Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

2 χρόνια στη blogόσφαιρα…




Δυο χρόνια κλείνουν σήμερα από την πρώτη εμφάνιση του «Οικοδόμου» στη blogόσφαιρα. Τόσο γρήγορα κύλησε η ρόδα του χρόνου, που μόλις  προλάβαμε να μετρήσουμε αυτά που μας πήρε, να τα βάλουμε δίπλα σε όσα μας έδωσε και να κάνουμε λογαριασμό. Κατά τη διάρκεια αυτών των δυο χρόνων είπαμε αρκετά, μοιραστήκαμε πολλά, μάθαμε (το ιστολόγιο πάντως έμαθε) περισσότερα.
Μάθαμε πως υπάρχουν στιγμές που είναι καλύτερα να σωπαίνεις και να ακούς παρά να μιλάς. Μάθαμε πως οι δρόμοι που συναντηθήκαμε με τους αναγνώστες μας δεν ξεκινούσαν πάντα από την ίδια αφετηρία της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας, πως δεν είναι όλα όσα  βλέπουμε στην οθόνη του υπολογιστή, έτσι όπως φαίνονται. Ζήσαμε στιγμές έντονες, όμορφες, που τις νοσταλγεί κανείς, μα κι από κείνες που εύχεσαι να μην ξανάρθουν –δικές μας όλες. Γνωρίσαμε ανθρώπους, συζητήσαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, υπερασπιστήκαμε τις απόψεις μας με πάθος. Νιώσαμε δυνατά συναισθήματα, ζεστασιάς, φιλίας, συντροφικότητας, αγωνιστικότητας, αλληλεγγύης. Υπήρξαν φορές που απογειωθήκαμε. Νιώσαμε όμως και απογοήτευση, κάποιες φορές αγανάχτηση, θυμό –ανθρώπινα κι αυτά- που μας έκαναν να θέλουμε να τα παρατήσουμε,  που εκείνο το «κλικ» που τα σβήνει όλα ήρθε μια ανάσα κοντά. Ίσως να μην καταφέρναμε πάντα να δώσουμε αυτό που θέλαμε, αυτό που είχαμε να δώσουμε, όπως θα  θέλαμε. Προσπαθήσαμε όμως. Κάναμε λάθη και διδαχτήκαμε από αυτά. Δικά μας τα καλά, δικά μας και τα λάθη και δεν τα ανταλλάσσουμε με τίποτα στον κόσμο. Αυτά τα δυο χρόνια γίναμε πιο δυνατοί και πιο πλούσιοι. Πλούσιοι σε ψυχή. Πήραμε δύναμη από τους συντρόφους, τους συναγωνιστές, τους συνοδοιπόρους μας. Γίναμε περισσότεροι όσοι δεν συμβιβαζόμαστε με το δήθεν εφικτό, όσοι δεν ανεχόμαστε το μικρότερο κακό, όσοι τα όνειρά μας έχουν χρώμα «κόκκινο από ζωή ή κόκκινο από θάνατο».  Θα γίνουμε ακόμα πιο πολλοί, σε πείσμα όσων μας φοβούνται ή όσων μας θεωρούν απλά ρομαντικούς και ονειροπόλους, θα το παλέψουμε μέχρι να γίνουμε οι εφιάλτες τους. Εδώ θα συναντιόμαστε όποτε έχουμε κάτι να πούμε και θα το λέμε, με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε αυτά τα δυο χρόνια: κοιτάζοντας τον άλλον ίσα στα μάτια. Καλή δύναμη!


"Γράφει ο ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ": Όλα τα κείμενα με υπογραφή "Οικοδόμος" συγκεντρωμένα σε μια σελίδα

Πρόκειται  για τη συλλογή όλων των κειμένων του γράφοντος, στα ιστολόγια Οικοδόμος, Κώστας Πουρναράς (Μπόσης), στηθάγχη και ΕΝΩΜΕΝΟ ΚΤΙΣΤΑΔΙΚΟ και την έκθεσή τους σε έναν χώρο-σελίδα (φωτογραφία). Κείμενα, άρθρα, σχόλια, σκέψεις, εξομολογήσεις, όλα όσα –όπως λέει και ο τίτλος- «Γράφει ο ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ» τα δυο αυτά χρόνια και όσα γραφτούν από δω και πέρα. Τα κείμενα χωρίστηκαν αναλυτικά σε κατηγορίες-ετικέτες και στο τέλος, μέσα σε παρένθεση, αναγράφεται η ημερομηνία που πρωτοδημοσιεύτηκαν. Αυτό σημαίνει πως μέχρι το σημερινό κείμενο (δηλαδή αυτό που μόλις διαβάζετε)  οι ημερομηνίες που η blogspot βάζει αυτόματα στις  αναρτήσεις, δεν αντιστοιχούν  στην πραγματικότητα με τον πραγματικό χρόνο που πρωτοδημοσιεύτηκε το κείμενο. Αυτό θα ισχύει από σήμερα και στο εξής, από αυτό εδώ το κείμενο, το οποίο ταυτόχρονα με το blog που ανέβηκε («Οικοδόμος»), αναρτήθηκε και στο «Γράφει ο Οικοδόμος». Στις πιο πρόσφατες δημοσιεύσεις αναγράφεται πριν από τον τίτλο της κάθε ανάρτησης το ιστολόγιο στο οποίο αυτή δημοσιεύτηκε. Σε όσες αναρτήσεις δεν συμβαίνει αυτό (πρόκειται για τις περισσότερες παλιές) δημοσιεύτηκαν στον «Οικοδόμο», εκτός και αν στο τέλος της ανάρτησης αναγράφεται άλλο ιστολόγιο.

13 σχόλια:

Gekoudi είπε...

Χρόνια πολλά.

Δραση στο Ωραιοκαστρο είπε...

Χρόνια πολλά οικοδόμε.

sofia είπε...

Γενέθλια; Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια! Από τις πιο ευτυχείς στιγμές μου η συνάντηση με το ιστολόγιό σου Οικοδόμε. Εύχομαι ολόψυχα να είσαι πάντα τόσο δημιουργικός παραμένοντας συγχρόνως ουσιαστικός, αυθεντικός, ρομαντικός, ονειροπόλος και ιδεολόγος.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα αυτά τα πολύ σημαντικά που πρόσφερες απλόχερα.
Να΄σαι καλά.




Οικοδόμος είπε...

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:

Μας ενημέρωσε φίλος αναγνώστης πως δεν μπορούσε να μπει στη σελίδα "Γράφει ο ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ" επειδή του ζητούσε "πρόσκληση από το διαχειριστή" κλπ. Αυτό έγινε προφανώς από λάθος ρυθμίσεις της σελίδας.

Μετά από αλλαγή στις ρυθμίσεις, η πρόσβαση αποκαταστάθηκε και είναι φυσικά ελεύθερη στον καθένα.

Καλή συνέχεια.

Κόκκινος Τύπος είπε...

Συγχαρητήρια για την πολύ καλή δουλειά σύντροφε, με την ευχή τα 2 να γίνουν πολύ περισσότερα

Καλή συνέχεια!

kraftwerkvs είπε...

Πολλά ποιήματα είναι ποτάμια.
Άλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο.
Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.

Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ' τ' ανθισμένα δέντρα.
Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.

Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν' ακούγονται.
Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.
Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.

Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία.
Εργαλεία σκουριασμένα, ριγμένα στο χώμα
κι άλλα καινούργια που δουλεύουν το χώμα.

Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα -
όπλα πεταμένα στο χώμα
κι όπλα στραμμένα στην καρδιά τού εχθρού.

Πολλοί στίχοι στέκονται πίσω απ' τη σιωπή
σαν τα χλωμά παιδιά πίσω απ' τα τζάμια ενός ορφανοτροφείου -
κοιτάζουν μακριά, μες στη βροχή - δεν ξέρουν τι να κάνουν, πού να πάνε.

Πολλά ποιήματα είναι σα δέντρα
άλλα σαν κυπαρίσσια σ' ένα λιόγερμα θλίψης
άλλα σα δέντρα οπωροφόρα σ' ένα κολχόζ.

Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες -
πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια
και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.

Είναι και μαύρες πόρτες καμένες σε μια πυρκαγιά,
κι άλλες τιναγμένες από μιαν έκρηξη
κι άλλες πού μεταφέρουν ένα σκοτωμένο σύντροφο.

Υπάρχουν ποιήματα πού καλπάζουν μες στο χρόνο
σαν το κόκκινο ιππικό του Σμύρνενσκη
ποιήματα καβαλάρηδες πού αφήνουν τα γκέμια και πιάνουν την αξίνα.

Πολλά ποιήματα γονατίζουν στη μέση τού δρόμου,
πολλά ποιήματα άνεργα μ' αδούλευτα χέρια,
πολλά ποιήματα εργάτες που ξεπερνούν χίλιες φορές τη νόρμα τους.

Υπάρχουν στίχοι σα δαντέλες στο λαιμό των κοριτσιών
ή σα δαχτυλιδόπετρες με μικρές μυστικές παραστάσεις
κι άλλοι πού πλαταγίζουν ψηλά σα ρωμαλέες σημαίες.

Πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα μες στην ερημιά -
βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάχτυλα των στίχων τους σ' ένα ρυάκι,
ύστερα χάνονται ονειροπαρμένοι μες στο δάσος και πια δεν επιστρέφουν.

Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές
δεμένες στα καμπανάκια των άστρων -
αν τους τραβήξεις, μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.

Πολλά ποιήματα βουλιάζουν μες στην ίδια τους τη λάμψη,
περήφανα ποιήματα∙ δεν καταδέχονται τίποτα να πουν.
Ξέρω πολλά ποιήματα που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι τής σελήνης.

Ένα σωστό ποίημα ποτέ δεν καθυστερεί σε μια γωνιά τού ρεμβασμού.
Είναι πάντα στην ώρα του σαν τον συνειδητό, πρόθυμο εργάτη
είναι ένας έτοιμος στρατιώτης που λέει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.

Κάποτε οι ποιητές μοιάζουνε με πουλιά μες στο δάσος τού χρόνου,
οι άλμπατρος του Μπωντλαίρ, τα κοράκια τού Πόε,
κάποτε σα σπουργίτια μες στο χιόνι ή σαν αητοί ψηλά σ απόκρημνα Ιδανικά.

Υπάρχουν και ποιήματα όμορφα σαν τα πουλιά Γκλουχάρ -
το Μάη και τον Απρίλη πνίγονται μες στο ίδιο τους το ερωτικό τραγούδι
πνίγονται μες στη μελωδία τους και κουφαίνονται.

Το Μάη και τον Απρίλη τα χαράματα
μες στην κρυστάλλινη δροσιά τού δάσους
βγαίνουν οι κυνηγοί με τα ντουφέκια τους και τα γκλουχάρ δεν τους ακούνε.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,
ας κρατάμε τ' αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής, -
τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο του δάσους. Πρέπει να διακρίνουμε.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρη ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,
- ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.

Αλλιώς θα μείνουν τα τραγούδια μας πάνω απ' τις σκάλες των αιώνων
ταριχευμένα, ωραία κι ανώφελα πουλιά σαν τα γκλουχάρ εκείνα
τα γαλαζόμαυρα μες στους βασιλικούς διάδρομους της Μπίστριτζας.

Σαν τα γκλουχάρ εκείνα με τα δυο φτερά τους σταυρωμένα,
σιωπηλά, πένθιμα, ταριχευμένα - διακόσμηση ξένων παλατιών -
με τα μάτια δυο μάταιες στρογγυλές απορίες κάτω απ' τα κόκκινα φρύδια τους.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, - ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.

...γειά σου στρατιώτη και καλή συνέχεια

Giannis Pit. είπε...

Να τα εκατοστήσεις ΟΙΚΟΔΟΜΕ.....!!!!! πάντα με καλές και δημιουργικές εμπνεύσεις όπως αυτές που συνηθίζεις.
Ευχές από καρδιάς

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Οικοδόμε Ευτυχισμένα Γενέθλια!!

Τα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της πετυχημένης πορείας του αξιόλογου ιστολογίου σου.

Εύχομαι η συνέχεια να είναι το ίδιο παραγωγική και δημιουργική.

Να είσαι πάντα παρόν, υγιείς, δυνατός και συνεπής.

Με εκτίμηση στο Blog του Οικοδόμου,
Α.Τ. – Ένας φίλος

Αλέξανδρος είπε...

Καλή δύναμη σύντροφε...!

Ανώνυμος είπε...

22 Απριλίου 2013 - 11:51 μ.μ.

για την εκ παραδρομής ανορθογραφία .... υγιής... αντί υγιείς....

Καλή δύναμη!!

Οικοδόμος είπε...

Αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι, συνοδοιπόροι,
σας ευχαριστώ πολύ για ΟΛΑ και αντεύχομαι τα καλύτερα για σας, από καρδιάς.
Καλή δύναμη σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια ΚΚαλά,Οικοδόμε!
Μαρία Ν.

Οικοδόμος είπε...

Σ' ευχαριστώ Μαρία, νά ΄σαι καλά.
Καλή δύναμη!