Θ’ ανοίξουν οι ορίζοντες

Είναι ανταριασμένος ο ορίζοντας, είπες... Μην παραξενεύεσαι, καλή μου. Ετσι είναι ο Κόζιακας. Ανταριάζει. Από πού λες ότι βγήκε η λέξη αντάρτης; Αλλά, μην στενοχωριέσαι. Θα δεις. Μήπως ο άνθρωπος βλέπει με τα μάτια; Με το νου του θωρεί και την καρδιά. Κλείσε τα μάτια σου. Και δες. Εκεί, στην πλαγιά. Οι κόκκινοι καβαλάρηδες καλπάζουν στην ανηφοριά, πάνου στα άτια του ανέμου. Ερχονται οι μαυροσκούφηδες, γοργόφτεροι αετοί, γερακομάτηδες. Να, ο Αρης, σαν ένας Χριστός ζωσμένος στ' άρματα. Κοίτα πώς γέρνουν οι κορφές των ελατιών, πώς αναδεύονται τα κλωνάρια της σφενδάμης. Ακου πώς τρίζουν οι ρίζες των πεύκων και των βελανιδιών. Τον ΕΛΑΣ υποδέχονται και χαιρετούν. Οι αντάρτες δε χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Πολλοί είναι ανάμεσά μας. Κι όσοι έφυγαν, εδώ είναι. Η θύμησή τους δε σβήνει ποτέ. Κι είμαστε πολλοί να τους θυμόμαστε. Θα γίνουμε περισσότεροι. Κοίτα το Μνημείο που στήθηκε εδώ. Αιώνιο σύμβολο να θυμίζει εκείνους που έκαναν την επιδρομή στον ήλιο.

Λαμπυρίζει, τώρα, ο ορίζοντας. Ετσι είναι ο Κόζιακας. Γρήγορα αλλάζει χρώμα και διάθεση. Από το θυμωμένο γκρίζο της καταχνιάς, στο ήρεμο γαλάζιο του ουρανού. Σήμερα, άλλωστε, γιορτάζει. Λαός ανέβηκε εδώ πάνου να τιμήσει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Τα εκλεκτά παιδιά της εργατιάς και της αγροτιάς, που πήραν το όπλο και βγήκαν στο κλαρί. Γεννημένα απ' το χώμα, το νερό, τη φωτιά... Μέσα στις φλέβες τους κυλούσε, σα λιωμένο σίδερο, το αίμα. Τα στήθια τους δυνατά, η καρδιά τους καθάρια. Ζεστός κι ασίγαστος ο πόθος τους για τη λευτεριά της πατρίδας, την προκοπή του λαού. Κι αγκίστρωσαν τους γάντζους των χεριών τους στ' αστέρια και πατώντας στα καύκαλα των νεκρών τους ανέβηκαν στον ήλιο.

Ακου τον όρκο των ανταρτών από τα ροδαλά χείλη του μικρού κοριτσιού της ΚΝΕ: «Εγώ, παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ...». Ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την Ελλάδα. Αλλά την πήραν οι συνεργάτες των κατακτητών και την παρέδωσαν ξανά δεσμώτη στα ξένα αφεντικά. Πώς έγινε αυτό; Θυμήσου. Τα κομμένα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα κρεμασμένα στον φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων, με τις ματωμένες οπές στα κρόταφα. Α, και να έβγαζαν την τελευταία σφαίρα από τη θαλάμη να τη φυλάξουν για αργότερα. Θυμήσου. Τους βομβαρδισμούς με βόμβες ναπάλμ στις φωλιές των αετών του Δημοκρατικού Στρατού. Θυμήσου. Τις φυλακές, τις εξορίες, τους βασανισμούς, τις εκτελέσεις.

Σίμωσε στο Μνημείο του ΕΛΑΣ. Κοίτα τη μορφή του αντάρτη, την κατεύθυνση του όπλου. Διάβασε το μήνυμα: «Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός». Ναι, τα όνειρα δεν έγιναν πραγματικότητα. Αλλά θα πάρουν, οπωσδήποτε, εκδίκηση. Κάθε πτώση είναι γκαστρωμένη για έναν υψωμό. Ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι παράδες, αλλά η θέληση του ανθρώπου είναι ο κόσμος. Χωρίς άλλο, μια μέρα θα γίνει η επανάσταση. Ετσι κι αλλιώς, η γη θα γίνει κόκκινη…

Παύλος Ριζαργιώτης