Η τρέλα του Ιώβ

Ο Νεοέλληνας βουλιάζει μέσα στα ελαττώματά του. Αδυνατώντας να τα ελέγξει, ξεπέφτει σε εύκολους ρόλους. Αυτήν την εποχή διάλεξε να «παίξει» τη ζωή του Ιώβ. Από τη στιγμή που επέβαλε ο ίδιος στον εαυτό του αυτήν την ποινή σαν θεϊκή τιμωρία, δημιούργησε ένα επικίνδυνο προηγούμενο και μια διαίρεση που εκμεταλλεύεται ο επικεφαλής της κυβερνητικής τυραννίας. Η λύση μέσω των σκληρών μεθόδων εις βάρος μας, η διάχυτη ανησυχία και τα προσβλητικά λόγια των Ευρωπαίων τείνουν να γίνουν η μοίρα μας. Η δημοκρατία των τραπεζιτών, οι οποίοι είναι κατώτεροι και αυτών των χρημάτων, χρειάζεται έναν Ιώβ. Η διαφθορά τους παρέσυρε και τη Δικαιοσύνη, καθιστώντας την μιαν ανύπαρκτη δεισιδαιμονία. Από τη μια φουρτούνα στην άλλη, το πλήρωμα κλονίζεται και πέφτει διαρκώς σ' ένα δημόσιο παραλήρημα - αρκεί να ρίξεις μια ματιά στον διπλανό σου για να το διαπιστώσεις.

Πρόθεσή μου, μιλώντας για τον Ιώβ, είναι να υπερασπιστώ τη μορφή του ήρωα, που τείνει να εξαφανιστεί από τις μέρες, επειδή τον έχει θέσει εκτός νόμου η δημοκρατία.

Ο Ελληνας Ιώβ δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας εξάρτησης από τη Δύση. Αυτό επιταχύνει τη συντριβή των λαϊκών στρωμάτων. Η σωτηρία του Ιώβ, που δεν παραπονιέται και δε θέλει να αλλάξει τίποτα μέσα στην ωμότητα της ζωής, δεν εναπόκειται σ' εμάς. Δική μας φροντίδα είναι η καταστροφή του. Αν δεν κάψουμε αυτό το θεόσταλτο κούτσουρο, που δεν υπάρχει όμοιό του, μας αξίζουν όλοι οι πόνοι που μπορεί κανείς να φανταστεί. Είναι καιρός να ζεσταθούμε από τη φωτιά του Ιώβ και επιτέλους να μιλήσουμε μεταξύ μας δίχως παράπονα και νιαουρητά, να μιλήσουμε με τη λογική της καρδιάς, όπως την αποκαλούσε ο Πασκάλ.

Κλεπταποδόχοι και μεταπωλητές παίζουν όπως θέλουν με τον Ιώβ, γιατί είναι στιγματισμένος, υπόδικος και γελοίος. Πίνοντας το κατακάθι των Ευρωπαίων, ο Ιώβ ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τη ζωή του μέχρι να εξιλεωθεί. Θα χρειαστούν όλες οι σχολές της ψυχολογίας για ν' αναλύσουν πώς ένας κατεστραμμένος άνθρωπος όπως ο Νεοέλληνας διάλεξε έναν άλλον κατεστραμμένο όπως ο Ιώβ, πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί και να σωθεί.

«Τυφλά λάθη, άπληστος χρόνος, σκληρό πεπρωμένο, απρόσεκτος φθόνος, δουλική μανία, πονηρός ζήλος, ασυνήθιστο θράσος, ασεβές μυαλό και καρδιά με μίσος δεν αρκούν για να σκοτεινιάσουν την ατμόσφαιρα και τον ουρανό. Αρκούν για να ρίξουν μπροστά στα μάτια μου ένα πέπλο ή να τα αποκόψουν από τον ωραίο ήλιο ψηλά στον ουρανό». Αυτά τα λόγια του Τζορντάνο Μπρούνο μού ήρθαν στο νου μόλις έμαθα για το θάνατο του ποιητή Αλκη Αλκαίου. Εύχομαι η Πάργα να υποδεχτεί τον ήρωά της όπως του αξίζει, σιωπηλά και με το κεφάλι ψηλά. Οσο για μας, τις δύσκολες κυρίως μέρες μας, ας θυμηθούμε: «Δεν έπρεπε να 'σουν βροχή / μόνο της φυλακής μου ο τοίχος / κι είναι παράταιρη εποχή / να βρει το δίκιο του ένας στίχος».

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ στο Ριζοσπάστη