Του Πολυτεχνείου οι Ήρωες

Πολυτεχνείο '73: αειφόρος πρόσοδος

Οι πραγματικοί ήρωες του Πολυτεχνείου (όπως αναδείχθηκαν την χρονική αυτή περίοδο) δεν ήταν αυτοί που εξαργύρωσαν πολύ ακριβά την εκπομπή του ραδιοσταθμού, την παραμονή τους στις αίθουσες των συνελεύσεων, στο Πολυτεχνείο.

Οι ήρωες λοιπόν του Πολυτεχνείου δεν ήταν αυτοί που εμφανίστηκαν ως παρατρεχάμενοι, στελέχη υπουργείων και περιέφεραν αντιστασιακές περγαμηνές μεταξύ καναλιών, κομματικών γραφείων, ευρωβουλής, εν μέσω αμφισβητήσεων και διαπλοκής με τις εκάστοτε κυβερνητικές εξουσίες.

Οι ήρωες του Πολυτεχνείου δεν ήταν αυτοί, που γλείφοντας και έρποντας, τρέχανε στα κομματικά γραφεία να αρπάξουνε χαρτιά που βεβαίωναν την αντίσταση με μικρό ή μεγάλο οικονομικό όφελος.

Ήρωες του Πολυτεχνείου ήταν οι αφανείς άνθρωποι του μόχθου, οι εργάτες και οι αγρότες της Ελευσίνας και των Μεγάρων, οι μεροκαματιάρηδες, οι φοιτητριούλες και οι φοιτητές που δούλευαν το πρωί για να εξασφαλίσουν το χαρτζιλίκι και βρέθηκαν το μεσημεράκι έξω από τις πύλες του Πολυτεχνείου για να ενωθούν με τη φωνή και την αντίσταση των μαχόμενων φοιτητών.

Ήρωες ήταν αυτοί που αναρριχήθηκαν στα κάγκελα με τον ενθουσιασμό της νιότης, με πόθο για την ελευθερία και την ανατροπή της οστεωμένης χούντας των συνταγματαρχών. Δυστυχώς όμως, αργά το μεσημέρι οι πόρτες είχαν κλείσει. Γι’ αυτούς το Πολυτεχνείο ήταν και έμεινε ένα όνειρο ανεκπλήρωτης αντίστασης και ανατροπής.

Ήρωες ήταν αυτοί που βοήθησαν ενεργά με φάρμακα, τροφή και υλικά τους εγκλωβισμένους.

Ήρωες ήταν αυτοί που ξεχύθηκαν στους δρόμους προς την Ομόνοια, ύστερα από ανθρωποκυνηγητό και άλλοι κατέφυγαν στις διπλανές πολυκατοικίες γιατί ρίχναν στο ψαχνό, άλλους μαζέψανε και βασανίσανε στην Ασφάλεια και άλλοι γυρνάγανε την επόμενη μέρα στους δρόμους, ψάχνοντας συγγενείς και φίλους.

Ηρωίδα ήταν η φίλη συντρόφισσα, συναδέλφισα Αγγελική, που βασανίστηκε φρικτά στην Ασφάλεια με φάλαγγα, έγινε κουρέλι γιατί την ανάγκασαν να ξαναδεί τους βασανιστές της στη δίκη της Χαλκίδας και ποτέ της δεν εξαργύρωσε τίποτα.

Ήρωες τελικά είναι οι πολλές δεκάδες νεκροί που πέρασαν στην Αθανασία.

Οι άνθρωποι, που με σεμνότητα αναζήτησαν άλλους συντρόφους να στήσουνε το σπίτι τους και να μεταφυτεύσουν στα παιδιά τους την αξία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας είναι και αυτοί ήρωες.

Έγιναν θεατές της καθημερινής γελοιότητας, της ασυδοσίας των καναλιών, της διαφθοράς, της εξαγοράς και της αναλγησίας των δήθεν ηρώων του Πολυτεχνείου. Έγιναν θεατές της πολιτιστικής υποκουλτούρας και του καθημερινού βιασμού των συναισθημάτων, της καθημερινής υποτίμησης της νοημοσύνης από τους ήρωες του Πολυτεχνείου.

Ήταν όλοι εκεί οι ήρωες στην πορεία φέτος. Μεσήλικες πια, λίγο σκυφτοί, μα με πύρινη ματιά και φλόγα στην καρδιά. Με ανεκπλήρωτο έρωτα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ανατροπή. Αυτοί είναι η καθαρή ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου μαζί με τα παιδιά τους, τους συγγενείς και τους φίλους. Φώναξαν το ίδιο σύνθημα που φώναζαν πριν 39 χρόνια «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». «Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73». Από την χούντα των συνταγματαρχών στη χούντα της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας.

Ήταν και οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί και οι ποιητές. Αυτοί που μετρούν τ’ αστέρια, αγκαλιάζουν τις ρυτίδες, κατεβαίνουν σε απεργίες και διαδηλώσεις, γράφουν ποιήματα για την πύλη και τα τάνκς, για την πενηντάχρονη νεόπτωχη που ζητιανεύει στους δρόμους, για τον μετανάστη στη γωνία του δρόμου. 

Είναι αυτοί που ερωτεύονται και ονειρεύονται. Κρατάνε τη ζωή τους στα χέρια τους.

Κ.Σ.

 από http://denplirono.wordpress.com  

της Κατερίνας Στυψανέλλη γραμμένο για την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου

σχόλιο: επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια τόλμησε να τα πεί κάποια στον κυρ Μήτσο. Συντρόφισα και φίλη Κατερίνα, όλοι εμείς που δεν τολμήσαμε, Σ' ευχαριστούμε. 

Πηγή: Δι.Κ.Α.Εξ.