Στο Δαφνί με τον Λαυρέντη…

Αγαπητέ Λαυρέντη γεια σου. Είχα καιρό να μάθω νέα σου. Άκουσα βέβαια κάποια στιγμή για κάτι θεματάκια που αφορούσαν τις συναλλαγές σου με το κράτος  -για μια τράπεζα… κάτι τέτοιο- αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Θα είναι, σκέφτηκα, στοχευμένες επιθέσεις των ΜΜΕ, σαν αυτές που δέχεστε όλοι εσείς οι επιτυχημένοι, από άλλους (σαν κι εσάς). Κακά τα ψέματα Λαυρέντη, σε ζηλεύω. Είσαι νέος, επιτυχημένος και πλούσιος. Κάτι δηλαδή σαν κι εμένα, αλλά από την ανάποδη.

Όταν ήμουν νεαρός, ένας γέρο-οικοδόμος μου είχε πει πως επιτυχημένος στη ζωή σου είσαι όταν όσο μεγαλώνεις δεν βλέπεις πολλούς νεώτερούς σου να τα έχουν καταφέρει καλύτερα από σένα. Μεγαλώνοντας, με απογοήτευση  έβλεπα όλο και  περισσότερους νεώτερούς μου να τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από μένα, κι ανάμεσά τους να ξεχωρίζεις εσύ Λαυρέντη. Τι να σου πρωτοθαυμάσω… τις γνωριμίες σου με όλους τους ισχυρούς παράγοντες της πολιτικής, της εκκλησίας, της οικονομικής ζωής του τόπου… Την ικανότητά σου να κλείνεις μεγάλα deals (σωστά το είπα;)… Τις φωτογραφίες σου στα μεγαλύτερα περιοδικά και εφημερίδες… Τα βραβεία που κέρδιζες για τις δεινές επιδόσεις σου στις μπίζνες… Τις εικόνες σου και τα ρεπορτάζ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων… Τα πανάκριβα κοστούμια, τις γυαλιστερές λιμουζίνες, τα πολυτελή σκάφη… Τη σουίτα σου στο γήπεδο (το δικό σου, ιδιόκτητο γήπεδο) δίπλα στον πρόεδρο της ομάδας… Το φιλανθρωπικό σου έργο… Τι σου έλειπε βρε Λαυρέντη; Είχες όλα όσα ονειρεύεται να αποχτήσει ένας κοινός θνητός…

…να, σαν κι εμένα ας πούμε. Που δεν τα κατάφερα στη ζωή μου. Τα σκάτωσα Λαυρέντη. Είμαι άνεργος. Όπου και να χτυπήσω την πόρτα για δουλειά με διώχνουν (έχω και…  τα χρονάκια μου βλέπεις). Το τηλέφωνό μου χτυπάει μόνο από αυτούς που τους χρωστάω. Νιώθω να πνίγομαι Λαυρέντη, προσπαθώ να αντέξω αλλά δεν ξέρω για πόσο θα τα καταφέρνω ακόμα. Το σπίτι μου δεν έχει ρεύμα, μου το έκοψαν. Χρώσταγα δυο λογαριασμούς, τι να σου κάνει και η ΔΕΗ, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Για θέρμανση ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Παγωνιά Λαυρέντη. Ίσα για ένα πιάτο φαΐ, να δώσω στα παιδιά μου, ακόμα τα καταφέρνω (ας είναι καλά οι παππούδες και η γειτονιά) για πόσο όμως; Κι έχω και τη γυναίκα μου να μου θυμίζει συνεχώς: «τι έκανες μωρέ στη ζωή σου;», δεν ξέρω φίλε, κοντεύω να σαλτάρω. Τι νομίζεις; Πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Μην το πάρεις στραβά, αλλά χτες που έμαθα πως σε συλλάβανε, ένιωσα περίεργα. Από τη μια στενοχωρήθηκα. Δεν γίνεται ένας τόσο επιτυχημένος να πέφτει τόσο χαμηλά, για να σ’ εκδικηθούν το κάνουν, σκέφτηκα. Από την άλλη όμως, να, γύρισα στη γυναίκα μου και της λέω: «μ’ έπρηξες με τον Λαυρέντη, ορίστε, τον χώσανε μέσα». Και τότε μου είπε πως άκουσε πως δεν άντεξες, πως λύγισες φίλε και είχες ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη… ζήτησες, λέει,  και σε πήγανε στο Δαφνί. Σε καταλαβαίνω, μη νομίζεις… Εγώ πόσο λες ν’ αντέξω; Κατά κει με βλέπω και σύντομα. Όμως… κρίμα βρε Λαυρέντη που δεν σε κράτησαν  στο Δαφνί (σε πήγαν λέει στον Κορυδαλλό)… Κρίμα γιατί περίμενα πως και πώς να συναντηθούμε, να τα λέμε που και που... Να νιώσω βρε αδερφέ  δίπλα σου, έστω μια φορά στη ζωή μου κι εγώ, επιτυχημένος…