Διδάγματα απ' τον Νίκο

Ο Νίκος, είναι γνωστό, άρχισε να γράφει στον "Ενικό" του Χατζηνικολάου. Είναι μια ενδιαφέρουσα και διδακτική εμπειρία για μας -- για κείνον δεν ξέρω. Στην αρχή, στην πρώτη του εμφάνιση ως αρθρογράφου (12/10), τα σχόλια ήταν στην μεγάλη τους πλειοψηφία θετικά και ενθαρρυντικά: "τι ωραία που τα λες Νίκο", "αυτό είναι δημοσιογραφία", "άλλαξε επίπεδο ο Ενικός με τον Νίκο", τέτοια. Το θέμα του άρθρου (ο Τσε) ήταν "πιασάρικο" έτσι κι αλλιώς, και υπήρξαν ουκ ολίγοι που χαιρέτησαν τον Νίκο ως τον άνθρωπο που υπερβαίνει τον "ξύλινο λόγο" του ΚΚΕ και που δεν τον χωρούσε το κόμμα με τη στενομυαλιά του.  Χαίρονταν αυτοί, χαιρόμουν και γω. "Ωραία", σκέφτηκα, "όλο και κάποιον θα τραβήξει έτσι μαζί μας ο Νίκος. Θα πρεπε να στέλνουμε ενσυνείδητα τα μέλη του κόμματος να γράφουν σε αστικά μέσα, να τους παίζουμε εκτός έδρας."

Το πιο πρόσφατο άρθρο του Νίκου είναι στις 27, την προηγούμενη της επετείου, και είναι για τον Μεταξά. Ο Νίκος γράφει ό,τι έγραφε και στο "Ρίζο", δεν έχει αλλάξει τίποτε. Τα σχόλια είναι πολλά και είναι αδύνατο να τα διαβάσω όλα, αλλά τα πράματα σε ό,τι αφορά ότι ο Νίκος είναι ο Νίκος φαίνεται να άλλαξαν άρδην: ο Νίκος τρώει το μπινελίκι της αρκούδας από πάρα πολλούς, οι μοναδικοί του υπερασπιστές φαίνονται να είναι οι δικοί μας που τον ακολουθούν στον "Ενικό" για συμπαράσταση και στήριξη στο λάκκο των λεόντων, και το σημαντικότερο, απορρίπτεται ως "ένας ακόμα κουκουές", και ναι, "για ξύλινη γλώσσα", διαστρέβλωση και φανατισμό. Απ' το "Νίκο θεέ, πάρε εσύ την Κ.Ε" πήγαμε στο "δε μας χέζεις ρε Μπογιόπουλε." Σε 15 μέρες. Και να σκεφτείς ότι τον θέλανε για ΓΓ και τα χανε βάψει μαύρα που δεν έγινε.

Αν πω ότι από ό,τι φαίνεται οι περισσότεροι άλλα περίμεναν και άλλα είδαν, και ότι το αφήγημα για τον "καλό Νίκο" που χάνεται στο "κακό ΚΚΕ" δεν έχει πολλά ψωμιά να φάει ακόμα, θα είμαι κακός; Θα είμαι κακός αν πω ότι πολλοί περίμεναν να διαβάσουν μύδρους κατά του ΚΚΕ και ότι αυτός ήταν ο λόγος που αδημονούσαν να δουν τι θα γράψει ο Νίκος εκτός Ριζοσπάστη;

Ποιο δίδαγμα αντλήσαμε απ' την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για το Νίκο;  Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ αυστηρά κριτήρια για το τι είναι ο καλός κουκουές: πιο συγκεκριμένα, άνθρωποι τόσο αυστηροί που θεωρούν με βεβαιότητα ότι όλοι οι καλοί κουκουέδες είναι πεθαμένοι. Από δω το φέρνουν, από κει το παν, αλλά καταλήγουν στο ότι φευ, άμα δεν ψοφήσεις πρώτα να ησυχάσει το κεφαλάκι τους, καλός κουκουές δε γίνεσαι. Αν θες να ζεις και να σαι καλός κουκουές, πρέπει το λιγότερο να σαι μετανοημένος κουκουές, να λες "αμάν Παναγιά μου από τι γλίτωσα." Ακόμα κι αν γράφεις εκτός Ριζοσπάστη. Ακόμα κι αν είσαι ο Νίκος, και σε λέγανε όλοι Νίκο, λες και φάγατε ψωμί κι αλάτι μαζί.

Πηγή: Lenin Reloaded