Οι παλιές δοξασμένες μέρες του κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι εδώ

Παραλειπόμενα μιας Γενικής Συνέλευσης της ΕΛΜΕ Πειραιά

Τις παλιές δοξασμένες μέρες του κυβερνητικού συνδικαλισμού ζήσαμε στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Πειραιά, την Τρίτη 9 Δεκέμβρη. Αυτή τη φορά, όμως, οι υποσχέσεις αλλά και τα διλήμματα δεν εκστομίζονταν αποκλειστικά από τους εκπροσώπους του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού, της ΔΑΚΕ ή της ΠΕΚ (πρώην ΠΑΣΚ), αλλά από αυτούς του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, τους εκπροσώπους των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ). Και για να γίνει κατανοητό αυτό που λέμε, ας δούμε τι έγινε ακριβώς.

Στο θέμα που τέθηκε στη συνέλευση για τη διαγραφή από το σωματείο κάποιων διευθυντών που με συγκεκριμένη αντιδραστική στάση τους έρχονται σε αντίθεση με τους σκοπούς και τα συμφέροντα του σωματείου, οι εκπρόσωποι των ΣΥΝΕΚ, με μία πασαρέλα διευθυντών, αφού τοποθετήθηκαν αρνητικά στην πρόταση διαγραφής, είπαν ότι η συζήτηση δεν έχει νόημα.

Τι είπαν; «Το σημαντικό είναι αν θα βρει ή όχι η ΝΔ τους 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές που θα αναδείξουν το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα τα αλλάξει όλα, άρα και το ρόλο των διευθυντών».

Και ποιος ξέρει και τι άλλο θα μας έλεγε ότι θα αλλάξει ... ίσως και τον αέρα που αναπνέουμε, αν δεν αναγκάζονταν ο συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ να διακόψει την εκφώνηση του Δελτίου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της αγανάκτησης που προκάλεσε στους συναδέλφους που παραβρίσκονταν στη συνέλευση.

Αλλά και στη συνέχεια, στις ομιλίες τους, οι εκπρόσωποι και υποψήφιοι των ΣΥΝΕΚ υποσχέθηκαν πολιτικές ανατροπές μέσα από την αλλαγή κυβέρνησης ως τη λύση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος, η εκπαίδευση αλλά και όλος ο λαός. Επανέλαβαν, δηλαδή, αυτό που εδώ και δεκαετίες βλέπουμε από τους εκπροσώπους του παλαιού κυβερνητικού συνδικαλισμού, ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να γίνεται ουρά της εναλλαγής διαχειριστών της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι εκπρόσωποι των ΣΥΝΕΚ έχουν σπάσει ρεκόρ στην ανέλιξή τους στο νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Η πείρα και η γνώση του παρελθόντος δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε επανάληψη των ίδιων λαθών. Στοίχισαν ακριβά στο κίνημα, όσες φορές επικράτησαν σε αυτό, οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, η πολιτική αντίληψή τους που θέλει το λαό στο περιθώριο, να περιμένει εξελίξεις από τα πάνω, από «παλιούς και νέους σωτήρες».

Ενα δρόμο έχουμε, μία επιλογή, τον αγώνα μας, με σωματεία δυνατά, μαζικά, αγωνιστικά, που συγκρούονται με την πολιτική της ΕΕ και των επιχειρηματικών ομίλων και συμβάλλουν στην ανασύνταξη του κινήματος και την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.

Ν.Κ.

Ριζοσπάστης