Να ξανασπείρεις εκεί που έσπειρες

Νύχτα γύρισε στο κονάκι να πάρει μιαν ανάσα και μερικές προμήθειες για την αυριανή συνέχεια. Ζεστή ακόμη η μηχανή του τρακτέρ. Του έκλεισε το μάτι, όπως έκανε και στο ζευγάρι τα βόδια, παλιότερα, πριν ξεκινήσουν για το χωράφι.

- Αύριο πάλι, μονολόγησε, αύριο πάλι για τα ταμπούρια των δρόμων, για τη ζωή της φαμίλιας, για την παράδοση των αγώνων μας, για τη μνήμη του Κιλελέρ.

Θυμήθηκε το γιο του, που του διάβασε λίγο πριν τους συμβολικούς, όπως του είπε, στίχους:

«... Πρέπει να ξανασκάψεις εκεί που έσκαψες / πρέπει να ξανασπείρεις / εκεί που έσπειρες / αλλιώς το θέρος θάρθει / χωρίς λουλούδια και καρπούς / να σε βρει γονατιστό πάνω στο βράχο...».

- Αυτό είναι, ξανάπε, όχι το «κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης» που έλεγε ο θεομπαίχτης της ενορίας στην κυρα - Ευφροσύνη που την είδε περήφανη πάνω στα μηχανοκίνητα της αγροτιάς: «Καθίστε, φρόνιμα, της είπε. Δε βλέπετε τα... πετεινά του ουρανού που ουδέ σπείρουν ουδέ θερίζουσιν...».

Αυτό θέλουν, φώναξε, ν' αφήσουμε χέρσα τα χωράφια. Να «κόψουμε» τα ζωντανά. Να μεταναστεύσουμε προς τα νέα «σκλαβοπάζαρα» εργασίας, προς την καθήλωση, δηλαδή, της ανεργίας, της απάθειας και της αδράνειας.

Μάταια προσπαθούν, γιατί αυτό το χώμα είναι δικό μας. Αυτή τη γη δε θα τη μολέψουν με τους μπάσταρδους κλωνόσπορους των συμφερόντων τους. Δε θα καταστρέψουν τη γη, τη σπορά, τους ανθρώπους.

Πήρε μια χούφτα σπόρο στα ψημένα χέρια του και τον λίχνισε προς τα πάνω, όπου μια αχτίδα του φεγγαριού τον ασήμωσε, πριν πέσει στη νοτισμένη γη. Αύριο πάλι, είπε, γιατί η σπορά των αγώνων, οι αγώνες για τη ζωή συνεχίζονται. Γιατί «πρέπει να ξανασπείρουμε εκεί που σπείραμε».

Γιώργος Κ. ΤΣΑΠΟΓΑΣ

Ριζοσπάστης, 14/2/2002