Γιατί θέλουν (κι άλλη) μείωση του μισθού;

Η αποκάλυψη και μάλιστα από την επίτροπο της Ελλάδας στην ΕΕ ότι συζητούν την παραπέρα μείωση του κατώτατου μισθού, δείχνει ότι ο γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών δεν το έθεσε την περασμένη βδομάδα τυχαία. Ας μην ξεχνάμε ότι στο μεσοπρόθεσμο του δεύτερου μνημονίου, υπάρχει, στα πλαίσια ελέγχου της εφαρμογής των αντεργατικών μέτρων, απόφαση για επανεξέταση της πορείας των μισθών, στα πλαίσια της πορείας αύξησης της ανταγωνιστικότητας.
Ενώ κι ο υπουργός Εργασίας έχει δηλώσει ότι για τους μισθούς θα συζητούν οι λεγόμενοι «κοινωνικοί εταίροι» και θα νομοθετεί η κυβέρνηση, ουσιαστικά έχει δηλώσει πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει τη συλλογική σύμβαση.

Αλλωστε στο μνημόνιο αναφέρεται ότι η ανταγωνιστικότητα και οι μισθοί στην Ελλάδα πρέπει να συγκρίνονται μ' αυτήν των γειτονικών χωρών, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, ΦΥΡΟΜ κλπ. Να σημειώσουμε επίσης ότι ο κατώτατος μισθός στη Βουλγαρία είναι 180 ευρώ. Να θυμίσουμε επίσης ότι πριν ένα χρόνο, ίσως και λιγότερο, ο πρόεδρος των βιομηχάνων της Θεσσαλίας δήλωνε ότι για να αντεπεξέλθουν οι επιχειρήσεις πρέπει ο μισθός να φτάσει στα 300 ευρώ, ενώ και ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων έχει ζητήσει δραστική μείωση μισθών, προβάλλοντας τους μισθούς πείνας των βαλκανικών κρατών.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου εμποδίζεται από τον ανταγωνισμό, εσωτερικό και διεθνή, από την αναρχία στην παραγωγή, από την πτώση του ποσοστού κέρδους. Παράγοντες που έχουν οξυνθεί συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους εξαιτίας των μονοπωλίων. Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δεν έχει άλλο δρόμο από το να αυξάνει στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης, βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη.

Ολα τα αντεργατικά μέτρα, οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις που λένε οι καπιταλιστές ως το μέσο για την έξοδο από την κρίση, σε όφελός τους βεβαίως, και την ανάπτυξη απαιτούν ολοένα και πιο φτηνούς για το κεφάλαιο εργάτες. Δηλαδή να πληρώνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες ολοένα λιγότερο κεφάλαιο για μισθούς. Και ταυτόχρονα να αυξάνουν τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς. Ετσι μειώνουν δραστικά  τους μισθούς, επιβάλλουν ευέλικτη εργασία, που αυξάνει την απλήρωτη δουλειά.

Αυτή η τάση στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού και ιδιαίτερα της κρίσης δεν αλλάζει. Οφείλεται στην κυριαρχία και την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εχουν συσσωρευτεί τεράστια κεφάλαια, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγάλη πρόοδο και έχει οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Η ένταση της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής αγοράς και η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, συμβάλλουν επίσης να μετακινούνται κεφάλαια από χώρα σε χώρα αναζητώντας τις καλύτερες δυνατές συνθήκες κερδοφορίας. Βασικός παράγοντας σ' αυτό είναι οι μικροί μισθοί και ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος γιατί μεγαλώνει η απλήρωτη στους εργάτες δουλειά και αυξάνονται τα κέρδη.

Αλλά ο διεθνής ανταγωνισμός και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου οδηγούν και στη συνεχή μείωση μισθών και στην αύξηση της ανεργίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές ελληνικές επιχειρήσεις έχουν μετεγκατασταθεί σε χώρες των Βαλκανίων, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους. Επομένως οι δυσκολίες αναπαραγωγής της κερδοφορίας, ιδιαίτερα στις συνθήκες κρίσης, απαιτούν πολιτική δραστικής μείωσης των μισθών. Ετσι βάζουν διλημματικά το μαχαίρι στο λαιμό των εργατών με κάλπικα επιχειρήματα, όπως μεγάλους μισθούς και ανεργία, μεταφορά στο εξωτερικό των επιχειρήσεων ή μικροί μισθοί για να υπάρχει δουλειά... Με επιδίωξη την ολοκληρωτική υποταγή των εργαζομένων στη σημερινή πολιτική εξαθλίωσης και ανεργίας, βεβαίως. Γιατί σε συνθήκες κρίσης μειώνεται η παραγωγή, άρα είτε μικροί μισθοί, είτε μεγάλοι, οι θέσεις εργασίας καθορίζονται από τη μείωση του όγκου παραγωγής.

Την ίδια ώρα, ακόμη και σε συνθήκες ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων θα κρατά καθηλωμένους τους μισθούς. Επομένως είναι αυταπάτη να περιμένει η εργατική τάξη ανάκαμψη της οικονομίας για να βελτιώσει τους μισθούς και τη θέση της στην καπιταλιστική παραγωγή. Η κυριαρχία των μονοπωλίων, ο ανταγωνισμός τους, δεν το επιτρέπουν. Η επίθεση του κεφαλαίου θα είναι συνεχής. Μονόδρομος είναι η ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, η κοινωνική της συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, η αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή τους πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Που απαιτεί εργατική λαϊκή εξουσία. Ο αγώνας διεκδίκησης ικανοποίησης των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας εκεί πρέπει να τείνει και μόνο αυτός ο αγώνας μπορεί να βάλει φρένο στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και να ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή. Ι.

Ριζοσπάστης