Δεν υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική μέσα σε αυτό το σύστημα

Είναι γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου μπροστά στην αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική, τα συνεχή μέτρα στο όνομα της αντιμετώπισης των δημοσίων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους που προβάλλονται ως προαπαιτούμενα για το δανεισμό της Ελλάδας προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα χρέη και να υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας, λένε ότι κάτι πρέπει να γίνει. Αλλοι λένε να μην έρθουν χειρότερα μέτρα. Αλλοι λένε ότι χρειάζεται να εφαρμοστεί μια πολιτική που να επανέλθουμε στην προ της κρίσης κατάσταση.

Και βεβαίως όλοι αναζητούν λύση μέσα σ' αυτό το σύστημα, αναζητώντας διέξοδο με μια άλλη πολιτική ή και μια άλλη κυβέρνηση, που θα εφαρμόσει αυτή την «άλλη πολιτική». Που θα επαναφέρει τους μισθούς στην προηγούμενη κατάσταση, ή θα τους αυξήσει έστω και λίγο παραπάνω από το σημερινό επίπεδο, θα κάνει το ίδιο και με τις συντάξεις, θα απαλλάξει ίσως τη φορολογία των λαϊκών στρωμάτων από κάποια χαράτσια ή θα βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας κλπ.

Βεβαίως υπάρχει και το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας που η κρίση το αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο και επομένως λένε ότι κάτι πρέπει να γίνει για να υπάρξει ανάκαμψη και να αντιμετωπιστούν τα παραπάνω προβλήματα. Υπάρχει μάλιστα μια μερίδα της αστικής προπαγάνδας, κάποια αστικά επιτελεία, ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναζητούν ή και προβάλλουν την αναγκαιότητα ενός άλλου μείγματος πολιτικής, που θα ενισχύσει τα λαϊκά εισοδήματα, θα ενισχύσει τη ζήτηση, επομένως μ' αυτό τον τρόπο θα ανακάμψει η οικονομία. Εδώ ήρθε να προστεθεί και η προπαγάνδα περί του λάθους πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ που επέβαλε πρόγραμμα που οδήγησε σε ύφεση, άρα μπορεί να αλλάξει τώρα το πρόγραμμα και να γίνει λιγότερο αντιλαϊκό.

Μπορεί πράγματι σήμερα να εφαρμοστεί μια διαφορετική πολιτική από μια αστική κυβέρνηση που να αντιμετωπίζει τα προβλήματα της οικονομίας δηλαδή των επιχειρήσεων, άρα να οδηγήσει σε ανάκαμψη και ταυτόχρονα να εφαρμόζει πολιτική ανακούφισης του λαού; Με τους μεγαλοεπιχειρηματίες να έχουν την ιδιοκτησία, άρα και την οικονομία στα χέρια τους μια οικονομία που σκοπό και κίνητρο έχει τα κέρδη; Το κεφάλαιο έχει δυσκολίες να αναπαράγει την κερδοφορία του, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και δεν έχει άλλο δρόμο από το να αυξάνει στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης, βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη.

Αρα όσο λιγότερους μισθούς πληρώνουν, όσο λιγότερες εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, όσο λιγότερους φόρους, όσο έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν στη δουλειά τους εργαζόμενους όσο χρόνο θέλουν χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες, να αυξομειώνουν το εργατικό δυναμικό ανάλογα με το πότε έχουν δουλειά και πότε δεν έχουν κλπ, τόσο αυξάνουν τα κέρδη τους.

Αυτή η κατάσταση οφείλεται στην κυριαρχία και την ισχυροποίηση των μονοπωλίων. Εχουν συσσωρευτεί τεράστια κεφάλαια, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγάλη πρόοδο και έχει οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια. Ο ανταγωνισμός επίσης οδηγεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Τα μονοπώλια με μεγαλύτερο μέγεθος κεφαλαίου είναι πιο ανθεκτικά στον ανταγωνισμό απ' αυτά που έχουν μικρότερο μέγεθος, επομένως τα τελευταία κινδυνεύουν και με καταστροφή. Ταυτόχρονα επειδή έχει διεθνοποιηθεί η καπιταλιστική αγορά, τα κεφάλαια μετακινούνται από χώρα σε χώρα αναζητώντας συνθήκες για μεγαλύτερο κέρδος.

Βασικός παράγοντας σ' αυτό είναι οι μικροί μισθοί και ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, γιατί μεγαλώνει η απλήρωτη στους εργάτες δουλειά και αυξάνονται τα κέρδη. Αλλά ο ανταγωνισμός οδηγεί και στη συνεχή μείωση μισθών και στην αύξηση της ανεργίας. Η συγχώνευση επιχειρήσεων, το κλείσιμό τους, η μεταφορά τους σε χώρες με μισθούς ψίχουλα, είναι επίσης ένας παράγοντας που οδηγεί σε μείωση εργαζομένων, άρα στην ανεργία.

Αυτή η τάση της συμπίεσης μισθών προς τα κάτω, της μείωσης εργαζομένων στις επιχειρήσεις, της εκ περιτροπής εργασίας κλπ, υπάρχει σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα για τους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της στην κοινωνία και την παραγωγή.

Ακριβώς γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός συμπιέζει τους μισθούς και αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις, αρνητικά για την εργατική τάξη. Ολα τα παραπάνω έρχονται ως απάντηση στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει και να αυξάνει τα κέρδη του συνεχώς. Αυτή η τάση δεν αλλάζει. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και διεθνώς, η ανάγκη να δυναμώνουν οι καπιταλιστές τις επιχειρήσεις τους αυξάνοντας τον όγκο του κεφαλαίου τους προκειμένου να αντιμετωπίζουν τους ανταγωνιστές τους, όλ' αυτά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τους καπιταλιστές παρά με τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, δηλαδή, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, την ανεργία.

Επομένως όποια κυβέρνηση αναλαμβάνει να διαχειριστεί την οικονομία των επιχειρηματικών ομίλων είναι υποχρεωμένη να ασκήσει πολιτική που να ευνοεί την κερδοφορία, άρα θα είναι αντεργατική, αντιλαϊκή. Να γιατί λέμε ότι μονόδρομος για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η οργάνωση της κοινωνικής τους συμμαχίας, η αντεπίθεση, η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε ρότα ανατροπής για τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Ι.

Ριζοσπάστης