Οι κομμουνιστές, η μετά θάνατον ζωή και ο Γκορίτσας...

Ο αχταρμάς είναι ένας καλός τρόπος για να επιπλέει κάποιος στις κουβέντες του καφενέ. Οταν όμως ο αχταρμάς γίνεται άρθρο προβολής σε μια μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, τότε παύει να είναι κουβέντα για να περάσει η ώρα, αποκαλύπτεται ως νέτη σκέτη σκοπιμότητα.

«Ο συνδικαλισμός μπορεί στο όνομα "εργατικών δικαιωμάτων" να εξελιχθεί σε μια κερδοφόρα επιχείρηση, από το σχολείο ως το γήπεδο και από τον τρόπο οδήγησης μέχρι το "χτίσιμο" καθηγητών στο πανεπιστήμιο, από το μαχαίρωμα για μια παραγγελιά στο σκυλάδικο μέχρι το μαχαίρωμα του Π. Φύσσα στο Πέραμα, μια ευθεία είναι. Ενας δρόμος. Στρωμένος με τους κοινούς μύθους αριστερών και δεξιών: "το κακό, ο διάβολος για τους μεν - ο καπιταλισμός για τους δε. Η μετά θάνατον ζωή, ο Παράδεισος για τους από εδώ - ο κομμουνισμός για τους απέναντι», γράφει μεταξύ άλλων ο σκηνοθέτης Σ. Γκορίτσας στα ΝΕΑ, αφού πρώτα υιοθετεί ως δεδομένο για την ανάπτυξη της σκέψης του (σκέψης; λέμε τώρα...) την αφήγηση ότι «ένα καράβι για να πιάσει Πέραμα έπρεπε να λαδώσει (...) διότι ήξερε ότι μόλις γέμιζε καράβια το Πέραμα το σωματείο θα άρπαζε την ευκαιρία να κηρύξει απεργία (...) Αποτέλεσμα; Τα καράβια σήμερα επισκευάζονται σε Τουρκία και Κίνα».

Οτι τα βαπόρια χτίζονται στην Κίνα γιατί από εκεί εξασφαλίζουν τα φορτία τους, είναι ένα μόνο από τα πολλά πραγματικά στοιχεία που προσπερνά ο σκηνοθέτης. Αυτός ταινία θέλει να φτιάξει, τι δουλειά έχει να μπλέκει με την οικονομία; 

Οτι ο συνδικαλισμός στον οποίο αναφέρεται έχει επίθετο «εργοδοτικός - κυβερνητικός», του είναι επίσης αδιάφορο. Αυτός ταινία θέλει να φτιάξει, πού να μπλέκει τώρα με τις κατασκευές του αφεντικού του...

Πράγματι, υπάρχουν διάφοροι μύθοι. Ενας απ' αυτούς λέει ότι δεν μιλάνε οι διανοούμενοι. Μιλάνε και παραμιλάνε. Μόνο που ορισμένοι μιλώντας μπουκωμένοι μπερδεύουν τις λέξεις - αντανάκλαση σκέψης, με ό,τι αμάσητο βάζουν στο στόμα τους.

ΥΓ: Ας του πει κάποιος ότι ο Φύσσας μαχαιρώθηκε στο Κερατσίνι κι ότι στο Πέραμα οι χρυσαυγίτες χτύπησαν κομμουνιστές. Οτι οι εργάτες δεν παλεύουν για καμιά μετά θάνατον ζωή, τον κομμουνισμό τον χρειάζονται για να ζήσουν ανθρώπινα τώρα.

(Σχόλιο από τον Ριζοσπάστη. Τίτλος, φωτογραφία και υπογραμμίσεις του Οικοδόμου)