Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Έξι μήνες πέρασαν από τη σφαγή δεκάδων απεργών εργατών, από την αστυνομία, στα ορυχεία πολύτιμων μετάλλων της Μαρικάνα στη Νότια Αφρική (ΝΑ). Ένα γεγονός που έκανε γνωστό σε μας και στον υπόλοιπο κόσμο τον αγώνα των σύγχρονων σκλάβων, σε μια χώρα που με την κατάργηση του απαρτχάιντ, και την ανάδειξη στην εξουσία του ανθρώπου-σύμβολο της λευτεριάς των μαύρων Ν. Μαντέλα, φούντωσε η ελπίδα του εξαθλιωμένου λαού για δικαίωση των προσδοκιών του. Πολύς χρόνος κύλησε από τότε, μα δικαίωση για τον εργάτη και τον φτωχό Νοτιοαφρικανό δεν ήρθε, παρά το γεγονός πως τη χώρα την κυβερνά για πολλά χρόνια συνασπισμός κομμάτων, μεταξύ των οποίων και το κομμουνιστικό (ΝΑΚΚ).

Το ιστολόγιο ανέδειξε από την πρώτη στιγμή το γεγονός και πήρε ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας όχι μόνο την αστυνομική βαρβαρότητα, αλλά και την συμμετοχή του ΝΑΚΚ στην κυβέρνηση, ελπίζοντας  παράλληλα πως θα ακολουθούσε από τη μεριά του κόμματος αυτού μια έμπρακτη αποδοκιμασία και καταδίκη της σφαγής, με την απόσυρση της στήριξης που παρέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό. Κάτι που –απ’ όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε- δε συνέβη.

Επίσης,  συσχέτισε άμεσα τη συμμετοχή του ΝΑΚΚ στην «αριστερή» κυβέρνηση της ΝΑ, με την ελληνική πραγματικότητα,  στην επικαιρότητα της οποίας κυριαρχούσαν τότε οι επιθέσεις «φιλίας» και «συνεργασίας» του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ για τη συμμετοχή του τελευταίου σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς». Ο συσχετισμός έγινε στη βάση της αρχής που λέει πως δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά φιλολαϊκή κυβέρνηση,  στα πλαίσια της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, ακόμα και αν βαφτιστεί «αριστερή». Είναι ζήτημα χρόνου να οδηγηθεί σε σύγκρουση με τους εργαζόμενους, όπως συνέβη και στη ΝΑ, τα συμφέροντα των οποίων δεν υπηρετούνται με ευχολόγια και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.

Κάποιοι κρίνοντας  τις θέσεις του ιστολογίου, θεώρησαν πως αυτό «βιάστηκε να βγάλει συμπεράσματα», πως θα έπρεπε «να περιμένουμε να περάσει λίγος καιρός», για να δούμε «τι ακριβώς έγινε». Υπήρξε η άποψη πως η σφαγή των εργατών οφειλόταν σε «διαφορές» μεταξύ των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων και των κομμάτων που τις ελέγχουν και πως εμείς «εδώ δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς τι συμβαίνει εκεί». Κάποιοι ενοχλήθηκαν από τη λέξη «σφαγή». Υπήρξε η άποψη πως η καταγγελία  της συμμετοχής του ΝΑΚΚ στην κυβέρνηση, «έβλαπτε το ΚΚΕ», και   κάποιοι ανέλαβαν να το «υπερασπιστούν» (λες και θα έστεκε να κατηγορήσει κάποιος το ΚΚΕ για την πολιτική ενός άλλου κομμουνιστικού κόμματος). Σταχυολόγησα τα πιο ενδεικτικά από όσα καταγράφηκαν σε κάποια   από τα σχόλια των αναρτήσεων εκείνων των ημερών, χωρίς να αναφερθώ στα σχόλια (πολύ λίγα είναι η αλήθεια) προσωπικού χαρακτήρα.

Σήμερα, έξι μήνες μετά, θα είχε ενδιαφέρον να γίνουν  γνωστά τα συμπεράσματα που έβγαλαν  όσοι υιοθέτησαν τις παραπάνω απόψεις. Από τη σφαγή της Μαρικάνα, αλλά  και όσα ακολούθησαν (κι άλλες απεργίες, κι άλλη καταστολή, κι άλλες  δολοφονίες εργατών από την κυβέρνηση) μέχρι σήμερα. Σε μια χώρα που συνεχίζει να την κυβερνά μια «αριστερή» κυβέρνηση και οι εργάτες συνεχίζουν να παλεύουν για τα δικαιώματά τους, κρίνοντάς την από την πολιτική που υλοποιεί και όχι τις μεγαλόστομες εξαγγελίες του προέδρου της.

Η μοναδική ίσως ενημέρωση στη χώρα μας έρχεται από το Ριζοσπάστη και το πόρταλ του κόμματος, γι’ αυτό παραθέτω μια παράγραφο από τα τελευταία νέα (ολόκληρη η σημερινή ενημέρωση, εδώ): "Ο Ζούμα (σημ. Οικ.: πρόεδρος της ΝΑ) αναφέρθηκε έτσι και στη σφαγή δεκάδων εργατών - απεργών του ορυχείου Μαρικάνα τον περασμένο Αύγουστο όχι για να απολογηθεί για τη βάρβαρη αστυνομική βία σε βάρος των εργαζομένων, αλλά για να προειδοποιήσει πως θα ληφθεί δράση για «να αποτραπούν βίαιες διαμαρτυρίες στο μέλλον». Όπως είπε «υπάρχουν κάποια μαθήματα από το Μαρικάνα και άλλα γεγονότα που δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να επαναληφθούν στη χώρα μας»."

Και για να δώσουμε και μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου της ανάρτησης (που προφανώς είναι ρητορικό): Καμία κυβέρνηση που διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, την εξουσία των μονοπωλίων και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, καμία κυβέρνηση που υλοποιεί πρόγραμμα που βασίζεται στα κέρδη των καπιταλιστών (πχ πολυεθνικές-ιδιοκτήτες των ορυχείων στην ΝΑ), δεν μπορεί να ακολουθήσει πολιτική προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ακόμα,  το κριτήριο για να κρίνεις ένα κόμμα (όποιο κι αν είναι αυτό και όπως και αν αυτοαποκαλείται) δεν είναι τι γράφει η ταμπέλα του, αλλά το πρόγραμμά του. Και, το κυριότερο, ποια στάση θα κρατήσει  απέναντι στο εκμεταλλευτικό σύστημα, στο μεγάλο κεφάλαιο, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στην ταξική πάλη, όταν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Αυτά ισχύουν για την ΝΑ, για την Ελλάδα και για τον κόσμο ολόκληρο.