«Έχουμε πόλεμο» για ποιον;

«Η χώρα είναι σε πόλεμο, η κυβέρνηση είναι σε πόλεμο κοινωνικό και ταξικό με τους δανειστές. Βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με τους εταίρους και κάθε μήνας που περνά με σφίξιμο των λουριών και των οβολών μας. Σε αυτόν τον πόλεμο δε θα πάμε σαν χαρούμενοι πρόσκοποι με πρόθεση να συνεχίσουμε τις μνημονιακές πολιτικές», δήλωσε την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Εσωτερικών, Νίκος Βούτσης...

Δεν είναι ο μόνος απ' το κυβερνητικό σχήμα που μιλά για πόλεμο, ασχέτως αν οι απόψεις διίστανται ως προς τον ...χαρακτήρα του, π.χ. ο Π. Καμμένος μίλησε για «εθνικοαπελευθερωτικό» πόλεμο! Είναι άλλωστε πλατύ το προς χειραγώγηση κοινό και υπάρχει ανάγκη για ρητορική πολλών αποχρώσεων, αρκεί να προσφέρει στη συγκυβέρνηση το απαραίτητο άλλοθι για τις επιλογές της και να συνεγείρει λαϊκές δυνάμεις για να της ...συμπαρασταθούν.

Είναι γεγονός ότι ένας «πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη και αυτός είναι ένας «πόλεμος» ταξικός. Από τη μια είναι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και από την άλλη τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Το αντικείμενο αυτού του πολέμου είναι το πώς θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Σε ποιο όμως στρατόπεδο βρίσκεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και για ποιους πολεμάει στα Γιούρογκρουπ, στις Συνόδους Κορυφής, στα διαβούλια της ΕΕ; Μήπως για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα; Τσακώνεται δηλαδή ο Ισπανός πρωθυπουργός με τη Γερμανίδα καγκελάριο ή τον Σουηδό ομόλογό του για το πόσο θα διευρυνθούν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα; Ε, όχι βέβαια.

Μια πλευρά αυτού του πολέμου αφορά στο ποιανού κράτους το κεφάλαιο θα έχει μεγαλύτερο κέρδος από την περιζήτητη ανάκαμψη. «Σκοτώνονται», λοιπόν, για το πώς οι αστικές τάξεις των κρατών τους θα επιμερίσουν κέρδη και ζημιές, για τα μέσα με τα οποία θα επιχειρήσουν να στηρίξουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. «Σκοτώνονται» μεταξύ τους, ενώ μαίνεται ο πόλεμος που όλοι μαζί έχουν κηρύξει στους λαούς. Και αυτό είναι κάτι που γνωρίζει αλλά κρύβει επιμελώς ο Ν. Βούτσης, αφού η κήρυξη αυτού του πολέμου βρίσκεται στο «DNA» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ και της Ευρωζώνης, όπου δεσμεύεται η κυβέρνησή του.

Αν άλλωστε ήταν αλλιώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν θα ορκιζόταν στην ΕΕ και τους κανόνες της, ούτε θα έπινε νερό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Δεν θα αρνιόταν να καταργήσει τον αντιλαϊκό ιστό που «ύφαναν» οι προηγούμενοι διαχειριστές. Ούτε θα αρνιόταν να συζητήσει για την ανάκτηση απωλειών, για μέτρα κάλυψης των πιεστικών λαϊκών αναγκών. Ούτε θα της αρκούσαν τα μέτρα για το κουκούλωμα της ακραίας φτώχειας, παρεμφερή με όσα εφάρμοζε η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως κουπόνια στέγασης και σίτισης.

Τα μονοπώλια και οι λυκοσυμμαχίες τους έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους λαούς. Σ' αυτόν τον πόλεμο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πολεμάει στο στρατόπεδο της ντόπιας αστικής τάξης και στα διαλείμματα κονταροχτυπιέται με τις άλλες κυβερνήσεις για το ποια θα αποσπάσει μεγαλύτερο μερίδιο απ' τα «λάφυρα». Αυτή είναι η πραγματικότητα όσο κι αν οι κυβερνητικοί παράγοντες επιχειρούν να την εξωραΐσουν με αταξικές φανφάρες και εθνικοπατριωτικές κορόνες.

Το ζήτημα για την εργατική τάξη και το λαό είναι πότε θα αποφασίσουν να απαντήσουν με το δικό τους «πόλεμο» στον «πόλεμο» που τους έχουν κηρύξει κι όχι να συμπονούν την κυβέρνηση επειδή τα «όπλα» της είναι μικρότερης ισχύος απ' αυτά της γερμανικής ή της γαλλικής. Να θυμούνται ότι σε κάθε περίπτωση είναι «όπλα» που πολεμάνε ενάντια στα συμφέροντά τους.

Β.

Ριζοσπάστης