Ένας χρόνος χωρίς τον Γιάννη Βαγενά

Ήταν καμιά δεκαριά χρόνια πριν, σε μια  συνέλευση του συλλόγου των συχωριανών στην Αθήνα. Οι συνηθισμένες   μικροκομματικές εμπάθειες είχαν ταιριάξει  με την ηπειρώτικη ξεροκεφαλιά και είχαν δημιουργήσει ένα τεταμένο κλίμα. Η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο βαριά. Ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του και κάποια στιγμή ακουγόντουσαν όλοι μαζί και κανένας ταυτόχρονα. Ο Γιάννης ο Βαγενάς αφού ζήτησε τον λόγο από τον πρόεδρο, σηκώθηκε όρθιος μπροστά στην καρέκλα του και άρχισε να μιλάει. Έμοιαζε με έναν στητό, πανύψηλο έλατο, που φύτρωσε στη μέση της αίθουσας όπως άπλωνε τα χέρια του σαν κλαριά καθώς μιλούσε. Η φασαρία διακόπηκε στο πρώτο κιόλας λεπτό και σύντομα  ακουγόταν μόνο η φωνή του. Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, όμως επισήμαινε την ανάγκη της συνεργασίας και συσπείρωσης όλων στον αγώνα για το καλό του συλλόγου και του χωριού μας. Μόλις τελείωσε, η αίθουσα σείστηκε από το χειροκρότημα.

Την Τετάρτη 5 του Δεκέμβρη, το βράδυ,  έγινε στη Νεάπολη της Κοκκινιάς το πολιτικό μνημόσυνο για τον ένα χρόνο από τον θάνατό του (7/12/2011). Το οργάνωσε η κομματική οργάνωση του ΚΚΕ στην αίθουσα εκδηλώσεων του 19^ου  δημοτικού σχολείου. Στον ίδιο χώρο που ο αξέχαστος αγωνιστής δάσκαλος συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα με την πολυήμερη απεργία πείνας του, αντιστεκόμενος στις διώξεις που προσπάθησαν να του επιβάλλουν  τα χουντικά κατάλοιπα  του υπουργείου παιδείας. Στην ηρωική Κοκκινιά που τόσα πρόσφερε με τους αγώνες του, ως τα στερνά του, ο Βαγενάς.

Μας υποδέχτηκε χαμογελαστός ο ίδιος, μέσα από το μεγάλο πορτραίτο που στεκόταν όρθιο πάνω σ’ ένα τραπέζι στρωμένο με λευκό τραπεζομάντιλο,  μαζί με λίγα κόκκινα λουλούδια και το σιγανό κλάμα ενός κλαρίνου, που έφερνε τον δροσερό αγέρα από τα ελάτια της Χώσεψης, στα πρόσωπά μας. Εκατοντάδες σύντροφοι έκαναν την αίθουσα να μοιάζει τόσο μικρή για να χωρέσει την ευγνωμοσύνη, το ευχαριστώ, την υπόσχεση για τη  συνέχιση του αγώνα.

Οι ομιλητές μίλησαν από καρδιάς για τον αγνό Τζουμερκιώτη, τον αγωνιστή δάσκαλο, τον ασυμβίβαστο παιδαγωγό, τον αταλάντευτο κομμουνιστή, τον σύντροφο με την μεγάλη καρδιά, το φωτεινό παράδειγμα, ενώ προβλήθηκε βίντεο με στιγμιότυπα από την γεμάτη αγώνες ζωή του.

Συγγενείς, συχωριανοί του, σύντροφοι και φίλοι του Βαγενά, μαθητές του την εποχή της απεργίας πείνας, απλοί άνθρωποι, αγωνιστές και συνοδοιπόροι του στους μετέπειτα αγώνες, αντάλλαξαν θύμησες, μοιράστηκαν εικόνες από το παρελθόν και έσμιξαν τα χέρια  και τις καρδιές κοιτάζοντας στο μέλλον, τιμώντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο έναν πραγματικό, τον δικό τους, σύντροφο. Γεύτηκαν τη ζουμερή λαχανόπιτα και έσβησαν τη δίψα τους με Χωσεψίτικο τσίπουρο κάτω από το πέπλο εκείνου του κλαρίνου που δεν σταμάτησε να κλαίει ακόμα κι όταν τα φώτα της αίθουσας έσβησαν και οι πόρτες κλείδωσαν.