Σε ένα σύστημα όπου «όλα πουλιούνται και αγοράζονται» το αίμα δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση

Όταν ήμουν μικρός δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η αιμοδοσία είναι μια πράξη που πρέπει σώνει και καλά να «ανταμείβεται». Ούτε αργότερα στο στρατό όταν, επωφελούμενος, έκανα χρήση της τετραήμερης «τιμητικής» άδειας, είχα πειστεί ότι για την πράξη μου αυτή έπρεπε να «ανταμειφτώ». Όταν προσφέρεις από το αίμα σου στον συνάνθρωπό σου (που δεν θα γνωρίσεις ποτέ!), του απλώνεις το χέρι και τον βοηθάς να κρατηθεί στη ζωή. Συνειδητά εκφράζεις την αλληλεγγύη σου. Εκείνη τη στιγμή δεν (πρέπει να) σκέφτεσαι ούτε ότι κάποια στιγμή μπορεί κι εσύ να βρεθείς στη -δύσκολη- θέση του, ούτε σε δελεάζουν «ανταλλάγματα», που συνήθως είναι «απαλλαγή» για μερικές ώρες ή μέρες από το σχολείο, το στρατό, τη δουλειά.

Η αιμοδοσία  είναι μια απόδραση από τον μικρόκοσμο που έχεις χτίσει γύρω από το εγώ σου. Μια μικρή «θυσία» που δεν σου κοστίζει παρά μόνο μερικά λεπτά από τη ζωή σου. Τη ζωή που, από την στιγμή που αρχίζεις να την καταλαβαίνεις, ακούς και βλέπεις γύρω σου όλα να  πουλιούνται και να αγοράζονται. Δεν  προξενεί εντύπωση λοιπόν που το υπουργείο Παιδείας με πρόσφατη απόφασή του... κοστολογεί την προσφορά αίματος από τους μαθητές και αναλόγως τους «πριμοδοτεί». Βάζει μάλιστα και «κάτι παραπάνω» στις «απουσίες δώρο» σε σχέση με ό,τι ίσχυε μέχρι τώρα.

«Σύμφωνα με τη σχετική απόφαση, ο μαθητής που προσφέρει αίμα για ασθενή του συγγενικού του περιβάλλοντος θα μπορεί να απουσιάζει την ημέρα της αιμοδοσίας, ενώ όταν ο μαθητής με δική του πρωτοβουλία προσέρχεται να προσφέρει αίμα σε κέντρο αιμοδοσίας ή όταν ο μαθητής ανταποκρίνεται σε πρόσκληση υπηρεσίας αιμοδοσίας για κάλυψη έκτακτης ανάγκης ή όταν συμμετέχει σε οργανωμένη ομαδική αιμοληψία θα έχει δικαίωμα να απουσιάσει και την επόμενη ημέρα.»

Με μια δυο καμπάνιες στα σχολεία και μερικές διαφημίσεις, που κι αυτές γίνονται για να «δικαιολογούνται» κρατικά ή ευρωπαϊκά «προγράμματα», δεν λύνεται το τεράστιας σημασίας ζήτημα της έλλειψης-ανάγκης για  αίμα, που εκτός των άλλων έχει να κάνει και με τη γενικότερη τραγική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του  δημόσιου (ό,τι απόμεινε) συστήματος υγείας. Ούτε με τα «μπόνους απουσίας» από το σχολείο θα κάνεις τα νέα παιδιά να συνειδητοποιήσουν τη σπουδαιότητα της  προσφοράς αίματος και γενικότερα στο κοινωνικό σύνολο (όχι πως οι κυβερνήσεις  έχουν τέτοιους σκοπούς…).

Άρα τι διαφορετικό μπορούμε να περιμένουμε από ένα κράτος που –παραπλανητικά- έχει συνδέσει την εθελοντική προσφορά με τη «φιλανθρωπία» των μεγαλοκυριών συζύγων καπιταλιστών, της χρηματοδοτούμενες με σκοτεινά κονδύλια «ανεξάρτητες» ΜΚΟ («Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις»), και τον κεσέ φαΐ της εκκλησίας;  Τι διαφορετικό μπορούμε να περιμένουμε  από ένα σύστημα που έχει για θεό του το κέρδος, που απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή, συκοφαντεί και ισοπεδώνει ιδανικά και αξίες, που κάνει τον άνθρωπο  απάνθρωπο, εκπαιδεύοντάς τον να κοιτάζει μόνο «την πάρτη του» και να «προσφέρει» μόνο έναντι αντιτίμου; Τίποτα βέβαια… Κουβέντα να γίνεται.

Παρασκευή 15 Νοέμβρη 2013.