Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια...

Η αντικομμουνιστική υστερία μερίδας –και «αριστερών»- γραφίδων του αστικού τύπου (δεν θα αναφερθούμε σήμερα στην «κριτική» των χρυσαυγιτών, άλλων πολιτικών δυνάμεων, «φιλοΚΚΕ» ιστοσελίδων ή blogs, διάσημων τηλεγελωτοποιών κλπ.) που παρακολουθούμε  να κορυφώνεται (;) λίγο πριν την έναρξη του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ δεν έχει προηγούμενο τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε σαν «κριτική» στις θέσεις της ΚΕ, συνέχισε με την «αντιπαραβολή» τους (στα πλαίσια πάντα της «κριτικής») με τις αποφάσεις προηγούμενων συνεδρίων, εξαπλώθηκε με την σχεδόν υιοθέτηση (!) και υπερπροβολή συγκεκριμένων απόψεων και προτάσεων διαφόρων συντρόφων όπως εκφράστηκαν μέσα από τον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο, εξελίχτηκε σε προσπάθεια «εκμετάλλευσης»  «βαριών» ονομάτων, στελεχών του κόμματος και δημοσιογράφων  του Ριζοσπάστη, για να αποκαλυφτεί τελικά ένας πούρος αντικομμουνισμός με αναφορές σε βυζαντινά σενάρια διαπλοκής στην «ηγετική ομάδα του Περισσού» και πολέμου ανάμεσα  σε αυτήν  και τμήματος της  βάσης ενός ΚΚΕ που αυτοδιαλύεται εν μέσω «εμφύλιας» σύρραξης και σβήνει σιγά σιγά από τον πολιτικό χάρτη. Αντικομμουνισμό που λειτουργεί σαν ένα ακόμα χέρι βοήθειας στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης να επιβάλει απόλυτα την πολιτική του στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα που θα συντηρήσει όσο το δυνατό περισσότερο ένα καπιταλιστικό σύστημα-πτώμα που σαπίζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ.

Δεν ακολουθούν όλοι αυτοί βέβαια απάτητα μονοπάτια. Αυτό απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες (που κάποιοι ίσως δεν διαθέτουν) και εκτός αυτού ενέχει και τον κίνδυνο της εύκολης αποκάλυψης του ρόλου τους. Είναι έμπειροι ως προς την τακτική τους. Προτιμούν την παλιά, δοκιμασμένη συνταγή του «πες πες κάτι θα μείνει». Και παρόλο που παίρνουν τις απαντήσεις τους από τη μεριά των κομμουνιστών (που τους φτύνουν κατάμουτρα και αυτοί νομίζουν πως ψιχαλίζει) , πάντα στο τέλος κάτι μένει. Γιατί αυτές οι απαντήσεις δεν δημοσιεύονται ποτέ στα έντυπά τους και έτσι δύσκολα φτάνουν στους αναγνώστες τους. Και πώς να γίνει αυτό άλλωστε; Τότε θα γκρεμιζόταν το «κύρος» και της γραφίδας και της σελίδας…

Τα όσα έχουν γραφτεί από διάφορους «έγκριτους» δημοσιογράφους, σε «έγκυρα» έντυπα μεγάλης (τηρουμένων των αναλογιών της απήχησης του γραπτού ελληνικού τύπου)  κυκλοφορίας, απαιτεί νηφαλιότητα και κρύα σκέψη για να προσπαθήσει κάποιος  να τα απαριθμήσει (στοιχεία που δεν διαθέτει -επί του παρόντος- ο γράφων). Είναι πάντως κάποιες περιπτώσεις που διαβάζοντας ένα άρθρο δεν μπορείς να αποφύγεις να  αναφωνήσεις «ε, δεν έχουν το θεό τους!».  Όταν  η «κριτική» συστρατεύεται  με την παραπλάνηση του αναγνώστη, το κραυγαλέο ψέμα συμβαδίζει με την παραχάραξη της Ιστορίας, ο αντικομμουνισμός με την προσπάθεια απαξίωσης ενός μεγέθους όπως ο Μπρεχτ, και όλα αυτά γίνονται σούμα σε ένα άρθρο που προδίδει ερασιτεχνισμό, με έκδηλη τη λαχτάρα του γράφοντος να χτυπηθεί το ΚΚΕ, τότε ακόμα και ένας «έγκριτος» συντάκτης όπως ο κύριος Γιώργος Ι. Αλλαμανής μπορεί να την πατήσει και να πιαστεί στα πράσα. Κατά το κοινώς λεγόμενο δηλαδή να γίνει ρεζίλι. Τι έγραψε ο κύριος αυτός σε άρθρο του  με τίτλο ΚΚΕ: Μπρεχτ (στα μέτρα μας) και ξερό ψωμί στην  εφημερίδα «Το ποντίκι»;

Αφού κατηγορεί το ΚΚΕ για... την μονομερή προσήλωσή στον Μπρεχτ και την «ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση» με την οποία τον αντιμετώπισε στο συνέδριο «που διοργάνωσε πρόσφατα» (!!!) για να τον τιμήσει (θα αναφερθούμε πιο κάτω σε αυτό) «κατηγορεί» και τον ίδιο τον Μπρεχτ επειδή, λέει, επέδειξε «εκκωφαντική σιωπή για τις δίκες της Μόσχας, για το πνίξιμο στο αίμα (619 διαδηλωτές νεκροί) της εργατικής εξέγερσης του 1953 στο ανατολικό Βερολίνο, στον ύμνο που έγραψε για τον θάνατο του αιμοσταγούς «πατερούλη» Στάλιν, στα «αντικαθεστωτικά» του ποιήματα που ουδέποτε τόλμησε να δημοσιεύσει».  Το πιο πιθανό είναι ο αναγνώστης του άρθρου, που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την ιστορική αλήθεια, να πιστέψει τον «έγκυρο» κύριο Αλλαμανή. Ή τουλάχιστον να κλονιστεί η «εμπιστοσύνη» του στον διανοούμενο Μπρεχτ, έτσι όπως τον γνώρισε μέσα από το έργο του και όπως... «έχτισε το μύθο» του... η χρησιμοποίησή του από το ΚΚΕ, κατά πως συμφέρει δηλαδή (σύμφωνα με τον συντάκτη) το κόμμα.

Αν συνέβη μόνο  το δεύτερο, έρχεται ο συντάκτης του άρθρου και με ένα «ατράνταχτο» επιχείρημα γκρεμίζει αυτή την εικόνα του αναγνώστη για τον Μπρεχτ που:  «ενώ διέμενε κατ’ επιλογήν στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, είχε – επίσης κατ’ επιλογήν – ως έδρα για τα οικονομικά του την καπιταλιστική Ελβετία; Ψιλά γράμματα.» Δηλαδή κομμουνιστής ο Μπρεχτ αλλά με «δεξιά» τσέπη. Κάτι σαν το ΚΚΕ... που ενώ από τη μια λέει ότι παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζομένων, αφήνει απλήρωτους ή απολύει  τους δικούς του εργαζόμενους… Ο τίτλος του άρθρου… «δικαιώνει» απόλυτα τον συντάκτη του, όμως από την ανάποδη. Όχι μόνο προσπαθεί να τραβήξει τον Μπρεχτ στα δικά του μέτρα, αλλά αν μπορούσε θα τον έκανε λάστιχο για να το πετύχει…και κάποιους –είναι σίγουρο- θα κατάφερνε να ξεγελάσει. Και ούτε περιμένουμε βέβαια να αναδημοσιεύσει την απάντηση του 902.gr που με ευγενικό τρόπο γράφει  πως ο κύριος Αλλαμανής «δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα για τον Μπρεχτ» (αλήθεια, πώς είστε τόσο σίγουροι σύντροφοι πως πρόκειται απλά για άγνοια;).

Είναι απορίας άξιο πάντως πως ο εν λόγω συντάκτης  τα «καταφέρνει» με τα  «δύσκολα», αλλά  τα κάνει κυριολεκτικά μούσκεμα με τα απλά νούμερα, δηλαδή τις ημερομηνίες. Γράφει στο πόνημά του: «Κι επειδή ολόκληρη την αλήθεια δεν την αντέχει ποτέ κανείς, αναφέρθηκαν άραγε οι ομιλητές του επιστημονικού συνεδρίου για τον Μπρεχτ που οργάνωσε πρόσφατα το ΚΚΕ…» Να γελάσεις μετά από αυτό; Να «απαντήσεις»; Πώς να του πεις πως το επιστημονικό συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπρεχτ, στους ομιλητές τους οποίου αναφέρεται, έχει εξαγγελθεί για τις 27-28 Απρίλη και επομένως δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί; Με ποιον τρόπο να τον ενημερώσεις χωρίς να τον ξυπνήσεις από την αντικομμουνιστική νιρβάνα  πως πιάστηκε στα πράσα;

Αντιγράφω από την απάντηση του 902.gr: «Είναι αλήθεια τόσο ξέχειλη η εμπάθειά του για το ΚΚΕ και τον Μπρεχτ, που δεν μπορεί να περιμένει τουλάχιστον να πραγματοποιηθεί πρώτα το συνέδριο και μετά να δημοσιεύσει το προκατασκευασμένο άρθρο του; Ή μήπως η ακράτητη βιασύνη του να καθυβρίσει προκαταβολικά το ΚΚΕ, δε σχετίζεται μόνο με το συνέδριο για τον Μπρεχτ, αλλά πρώτα απ’ όλα με το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, που ξεκινά τις εργασίες του την ερχόμενη εβδομάδα;  Όποια κι αν είναι η αιτία, το θλιβερό αυτό δημοσίευμα δείχνει ότι ο αχαλίνωτος αντικομουνισμός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τα πιο άθλια και σκοτεινά καταγώγια της δημοσιογραφίας. Και καλά ο ίδιος. Η εφημερίδα του;»

Και προσθέτω: πώς να αποφύγει κανείς τελικά το συλλογισμό πως πρόκειται για ένα ακόμα από τα τόσα, σαν  προκατασκευασμένα,  αντικομμουνιστικά άρθρα που δημοσιεύονται σωρηδόν τις τελευταίες μέρες (που «βιάστηκε» να περάσει στο τυπογραφείο…); Εκτός και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται απλά για μια (αντικομμουνιστική) γκάφα. Ό,τι και αν ισχύει όμως, ένα είναι σίγουρο: το ψέμα έχει κοντά ποδάρια...