Πολυτεχνείο τώρα

1. Ο πολιτικός παρασιτισμός των αστικών κομμάτων δεν μπόρεσε ν' ακυρώσει το μήνυμα της εξέγερσης του '73. Αντιθέτως, η δεκάτη εβδόμη προκαλεί αναστάτωση στα σημερινά δεδομένα, αφού δεν υποτάσσεται στη λογική του ναυαγίου την οποία καλλιεργούν οι γνωστοί επιτήδειοι και προσθέτει στην αργόσυρτη περιπέτεια του κινήματος μια νέα ματιά εφ' όλης της ύλης. Είμαστε μπροστά σε μια ακόμη έξοδο του λαού μας, που θα μας σύρει μακριά από το τετριμμένο, το οποίο τείνει να γίνει πεπρωμένο μας.

2. Η υποδαύλιση του ταξικού μίσους, η περιφρόνηση απέναντι στους δικτάτορες μπορούν και οφείλουν τώρα να γίνουν σημεία καθημερινής αναφοράς. Ο θεσμός της Ευρώπης μεταλλάχθηκε σε μεγάλη προβοκάτσια ενάντια στην ελληνική κοινωνία. Καθημερινά ο πολίτης γίνεται έρμαιο, μαραζώνει και, ενώ αναζητά επίμονα τη ζωή του, δεν συναντά παρά την καταδίκη της. Το Πολυτεχνείο απέδειξε πως η σιωπή δεν είναι χρυσός παρά αέναος συμβιβασμός. Η σιωπή στις μέρες μας τείνει να γίνει δουλική μανία.

3. Η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν φτάνει ποτέ στις βιτρίνες της εγχώριας τηλεόρασης. Σ' αυτές τις δύσκολες περιστάσεις οι τραπεζίτες προσπαθούν όσο μπορούν να επινοούν καταστάσεις ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν χρόνο, αλλά ανακαλύπτουν πως ο κόσμος τους κοιτάζει από μεγάλη απόσταση. Μέσα σ' αυτή την απρόσωπη ζωή, το μόνο που ακούγεται είναι η φλυαρία των δημοσιογράφων. Τις μέρες του Πολυτεχνείου δεν υπήρξε κάποιος από μηχανής θεός που οδήγησε τα γεγονότα. Ηταν η ανάγκη που, με την ικανότητα που τη διακρίνει, μας οδήγησε εκεί που έπρεπε, όπως το κάνει σήμερα η κρίση. Το ωμό συνονθύλευμα της κυβέρνησης δεν θ' αργήσει να παραστεί στην εξόδιο ακολουθία του, πληρώνοντας έτσι την αποσιώπησή του στα εγκλήματα που συντελούνται στην καθημερινή ζωή. Κυρίως ο Σαμαράς, τον οποίο καταδίκασε, χωρίς ευτυχώς ποτέ να τον γνωρίζει ο γερο-Καντ, ότι «ψεύδεται προ εξομολογητού όχι μόνο ψεύδος ασυνεπέστατο αλλά και αναιδέστατο, διότι υπονομεύει το υπόβαθρο κάθε ενάρετης πρόθεσης, την ειλικρίνεια».

4. Δεν πρόκειται για ανωριμότητα ούτε για τυφλότητα όσων υποστηρίζουν την πορεία μας μέσα στην Ευρώπη. Ερμηνεύοντας κάθε μορφή καταπίεσης σε βάρος μας από τους Ευρωπαίους ως λανθασμένες που «οφείλουν» να διορθωθούν, νομιμοποιούν την τυραννία με διάλογο, σχηματίζοντας έτσι μια ακόμη γέφυρα με την τρόικα.

5. Οι απολογητές του συστήματος τύπου Χρήστου Γιανναρά εγκατέλειψαν πρώτα απ' όλα κάθε σεβασμό για τον εαυτό τους προκειμένου να στηρίξουν το καθεστώς, γεμίζοντας παράλληλα με αμφιβολία όσους πολίτες θα επιχειρούσαν να πολεμήσουν εναντίον του. Ναρκωμένοι μέσα στα βιβλία τους, ξέπεσαν σε ποιμαντορικά κηρύγματα προς όλους και αναδείχθηκαν αυθεντίες της κρατικής μηχανής, η οποία τους κατέστησε, για ευνόητους λόγους, μόνιμους συνήγορους κάθε ευτέλειας και χαμέρπειας που εκπορεύεται από τα κανάλια.

6. Το Πολυτεχνείο τώρα πρέπει να πετάξει στα σκουπίδια όλες τις δύσπεπτες αναλύσεις για το χρονικό του. Να πετάξει τη νοσταλγία που δηλητηριάζει το παρόν του και να αγνοήσει τα συγχωρεμένα αν και ζωντανά μέλη της απανταχού Αριστεράς που, αφού έχουν εκπληρώσει το επίγειο καθήκον τους να ανήκουμε στην Ευρώπη, τώρα με τη μέθοδο της προσομοίωσης προσπαθούν να εξασκηθούν για την επανάσταση που θα κάνουν. Ο τραπεζικός κανιβαλισμός που φτηνά αξιοποιεί τη δυστυχία μας θα βρει το φάκελό του στα επεισόδια του '73. Δεν είναι μυστικό πως εκείνο το τριήμερο ήταν εναντίον κάθε στημένης απάτης και, όπως και σήμερα, εναντίον των τραπεζών.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Ριζοσπάστης