Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας «Ενότητα και Πάλη» («Unidad y Lucha») το άρθρο του Χούλιο Ντίας, μέλους της ΚΕ, με τίτλο «Οι πορείες για την αξιοπρέπεια ή όταν τίποτα δεν είναι αυτό που μοιάζει», σχετικά με το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων, που με τη συμβολή των οπορτουνιστών εξελίσσεται τώρα στην Ισπανία στην ίδια διαχειριστική κατεύθυνση και μετονομάζεται σε «κίνημα αξιοπρέπειας». Μάλιστα το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το στηρίζει και χτες 22 Μάρτη είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση στη Μαδρίτη.

Το άρθρο έχει ως εξής:

«Σε δύο μήνες είναι η τρίτη επέτειος από τους "Αγανακτισμένους" και έχουμε ήδη μια επαρκή εικόνα, ώστε, με βάση την εμπειρία, να μπορούμε να αξιολογήσουμε τις συνέπειες αυτού του κοινωνικού και πολιτικού κινήματος. Αυτό που, κατά την κρίση των κομμουνιστών, είναι μια ξεκάθαρη απόπειρα του συστήματος να θέσει στο επίκεντρο τους μικροαστούς, κάνοντας καθολικά τα συνθήματά τους και τις οργανωτικές τους προτάσεις, ώστε να ξεπερνούν τα ιδεολογικά και προγραμματικά πλαίσια μιας κοινωνίας που διαιρείται σε τάξεις, έχει διπλό αποτέλεσμα, καθώς από τη μία μεριά απέτυχε στο σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε, αλλά από την άλλη μεριά, κάτι διόλου ασήμαντο, έχει σημαντικές, αρνητικές συνέπειες για την επαναστατική πάλη.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι

Οι "Αγανακτισμένοι" ή το "Κίνημα των Πλατειών" (σ.σ. μορφοποιήθηκε στις 15 Μάη του 2011, με την κατάληψη της πλατείας Σολ της Μαδρίτης) δεν μπόρεσε σε αυτή την περίοδο να δημιουργήσει δομές που να διαπερνούν στις πρωτοβουλίες τους τα πλαίσια ήδη οργανωμένων τομέων, που βρίσκονταν ήδη σε κινητοποιήσεις (Παιδεία, Υγεία, κατά βάση). Οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις των πρώτων μηνών, όπου, αδιαμφισβήτητα, ενεπλάκησαν ευρύτερες μάζες του πληθυσμού, που ήθελαν να δείξουν την αγανάκτησή τους με την κατάσταση που επικρατούσε, δεν είχαν συνέχεια η οποία να τις συνδέσει σημαντικά και σταθερά με τη συνειδητή και δραστήρια συμμετοχή σε ένα νέο κίνημα που μπορούσαν να θεωρούν δικό τους. Οι αρχικές μεγάλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, που όλες τους είχαν τεράστια υποστήριξη όσον αφορά στη διάδοση και την κάλυψη από τα ΜΜΕ της σοσιαλδημοκρατίας (PRISA, Publico, RNE/RTVE μέχρι την εκλογική νίκη του Λαϊκού Κόμματος - PP την ίδια χρονιά), έπαψαν να γίνονται και αυτοί που τις προωθούσαν, έπρεπε να αποδεχτούν το γεγονός ότι η ικανότητά τους να συγκαλούν κινητοποιήσεις εδώ και τόσο καιρό είχε περιοριστεί, προσπαθώντας πολλές φορές να επαναλάβουν τις αρχικές επιτυχίες.

Εκτός από την Πλατφόρμα όσων Πλήττονται από τις Υποθήκες (ΡΑΗ), που ως κίνημα που αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο τομέα έχει συσπειρώσει άτομα που πλήττονται άμεσα από τις εξώσεις και έχει διατηρήσει ένα σημαντικό επίπεδο κοινωνικής κινητοποίησης που περιλαμβάνει και ακτιβιστές που προηγούμενα δεν ήταν οργανωμένοι, οι "Αγανακτισμένοι" και οι πολιτικοί παράγοντες που προέκυψαν από αυτούς σήμερα είναι μια ξεπερασμένη και αποτυχημένη κατάσταση, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν μια νέα οργανωτική και πολιτική πραγματικότητα με ικανότητα να οργανώνουν και να κινητοποιούν τις μάζες στα όρια των υπαρχόντων δομών. Ποιος θυμάται πια την "Πραγματική Δημοκρατία Τώρα"; Πού είναι το Κίνημα των Πλατειών ή η λεγόμενη Νεολαία Χωρίς Μέλλον; Δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτούς, δεν παρεμβαίνουν πουθενά.

Οι "Αγανακτισμένοι" σήμερα είναι καταφύγιο και σκακιέρα για την πολιτική δουλειά μελών πολύ διαφορετικών πολιτικών, κοινωνικών, πολιτικών δομών, που, κρύβοντας τις οργανωτικές τους ιδιότητες, προσποιούνται πως διαμορφώνουν ένα πολυδιάστατο πολιτικό πεδίο στο οποίο μπορούν να καταλήξουν όλοι οι αγώνες. Τόσο για εργατικά ζητήματα, όπως και για ζητήματα ενάντια στην καταστολή, για την πάλη στις γειτονιές, ζητήματα αλληλεγγύης, τα απομεινάρια των "Αγανακτισμένων" προσπαθούν να είναι πρωταγωνιστές στη λαϊκή απάντηση και να την περιορίσουν στα ιδεολογικά και οργανωτικά τους πλαίσια. Μια απόλυτη διαστρέβλωση των φυσικών δομών και ηγεσιών που ιστορικά δημιούργησε το εργατικό λαϊκό κίνημα και που, στη βάση της αποδοχής των νέων μορφών και περιεχομένων που πρότειναν οι "Αγανακτισμένοι" (οριζόντιος χαρακτήρας, συμμετοχή των πολιτών), βασικά προσπαθεί να φανεί, όχι ως κάτι που γεννά κάτι καινούριο, αλλά ως κάτι που εντάσσει στο "καινούριο" το ήδη υπάρχον, παραιτούμενο στην πράξη από όλη την πολιτική και ιδεολογική του κληρονομιά.

Το «καινούριο» δεν είναι και τόσο καινούριο

Θα έμοιαζε μια διαδικασία φυσιολογική και θετική το "παλιό" να εντασσόταν στο "καινούριο" και να προέκυπταν νέες εμπειρίες. Καμία ένσταση για την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά το πρόβλημα προκύπτει όταν το "καινούριο" δεν είναι τόσο καινούριο και αυτό που περιέχει είναι αποκλειστικά οι ιδεολογικές και οργανωτικές προτάσεις των μικροαστών. Οταν οι ιστορικές οργανώσεις του εργατικού κινήματος (κόμματα και συνδικάτα) αναλαμβάνουν και κάνουν δικά τους τα αιτήματα μιας τάξης που δεν είναι η εργατική και γίνονται υποτελείς στα σχέδια της αστικής τάξης, χωρίς αμφιβολία έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα.

Το γεγονός ότι μερικοί νέοι αστοί που έχουν απελπιστεί από το μονοπωλιακό καπιταλισμό διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζουν το ίδιο ή και καλύτερα από τους γονείς τους, προσπαθώντας να σπρώξουν πίσω τον τροχό της Ιστορίας και να ανατρέψουν την πορεία ταχείας προλεταριοποίησης που υφίσταται η τάξη τους, είναι λάθος, αλλά νομιμοποιείται. Δεν υπάρχει ένσταση, πέρα από το να τους δείξουμε ότι έχουν στρεβλή ανάλυση και ότι η μόνη συνεπής υπεράσπιση των συμφερόντων τους για να εξασφαλίσουν ένα προσοδοφόρο μέλλον είναι να αγκαλιάσουν την υπόθεση της εργατικής τάξης και να παλέψουν κι αυτοί για το Σοσιαλισμό. Μια ξεκάθαρη ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση στα παγκόσμια πλαίσια μιας ταξικής πάλης μέσα στην οποία βρισκόμαστε όλοι και στην οποία η πρακτική πείρα και η πραγματικότητα πρέπει να μετατραπούν στο τελευταίο κριτήριο που θα αξιολογήσει το σωστό ή το λάθος του καθενός. Αν προωθηθούν τα αιτήματα των αστών, υποχωρεί το επαναστατικό πεδίο. Αν υποχωρήσουν εκείνοι, τα επαναστατικά αιτήματα προχωρούν.

Ας αξιολογήσουμε πού μας πάνε οι Πορείες για την Αξιοπρέπεια: Μπροστά ή πίσω;

Αφού απέτυχαν οι "Αγανακτισμένοι", για πολλούς η απάντηση δεν είναι να γυρίσουν σελίδα. Το σύστημα ξέρει ότι το κίνημα των πλατειών μπορεί να δώσει σημαντικό προβάδισμα και να μην υποχωρήσει πριν γίνει προσπάθεια να αναζωογονηθεί όσες φορές γίνεται και όσες φορές βρει συμμάχους για να δημιουργήσει εμπόδια για την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων. Στο προσκήνιο μπαίνει η 22α Μάρτη, που οι "Πορείες για την Αξιοπρέπεια" θα καταλήξουν στη Μαδρίτη.

Σύγχυση του πολιτικού υποκειμένου και των σκοπών εκείνων που παραιτούνται από το να θέσουν την ταξική αντιπαράθεση στο κέντρο της πολιτικής μάχης, αυτό που καθιστά τη θέση του καθενός στην παραγωγή το καθοριστικό στοιχείο της πάλης, βάζουν στο επίκεντρο την πάλη για τα "ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη". Προγραμματικός διαταξικός χαρακτήρας στον οποίο καλούμαστε να παρέμβουμε ως πολίτες για "να δημιουργήσουμε μια συντακτική διαδικασία που πραγματικά να εγγυάται τις δημοκρατικές ελευθερίες, το δικαίωμα στην απόφαση και τα βασικά δικαιώματα των ατόμων", στην οποία συντασσόμαστε σε μια νέα, ενωτική δομή, που ξεπερνά τις υπάρχουσες και στην οποία, για να μπορεί να συμπέσει η άποψή μας και να μαζέψουμε όσα περισσότερα ονόματα και θελήσεις γίνεται, ρίχνουμε τον πήχη της πολιτικής πρότασης σε επίπεδα που μπορούν να αφομοιώσουν οι ρεφορμιστικές οργανώσεις. "Να φύγει η κυβέρνηση ΡΡ και όλες οι κυβερνήσεις που περικόπτουν βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όλες οι κυβερνήσεις που συνεργάζονται με τις πολιτικές της τρόικας", είναι η μέγιστη προγραμματική δήλωση μιας κινητοποίησης η οποία όχι απλά δε μιλά για Σοσιαλισμό και εργατική - λαϊκή εξουσία, αλλά, πολύ συνειδητά, δεν αναφέρει την ΕΕ και δεν παίρνει θέση αναφορικά με την ΕΕ, το ευρώ, το ΝΑΤΟ.

Και πάλι μας δίνεται ως εναλλακτική ένα σύνολο παλιών ρεφορμιστικών μορφών, που στόχο έχουν να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό, που, με τη ριζοσπαστική φρασεολογία ορισμένων ηγετών και προσωπικοτήτων, συσπειρώνουν και πάλι πρόσωπα που σκοπό έχουν να ταχθούν με εκείνους που δεν έχουν αντιφάσεις στα καλέσματά τους για αγώνα και για στήριξη και/ή συμμετοχή σε κυβερνήσεις όπως της Ανδαλουσίας. Ολα χρησιμεύουν για τα εκλογικά τους συμφέροντα.

Και πάλι γίνεται μια κινητοποίηση για να τραβήξει σε ιδεαλιστικά και αδύνατα συνθήματα, στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, τα βλέμματα εκείνων που τα αντικειμενικά συμφέροντα και ανάγκες τους θα έπρεπε ήδη να σκάβουν τον τάφο του καπιταλισμού. "Είναι ώρα να μοιραστεί η δουλειά και ο πλούτος", μας προτείνουν και ξεχνούν να μιλήσουν για την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής και προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους για το γεγονός ότι αν η αστική τάξη κάνει ό,τι κάνει και αυξάνει απεριόριστα την εκμετάλλευση των εργαζομένων, το κάνει γιατί είναι ο μόνος της τρόπος να επιβιώσει στην κρίση υπερπαραγωγής και την τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους. Ξεχωρίζουν το αίτημα για δουλειά ή επ' αόριστον παροχή επιδόματος ανεργίας και διεκδικούν το "βασικό εισόδημα" ως δικαίωμα των πολιτών, καλώντας το κράτος να πάρει μια μορφή κοινωνικού διαμεσολαβητή για να συμφιλιώσει τα διάφορα συμφέροντα των ασυμφιλίωτων κοινωνικών τάξεων, εξαιτίας του ολοένα και περισσότερο κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και της συγκέντρωσης της ιδιοκτησίας σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Το πεδίο μάχης είναι αυτό της ταξικής πάλης. Η αντιπαράθεση γίνεται ανάμεσα σε εκείνους που τα έχουν όλα και σε εκείνους που τα παράγουν όλα. Πρέπει να σπρώξουμε μπροστά τον τροχό της Ιστορίας και να περάσει πάνω από τα ερείπια του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους με τα δικά μας δικαιώματα. Ολα όσα κερδίσαμε, τα κερδίσαμε αγωνιζόμενοι οργανωμένα, ως τάξη, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές μας και στα χωριά μας και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Πρέπει να δομήσουμε την ευρύτερη ενότητα λαϊκών συμφερόντων γύρω από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας ως εργαζόμενοι και να μετατρέψουμε κάθε διεκδίκηση και κάθε σύγκρουση σε πολιτικό πρόβλημα. Πρέπει να αποκαλύψουμε ότι το κράτος και όλοι οι θεσμοί του εκπροσωπούν τα συμφέροντα της μονοπωλιακής ολιγαρχίας. Αυτός είναι ο δρόμος, δεν είναι εύκολος, αλλά πρέπει να τον περάσουμε και δεν έχει από πού να κόψουμε δρόμο. Η εργατική λαϊκή ενότητα ενάντια στον καπιταλισμό, για το σοσιαλισμό, είναι ο οδηγός και το φως που θα δείξει το δρόμο που θα μας φέρει στη νίκη και θα μας βγάλει από το στείρο τούνελ της διαχείρισης του συστήματος, που μερικοί δεν σταματούν να προσπαθούν.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!».

Ριζοσπάστης