«Λένιν!/
Εσύ που μιαν αγάπη γιγαντένια/ μέσ' στο ντουνιά διπλοθεμέλιωσες,/ με το πιο
γόνιμο το μίσος,/ πέθανες ίσως;/ Πέθανες; Ψέμα,/ πεθαίνουν μονάχα τα ζωντίμια./
Αλλαξες κι έγινες βλαστήμια,/ κι έγινες το καφτό μας αίμα/ η ελπίδα γένηκες και
φως και πίστη/ και πίστη μας αντρίκεια/ Κοσμοχτίστη.» (Στίχοι του ποιητή Τάκη
Κόντου).
Ευχαριστούμε
τον φίλο του ιστολογίου Γ.Κ. για την προσφορά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου