Μια μεγάλη οικογένεια...

Τελικά, το αστικό πολιτικό σύστημα είναι μια «μεγάλη οικογένεια». Μπορεί να βρίζονται, να κονταροχτυπιούνται, να ανταγωνίζονται, να αλληλοκατηγορούνται, όμως όλες αυτές οι διαφορές μπαίνουν στην άκρη κάτω από την έκκληση του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για συνεννόηση. Αυτό το αποδεικνύουν και οι εξελίξεις γύρω από τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Στην έκκληση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων ανταποκρίνονται όλοι! Δεκάδες βουλευτές, «ανεξάρτητοι», ή ενταγμένοι σε μικρότερα κόμματα, δήλωναν τη δυσαρέσκειά τους γιατί η κυβέρνηση δεν τους δίνει μια αφορμή, μια καλή δικαιολογία για να δηλώσουν το «παρών» τους σε αυτό το προσκλητήριο. Καλούσαν τον πρωθυπουργό να πάρει μια πρωτοβουλία μέχρι την τελευταία στιγμή. Αρκετοί από αυτούς ένιωσαν ανακούφιση ακούγοντας το διάγγελμα της Κυριακής, άλλοι ζητούν το κάτι ακόμα. Ομως, και από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, των μετανοημένων «μνημονιακών» συνεργατών τους οι διαθέσεις δεν είναι διαφορετικές. Το πρόβλημά τους είναι οι όροι της συνεννόησης, αν αυτή, δηλαδή, θα επιτευχθεί προεκλογικά ή μετεκλογικά, αν το προβάδισμα θα το έχει η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάγκη συνεννόησης είναι δεδομένη.

Το υπενθυμίζουν οι διάφορες πένες ναυαρχίδων του αστικού Τύπου, που λένε ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό τους. Και χαρακτηρίζουν τη συμμετοχή στο ευρώ προϋπόθεση για την ανάπτυξη».

Το υπενθυμίζουν δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι μια κυβέρνησή του θα μπορέσει καλύτερα να εξασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή» (δηλαδή την εργατική - λαϊκή συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική). Αλλά και δηλώσεις επιλαχόντος ευρωβουλευτή του ότι πρέπει να υπάρχει συναίνεση πριν από τις εκλογές. Το φανερώνουν οι συνεχείς διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αφεντικά, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους ότι δεν έχουν λόγο να ανησυχούν για τα συμφέροντά τους. Μια σειρά ρεαλιστές παράγοντες του κεφαλαίου ανησυχούν για το πώς θα εξασφαλίζεται η εναλλαγή κομμάτων στην αστική διακυβέρνηση. Ανάγκη του συστήματος, αλλά και βασικός όρος, για να εξαπατώνται οι εργαζόμενοι ότι μοναδική λύση είναι κάθε 4 χρόνια να τιμωρούν το ένα αστικό κόμμα, ψηφίζοντας ένα άλλο, να αντικαθιστούν τη μια αστική κυβέρνηση με μια άλλη, ενώ βεβαίως «όλα θα αλλάζουν και όλα τα ίδια θα μένουν», αφού στο τιμόνι της εξουσίας θα βρίσκεται το κεφάλαιο, θα συνεχίζεται η πορεία στον αντιλαϊκό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είτε αυτή πραγματοποιείται από παράδρομους είτε από κεντρικές λεωφόρους. Γι' αυτό, άλλωστε, ζητούν ανοιχτές, ομολογημένες δεσμεύσεις καθενός που θέλει να κυβερνήσει. Κάτι που, βεβαίως, δυσκολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ ως διεκδικητή της διακυβέρνησης που θέλει να «εκφράσει» τη λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική, αλλά, ταυτόχρονα, δίνει εξετάσεις για να πάρει το χρίσμα από το κεφάλαιο.

Η πολυπόθητη συνεννόηση, για την οποία ιδρώνουν καθημερινά διάφοροι παράγοντες του κεφαλαίου, για να σμίξουν τα διάφορα σόγια της ίδιας μεγάλης οικογένειας έχει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, που δεν πρέπει να έχουν καμιά ανησυχία ή έγνοια για το εάν αυτή επιτευχθεί. Αντίθετα, η διέξοδος γι' αυτούς βρίσκεται σε μια άλλη συνεννόηση: Αυτή ανάμεσα σε εργαζόμενους, φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, γυναίκες και νεολαίους. Συνεννόηση που θα στρέφεται ενάντια στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στο κεφάλαιο, στα συμφέροντά τους. Μια τέτοια συνεννόηση της μεγάλης οικογένειας του λαού, μια εργατική - λαϊκή συμμαχία έχει ανάγκη ο λαός μας σήμερα. Για να παλέψει αποτελεσματικά για την ανάκτηση των απωλειών της κρίσης, για να βάλει εμπόδια στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για να διεκδικήσει μια ζωή χωρίς αφεντικά. Προϋπόθεση είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη της Τετάρτης 24 Δεκέμβρη 2014.