Δυο
νεολαίοι αρνούνται να τους κάνουν σωματικό έλεγχο χωρίς παρουσία δικηγόρου,
όπως έχουν δικαίωμα από τον ίδιο τον αστικό νόμο, κάτι καλόπαιδα της «Δίας»
(αυτούς που τους πλασάρει η αστική δημοσιογραφία ως δήθεν φύλακες των
αδυνάτων). Τυλίγονται σε μια κόλλα χαρτί, τους πάνε σε δίκη και το δικαστήριο
αποφαίνεται ότι πρέπει να κάτσουν τέσσερις μήνες φυλακή για «απείθεια προς τας
αρχάς». Εδώ η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία πάνε χέρι χέρι για το
τσάκισμα κάθε συνείδησης που δε σηκώνει τ' άδικο.
Ο
διευθυντής ενός σχολείου καλεί γονείς να απολογηθούν για «αμέλεια ανηλίκου» με
βάση κάποια άρθρα του Αστικού Ποινικού Κώδικα. Το παράπτωμα των μαθητών ήταν
ότι ψήφισαν υπέρ της κατάληψης στο σχολείο τους. Εδώ, η νομοθετική εξουσία
(Βουλή κ.λπ.), διατηρώντας σε ισχύ απαράδεκτες αντιδραστικές διατάξεις, δίνει
το άλλοθι στον κάθε αντιδραστικό ζηλωτή της καταστολής να παριστάνει τον
εγγυητή του νόμου και της τάξης.
Καθώς
η ανυπακοή γίνεται καθημερινή λαϊκή πρακτική και δικαίως, η αστική εξουσία σε
όλα τα επίπεδα διάρθρωσής της δείχνει δόντια. Μόνο που το σήμερα δεν είναι 5
δεκαετίες πίσω. Κι αυτό σημαίνει πως δε θα αφήσουμε κανέναν να πάει άκλαυτος,
αυτό σημαίνει οργάνωση και αντεπίθεση με χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων μέχρι
που να ξεριζωθούν τα σάπια δόντια μιας σάπιας εξουσίας, είτε αυτή εκφράζεται με
νόμους και αστυνόμους, είτε με δασκάλους - παιδονόμους.
Όλο
και περισσότερο ο νόμος και η τάξη στην καπιταλιστική πραγματικότητα που ζούμε,
αποκαλύπτονται ως αυτό που είναι. Η έκφραση της δικτατορίας των μονοπωλίων που
για να στεριώσουν την εξουσία τους πασχίζουν να επιβάλουν άκρα του τάφου σιωπή.
Μόνο που όπως έγκαιρα έγραψε ο Μπρεχτ, ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται.
Δηλαδή, η εξουσία των εκμεταλλευτών ό,τι κι αν κάνει θα συναντά απέναντι τη
λογική συνέπεια της ύπαρξής της: Την αντίσταση, την ανυπακοή, την οργάνωση για
την ανατροπή της. Αυτή είναι η φυσική φορά των πραγμάτων, μια ανεπίστρεπτη
πορεία από τότε ακόμα που ο άνθρωπος ξέφυγε από το ζώο των ενστίκτων και έγινε
νους που διαρκώς ανελίσσεται.
Με
επίγνωση της ιστορικής φοράς των πραγμάτων αφήνουμε, λοιπόν, τους δικαστές που
δικάζουν όποιον αντιστέκεται, να μυξοκλαίνε την ώρα που τ' αφεντικά τους τους
αντιμετωπίζουν ως «τρεις κι εξήντα παίρνετε μόνο για να δέρνετε». Παραδίδουμε
στη λαϊκή χλεύη και εκείνους τους διευθυντές των σχολείων που «σκίζονται» να
είναι αποτελεσματικοί ως μηχανισμός καταστολής σε νεανικές συνειδήσεις.
Κοιτάμε
μπροστά. Για να αντιμετωπίσουμε όλους εκείνους που έχουν βάλει πλώρη να γίνουν
οι αυριανοί δυνάστες του λαού, αυτούς που σήμερα παριστάνουν τους έκπληκτους
για τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης, ξεχνώντας ότι αυτοί οι όροι
υπάρχουν και στις προηγούμενες συμβάσεις, ότι αυτοί οι όροι υπάρχουν από την
ίδια τη δημιουργία του EFSF, που ο ΣΥΡΙΖΑ χειροκρότησε. Τους δείχνουμε με το
δάχτυλο τη διατύπωση «η Ελλάδα (δηλαδή η χώρα ως κυριαρχία) (...) παραιτούνται
(...) από κάθε δικαίωμα (...) κατάσχεσης (...) σε βάρος των περιουσιακών τους
στοιχείων», τη διατύπωση που αποκαλύπτει ποιανού αφέντη υπηρέτες είναι όλοι
εκείνοι που έχουν κορόνα στο κεφάλι τους την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και
θυμόμαστε: Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ για να αρπάξει τη λαϊκή ψήφο διακήρυσσε ότι θα καταργήσει
το μνημόνιο, συμπλήρωνε στα ψιλά ότι τις δανειακές συμβάσεις θα τις
επαναδιαπραγματευτεί.
Το
ΚΚΕ από τότε επέμενε και σήμερα επιμένει ότι όλο αυτό το πλέγμα πρέπει να
καταργηθεί κι ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έξοδο από την ΕΕ και μονομερή
διαγραφή του χρέους από τη λαϊκή εξουσία.
Για
τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, της τρομώδους αγωνίας για την επιβίωση
που παραλύει τη σκέψη, ίσως οι παραπάνω επισημάνσεις να μοιάζουν ψιλά γράμματα.
Η αστική προπαγάνδα έχει - ίσως - καταφέρει να μείνει η εντύπωση «πήραμε το
χρήμα». Μια τέτοια εντύπωση συγκροτεί μια επικίνδυνη επανάπαυση. Δεν «πήραμε»
το χρήμα (η εργατική τάξη που στενάζει και οι καπιταλιστές που πανηγυρίζουν δεν
είναι ένα «εμείς»), οι τράπεζες και λοιποί καπιταλιστές παίρνουν χρήμα, για
τους υπόλοιπους υπάρχει μόνο καταστροφή. Αρα απαιτείται ανατροπή.
Ακόμα
κι αν οι λογογράφοι του ουρανόσταλτου για την αστική τάξη ηγέτη της αξιωματικής
αντιπολίτευσης καταφέρνουν να δημιουργήσουν πιασάρικες εκφράσεις που να πείσουν
το πόπολο ότι επίκειται η βασιλεία των ουρανών όταν ο ιζνογκούντ θα γίνει
χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ακόμα και τότε η πραγματικότητα ως βίωμα θα οδηγεί
σε αντίσταση, σε ανυπακοή, σε οργάνωση για την ανατροπή.
Εδώ
ο ρόλος της Λαϊκής Συμμαχίας, στην οποία καλεί το ΚΚΕ.
Οπως
σημείωνε στο χτεσινό πρωτοσέλιδό του ο «Ριζοσπάστης»: Επείγει η ισχυροποίηση
της Λαϊκής Συμμαχίας που θα κινητοποιήσει τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, θα
δρομολογήσει με συνειδητή επιλογή τη ριζική ανατροπή που εξ αντικειμένου
ταυτίζεται με την εργατική - λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου