Όταν μιλάνε για «εξευτελισμό» οι ξεφτιλισμένοι…

Απ’ την… πολλή «κριτική» ματιά «στο παρελθόν του κομμουνιστικού

 κινήματος», γίνεσαι μέχρι υφυπουργός του συζύγου της κυρίας Δάφνης…

«Το σημερινό ΚΚΕ νομίζει ότι η ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε αστούς και εργάτες, στην εργατική λαϊκή οικογένεια και στην αστική οικογένεια. Σε λίγο θα μας ζητήσει να ετοιμαζόμαστε για το βουνό. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Πουλαντζά, αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου, για να δεις τη σύνθετη πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Αυτές τις αναλύσεις τις είχε εγκαταλείψει ακόμα και η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ (γι' αυτό και κατέρρευσε, θα μας πουν οι ζηλωτές του κομμουνισμού) (...) Το κακό για τους ζηλωτές του σημερινού ΚΚΕ είναι ότι κανείς δεν τρομάζει μαζί τους. Το χειρότερο είναι ότι τους παίρνουν στην πλάκα.
Αν δεν μπορούν να δουν κριτικά το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος, τουλάχιστον ας μην το εξευτελίζουν». Νίκος Μπίστης εδώ.

Μιας και για την ξεφτίλα ο λόγος: Ξεκινάει σαν χαρακτηριστικό, γίνεται στη συνέχεια…   προνόμιο και καταλήγει συνώνυμο κάποιων πολιτικών ανδρών, σε τέτοιο βαθμό που όταν τους φτύνουν, αυτοί νομίζουν πως ψιχαλίζει. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα  πολιτικά επιχειρήματα μοιάζουν ανίσχυρα να δώσουν απάντηση και παραχωρούν τη θέση τους στους στίχους του ποιητή:

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ»