Τελευταίο «αντίο» στον σ. Φώτη - Φοίβο Τσέκερη

Σε κλίμα συγκίνησης σύντροφοι, συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι αποχαιρέτησαν χτες τον σύντροφο Φώτη - Φοίβο Τσέκερη.

Στην πολιτική του κηδεία, στην Καισαριανή, παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα της, Δημήτρη Κουτσούμπα, πλήθος κόσμου, ενώ ιδιαίτερη ήταν η παρουσία εκπροσώπων της γενιάς του σ. Φοίβου, της ηρωικής ΕΑΜικής Αντίστασης.

Στην τιμητική φρουρά, καθ' όλη τη διάρκεια της κηδείας του εναλλάσσονταν οι σύντροφοι και συναγωνιστές του, ανάμεσά τους και ο Δ. Κουτσούμπας. Στεφάνια κατατέθηκαν, μεταξύ άλλων, από την ΚΕ του ΚΚΕ, την ΚΟ Αττικής, την ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, την ΠΕΑΦΕ, το «Σπίτι του Αγωνιστή», τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα και την εφημερίδα «Αυγή».

Χαιρετισμό απηύθυναν ο πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, Χρήστος Τσιντζιλώνης, ο πρόεδρος του «Σπιτιού του Αγωνιστή», Κώστας Μαραγκουδάκης, ο δημοτικός σύμβουλος Γορτυνίας Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και ο πρόεδρος του τμήματος Αττικής του Πανελληνίου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, Αντώνης Μαούνης.

Αγωνιστικό - σεμνό παράδειγμα για τις νέες γενιές

Ο Θέμης Γκιώνης, αποχαιρετώντας τον βετεράνο κομμουνιστή εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε:

«Αποχαιρετάμε με βαθιά θλίψη και συγκίνηση το σύντροφο Φοίβο Τσέκερη. Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και στους οικείους του.

Πλήθος κόσμου, σύντροφοι, συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι, αποχαιρέτησαν τον σ. Φοίβο Τσέκερη

Το βιογραφικό και η δράση του σ. Φοίβου Τσέκερη φανερώνουν την πορεία ενός ανθρώπου που δέθηκε και πάλεψε για τους ανθρώπους του μόχθου μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, χωρίς να υπολογίζει κόπους και θυσίες. Ο Φοίβος Τσέκερης γεννήθηκε το 1921 και μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους, στην Αθήνα. Το κανονικό του όνομα είναι Φώτης, αλλά όλοι τον γνωρίσαμε σαν Φοίβο, αυτό ήταν το όνομα που πήρε στην Κατοχή για τις ανάγκες της παρανομίας.

Από το 1938, μαθητής στο Πρακτικό Λύκειο, επί δικτατορίας Μεταξά, οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Το 1940 πέρασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και φοιτητής, ως μέλος της ΟΚΝΕ και του ΕΑΜ Νέων της Σπουδάζουσας, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ενάντια στη φασιστική και ναζιστική Κατοχή. Τον Ιούλη του 1942 συνελήφθη από τους Ιταλούς, σε διαδήλωση ενάντια στην πείνα. Το Μάρτη του 1943, στο μνημόσυνο του σκοτωμένου σε διαδήλωση μαθητή Ωραιόπουλου, τραυματίστηκε στο πόδι.

Στις 23 Φλεβάρη του 1943, με την ίδρυση της ΕΠΟΝ έγινε ΕΠΟΝίτης και μέλος του ΚΚΕ, ιδιότητα που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Τον Ιούλη του 1943 συνελήφθη και βασανίστηκε από τους Γερμανούς. Κρατήθηκε για τρεις μήνες στην "Κομαντατούρα".

Από τις αρχές του 1944 ήταν διμοιρίτης της Διμοιρίας του ΕΜΠ του Λόχου Σπουδαστών του ΕΛΑΣ, του μετονομαζόμενου αργότερα, θρυλικού λόχου "Λόρδος Μπάυρον". Στο Δεκέμβρη, στις 5/12/1944, πολεμώντας εναντίον των Αγγλων μέσα στα κτίρια και τις αυλές του ΕΜΠ, από όροφο σε όροφο, σκάλα τη σκάλα, από διάδρομο σε διάδρομο και από αίθουσα σε αίθουσα, τραυματίστηκε βαριά στα δύο πόδια. Συρόμενος πέφτει τελικά εξαντλημένος, ακίνητος, με σοβαρή αιμορραγία στην αυλή προς την Πατησίων. Γλίτωσε το θάνατο ακριβώς χάρη στην ακινησία του λόγω της εξάντλησής του, γιατί οι Αγγλοι γύριζαν μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου και έδιναν τη χαριστική βολή σε όποιον έδειχνε σημεία ζωής. Πέρασε μια ολόκληρη οδύσσεια από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Τη ζωή του, τη χρωστά σε πρώτη φάση σε εκείνον τον άγνωστο άνθρωπο, που τον πήρε την άλλη μέρα αιμόφυρτο και τον έβαλε σε ασθενοφόρο και σε δεύτερο επίπεδο τη χρωστά στην επιστημονικότητα και συντροφική φροντίδα της ομάδας του γιατρού Πέτρου Κόκκαλη.

Το 1948 εκτοπίστηκε στο Μούδρο και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Απολύθηκε το 1951 και πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα το 1952. Στη δουλειά του, παρά το γεγονός ότι η αναπηρία του πρόσθετε πολλές δυσκολίες, κατάφερε να προκόψει και να χαίρει πάντα της εκτίμησης των συναδέλφων του. Χαρακτήρας ανήσυχος και ανυπότακτος, ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση στο ΣΑΔΑΣ και στο ΤΕΕ. Για τρία χρόνια ήταν μέλος του ΔΣ του ΣΑΔΑΣ και πολλά χρόνια μέλος της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ. Για έξι χρόνια ήταν μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του ΤΕΕ και για τρία χρόνια μέλος του Ανώτατου Πειθαρχικού Συμβουλίου. Τον Οκτώβρη του 1987 του απενεμήθη, από το Δήμο Αθηναίων, το Χρυσό Μετάλλιο Τιμής του Δήμου για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που πρόσφερε στην πόλη κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Από το 1994 έως το 2006 ήταν γενικός γραμματέας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και μετέπειτα επίτιμος γενικός γραμματέας της. Επίσης, ήταν για χρόνια πρόεδρος στην Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ. Ηταν μέλος του συνδέσμου Φίλων του Μουσείου της ΕΠΟΝ και πρόεδρος του ΔΣ. Ακόμα και από το κρεβάτι αγωνιούσε τι θα γίνει με το σπίτι της ΕΠΟΝ, αγωνιζόταν για να μείνει παρακαταθήκη για τις νέες γενιές.

Στην προσωπική του ζωή, ο σ. Φοίβος παντρεύτηκε τη συντρόφισσά του Μαίρη και απέκτησαν δύο παιδιά, δύο αγόρια που τα λάτρευε, απέκτησε τρία εγγόνια, που ήταν η χαρά των γηρατειών του. Οταν μιλούσε για τα εγγόνια του έλαμπε ολόκληρος.

Γλυκός και τρυφερός με τους συντρόφους στο Κόμμα και αυστηρός όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Δεν ξέφυγε ποτέ από τις αρχές του ΚΚΕ και έδωσε με σύνεση και συνέπεια όλες τις μάχες του Κόμματος. Ο σ. Φοίβος τίμησε και με το παραπάνω τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ, στάθηκε όρθιος και πιστός στο Κόμμα του, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση μέχρι το τέλος της ζωής του.

Αυτή η πορεία του αποτελεί τρανή απόδειξη ότι μπροστά στο δίκιο της πάλης, ο άνθρωπος μπορεί να υψώνεται πολύ πάνω από το μπόι του. Ο σ. Φοίβος Τσέκερης ήταν αγωνιστής, κομμουνιστής που αγαπούσε τη ζωή, τους συναγωνιστές και τους συντρόφους του και γι' αυτό πάλεψε και τα έβαλε στα ίσα και με το θάνατο. Το παράδειγμα της στάσης ζωής του είναι γόνιμο για όλους τους ΚΚΕδες, τους νέους και τις νέες της ΚΝΕ. Η απλότητα, σεμνότητα, η αγωνιστική του στάση παρά τις δυσκολίες και την αναπηρία του είναι παράδειγμα για όλους τους νέους και τις νέες που τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα στην ταξική πάλη.

Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε σύντροφε Φοίβο Τσέκερη».

Ριζοσπάστης