Ο «αμόλυντος» Σταύρος Θεοδωράκης και το ποτάμι-βούρκος

Πριν παρουσιάσουμε δείγματα των εκλεκτικών πολιτικών συγγενειών του δήθεν κομματικά αμόλυντου δημοσιογράφου που ήρθε σαν Μεσσίας με το ποτάμι του, να του μεταφέρουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το μεγάλο ευχαριστώ του το στέλνουν τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά της Γιουγκοσλαβίας που έμειναν ορφανά το 1999-2000. Οι δεκάδες χιλιάδες σέρβοι πολίτες που έχασαν γονείς, παιδιά, συγγενείς, φίλους κατά τη διάρκεια των βάρβαρων ΝΑΤΟΪκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία.
Γιατί το λέμε αυτό; Διότι ο «ευρωπαϊστής» μεσσίας Θεοδωράκης ήταν απ' αυτούς τους δημοσιογράφους που τότε, μέσα απ' την αρθρογραφία του, είχε ταχθεί υπέρ των βομβαρδισμών. Είχε ταχθεί, σαν δημοσιογραφικό κοράκι του ΝΑΤΟ, μαζί με άλλα μαύρα κοράκια (Σωμερίτης, Μουζέλης, Τζανετάκος, Μίχας κλπ.) υπέρ του εγκλήματος των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στη Γιουγκοσλαβία. Ναι, υπέρ του σφαγείου που η υπερδύναμη είχε στήσει στη γειτονιά μας. (Όποιος έχει το πρωτοσέλιδο του περιοδικού ΚΛΙΚ, με την σημαία των ΗΠΑ, το καλοκαίρι του 1999, ας το δημοσιεύσει).

Πριν πας λοιπόν φίλε στην κάλπη, με την σκέψη ότι θα ψηφίσεις το δήθεν «αμόλυντο» ποτάμι του Στ.Θεοδωράκη, να θυμάσαι τα παιδιά στη Γιουγκοσλαβία. Λαϊκισμός είπατε; Αυτό καλύτερα να πάτε να το πείτε οι ίδιοι στο Βελιγράδι, στην Πρίστινα και στις υπόλοιπες περιοχές που η ιμπεριαλιστική θηριωδία πέρασε από πάνω της. 

Πάμε τώρα για ένα πολύ σύντομο, φωτογραφικό, ταξίδι στις εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες του αμόλυντου δημοσιογράφου με προσωπικότητες (επίσης αμόλυντες, φανταζόμαστε) της πολιτικής σκηνής του καθ' ημάς εκσυγχρονισμού:

Το "ποτάμι" όταν ήταν ακόμα,,, ρυάκι και ο Τσάρος της Οικονομίας Γ.Παπαντωνίου.

Ο Σταύρος ποτέ δεν έκρυψε τις πολιτικές του αγάπες... "Αμόλυντες" κι' αυτές.

Η "αμόλυντη" δημοσιογραφία. Στ.Θεοδωράκης, Γ.Πρετεντέρης, Π.Κωστόπουλος.

Το ποτάμι του "αμόλυντου", πριν γίνει ποτάμι ευρωεκλογών, είχε προλάβει να ξεπλύνει και τον φυρερίσκο της χρυσής αυγής Μιχαλολιάκο. Ναι, δίνοντας του βήμα στους "Πρωταγωνιστές" (μεγάλη καρδιά αυτός ο Σταύρος, δε μπορεί να πει "όχι") και κρατώντας μάλιστα χρυσαυγίτικη κούπα καφέ. "Μέχρι τη νίκη" - Hasta la victoria, αλλά προς τα που; Πίσω ολοταχώς με τη φόρα του νερού να πηγαίνει σε ότι πιο βρώμικο, ότι πιο αντιδραστικό, ότι πιο αντιλαϊκό γέννησε η εκσυγχρονιστική σαπίλα της τελευταίας εικοσαετίας. 

Μην ξεχνάμε: Το "ποτάμι" ξεπλένοντας τηλεοπτικά τους Νεοναζί φασίστες.

Revolution Now!