"Για τον συντονισμό στον κλάδο του Μετάλλου" (άρθρο) και οι παρεμβάσεις των συνδικαλιστών στην πανελλαδική σύσκεψη μεταλλεργατών

Για το συντονισμό στον κλάδο του Μετάλλου

Eurokinissi

Ο συσχετισμός δύναμης συνολικά στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και στον κλάδο του Μετάλλου, είναι αρνητικός. Τα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος ελέγχονται από εκείνες τις δυνάμεις που προωθούν την ταξική συνεργασία με τους καπιταλιστές, τη συναίνεση με τις κυβερνήσεις και την υποταγή στην ΕΕ, που συναλλάσσονται με τις κυβερνήσεις, την εργοδοσία, τα διάφορα όργανα και θεσμούς της ΕΕ, και συμβάλλουν στην εκτόνωση, στην αποστράτευση και την απογοήτευση.

Αυτές οι δυνάμεις αποτελούν το όργανο της αστικής τάξης στις γραμμές του εργατικού κινήματος, είναι εχθροί του. Ορισμένα μόνο παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος από τον κλάδο του Μετάλλου το επιβεβαιώνουν.

Ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ, σε πρόσφατη εκδήλωση της Ενωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας είπε: «Κάναμε θυσίες, μειώθηκε το κόστος εργασίας κατά 30% γιατί αγωνιούμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας. Κάναμε κινητοποιήσεις για να μειωθεί το κόστος Ενέργειας, να παραμείνει ζωντανή η βιομηχανία, γιατί η βιομηχανία δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και πλούτο στην κοινωνία».

Δηλαδή, ο ίδιος ομολογεί ότι αφού έβαλε τους εργάτες να κάνουν θυσίες για τους βιομήχανους και επειδή αυτοί θέλουν μεγαλύτερη κερδοφορία, οργάνωσε κινητοποιήσεις για να τους μειώσει η κυβέρνηση την τιμή του ρεύματος. Το γεγονός ότι αυξήθηκε το ρεύμα των εργατών δεν τον απασχόλησε. Τα ίδια όμως λένε και ο Αγγελόπουλος και ο Μάνεσης.

Η πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου της «Χαλυβουργίας», που ο πρόεδρός του είναι με την ΠΑΣΚΕ, το πρώτο που έκανε ήταν να πείσει τους χαλυβουργούς να δεχτούν την απόλυσή τους, να φτιάξουν λίστες απολυμένων, βαφτίζοντάς τες «εθελούσιες εξόδους». Το δεύτερο ήταν να απευθύνει κάλεσμα και σε άλλα σωματεία για να διαμαρτυρηθούν όλοι μαζί στην κυβέρνηση για να δώσει φθηνό ρεύμα στους βιομήχανους.

Το τρίτο ήταν να δώσει εξετάσεις στον Μάνεση, κάνοντας τον γνωστό αντικομμουνισμό, για να καταθέσει τα διαπιστευτήριά της. Τέταρτον, όλα να τα κάνει κρυφά από τους χαλυβουργούς, αποφεύγοντας να καλέσει ακόμα συνέλευση των εργαζομένων, για να αποφασίσουν οι ίδιοι τι στάση θα κρατήσουν απέναντι στις αξιώσεις της εργοδοσίας.

Η πλειοψηφία του σωματείου των ΕΑΣ, αφού τα προηγούμενα χρόνια δέχτηκε μια σειρά από μέτρα χωρίς να κάνει τίποτα, τώρα δέχεται και το σχέδιο της κυβέρνησης για συρρίκνωση και απολύσεις για να μην περάσει - όπως λέει - το σχέδιο της τρόικας για κλείσιμο των ΕΑΣ. Τρέχει από διαβούλευση σε διαβούλευση, προπαγανδίζει στους εργαζόμενους τις κοροϊδίες της κυβέρνησης και δεν οργανώνει την πάλη των εργατών ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, που μαζί με την ΕΕ έχουν αποφασίσει. Παραμένει πιστή στη λογική του «μικρότερου κακού».

Σταθερά στο πλευρό της εργοδοσίας

Αλλο παράδειγμα: Η πλειοψηφία του ΔΣ στη «Χαλυβουργική» δέχτηκε να γίνουν πάνω από 100 απολύσεις με πρόσχημα να μη γίνουν μειώσεις στους μισθούς. Αφού έγιναν οι απολύσεις, που τις βάφτισαν «οικειοθελείς», στη συνέχεια δέχτηκαν και τις μειώσεις στους μισθούς που τους επέβαλε η εργοδοσία, με πρόσχημα να μη γίνουν και άλλες απολύσεις. Δηλαδή, πάντα με την εργοδοσία ενάντια στους εργάτες. Το καλύτερο όργανο για να υλοποιεί η εργοδοσία τα σχέδιά της.

Το ΔΣ στην ΠΙΤΣΟΣ πάντα αναλαμβάνει το ρόλο του διεκπεραιωτή των σχεδίων της εργοδοσίας. Καμαρώνει γιατί οι απολυμένοι πήραν αυξημένες αποζημιώσεις, το θεωρεί κατάκτηση. Εφτασαν στο σημείο να δεχτούν την απόλυση ενός νέου εργάτη που έκανε την πρακτική του, γιατί έβαλε ζήτημα να καταδικάσει το ΔΣ του σωματείου τη δολοφονική φασιστική επίθεση της Χρυσής Αυγής στους κομμουνιστές συνδικαλιστές στο Πέραμα.

Το ΔΣ στο σωματείο της ΖΗΜΕΝΣ, ενώ κατά καιρούς γίνονται απολύσεις, ούτε καν ασχολείται. Στις πανεργατικές απεργίες σπάνια αποφασίζει να συμμετέχει, δεν κάνει τίποτα γι' αυτές, ενώ τα περισσότερα άτομα είναι μόνιμα απεργοσπάστες.

Η πλειοψηφία του σωματείου των Ναυπηγείων Ελευσίνας, μέχρι που δεν έστησε ανδριάντα του Σαμαρά στο ναυπηγείο, γιατί η κυβέρνηση έδωσε λεφτά στον Ταβουλάρη για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα. Στη συνέχεια, αφού ο εργοδότης πήρε τα λεφτά, προχώρησε σε απολύσεις και μείωση μισθών σε ορισμένα τμήματα των εργαζομένων. Δεν έκαναν τίποτα γι' αυτό, ενώ ο κίνδυνος να βρεθούν πάλι χωρίς δουλειά και απλήρωτοι είναι άμεσος.

Η πλειοψηφία του σωματείου των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, την εποχή του αγώνα της «Χαλυβουργίας», έλεγε πως αυτοί δεν θα γίνουν «Χαλυβουργία». Τώρα είναι απλήρωτοι 18 μήνες, πάνε στα υπουργεία και ζητάνε να τους δώσουν κάποιο επίδομα, να μείνει το ναυπηγείο ανοιχτό, χωρίς να βάζουν τίποτα για μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Εννέα μήνες δεν πάτησαν το πόδι τους στη «Χαλυβουργία» όπου οι εργάτες αγωνίζονταν, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Τις προάλλες, όμως, πήγαν προς τα εκεί με πορεία, γιατί είναι 18 μήνες απλήρωτοι. Είναι αυτό που λέει ο λαός «έχει ο καιρός γυρίσματα».

Χρειάζεται οργάνωση στον κλάδο

Μπορεί με αυτό τον συσχετισμό να οργανωθεί πραγματικός αγώνας; Μπορεί οι μεταλλεργάτες να περιμένουν τίποτα από τους εγκάθετους της εργοδοσίας, μέσα στο κίνημα και στα σωματεία τους; Μπορεί με αυτούς να προχωρήσει ο αναγκαίος συντονισμός της πάλης, να γίνει πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν»; Οποιοσδήποτε συντονισμός υπήρξε, έγινε με πρωτοβουλία των ταξικών δυνάμεων, ενώ αυτοί όπου αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν, στη συνέχεια, όταν κέρδιζαν κάτι, όπως στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, αποχωρούσαν με ελαφρά πηδηματάκια.

Σήμερα υπάρχει ανάγκη για τη συγκρότηση ενός μαζικού κλαδικού συνδικάτου Αττικής όλων των εργαζομένων στο Μέταλλο και τη Ναυπηγική Βιομηχανία. Ενός πανίσχυρου συνδικάτου, με χιλιάδες εργάτες μέλη, με οργανώσεις μέσα στα μεγάλα εργοστάσια του κλάδου, όπως π.χ. στα ναυπηγεία, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στις χαλυβουργίες, στα ΕΑΣ, στην ΠΙΤΣΟΣ, στη ΖΗΜΕΝΣ, στη ΜΠΙΚ και σε δεκάδες άλλα. Ενός συνδικάτου που θα οργανώνει την πάλη των εργατών, για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μέσα και έξω από το χώρο δουλειάς, ενάντια στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, που θα βοηθά τους μεταλλεργάτες να κατανοήσουν τη δύναμή τους.

Για να σκεφτούμε, θα τολμούσε κάποιος εργοδότης να φέρεται όπως φέρεται στους εργάτες στην επιχείρησή του, αν ήξερε ότι σύσσωμοι οι εργάτες του Μετάλλου θα αντιδράσουνε; Θα τολμούσε η κυβέρνηση να καταστείλει την απεργία σε ένα χώρο με τα ΜΑΤ, αν ήξερε ότι την επόμενη μέρα όλα τα εργοστάσια του Μετάλλου θα έκλειναν, θα εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους με απεργία; Θα τολμούσαν οι δικαστές να βγάζουν στην αράδα παράνομες τις απεργίες, να καταδικάζουν συνδικαλιστές, αν ήξεραν ότι απέναντί τους θα υπήρχε μαζικά κίνημα καταδίκης και αγωνιστικής αντίδρασης;

Αυτή είναι η απάντηση σε όσους λένε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα. Αυτή είναι η απάντηση στο αν μπορούμε ή δεν μπορούμε. Οταν η πλειοψηφία της εργατικής τάξης αποφασίσει να αγωνιστεί, να συγκρουστεί για το δίκιο της, όλα όσα σήμερα φαίνονται ισχυρά και ανίκητα, θα γκρεμιστούν σαν χάρτινος πύργος.

Δεν μπορεί όμως η πλειοψηφία να κάθεται στο σπίτι, να αναθεματίζει την κακούργα την τύχη της και να περιμένει από τους λίγους να της βγάλουνε το φίδι από την τρύπα. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε για αναποτελεσματικότητα τους αγώνες που ακόμα δεν έγιναν, γιατί αυτοί που έγιναν είχαν αποτελέσματα ανάλογα με το μπόι τους.

Αναμέτρηση με τις δυσκολίες

Η συγκρότηση, όμως, του ενιαίου συνδικάτου δεν είναι απλή και εύκολη υπόθεση, δεν είναι ζήτημα οργανωτικό. Για να προχωρήσει, χρειάζεται να γίνει ουσιαστική συζήτηση, να εξηγηθεί αναλυτικά η ανάγκη συγκρότησής του, να απαντηθούν ερωτήματα, επιφυλάξεις. Να χτυπηθούν μια σειρά συντεχνιακές αντιλήψεις που είναι βαθιά ριζωμένες, να υπάρξει σύγκρουση με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό που θα φέρει εμπόδια, γιατί βλέπει ότι με το ενιαίο συνδικάτο δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις για την οργάνωση της ταξικής πάλης στο Μέταλλο, να τον εγκαταλείψουν δυνάμεις που τις έχει εγκλωβίσει.

Επόμενα, δεν να είναι ένα μονόπρακτο έργο. Μπορεί στην αρχή ορισμένοι να μην πειστούν, να απαιτηθεί περισσότερος χρόνος, να επανέλθουμε για να τους πείσουμε. Θα χρειαστεί σταθερότητα και επιμονή και κυρίως η ζύμωση και η συζήτηση να συνδυάζεται και με συγκεκριμένες πρακτικές ενέργειες, συντονισμού και δράσης για την αντιμετώπιση μεγάλων και οξυμένων προβλημάτων, με βήματα στην οργάνωση μέσα στο κάθε μεγάλο εργοστάσιο του κλάδου. Ετσι και αυτοί που σήμερα διστάζουν, θα πείθονται μέσα από την ίδια τη ζωή για την αναγκαιότητά του.

Για να προχωρήσει η ανασύνταξη, χρειάζεται μέτωπο με την καλοπληρωμένη εργατική αριστοκρατία που διαπλέκεται και διασυνδέεται με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και αποτελεί την πηγή των συνδικαλιστικών μηχανισμών ενσωμάτωσης, εξαγοράς και εκφυλισμού. Σήμερα μπορεί να συρρικνώθηκε ή να μην έχει όλα τα προνόμια που είχε τα προηγούμενα χρόνια, παραμένει όμως ισχυρή και παίζει καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση, αλλάζοντας μάσκες και πρωταγωνιστώντας στη συγκρότηση του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ενα μέρος αυτών των μηχανισμών που στηρίζονταν όλα τα χρόνια και βρίσκονταν σε συναλλαγή με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, προχώρησε σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το γεγονός ότι έχει αποκαλυφθεί περισσότερο η σαπίλα του, παραμένει ισχυρός, όπως φαίνεται, σε πολλά εργοστάσια του Μετάλλου και χρειάζεται σταθερό μέτωπο ενάντιά του.

Μ. Γ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΕΤΑΛΛΕΡΓΑΤΩΝ

Πανελλαδική σύσκεψη για την οργάνωση της δουλειάς

Εγινε την Κυριακή στην Αθήνα. Κατέληξε στους βασικούς άξονες της δράσης για το επόμενο διάστημα

Στιγμιότυπο από τη σύσκεψη με συνδικαλιστές από τον κλάδο του Μετάλλου

Τις σοβαρές δυσκολίες και τις μεγάλες δυνατότητες που έχει η προσπάθεια για συντονισμός της πάλης των μεταλλεργατών σε ταξική κατεύθυνση, ανέδειξε η Σύσκεψη που οργάνωσε η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Μεταλλεργατών την Κυριακή, στα γραφεία του ΠΑΜΕ στην Αθήνα. Στη σύσκεψη συμμετείχαν συνδικαλιστές από διάφορες περιοχές και επιχειρήσεις της χώρας.Παρουσιάζοντας την εισήγηση, ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Πρέπει να γίνει κτήμα και του τελευταίου εργάτη πού οδήγησε η λογική της ανταγωνιστικότητας που καλλιεργεί η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ και πού οδηγεί και σήμερα (...) Να πάρουμε την ευθύνη και να ορθώσουμε το δικό μας μέτωπο αντίστασης στην ενιαία επίθεση κυβέρνησης κι εργοδοσίας.
Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, πίσω από τους "λεονταρισμούς" και τις "κορ;oνες" για τα μάτια του κόσμου, έχει συμφωνήσει με τη στρατηγική της μεγαλοεργοδοσίας του χώρου, για τη μείωση στους μισθούς, γενικότερα σε ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και θα βοηθήσει το επόμενο διάστημα με σχέδιο να υλοποιηθούν όλα τα αντεργατικά αιτήματα της εργοδοσίας».
Βασικά χαρακτηριστικά της ιδεολογικής τους δουλειάς, όπως ειπώθηκε, είναι η ταύτιση των συμφερόντων των εργαζομένων με αυτά του εργοδότη, στο όνομα της «βιωσιμότητας» και της «ανταγωνιστικότητας» της επιχείρησης, η λογική του «μικρότερου κακού». Για παράδειγμα, η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ οργανώνει κινητοποιήσεις, με αιτήματα που ουσιαστικά εξυπηρετούν τους εργοδότες, ζητώντας π.χ. φτηνό ρεύμα για τις βιομηχανίες, όπως έκανε και στην πρόσφατη στάση εργασίας που κήρυξε.
Υπηρετώντας απροκάλυπτα το συμφέρον της μεγαλοεργοδοσίας του κλάδου, οι δυνάμεις της πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ μαζί με την παράταξη που έχουν συγκροτήσει οι δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μετά το συνέδριο που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβρη, συμφώνησαν να αποκλείσουν από το προεδρείο τις δυνάμεις της ΔΑΣ, αν και η παράταξη εκπροσωπεί στο νέο ΔΣ πάνω από το 38% των μεταλλεργατών.
Για τη δουλειά που χρειάζεται να γίνει, ο Σωτ. Πουλικόγιαννης επισήμανε: «Ρίχνουμε ιδιαίτερο βάρος στη λειτουργία των σωματείων, ώστε να γίνει κάθε συνδικάτο γρανάζι στη συνολική προσπάθεια για ανασύνταξη του κινήματος (...) Κρίκος και προϋπόθεση για τα παραπάνω, σε κάθε κλάδο, τόπο δουλειάς και σε κάθε εργοστάσιο, να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες, να δυναμώνει η οργάνωση των εργαζομένων, να χειραφετηθούν οι εργάτριες και οι εργάτες από την επιρροή και τις θέσεις της εργοδοσίας, να αντιπαλέψουν αντιλήψεις που τους βάζουν στην άκρη, πως άλλοι θα νοιαστούν για αυτούς, από κόμματα του συστήματος έως ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες».

Βασικοί άξονες της δουλειάς

Η εισήγηση υπογράμμισε ότι πρέπει να ιεραρχηθεί η παρέμβαση στις μεγάλες εταιρείες του κλάδου, να ενισχυθεί η επιτελική δουλειά με ομάδες που θα παρακολουθούν τις εξελίξεις στον κλάδο, να οργανώνεται άμεσα η παρέμβαση και η ενημέρωση των εργαζομένων, να αναπτύσσονται πρωτοβουλίες που θα δείχνουν στους μεταλλεργάτες ότι η Πανελλαδική Συντονιστική είναι «πραγματικά σημαντικό εργαλείο για την ανάδειξη της αναγκαιότητας ενωτικών ταξικών αγώνων με βάση τον κλάδο», να προχωρήσει ο συντονισμός σε υποκλάδους (π.χ. ναυπηγεία, χαλυβουργεία, αμυντική βιομηχανία).
Στη σύσκεψη έγινε συζήτηση και κατέληξαν στους βασικούς άξονες δουλειάς:

• Κοινές προσπάθειες σε κάθε χώρο δουλειάς. Ενιαία αντίδραση και υπεράσπιση του κάθε εργαζόμενου που δέχεται επίθεση. Κανείς μόνος του.
• Προσπάθεια για οργάνωση όλων των εργαζομένων στα σωματεία.
• Συγκρότηση Σωματειακών Επιτροπών και Επιτροπών Αγώνα παντού.
• Ταξική ενότητα και πάλη για να μην υλοποιηθούν τα αντεργατικά μέτρα.
• Υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Οργάνωση της μάχης ενάντια στην προσπάθεια μείωσης των μισθών και αλλαγής εργασιακών σχέσεων.
• Ενιαία υπεράσπιση κάθε απλήρωτου και ανέργου μεταλλεργάτη. Να γίνει μέλημα κάθε συνδικάτου η πάλη για την ουσιαστική στήριξη των ανέργων και των οικογενειών τους. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη.
• Μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και το κλείσιμο εργοστασίων, «τείχος» στις επιδιώξεις για μαζικές απολύσεις.
• Ενιαία απάντηση στη διαρκή προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στην πλάτη μας.
• Συσπείρωση και πρωτοβουλίες για δράση σε μέτωπα πάλης όπως το Ασφαλιστικό, η φοροεπιδρομή, η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία.

Ειδική αναφορά έγινε στη σύσκεψη στην εκστρατεία ποινικοποίησης των αγώνων από τους εργοδότες, που πρέπει να συναντήσει την οργανωμένη απάντηση και αλληλεγγύη όλων των μεταλλεργατών.

Ανάπτυξη προς όφελος του λαού

Ολοκληρώνοντας την εισήγηση, ο Σωτ. Πουλικόγιαννης είπε: «Να αγωνιστούμε πιο συντονισμένα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Ανάπτυξη που θα στηρίζεται στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγικής βάσης και της οικονομίας, με τέτοιο τρόπο ώστε να ανταποκρίνονται στις τεράστιες ανάγκες της χώρας, η οποία έχει ορυκτό πλούτο, υποδομές που μπορούν να αναπτυχθούν, επιστημονικό προσωπικό, έμπειρο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό.
Σχεδιασμός που μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή εργασία σε όλους, με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα, που θα καλύπτουν τις σύγχρονες και διαρκώς διευρυνόμενες ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Ανάπτυξη που εμποδίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι ή τη θέλουν όσο θα εξασφαλίζουν κέρδη, πατώντας επί πτωμάτων».

Από τις παρεμβάσεις των συνδικαλιστών

Η συζήτηση που έγινε στη σύσκεψη, ανέδειξε την επιμονή που χρειάζεται στη δουλειά για την απομόνωση - αποδυνάμωση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οπως ειπώθηκε, πληθαίνουν οι εταιρείες (π.χ. ΕΛΒΟ, ΕΑΒ) όπου πρώην στελέχη των παρατάξεων της πλειοψηφίας συγκροτούν «ανεξάρτητα» σχήματα και ψηφοδέλτια, συγκροτώντας το νέο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.
-- «Πρέπει να ξεκινήσουμε από το "άλφα". Καλλιεργούν την αυταπάτη στους εργάτες ότι αν κάνουν υπομονή θα φτιάξουν τα πράγματα», σημείωσε ο Κώστας Ηλιού από τη Μακεδονία, εξηγώντας ότι «είναι δύσκολο να πατήσουμε σε μεγάλους χώρους. Κάνουν επίθεση σε όσους μας πλησιάζουν».
-- Βασικό ζήτημα είναι πώς θα αποκτήσουμε παρέμβαση στη νεολαία, στους χώρους κατάρτισης, τις σχολές του ΟΑΕΔ, τόνισε ο Γιώργος Σιφωνιός, από την «Ενωτική Αγωνιστική Συνεργασία» στο σωματείο της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο.
«Η δουλειά των άλλων δυνάμεων, έχει οδηγήσει τον κόσμο να δείχνει ανοχή στις μειώσεις μισθών και να θεωρεί ότι κάποια στιγμή θα ανακληθούν, να είναι ακόμα και αντι-ΠΑΜΕ, να μη θέλει να διαβάσει ούτε και μια ανακοίνωση για να ενημερωθεί», σημείωσε ο Θανάσης Μπαρμπάκης, από τη «Δημοκρατική Συσπείρωση Εργαζομένων» στο σωματείο της «Σνάιντερ Ελέκτρικ» (Βοιωτία - παράγει μετασχηματιστές). «Στόχος μας είναι μπροστά στην υπογραφή της επιχειρησιακής σύμβασης να εξοπλιστούμε με επιχειρήματα, να σπάσουμε τη λογική ότι αν υπογράψουμε μειώσεις θα σωθεί το εργοστάσιο, ότι το εργοστάσιο μπορεί να είναι "γυάλα", ότι οι εργάτες σε μια εταιρεία δε πρέπει να ασχολούνται με το τι γίνεται σε άλλες», πρόσθεσε.
-- Ο Χρυσόστομος Ζεμπελτζής, πρόεδρος του κλαδικού Συνδικάτου Μετάλλου Λάρισας, αναφέρθηκε στις πιέσεις που ασκήθηκαν για να ανακαλέσουν (με υπεύθυνη δήλωσή) εργάτες την υποψηφιότητά τους με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ στις πρόσφατες εκλογές στο σωματείο της ΙΝΤΡΑΚΑΤ. Το ψηφοδέλτιο των ταξικών δυνάμεων (με 5 υποψηφίους έναντι 17 που συμμετείχαν στο άλλο) αντιμετωπίστηκε με το επιχείρημα ότι «αν βγει το ΠΑΜΕ, θα κλείσει το εργοστάσιο». Μάλιστα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, έγιναν 6 απολύσεις. Το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΠΑΜΕ έχασε για ελάχιστες ψήφους την πρωτιά και την πήρε στις εκλογές για εκπροσώπους στην ΠΟΕΜ.
-- Ανασύνταξη του κινήματος σημαίνει λειτουργία του Συνδικάτου, ανοιχτή συνεδρίαση του ΔΣ, με συμμετοχή εργατών, με στόχευση όλα τα ζητήματα που αφορούν τους εργάτες του κλάδου, επισήμανε ο Κώστας Στεργίου, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Βόλου, αναφερόμενος στην επιτυχία που είχε η εκδήλωση που διοργάνωσε το Συνδικάτο για τα παιδιά των μεταλλεργατών, όπου συμμετείχαν 200 εργάτες.
-- Ο Κυριάκος Ζαροντιάδης, από το Συνδικάτο Μετάλλου Πάτρας, αναφέρθηκε στη δυσκολία να προσεγγίσει το Συνδικάτο τους νέους σε ηλικία εργαζόμενους και στα εμπόδια που βάζει η πλειοψηφία του ΕΚ Πάτρας.
-- «Τα σωματεία όπου είμαστε πλειοψηφία, πρέπει να γίνουν παράδειγμα λειτουργίας», σημείωσε ο Παντελής Παπαβασιλείου, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Ελευσίνας «Η Μασίνα», υπογραμμίζοντας ότι «αυτό που βάζει η ΠΟΕΜ είναι πώς θα ξεπεραστεί η κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, όταν λέει να βάλουμε όλοι πλάτη, να δεχτούμε και τις μειώσεις μισθών, να ζητήσουμε και φτηνό ρεύμα για τους βιομήχανους».
-- Αλλοι συνδικαλιστές επικέντρωσαν κυρίως στη διασπαστική δουλειά των άλλων δυνάμεων (π.χ. στην ΕΑΒ «ανεξάρτητος» συνδικαλιστής έφτασε να λέει «ας κλείσουν τα ΕΑΣ, θα πάρουμε εμείς κάποιους απολυμένους»).
-- Εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, ο Θοδωρής Κούτρας υπογράμμισε ότι η Συντονιστική Επιτροπή πρέπει να παίξει ρόλο στον προσανατολισμό των σωματείων, να υπάρχει σχεδιασμός τέτοιος που θα συσπειρώνει τους μεταλλεργάτες και παράλληλα θα ανοίγει δρόμους. Ξεχωριστή αναφορά έκανε στη σημασία που έχει η παρέμβαση στους νέους. «Η εργοδοσία δίνει μεγάλο βάρος στη νεολαία. Αλλωστε διώχνει παλιούς και παίρνει νέους. Το θέμα είναι αν θα έχουμε σχέδιο, αν θα πιάσουμε επαφή με αυτούς τους εργαζόμενους», είπε μεταξύ άλλων.

Ριζοσπάστης