Tζουμέρκα. Καταρράκτης, νομός Άρτας - Υψόμετρο 1197 μ.
Σούρουπο
Σαββάτου. Περίπου δώδεκα ώρες μετά το σταμάτημα της βροχής. Στεκόμαστε μουσκεμένοι
απέναντι από τους δίδυμους καταρράκτες του χωριού. Τουλάχιστον 80-90 μέτρα μακριά από το σημείο που το νερό πέφτει και
με δύναμη αγκαλιάζει την πέτρα. Οι
μικροσκοπικές σταγόνες του μας
ακολουθούν σε όποιο σημείο και αν σταθούμε. Κολλάνε στα ρούχα μας, στα χέρια, στο
φακό, θαμπώνουν τα μάτια. Ύστερα μας αφήνουν,
στάζουν και γίνονται ξανά ένα με τη γη.
Άνθρωπος, νερό και πέτρα. Αρμονία ήχων, χρωμάτων και συναισθημάτων. Δέος, σεβασμός και ευγνωμοσύνη στη μάνα γη…
Άνθρωπος, νερό και πέτρα. Αρμονία ήχων, χρωμάτων και συναισθημάτων. Δέος, σεβασμός και ευγνωμοσύνη στη μάνα γη…
(Μια
ψηφίδα από τη σύντομη, «αναγκαστική», μα
υπέροχη απόδρασή μας στη γη των προγόνων μας. Σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλες.)
Τρίτη
15 Οκτώβρη 2013.
4 σχόλια:
Ναι Οικοδόμε. Όποιος δεν έχει πάει στα Τζουμέρκα δεν έχει πάει πουθενά.
Κι όποιος δεν έχει δει το Συράκο δεν έχει δει τίποτα.
Να είσαι καλά. μας έλειψες.
Με δύναμη πάλι και πάλη.
Ποπό!!! Βιβλικό τοπίο. Πολύ ωραίο. Αν κι εμένα με τρομάζουν κάτι τέτοια τοπία. Α, εκεί ήσασταν όλο αυτόν τον καιρό. Και πολύ καλά κάνατε κι αποδράσατε λίγο απ' την καθημερινότητα. Πάντα τέτοιες αποδράσεις να υπάρχουν στη ζωή μας.
Tζουμέρκα κι Άγραφα
λημέρια λευτεριάς και ψυχής βαθιάς!
Να 'σαι καλά σύντροφε οικοδόμε για την πολύτιμη ανάσα του γραπτού σου.
ΥΓ. Αναδημοσιεύουμε στη στήλη "ΕΜΦΑΣΗ" του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη".
Δημοσίευση σχολίου