Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Σκατά έζησα!


Μωρό και παιδί με τον Μεταξά και την Κατοχή των Ναζί! Έφηβος με τον εμφύλιο, τον Παπάγο, τη Βάρκιζα, τα χαρτιά κοινωνικών φρονημάτων, την Ασφάλεια στη γωνιά του δρόμου. Νεοδιορισμένος σε ένα κουτσοχώρι, να πίνω νερό της βροχής και να διαβάζω με τη λάμπα του πετρελαίου, όλος χαρά: δολοφονία του Λαμπράκη, επιστρατευμένος απεργός. Ώριμος πια και "μυαλωμένος" και να η Χούντα του Παπαδόπουλου. Και όλος θέληση για αγώνα μέσα από το ΚΚΕ, χωρίς προκοπή. Συντρίμια η Σοβιετική Ένωση. Πάνε τα όνειρα και οι ελπίδες: το "αντίπαλο δέος" στον καναβάτσο.
Βουλευτής, μέλος ενός θεάτρου σκιών, να ασφυκτιώ στο ναό της Δημοκρατίας (Βουλή) και να μην μπορώ να ανασάνω. Και ένα απόγεμα τα ΜΑΤ στις κεραίες. Μαύρες οι οθόνες. Λουκέτο στα ματωμένα χείλια μιας Αρωστημένης Δημοκρατίας. Καθισμένος στα κάρβουνα να παρακολουθώ την εκατοστή εκπομπή μαγειρικής. Και ο "Ανατολικός Τομέας" στο Δισπηλιό, γεμάτος νερά και καλάμια, βατράχια και μεταχειρισμένα προφυλακτικά. Και συ μου λες πως έζησα. Σκατά έζησα!

4 σχόλια:

Οικοδόμος είπε...

Μια σφιχτή αγκαλιά, δυο φιλιά και μια υπόσχεση στον ταξιδιώτη που "έφυγε": το ταξίδι συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

asxeto alla prepei na diadothei
http://ergatikokentrolavriou.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html

Ανώνυμος είπε...

΄Ισως να είναι λίγο αστοχο αυτό που θα πω. Αλλά θα το πω γιατί μου πέρασε απ' το μυαλό. Να διευκρινίσω πρώτα όμως ότι καμία σύγκριση δεν υπάρχει στο ποιόν των δυο προσώπων που θα αναφερθώ. Πριν κάμποσες μέρες η καλοζωϊσμένη Ουρανία Μιχαλολιάκου πριν ακόμη χάσει το ιταμό και τσαμπουκαλίστικο ύφος της, στο τέλος μιας ανούσιας ομιλίας της στο σταθμό τους, μας είπε τη λέξη "χ....καμε".Απευθυνόμενη προς τον ελληνικό λαό. Καλα, πάντα χ....νο τον είχαν τον ελληνικό λαό οι χρυσαυγίτες. Τώρα ο Χουρμουζιάδης σε μια ταπεινή αναδρομή της ζωής του χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, και των δυσκολιών που έζησε, βγάζει τον πόνο ψυχης του και χρησιμοποιεί μια λέξη παρόμοια με της κόρης του Μιχαλολιάκου, "σκατά". Είναι απ' τις λίγες φορές, πιστεύω, που δυο λέξεις με ίδια περιπου σημασία, χρησιμοποιούνται σε δύο ομιλίες, δίνοντας τόσο διαφορετικό ειδικό βάρος στις ομιλίες αυτές. Στην πρώτη ομιλία μάς "στολίζει" ένα κακομαθημένο χουντοκόριτσο, και στη δεύτερη ομιλία ένας δάσκαλος καταξιωμένος μας δίνει παρακαταθήκη, "χρωματίζοντας" την ομιλία του με όλο του το πείσμα και τη θέληση για μια καλύτερη ζωή στις δυο τελευταίες του λέξεις.

Σοφία
(Οικοδόμε, ξέρω ότι το σχόλιό μου είναι λίγο ακραίο, και θα καταλάβω αν δεν μπορεσει να δημοσιευθεί).

Ανώνυμος είπε...

19 Οκτωβρίου 2013 - 11:36 μ.μ.

Κι αν κάποιος δεν μπορεί να έρθει στη συναυλία αλλά θέλει με κάποιο άλλο τρόπο να ενισχύσει; Υπάρχει άλλος τρόπος;

Σοφία