισμα των διαδηλωτών (βίντεο εδώ).

Ο Βούλγαρος πρωθυπουργός Μπορίσοφ, προσπαθώντας να κερδίσει εντυπώσεις και χρόνο, ζήτησε χτες την παραίτηση του υπουργού οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης, όμως στη συνέχεια (σήμερα) προχώρησε σε παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησής του. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ δήλωσε:  «Δεν μπορώ να μετέχω σε μία κυβέρνηση κάτω από την οποία η αστυνομία χτυπάει τον κόσμο, κάθε ρανίδα αίματος είναι ντροπή για μένα. Η εξουσία μας δόθηκε από τον λαό. Σήμερα του την επιστρέφουμε».

Η παραίτηση της κυβέρνησης σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα του βουλγαρικού λαού, όμως ανεξάρτητα του τι θα ακολουθήσει, καταγράφεται ως μια θετική εξέλιξη. Η παραίτηση αυτή τονίζει όμως και μια διαφορά στη συμπεριφορά των αστών πολιτικών από χώρα σε χώρα. Ενώ έχουμε δει κατά καιρούς ανάλογα παραδείγματα σε πολλές χώρες της δύσης ή της ανατολής (παραιτήσεις αλλά και αυτοκτονίες υπουργών –χαρακίρι στην Ιαπωνία-  που κατηγορήθηκαν για διαφθορά και ακόμα παραιτήσεις ολόκληρων κυβερνήσεων) υπάρχει μια χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο που το αυτί των πολιτικών της δεν ιδρώνει με τίποτα.

Κανείς υπουργός  δεν κουνιέται από την καρέκλα του για ό,τι και αν κατηγορηθεί. Καμιά κυβέρνηση (μέχρι τώρα) δεν παραιτείται, ακόμα και αν η τοιχοποιία της βουλής τραντάζεται από τις φωνές ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών απ' έξω. Αντίθετα, γίνονται ακόμα πιο προκλητικοί, ψηφίζοντας περισσότερα και πιο σκληρά αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, και χρησιμοποιούν  περισσότερη αστυνομική βία απέναντι σε όποιον σηκώνει κεφάλι. Δείχνουν αλώβητοι (ενώ δεν είναι), στηριζόμενοι από ένα πλέγμα εξουσιών, συμφερόντων και προπαγάνδας που φαίνεται, αλλά δεν είναι, αδιάρρηκτο.

Αυτή η συμπεριφορά δείχνει σε ποιο βαθμό η σήψη και η διαφθορά έχουν διαβρώσει –εκτός από τους αστούς πολιτικούς- την ελληνική κοινωνία και ποτίσει τις συνειδήσεις του μεγαλύτερου κομματιού της.  Εκείνο το τμήμα του λαού που συνεχίζει, ουσιαστικά αδιαμαρτύρητα, να οδηγείται μετά την ηθική, στην πλήρη εξαθλίωση, από πολιτικές, κόμματα και πολιτικούς  που τον πείθουν πως όλα γίνονται για το καλό του. Δείχνει ακόμα και πόσο σκληρή δουλειά χρειάζεται από τις δυνάμεις που αντιστέκονται, για να ανατραπούν οι συσχετισμοί προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στο δρόμο προς τη λαϊκή εξουσία.

4 σχόλια:

Giannis Pit. είπε...

Πολύ σημαντική η ανάρτησή σου και η σημασία της Φίλε μου.....!!! Πολύ μεγάλη.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Φίλε (και σύντροφε) Οικοδόμε,
Εχω μια διαφορετική εκτίμηση, χωρίς να αισθάνομαι βέβαια και πολύ σίγουρος, γιατί λίγο γνωρίζω την βουλγαρική κοινωνία.
Καταρχήν, υποψιάζομαι πως η "ευαισθησία" της βουλγαρικής κυβέρνησης μπορεί (λέω "μπορεί") να εδράζεται περισσότερο στη σιγουριά της βουλγαρικής αστικής τάξης για την ανυπαρξία αντίπαλου δέους. Αν πράγματι ισχύει αυτό τότε είναι κατανοητή η πολυτέλεια τέτοιων "ευαισθησιών", που, από την άλλη, επιτρέπουν την πραγματοποίηση ελιγμών για να εξαπατηθεί το πόπολο και να περάσουν οι "μεταρρυθμίσεις", δηλαδή η σκληρότερη δυνατή εκμετάλλευση, που ήδη είναι εξοντωτική.
Αν ισχύει όμως κάτι τέτοιο, τότε θάλεγα πως η σήψη και η φθορά της βουλγαρικής κοινωνίας (και της εργατικής της τάξης, που μάλλον είναι ποσοστιαία πολυπληθέστερη από την ελληνική...) είναι αρκετά μεγαλύτερη από της ελληνικής, και όχι το αντίστροφο.
Μην κοιτάμε το 4.5% του ΚΚΕ και τους σχετικούς πανηγυρισμούς των παπαγάλων της ελληνικής Α.Τ. Ξέρουν καλά, πως και με τι μέσα κράταγαν, και ακόμη κρατάνε παραπλανημένο ένα πολύ ευρύτερο ποσοστό, και αυτοί οι περιορισμοί δεν τους επιτρέπουν και πολλές "δημοκρατικές" γαλαντομίες. Εξ ού και οι αυταρχισμοί, οι χρυσαυγητισμοί, κλπ.
Ο φόβος πάντα φύλαγε τα έρημα.

Οικοδόμος είπε...

@Σεχτάρ ο Τρομερός:
Φίλε και σύντροφε, αυτό που λες το έχω κι εγώ στο μυαλό μου. Η ανάρτηση έγινε όχι για να εξάρω την «ευαισθησία» των Βουλγάρων αστών πολιτικών, μα για να τονίσω τον αμέτρητο, απύθμενο, απίστευτο παχυδερμισμό των Ελλήνων συναδέλφων τους. Εξάλλου δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε κυβερνήσεις (αν και εδώ που τα λέμε, η ελληνική αστική τάξη την εναλλακτική –λέγε με Alexis- την έχει έτοιμη, η βουλγαρική δεν ξέρω), αλλά και σε πρόσωπα. Δεν ξέρω αν αυτό που κάνει κάποιους αστούς πολιτικούς να παραιτούνται (εννοείται εκτός Ελλάδας) είναι η ανθρώπινη ευαισθησία (που δεν το φαντάζομαι), ή η διαφορά παιδείας-κουλτούρας-πολιτισμού, ή η αίσθηση της προσωπικής αξιοπρέπειας. Με λίγα λόγια πιστεύω πως οι Έλληνες «ιερείς» του καπιταλισμού δεν έχουν όμοιό τους πουθενά στον «πολιτισμένο» κόσμο.

Σχετικά με το ύψος της διαφθοράς ανάμεσα στους λαούς των δυο χωρών, για τον βουλγαρικό μπορώ να κάνω υποθέσεις, όμως για τον άλλο (το μεγάλο κομμάτι του) δεν χρειάζεται να πω τίποτα, «μιλάει» μόνος του και όταν το κάνει… δυνατά, συνηθίζει να έχει τα δάχτυλα των χεριών του υψωμένα και ανοιχτά προς το κοινοβούλιο.

Φυσικά και δεν έχουν ακριβή σχέση τα εκλογικά ποσοστά με τους συσχετισμούς στο κίνημα. Όμως ένας καριόλης από δαύτους δεν παραιτήθηκε ποτέ, και δεν θα έπεφτε καμιά κυβέρνηση αν το έκανε. Έτσι, για το γαμώτο.
Καλή δύναμη

Οικοδόμος είπε...

Να προσθέσω σε σχέση με την παραίτηση μια κυβέρνησης, πως δεν μπορεί να είναι το ίδιο να μην παραιτείται μια κυβέρνηση, πχ σαν την ελληνική σήμερα, με το να παραιτηθεί, ακόμα κι αν η αστική τάξη έχει έτοιμη την εφεδρεία της. Ποιο το νόημα τότε, σαν κόμμα να ζητάς εκλογές; (μιλάω για το κοντινό παρελθόν). Άρα προσβλέπεις, μέσα από την καινούργια δυναμική που θα αναπτυχθεί, να κατακτήσεις καλύτερες θέσεις στο κίνημα (εκτός από εκλογικά) μέσα από μια τέτοια εξέλιξη.