Μελετάμε την πείρα της απεργίας, σχεδιάζουμε τα επόμενα βήματα

Οι δυνάμεις του ταξικού κινήματος, μαζί με τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, μαζί με όσους συμπορεύονται στην καθημερινή δράση και την αγωνία για την οργάνωση της πάλης, στις 6 Νοέμβρη πάλεψαν για την επιτυχία της απεργίας. Από πολύ νωρίς ξεκινήσαμε την προσπάθεια, με πανελλαδικά συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, συσκέψεις κατά κλάδο και τόπο δουλειάς, με κινητοποιήσεις στους κλάδους και σε επιχειρήσεις.

Προσπαθήσαμε να μπουν στη μάχη όλες οι δυνάμεις, να πάρουν ευθύνη. Να βάλουμε στην οργάνωσή της απλούς εργαζόμενους. Δώσαμε τη μάχη έχοντας επίγνωση των δυσκολιών που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, αλλά και παίρνοντας υπόψη τις αδυναμίες μας, που επιχειρήσαμε πολλές από αυτές να τις περιορίσουμε μέσα στον αγώνα.

Δώσαμε τη μάχη έχοντας στόχο αυτή η απεργία να είναι μαζική, αποφασιστική απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, των επιχειρηματικών ομίλων, της ΕΕ. Να βάλουμε φρένο, να εμποδίσουμε τα νέα μέτρα που έρχονται. Αλλά και να δυσκολέψουμε την εφαρμογή όσων έχουν ψηφιστεί. Θέλαμε να μετρήσουμε αποτελέσματα στη δράση μας, που να βοηθούν για τα επόμενα βήματά μας, για τη συνέχεια.

Η αγωνία μας ήταν να παρθούν συλλογικές αποφάσεις μέσα από συνελεύσεις κατά τόπο δουλειάς, κατά επιχείρηση. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με τη βοήθεια και την πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, να αποφασίσουν, να οργανώσουν, να περιφρουρήσουν την απεργία, να την κάνουν δική τους υπόθεση. Εμείς θέλουμε να μπουν στα συνδικάτα, να οργανωθούν όλοι οι εργαζόμενοι, να πάρουν ευθύνη. Θέλουμε ιδιαίτερα την οργάνωση των εργατών στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, για να ξεπεράσουν τα εμπόδια της εργοδοτικής τρομοκρατίας, για να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στη μοιρολατρία, στην υποταγή, στη λογική ότι η εργοδοσία είναι ανίκητη.

Μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες, να νιώθει ο εργάτης ποιος είναι ο αντίπαλός του. Να πετάει από πάνω του εκείνους τους συνδικαλιστές και τα σωματεία που αναμασούν και προωθούν τα επιχειρήματα και τη γραμμή των βιομηχάνων, της κυβέρνησης. Τα επιχειρήματα που του λένε ότι «τώρα ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κυβέρνηση», χωρίς να συγκρουσθεί με τα μονοπώλια, την ΕΕ. Χωρίς ο ίδιος να μπει στη μάχη, αλλά να είναι δεμένος στο άρμα της κάθε κυβέρνησης. Που του λένε ότι μπορούν να συνυπάρχουν οι πολυεθνικές με τα δικαιώματά του. Και όλα αυτά, να τα ντύνουν με το μανδύα του «αριστερού».

Εμείς θέλουμε και παλεύουμε να πετάξει ο εργάτης από πάνω του τον παρασιτισμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Να σκεφτεί ποιο θα είναι το μέλλον της οικογένειάς του και των παιδιών του, να διεκδικήσει να έχει σταθερή - μόνιμη δουλειά, μισθούς και συντάξεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του, αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και Υγεία, κανείς άνεργος. Να μπορεί να καρπώνεται τον πλούτο που παράγει και όχι να είναι ιδιοκτησία μιας χούφτας πλουτοκρατών.

Αποκτήσαμε περισσότερη πείρα

Μέσα από αυτή την απεργιακή κινητοποίηση αποκτήσαμε περισσότερη πείρα, δουλέψαμε για την προετοιμασία των επόμενων βημάτων μας. Ομως, σ' αυτή την προσπάθεια συναντήσαμε και εμπόδια που δυσκόλεψαν τη δουλειά μας.

Οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ δεν σηκώθηκαν από την καρέκλα τους, δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για την απεργία. Αντίθετα, στους χώρους δουλειάς την υπονόμευσαν, ήταν απεργοσπάστες, μετέτρεψαν την απεργία σε στάση εργασίας. Ουσιαστικά, δεν την ήθελαν την απεργία, επειδή δεν θέλουν τη σύγκρουση με την εργοδοσία, με τα συμφέροντά της, με την ΕΕ. Και αυτοί που είπαν «ναι», όπως οι της «Αυτόνομης Παρέμβασης», για τις 6 Νοέμβρη, δεν έκαναν τίποτα. Και στις 7 Νοέμβρη, μιλούσαν για απεργία διαρκείας!

Ομως, το θέμα δεν είναι μόνο ότι δεν πήραν μέτρα προετοιμασίας της απεργίας. Το κύριο ζήτημα είναι ποιο ήταν το περιεχόμενο των αγώνων. Σε ποια κατεύθυνση. Από τις ανακοινώσεις τους τι προκύπτει; Η αγωνία τους είναι - όπως οι ίδιοι γράφουν - ότι η κυβέρνηση και η τρόικα «περιορίζουν και καταργούν το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα». Μιλάνε «για μια αναπτυξιακή πολιτική», που όμως θα είναι στα πλαίσια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που ήδη ζει η εργατική τάξη. Μιλάνε για ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά όχι αυτών που έχουν την εξουσία στην οικονομία, δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, της ΕΕ.

Την ίδια στιγμή που πολλαπλασιάζονται τα προγράμματα απασχόλησης και μαθητείας, τσακίζοντας με τη σειρά τους τον άθλιο μισθό, την ώρα που χιλιάδες νέοι και νέες, με το βούρδουλα της ανεργίας, αναγκάζονται να αναζητήσουν σ' αυτά τα προγράμματα ένα μεροκάματο για να ζήσουν, τι κάνουν όλοι μαζί, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση»; Συμμετέχουν σε ημερίδες και φιέστες του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, αναλαμβάνοντας ενεργητικό ρόλο στη στήριξη της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ, που μέσα από αυτά τα προγράμματα δημιουργούν φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, προσφέρουν τζάμπα εργασία, χτυπούν παραπέρα τις συμβάσεις, την πλήρη και σταθερή εργασία.

Ο ρόλος των άλλων δυνάμεων

Κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους και δεν λένε την αλήθεια. Ποιοι απαίτησαν την κατάργηση των ΣΣΕ; Ποιοι έχουν τσακίσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα και καταργούν ό,τι δικαίωμα απέμεινε στην Υγεία, στην Πρόνοια; Ποιοι έχουν ισοπεδώσει τη σταθερή και μόνιμη δουλειά; Ποιοι επέβαλαν τις μειώσεις μισθών παντού; Ποιοι προχωράνε στις ιδιωτικοποιήσεις;

Εμείς λέμε το μεγάλο κεφάλαιο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους, η ΕΕ. Εχει η συνδικαλιστική πλειοψηφία γραμμή σύγκρουσης με όλους αυτούς; Το λέμε καθαρά: Οχι! Και αυτό αφορά την ΠΑΣΚΕ, τη ΔΑΚΕ, αλλά και την «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μιλάει για «χρεοκοπία» του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Ναι, αλλά αυτό που κρύβουν και αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι» να πουν, είναι ότι αυτό που χρεοκόπησε, είναι η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, των «κοινωνικών διαλόγων».

Λένε ακόμα ότι θα επιδιώξουν το κίνημα «να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία στην εργατική τάξη». Με ποιες δυνάμεις; Από τη μια δήθεν κάνουν κριτική στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μιλάνε για κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά να τι γράφουν σε επιστολή τους στις 20 Νοέμβρη προς το προεδρείο της ΓΣΕΕ: «Εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να ανεχθούμε την τυπική και ουσιαστική υποβάθμιση για άλλη μια φορά των οργάνων και των διαδικασιών της ΓΣΕΕ». Μην τυχόν δηλαδή καταρρακωθεί ο θεσμός!

Αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος, που είναι η μήτρα που γεννά την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης; Οχι, βέβαια. Τι λένε; Ανατροπή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και έχουν το θράσος και την απαίτηση να ζητάνε από το ΠΑΜΕ «να επανεξετάσει τη στάση του». Να επιλέξουν, δηλαδή, οι εργαζόμενοι μια από τις κυρίαρχες αντιλήψεις, γραμμές, της αστικής διαχείρισης.

Δεν είναι μόνο η ηγεσία της «Αυτόνομης Παρέμβασης» που ζητάει «μέτωπο» και παλεύει ενάντια στα «νεοφιλελεύθερα μνημόνια» και τις «πολιτικές λιτότητας». Μονοπωλιακοί όμιλοι, μεγαλοαστοί, τμήματα του κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (π.χ. ΔΝΤ) ζητούν άλλο μείγμα πολιτικής, «συστήνουν» έως και έξοδο από την Ευρωζώνη.

Οργανώνουμε τη συνέχεια

Το ΠΑΜΕ, από την ίδρυσή του, αλλά και πρόσφατα, έθεσε το ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Τι κίνημα χρειάζεται η εργατική τάξη, με ποια γραμμή και κατεύθυνση. Συγκρούστηκε και συγκρούεται με τις θεωρίες και τις αντιλήψεις των «κοινωνικών διαλόγων», της ανταγωνιστικότητας, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, των στόχων της ΕΕ. Ζητήματα που ήταν και είναι η βασική γραμμή της ΓΣΕΕ.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, με τις όποιες αποχρώσεις του, τη ΓΣΕΕ. Η συνέχιση των δεσμών των εργαζομένων με αυτόν το μηχανισμό της εργοδοσίας ζημιά μόνο κάνει στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αυτοί ενδιαφέρονται για το πώς αυτός ο μηχανισμός θα διατηρείται και θα είναι συνέχεια στο σβέρκο της εργατικής τάξης. Παλιοί και νέοι εργατοπατέρες δεν αμφισβητούν την κυριαρχία των μονοπωλίων. Επιχειρείται μια μεγάλη εκστρατεία να υποταχτούν οι αγώνες και η λαϊκή δυσαρέσκεια σε μια καλύτερη διαχείριση.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ καλούμε τα συνδικάτα, όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, να απευθυνθούν με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και να συζητήσουν μαζί της παντού, σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς, τα συμπεράσματα από την οργάνωση της απεργίας, τι θα κάνουμε για τη συνέχεια, για τις ΣΣΕ.

Να οργανωθεί η πάλη για υπογραφή ΕΓΣΕΕ και κλαδικών συμβάσεων. Να απαιτήσουμε την κατάργηση όλων των αποφάσεων που διέλυσαν την ΕΓΣΣΕ και επιδιώκουν την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, την κατάργηση του νόμου Κατσέλη για τις επιχειρησιακές συμβάσεις και τις ενώσεις προσώπων. Για τους άνεργους και την ανεργία, την οργάνωση της αλληλεγγύης, να μην περάσει η απελευθέρωση των απολύσεων. Για την Κοινωνική Ασφάλιση, τα χαράτσια, τη φορολογία, τους πλειστηριασμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις, την Υγεία.

Στον Κρατικό Προϋπολογισμό αποτυπώνεται η συνέχιση της φοροεπιδρομής στα λαϊκά στρώματα, νέα μείωση των κρατικών δαπανών για Παιδεία, Υγεία, για τις επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων. Στον Κρατικό Προϋπολογισμό αναδεικνύεται η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να προωθήσει νέες ανατροπές στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, χιλιάδες ακόμα απολύσεις στο δημόσιο τομέα, να βάλει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Να υψώσουμε τείχος απέναντι στην προσπάθεια κυβέρνησης και εργοδοτών να χτυπήσουν το ταξικό εργατικό κίνημα, σέρνοντας στα δικαστήρια δεκάδες στελέχη του ταξικού κινήματος σε όλη την Ελλάδα. Να μην περάσει η τρομοκρατία και ο φόβος. Καλούμε κάθε συνδικαλιστή, κάθε σωματείο που πραγματικά αγωνιά, που θέλει να συγκεντρωθούν δυνάμεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στα επιχειρηματικά συμφέροντα, στην ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους, να προβληματιστούν. Να ανοίξουν συζήτηση με τους εργαζόμενους, να συζητήσουν με τις ταξικές δυνάμεις, να συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ, με τις όποιες αντιρρήσεις τους.

-------------

Το κείμενο είναι απόσπασμα από την παρέμβαση του Γιώργου Πέρρου, μέλους της ΕΓ του ΠΑΜΕ, στο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ, που έγινε την Παρασκευή

Ριζοσπάστης