... Ονειρεύτηκα!

Έβλεπα στην τηλεόραση το χάρτη της Ελλάδας να γίνεται μπλε και ύστερα να γίνεται πράσινος και 'κει κάπου στο ελληνικό πουθενά σαν της καρφίτσας το κεφάλι να φαίνεται και ένα κόκκινο σημαδάκι και μ' έπιανε μια μελαγχολία! Μα μια μελαγχολία!
Γιατί το μπλε σήμαινε τις νίκες της Νέας Δημοκρατίας και το πράσινο τις νίκες του ΠΑΣΟΚ, και κείνα τα δυο κόκκινα κεφαλάκια της καρφίτσας στην Κοκκινιά και στον Αγιο Παύλο της Θεσσαλονίκης ήμασταν εμείς οι νικητές. Και ανέμιζαν οι κόκκινες σημαίες και σηκώνονταν οι σφιγμένες γροθιές. Και μπροστά πήγαιναν οι κόκκινοι δήμαρχοι και από πίσω οι νικητές προλετάριοι. Και ύστερα, λέει, οι κόκκινοι δήμαρχοι πήραν στα μεγάλα τους χέρια ένα μεγάλο σφουγγάρι και έσβησαν από το χάρτη όλα τα μπλε και όλα τα πράσινα και όλα εκείνα τα εφιαλτικά ροζ, γιατί λέει, είχανε κάνει λάθος τα exit polls και τα κανάλια που ήταν κι αυτά μέσα στο κόλπο είχανε βγάλει ψεύτικα δελτία ειδήσεων.

Και να η Ελλάδα κατακόκκινη απ' την Ορεστιάδα μέχρι την Ιεράπετρα. Οι πλατείες γέμισαν κόσμο που κυμάτιζε κόκκινες σημαίες, που σήκωνε στους ώμους του τους κόκκινους δημάρχους και ξετύλιγε πάνω στα δέντρα γιρλάντες με κόκκινα γαρίφαλα. Τα παιδιά με πράσινα φυλλαράκια καρφιτσωμένα στο πέτο τραγουδούσαν τον ύμνο της ΕΠΟΝ κι απ' τη γωνία ξεπρόβαλαν με μακριές αχτένιστες γενειάδες οι αγωνιστές του βουνού, οι λευτερωμένοι από τα ξερονήσια και τις φυλακές και από την άλλη μεριά έβγαιναν οι χαροκαμένοι της Αντίστασης κρατώντας στα χέρια τις φωτογραφίες των σκοτωμένων, γεμάτες με αίματα και δάκρυα. Και να γελάει ο Μπελογιάννης, να γελάει ο Πλουμπίδης, να γελάει ο Βασδέκης κι όλοι μαζί τραγουδώντας να δεντροφυτεύουν τις καινούριες κόκκινες πλατείες, να βάφουν τα καινούρια πεζοδρόμια με χαρούμενο ασβέστη, γιατί την επαύριο, την επόμενη μέρα, που λένε σήμερα, και που θα είχε εξαπλωθεί το μήνυμα σε όλη τη χώρα για τη μεγάλη νίκη, θ' άρχιζε η κόκκινη γιορτή και γι' αυτό όλα έπρεπε να είναι χαρούμενα, καθαρά και φρεσκοβαμμένα. Τα παιδιά να παίζουν ξένοιαστα, οι μεγάλοι να γυρίζουν από τη δουλιά κουρασμένοι, τα σχολεία να γελάνε μέσα από μεγάλα ορθάνοιχτα παράθυρα και οι παππούδες με φουσκωμένο το πορτοφόλι από την καινούρια σύνταξη να μοιράζουν στα πιτσιρίκια γλειφιτζούρια και κόκκινα μπαλόνια και οι έφηβοι να ερωτεύονται ανέμελα, γιατί τώρα πια το μέλλον δε θα τους τρόμαζε, το πτυχίο τους θα έπιανε τόπο και τα όσα έμαθαν θα περνούσαν στην αγορά. Γιατί τώρα πια η αγορά δε θα ήτανε «ελεύθερη» σκλάβα στα χέρια των καπιταλιστών ούτε θα ήτανε ένας λάκκος γεμάτος με φίδια, θα ήτανε στα χέρια του λαού για να τη διαφεντεύει για το δικό του καλό.

Ξαφνικά όμως σαν να άλλαξε κάτι οι πλατείες δεν ήτανε κόκκινες, και τα γαρίφαλα είχανε μαραθεί, τα τραγούδια είχαν χαθεί μέσα σε στόματα ξερά και πεινασμένα, οι νέοι δεν ήτανε ανέμελοι, τα πτυχία δεν έπιαναν τόπο, η γνώση δεν είχε πέραση. Ο χάρτης ξαναβάφτηκε μπλε και πράσινος και οι δυο κόκκινες στιγμές πάνω στο ελληνικό πουθενά μαράζωναν μέσα στη μοναξιά τους. Το όνειρό μου είχε τελειώσει, όπως όλα τα όνειρα. Δεν είχαμε νικήσει ούτε αυτή τη φορά. Οι προεκλογικοί μας λόγοι είχανε μείνει κρεμασμένοι στα κόκκινα μπαλκόνια αζήτητοι. Μείνανε μόνο οι φωτογραφίες των σκοτωμένων εκεί, για να μας θυμίζουν το χρέος, για να μας θυμίζουν πως δεν μπορεί, κάποτε θά 'ρθει και η δικιά μας η Κυριακή και τότε να δεις τραγούδι!

Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Ριζοσπάστης, 27 Οκτώβρη 2002

Σημείωση: Το κείμενο είναι παλαιότερο. Η φωτογραφία χτεσινοβραδυνή… (Οικοδόμος)