Ο δάσκαλος!

Οι μαθητές του Βαγενά δίπλα στο δάσκαλό τους!

Στις 7 του Δεκέμβρη έκλεισε ένας χρόνος από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής δάσκαλος Γιάννης Βαγενάς. Σκαλίζοντας παλιά αρχεία βρήκαμε το χρονογράφημα του Νίκου Φιλικού από τη στήλη του "Ριζοσπάστη" «Ζωή και πάλη», δυο μέρες μετά το ξεκίνημα της ηρωικής απεργίας πείνας του  το 1975.

«Μέσα στα ζοφερά σημεία των καιρών μας, κι η απεργία πείνας που κήρυξε από προχτές ο Δάσκαλος της Κοκκινιάς, ένας απλός άνθρωπος σ’ ένα τιτάνιο αγώνα! Ύψωσε το λάβαρο της πιο ευγενικής ελευθερίας στη στέγη του τρισάθλιου σχολειού του, ξάπλωσε στην αυλούλα ανάμεσα στα παιδάκια του σχολειού του και η λιανή φωνή του έφτασε στον έβδομο ουρανό…

-Κάθαρση της εθνικής παιδείας ή θάνατος!

Και η απεργία πείνας δεν είναι ένα παιχνιδάκι. Σκοτώνει! Ο Δάσκαλος της Κοκκινιάς όμως το ΄βαλε βαθιά μεσ’ την καρδιά του. Ρωμαλέα η δασκαλική ψυχή άφησε τ΄αποτυπώματά της στον τοίχο του 19^ου Δημοτικού: Κάτω η χούντα!

«Όχι στη σκευωρία της χούντας! Μόνο νεκρόν θα με πάρουν από τους μαθητές μου κι από το σχολείο μου!».

Τί έγινε λοιπόν με το Δάσκαλο Γιάννη Βαγενά; Τί συμβαίνει με όλους τους πραγματικούς δασκάλους του Λαού και του Γένους; Υπόθεση απλή που συγκινεί και τον πιο αδιάφορο. Ένας άγριος διωγμός κάθε Δασκάλου που ύψωσε το ανάστημά του στο βρωμερό κατεστημένο της χούντας: Έξω οι Δάσκαλοι!

Φαίνεται πως η Παιδεία στην κορφή της πυραμίδας, στην υψηλή ιεραρχία αγκομαχάει από χουντόμουτρα. Μαύροι τερμίτες στα πόστα του υπουργείου ροκανίζουν τις ρίζες της εθνικής παιδείας χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, χωρίς να λογαριάσουν τον ρωμαλέο παράγοντα Δάσκαλο!

Στην ανάκριση λοιπόν κάθε λεβέντης, δημοκράτης, γενναίος, τολμηρός, αποφασιστικός, αντιχουντικός και άξιος του λειτουργήματός του Δάσκαλος του Λαού! Απ’ την Κοκκινιά ως το Κιάτο Κορινθίας κι ως την Πρέβεζα η γραφειοκρατική, χουντική, φασιστική λύσσα: Χεράους η Δημοκρατία του Σχολείου!

Ο Δάσκαλος Γιάννης Βαγενάς είναι ένα σύμβολο. Ένας χουντικός αξιωματούχος της Παιδείας τον άρπαξε απ’ το λαιμό μέσα στην τάξη, μπροστά στ’ ανύποπτα παιδάκια… Ώστε έτσι λοιπόν φτωχοδάσκαλε;

-Τί είναι αυτά που κάνεις δασκαλάκο; Δεν μας φοβάσαι εμάς που ορίζουμε τη θέση σου, το ψωμί σου, τη ζωή σου;

-Όχι! Κάτω η χούντα!

Το ίδιο με το δάσκαλο της Πρέβεζας στα νύχια της χουντικής ιεραρχίας και χειρότερα με το δάσκαλο Δελόγκα, πρόεδρο του Διδασκαλικού Συλλόγου Συκεώνος που κατά την εγκύκλιο του υπουργείου έκαμε δίλεπτη σιγή για τα θύματα της δικτατορίας και μίλησε στους μαθητές του για τη χούντα και τις συμφορές που μας έφερε. Που ζούμε αλήθεια!

Αναστατώνει η προχτεσινή φωτογραφία που πήρε ο «Ριζοσπάστης» στην Κοκκινιά με την τραγικήν απλότητά της: ο απεργός δάσκαλος κι ολόγυρα τα παιδάκια του σχολείου του. τα συνθήματα στους τοίχους. Η βαριά παγερή ατμόσφαιρα κι εκείνα τα πελώρια μάτια των παιδιών να χαϊδεύουν το δάσκαλό τους, να δακρύζουν, να ζωντανεύουν εκείνο τ’ άψυχο χαρτί με την κραυγή τους: «Όχι! Δάσκαλε! Δεν θα πεθάνεις! Όχι! Γιατί τι θα κάνουμε ύστερα εμείς χωρίς εσένα, χωρίς το φως σου, στα σκοτάδια… Δάσκαλε!

Κι εκείνος ήσυχος. Χωρίς επίδειξη του μεγαλείου του. Σεμνός. Συνεσταλμένος στην υπέροχη αυτοθυσία του. Κάθαρση ή θάνατος! Ναι! Αλλά χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ένα πλατύ, τεράστιο μέτωπο ο δάσκαλος. Φωτεινός. Σκυφτός… Έτσι που θυμίζει ρωμαλέο Κωστή Παλαμά που σπάει κόκκαλα.

«Κι είναι μέσα στους σκυφτούς

τα παλληκάρια…

Τους μισούν οι βασιλιάδες

κι όλοι οι τύρρανοι».

Τους λατρεύει όμως, κι έτσι αφανείς, στον υπέροχον αγώνα τους ο Λαός. τους εγκαρδιώνει το λαϊκό προσκύνημα από προχτές στην Κοκκινιά.

-Έξω απ’ την εθνική Παιδεία η χούντα!»

ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΙΚΟΣ - "Ριζοσπάστης", Παρασκευή 13 Ιούνη 1975.