 |
| Παράσημο Λένιν (1930), ανώτατο παράσημο της ΕΣΣΔ |
Τα παράσημα της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) ήταν
διακριτικά σύμβολα που απονέμονταν ως
ηθική αμοιβή για εξαιρετικές υπηρεσίες στο πεδίο της οικοδόμησης του
κομμουνισμού, της υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας και για άλλες
εξαιρετικές υπηρεσίες στο σοβιετικό κράτος και τη σοβιετική κοινωνία.
Το πρώτο σοβιετικό παράσημο ήταν της
Σοβιετικής Σημαίας και καθιερώθηκε στις 16 Σεπτέμβρη του 1918, για την
παρασημοφόρηση πολιτών που επέδειξαν εξαιρετική γενναιότητα στο πεδίο της
μάχης. Το δικαίωμα της καθιέρωσης παρασήμων και της παρασημοφόρησης το είχε το
Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ.
Παράσημα απονέμονταν σε πολίτες της
ΕΣΣΔ, επιχειρήσεις, ενώσεις, ιδρύματα, οργανώσεις, στρατιωτικές μονάδες, πόλεις
κλπ. Απονέμονταν και σε πρόσωπα που δεν ήταν πολίτες της ΕΣΣΔ, καθώς και σε
επιχειρήσεις, ιδρύματα, οργανώσεις, πόλεις κλπ. άλλων χωρών.
Ένα άτομο μπορούσε να στερηθεί το παράσημό
του μόνο με απόφαση του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, στις
περιπτώσεις που είχε καταδικαστεί για κάποιο αδίκημα, είχε διαπράξει έγκλημα ή είχε πάψει να
είναι πολίτης της ΕΣΣΔ.
 |
| Παράσημο Ερυθρού Αστέρα (1930) |
 |
| Παράσημο Ναχίμοφ 1ουκαι 2ου βαθμού (1944) |
 |
| Παράσημο Πατριωτικού Πολέμου 1ου και 2ου βαθμού (1942) |
 |
| Παράσημο Δόξας 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1943) |
 |
| Παράσημο της Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας (1928) |
 |
| Παράσημο της Τιμητικής Διάκρισης (1935) |
Τα παράσημα ανάλογα με το λόγο που
απονέμονταν, χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες:
Α) για υπηρεσίες στην επανάσταση, για
επιτυχίες στην εργασία, υπηρεσίες στην προστασία της σοσιαλιστικής πατρίδας,
στην ανάπτυξη της φιλίας και της συνεργασίας μεταξύ των λαών, την εδραίωση της
ειρήνης και άλλες υπηρεσίες στο σοβιετικό κράτος και την κοινωνία, είχαν
καθιερωθεί (σε παρένθεση η χρονολογία καθιέρωσης):
1) Παράσημο Λένιν
(1930), ανώτατο παράσημο της ΕΣΣΔ.
2) Παράσημο της
Οκτωβριανής Επανάστασης (1967).
3) Παράσημο της
Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας (1928).
4) Παράσημο της
Φιλίας των Λαών (1972).
5) Παράσημο της
Τιμητικής Διάκρισης (1935).
6) Παράσημο της Δόξας
της Εργασίας 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1974).
 |
| Παράσημο της Φιλίας των Λαών (1972) |
 |
|
Παράσημο Προσφοράς στις Ένοπλες Δυνάμεις της
ΕΣΣΔ
|
 |
| Παράσημο της Δόξας της Εργασίας 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1974) |
 |
|
Παράσημο Προσωπικής Ανδρείας
|
 |
| Παράσημο της Οκτωβριανής Επανάστασης (1967) |
 |
| Παράσημο της Μητρικής Δόξας 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1944) |
 |
| Παράσημο της Νίκης (1943), ανώτατο πολεμικό παράσημο |
Β) για υπηρεσίες στην υπεράσπιση της
σοσιαλιστικής πατρίδας και άλλες πολεμικές υπηρεσίες, είχαν καθιερωθεί:
1) Παράσημο της Νίκης
(1943), ανώτατο πολεμικό παράσημο.
2) Παράσημο της
Κόκκινης Σημαίας (1924).
3) Παράσημο Σουβόροφ
1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1942).
4) Παράσημο Ουσακόφ 1ου,
2ου και 3ου βαθμού (1944).
5) Παράσημο Κουτούζοφ
1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1942 και 1943).
6) Παράσημο Ναχίμοφ 1ου,
2ου και 3ου βαθμού (1944).
7) Παράσημο Μπογκντάν
Χμελνίτσκι 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1943).
8) Παράσημο Αλεξάντρ
Νέφσκι (1942).
9) Παράσημο
Πατριωτικού Πολέμου 1ου και 2ου βαθμού (1942).
10) Παράσημο Ερυθρού
Αστέρα (1930).
11) Παράσημο υπηρεσιών
στις Ένοπλες Δυνάμεις της ΕΣΣΔ 1ου, 2ου και 3ου
βαθμού (1974).
12) Παράσημο Δόξας 1ου,
2ου και 3ου βαθμού (1943).
Γ) για παρασημοφόρηση των μητέρων που είχαν
πολλά παιδιά και για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, είχαν καθιερωθεί:
1) Παράσημο της
Μητέρας Ηρωίδας (1944)
2) Παράσημο της
Μητρικής Δόξας 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1944).
 |
| Παράσημο της Κόκκινης Σημαίας (1924) |
 |
| Παράσημο Σουβόροφ 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1942) |
 |
| Παράσημο Κουτούζοφ 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1942 και 1943) |
 |
| Παράσημο Μπογκντάν Χμελνίτσκι 1ου, 2ου και 3ου βαθμού (1943) |
 |
| Παράσημο Αλεξάντρ Νέφσκι (1942) |
 |
| Παράσημο Ουσακόφ 1ου και 2ου βαθμού (1944) |
Εκτός από την ηθική αμοιβή, με την
παρασημοφόρησή του ο Σοβιετικός πολίτης απολάμβανε και προνόμια οικονομικής
φύσης. Τα άτομα που είχαν τιμηθεί πχ με το παράσημο της Δόξας και των τριών
βαθμών: σε περίπτωση ανικανότητας για εργασία οι συντάξεις τους (ακόμα και η
ανώτατη) αυξάνονταν κατά 50%. Είχαν προτεραιότητα στην εξασφάλιση κατοικίας.
Κατέβαλλαν το μισό ενοίκιο που πλήρωναν οι υπόλοιποι εργάτες και υπάλληλοι. Μια
φορά το χρόνο είχαν το δικαίωμα δωρεάν ταξιδιού όπου επιθυμούσαν στο εσωτερικό
της ΕΣΣΔ, με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο επέλεγαν. Είχαν επίσης το δικαίωμα να
χρησιμοποιούν δωρεάν τις αστικές συγκοινωνίες. Εισάγονταν δωρεάν σε σανατόρια,
λουτροθεραπευτικά κέντρα κλπ.
12 σχόλια:
Η ανάρτηση εξαιρετική, τα παράσημα απλά ένας θησαυρός, κάθομαι και χαζεύω το κάλος αυτών των έργων τέχνης, αλλά και για τους λόγους που δημιουργήθηκαν όπως πολύ απλά και περιεκτικά αναγράφεις. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτός ο λαός δεν αντιστάθηκε και αφέθηκε στα χέρια των αδίστακτων καπιταλιστών (δυστυχώς κυρίως των εγχώριων).
Εύγε για την ανάρτησή σου!!
Ευχαριστώ πολύ.
Καλή δύναμη!
Μια αισθητή παράλειψη
Ξέχασες να αναφέρεις και να βάλεις φωτογραφία του σοβιετικού παράσημου «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης» (Герой Советского Союза) που μαζί με το «Παράσημο του Λένιν» (Орден Ленина) αποτελούσαν τα δύο ανώτατα παράσημα της ΕΣΣΔ — το μεν για στρατιωτικές, το δε για πολιτικές διακεκριμένες πράξεις.
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
@ Γνώστης προσώπων και πραγμάτων:
Δεν πρόκειται για παράλειψη. Η ανάρτηση αναφέρεται μόνο στα παράσημα. Στην ΕΣΣΔ υπήρχαν συνολικά τρεις τρόποι με τους οποίους το κράτος επιβράβευε τους πολίτες ή κολλεκτίβες ή άλλους φορείς κλπ. για τις υπηρεσίες τους.
Με την απονομή παρασήμων, την απονομή μεταλλίων και την απονομή τιμητικών τίτλων.
Η επιβράβευση «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης» είναι ανώτατος τιμητικός τίτλος, όχι παράσημο και θεσπίστηκε το 1934. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί τίτλοι διάκρισης και φυσικά δεκάδες μετάλλια.
Όχι, δεν είναι έτσι
Δεν έχεις δίκιο. Δεν πρόσεξες ό,τι σου έγραψα στο προηγούμενο σχόλιό μου ότι δηλαδή το παράσημο —και ο τίτλος— «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης» πήγαινε μαζί με το «Παράσημο του Λένιν», δηλαδή η απονομή του πρώτου συνδυαζόταν με την ταυτόχρονη απονομή του δεύτερου. Πράγματι σύμφωνα με το από 14ης Μαΐου 1973 Διάταγμα του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ «Περί απονομής του τίτλου “Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης”» [Указ Президиума Верховного Совета СССР от 14 мая 1973 года «О вручении звании Героя Советского Союза»] όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο υπ’ αριθ. 20 τεύχος της «Εφημερίδας του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ» (σελ. 268) «[…] 3. Στον Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης απονέμονται: το ανώτατο παράσημο της ΕΣΣΔ, το «Παράσημο του Λένιν»• σύμβολο ιδιαίτερης διάκρισης, το μετάλλιο «Χρυσό Αστέρι»• δίπλωμα του Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ […]» ([…] 3. Герою Советского Союза вручаются: высшая награда СССР — орден Ленина; знак особого отличия — медаль «Золотая Звезда»; грамота Президиума Верховного Совета СССР […], Ведомости Верховного Совета СССР, 1973 г., № 20, ст. 268). Η ιδιομορφία —και εδώ ενδεχομένως να είναι η πηγή μιας σχετικής σύγχυσης— έγκειται στο ότι η διάκριση «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης» συνοδευόταν πάντοτε από το παράσημο/μετάλλιο του «Κόκκινου Αστεριού» («σύμβολο» [знак] λέγεται επί λέξει στο Διάταγμα), ενώ το «Παράσημο του Λένιν» μπορούσε να απονεμηθεί και καθαυτό, μόνο του δηλαδή. Γι’ αυτό ο τίτλος «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης» θεωρείται παράσημο. Ίσως να μην εκφράστηκα λόγω βιασύνης ακριβώς στο προηγούμενο σχόλιό μου, αλλά έτσι είχαν τα πράγματα στην ΕΣΣΔ. Τέλοσπάντων…
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
@ Γνώστης προσώπων και πραγμάτων:
Πρόσεξα πολύ καλά τι γράψατε. Στον «Γενικό Κανονισμό για παράσημα, μετάλλια και τιμητικούς τίτλους της ΕΣΣΔ» που εγκρίθηκε με το Διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ στις 3 Ιούλη του 1979, καθορίζεται με ακρίβεια τι είναι παράσημο, τι μετάλλιο και τι τιμητικός τίτλος, και μαζί τα ονόματά τους και οι βαθμοί τους (όπου υπάρχουν). Αμφισβητήστε το όσο θέλετε, ο «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης» είναι τίτλος.
Σχετικά με την απόδοση ταυτόχρονα του παρασήμου Λένιν με τον τίτλο του Ήρωα, κάτι τέτοιο δεν προκύπτει. Όμως και από τα σχόλιά σας προκύπτει σαν αντίφαση ο ισχυρισμός για ταυτόχρονη επιβράβευση για στρατιωτικές και πολιτικές διακεκριμένες πράξεις. Η μία πράξη δεν προϋποθέτει την άλλη.
Όμως αυτά δεν έχουν καμιά σημασία για την ανάρτησή μου, η οποία είναι αφιερωμένη στα παράσημα: το όνομά τους, τον λόγο απονομής και τον αριθμό τους. Μέχρι την 1η Ιούλη του 1980 είχαν καθιερωθεί είκοσι (20) παράσημα και αναφέρονται όλα στην ανάρτηση.
Την ειρωνεία από μέρους σας («Τέλοσπάντων…») δεν την θεωρώ απαραίτητη. Δεν είναι κακό αν δεν γνωρίζεται καλά όλα τα πράγματα.
Βγάζει μάτι: "αν δεν γνωρίζεται"
Διορθώνω: "αν δεν γνωρίζετε".
Εν πάση περιπτώσει…
Το αλάθητο το έχει μόνο ο Πάπας, αλλά κι αυτός όταν είναι να παραιτηθεί συνδιαλέγεται με τον Ύψιστο προτού πάρει την απόφασή του, πολυτέλεια που δεν διαθέτω ως άθεος.
Το «τελοσπάντων…» δεν ήταν εκδήλωση ειρωνείας, αλλά έκφραση αμηχανίας μπροστά στην χωρίς στοιχεία επιμονή, αμηχανία που σημειωτέον ενισχύθηκε από την εκ νέου αμφισβήτηση μετά από την παράθεση, σε μετάφραση και στο πρωτότυπο με σχετική παραπομπή, του κειμένου του σοβιετικού διατάγματος που ρύθμιζε τα της απονομής του τίτλου-παρασήμου «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης».
Κλείνω μ’ ένα «εν πάση περιπτώσει» την συζήτηση με την ελπίδα ότι, επειδή αυτό το τελευταίο δεν ηχεί και προσλαμβάνεται όπως το «τελοσπάντων», θα αποφύγω τουλάχιστον τον ψόγο του είρωνα, αφού έχω ήδη «συλληφθεί» να έχω άγνοια της ρωσικής που την σπούδασα επτά συναπτά έτη…
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
@Γνώστης προσώπων και πραγμάτων:
Για να θεωρείτε την επιχειρηματολογία μου «χωρίς στοιχεία», προφανώς αναγνωρίζετε στον πάπα, εκτός από το αλάθητο, τη γνώση μόνο της ρωσικής. Είχα την εντύπωση πως είναι γνώστης και άλλων γλωσσών...
Μερικά «χωρίς στοιχεία» (;!) ακόμα, συμπληρωματικά: Τα ζητήματα που αφορούν την απονομή παρασήμων της ΕΣΣΔ ρυθμίζονται από το Γενικό Κανονισμό για τα παράσημα, τα μετάλλια και τους τιμητικούς τίτλους της ΕΣΣΔ, που επικυρώθηκε στις 3 Ιούλη του 1979 («Δελτίο του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ», 1979, αρ. 28, σελ. 479), επίσης και από το Διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ της 11 του Φλεβάρη 1958 «Για τους κανόνες απονομής παρασήμων και μεταλλίων της ΕΣΣΔ» («Δελτία του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ», 1958, αρ. 4, άρθρο 87). Ο ιστορικός Μπ. Α. Ζαλέικο έγραφε στα ρωσικά, όμως η «μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια» μεταφράστηκε και στα ελληνικά. Τα περί μη ειρωνείας αποδεκτά.
Επιμένω πως αυτά που με αναγκάζετε να γράψω προς απάντησή σας, δεν αφορούν την ουσία της ανάρτησής μου (τι είναι τα παράσημα, πόσα είναι, ποια είναι, γιατί/που απονέμονται) τα στοιχεία της οποίας δεν χωρούν αμφισβήτηση.
Για να τελειώνουμε
Λοιπόν επειδή μου φαίνεται ότι αντικειμενικά ή υποκειμενικά δεν γίνομαι αντιληπτός με αποτέλεσμα να μην οδηγεί πουθενά η συζήτηση αυτή και δεν θέλω να ’χω τύψεις συνειδήσεως γιατί αναγκάζω έναν συμπαθή συνάνθρωπο να δίνει απαντήσεις ενώ έχει σαφώς σπουδαιότερα πράγματα να κάνει, κλείνω οριστικά από πλευράς μου την συζήτηση με τρεις φιλικότατες συστάσεις.
Σύσταση πρώτη: Η σπουδή της ρωσικής γλώσσας είναι απαραίτητη για να εντρυφήσει κανείς στα περί κομμουνισμού. Εγώ που άρχισα να μαθαίνω ρωσικά στην φυλακή και στην εξορία υπό συνθήκες που δεν περιγράφονται κι είχα αργότερα την τύχη να μπορέσω να την σπουδάσω την γλώσσα κανονικά, ωφελήθηκα πολύ. Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσει να μαθαίνει κανείς μια ξένη γλώσσα.
Σύσταση δεύτερη: Έχοντας μεταφράσει ουκ ολίγα λήμματα της ελληνικής έκδοσης της «Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας» από το ρωσικό πρωτότυπο στα ελληνικά και γνωρίζοντας και στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόσωπα και πράγματα συνιστώ μεγάλη προσοχή στην χρησιμοποίηση της ελληνικής έκδοσης, γιατί μεγάλα τμήματά της αποτελούν μετάφραση της μετάφρασης, αφού έχει χρησιμοποιηθεί ως βάση το κείμενο της αγγλόγλωσσης μετάφρασης της αμερικάνικης έκδοσης κι όχι το ρωσικό κείμενο της σοβιετικής έκδοσης. Επίσης χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην χρησιμοποίηση πολλών λημμάτων που αφορούν την Ελλάδα ή ελληνικά πράγματα, επειδή το σχετικό πρωτότυπο ρωσικό κείμενο της σοβιετικής έκδοσης έχει αλλοιωθεί με προσθήκες. Όλα αυτά είναι μια από τις λιγότερο γνωστές απάτες του μεγαλοεπιχειρηματία που έκανε τότε την έκδοση και δεν ήμουν τότε και δεν είμαι ακόμα και σήμερα σε θέση να γνωρίζω αν οι συγκεκριμένες πρακτικές που ακολουθήθηκαν εκείνα τα χρόνια, είχαν την ρητή έγκριση ή την σιωπηλή συγκατάβαση του σοβιετικού εκδοτικού οίκου που είχε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σύσταση τρίτη: Το να μη γνωρίζεις κάτι δεν είναι ντροπή. Εξίσου δεν είναι ντροπή να κάνεις λάθος, όταν δεν γνωρίζεις την γλώσσα της πηγής στην οποία αναφέρεσαι. Πρόβλημα είναι να επιμένεις σ’ αυτό το λάθος. Η άνευ όρων επιμονή δεν είναι αρετή. Γι’ αυτό συνιστώ με την πείρα του υπερήλικα επιμονή μεν, υπό όρους δε.
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
@ (Παντο)γνώστης προσώπων και πραγμάτων:
Αγαπητέ, ακούστε δυο λόγια από κάποιον που λόγω ηλικίας (κοντεύει μεσήλικας) τα ΄φερε έτσι η ζωή και δεν πήγε ούτε φυλακή ούτε εξορία. Γνώρισε όμως ανθρώπους που πήγαν και έχει την τιμή με κάποιους από αυτούς να τον συνδέουν συγγενικοί δεσμοί αίματος. Επίσης από κάποιον που λόγω ακριβώς του ότι γνώρισε αυτούς τους ανθρώπους αλλά και άλλους, και μέσα από τα βιβλία ακόμα περισσότερους, δεν τόλμησε ποτέ να ισχυριστεί πως είναι κομμουνιστής, επειδή αυτή την ιδιότητα είναι πολύ εύκολο να την επικαλείται κανείς, δύσκολο όμως να την κάνει χτήμα του (ακόμη και αν/να μάθει ρωσικά…). Πίσω από την ανωνυμία ενός σχολιαστή, ο καθένας μπορεί να επικαλεστεί οτιδήποτε, για το άτομό του. Ακόμα και αν δεχτώ όλα όσα γράφετε πως είστε, έχω να σας πω τούτο: αυτό που «έβγαζαν» οι παλιοί κομμουνιστές αγωνιστές, αντάρτες, φυλακισμένοι, βασανισμένοι που γνώρισα, προς εμάς τους νεώτερους, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που αποπνέουν τα σχόλιά σας. Ίσως γιατί εκείνοι δεν… έμαθαν ποτέ ρωσικά… Και κάτι ακόμα. H υπεροψία είναι το κουσούρι των νεώτερων σε ηλικία και όχι των υπερηλίκων. Ευχαριστώ πολύ για τις συστάσεις.
Πολύ όμορφη ανάρτηση...!!! ♥
Δημοσίευση σχολίου