Κουλούρι και τυρί

Χειμώνας του 1950 σ’ ένα ορεινό χωριό της Άρτας. Μια βαριά λαβωμένη Ελλάδα προσπαθεί να βρει το βηματισμό της κάτω από το βούρδουλα και τις κάνες των τουφεκιών των «εθνικοφρόνων» νικητών του εμφυλίου πολέμου. Οι πρώην συνεργάτες των καταχτητών και άλλα αποβράσματα της κοινωνίας βάζουν πλάτη στο στήσιμο του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους τρομοκρατώντας, βασανίζοντας, δολοφονώντας, διώκοντας τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τους κομμουνιστές και άλλους δημοκρατικούς πολίτες που πολέμησαν για μια λεύτερη και δημοκρατική πατρίδα και έχασαν.

Νωρίς το πρωί, σε έναν απομακρυσμένο συνοικισμό του χωριού, ένα μικρό κορίτσι τυλιγμένο μ’ ένα παλιό χιλιομπαλωμένο σακάκι, βγαίνει από την πόρτα ενός πέτρινου καλυβιού. Στα πόδια του δεν φοράει παπούτσια, μόνο κάτι σαν κάλτσες που ξεκινούν από τους αστραγάλους και φτάνουν μέχρι λίγο πιο κάτω από τα γόνατα. Πέφτει παγωμένη σιγανή βροχή, χιονόνερο λίγο πριν γίνει χιόνι. Έχει στην πλάτη του κρεμασμένη μια μικρή πάνινη τσάντα με  την πλάκα, το κοντύλι και το αναγνωστικό της πρώτης τάξης. Περνάει βιαστικά στην πίσω πλευρά του καλυβιού όπου βρίσκεται η ντάνα με τα καυσόξυλα και ξεκινάει την καθημερινή μοναχική του διαδρομή με γρήγορο βήμα, έχοντας στην πλάτη του κρεμασμένη την πάνινη τσάντα και κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά ένα μικρό κούτσουρο κουμαριάς. Για να φτάσει στο σχολείο πρέπει να διανύσει μια απόσταση περίπου πέντε χιλιομέτρων.

Όταν φτάνει στο σχολείο η βροχή έχει σταματήσει. Περνάει βιαστικά δίπλα από την ουρά που σχηματίζουν στο λασπωμένο προαύλιο οι συμμαθητές της, μπαίνει στην μια από τις δυο αίθουσες και αφήνει το μικρό κούτσουρο που κουβαλούσε στην αγκαλιά της, κάτω από το σακάκι για να μη βραχεί, στο σωρό από ξύλα δίπλα στην αναμμένη σόμπα. Ξαναβγαίνει στο προαύλιο και παίρνει τη θέση της στην ουρά του συσσιτίου. Ένας ένας οι μαθητές όλων των τάξεων, περνούν μπροστά από το μεγάλο καζάνι με το καυτό ρόφημα που αχνίζει στην παγωνιά. Γάλα σκόνη διαλυμένο σε νερό, ανακατεμένο με κακάο και λίγη ζάχαρη, προσφορά από την «μεγάλη σύμμαχο» και «φίλη» χώρα των ΗΠΑ, στα παιδιά των Ελλήνων που πεινάνε.

Μια κυρία αδειάζει από μια γεμάτη κουταλιά στα μεταλλικά δοχεία των παιδιών, τα περισσότερα χρησιμοποιημένα κονσερβοκούτια. Αυτά ρουφάνε λαίμαργα προσπαθώντας να νικήσουν την πείνα τους. Σε λίγο το μάθημα αρχίζει. Στο πρώτο μεγάλο διάλειμμα θα μοιραστεί στα παιδιά από ένα μικρό κομμάτι κίτρινο τυρί, σκέτο, ενώ πριν φύγουν από το σχολείο θα ελεγχθούν από τον δάσκαλο αν κατάπιαν την κάψουλα μουρουνόλαδου, ένα λαστιχένιο αηδιαστικό κατασκεύασμα πλούσιο σε βιταμίνη D, πολύτιμη για την υγεία των οστών. Και αυτά προσφορά της «φίλης» και «συμμάχου» Αμερικής στα παιδιά των Ελλήνων που υποφέρουν.

Άνοιξη του 2013 στην Ελλάδα. Ο υπουργός «Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού» μιας κυβέρνησης που απαρτίζουν τα κόμματα «Νέα Δημοκρατία», «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα»  και «Δημοκρατική Αριστερά», κ. Κωσταντίνος Αρβανιτόπουλος έκανε την παρακάτω δήλωση:

«Έχει παρατηρηθεί το πρόβλημα του υποσιτισμού στα σχολεία. Το αντιμετωπίζουμε με 2 τρόπους. Το ένα είναι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα με το γάλα και τα φρούτα στα σχολεία. Το άλλο είναι ένα πρόγραμμα που εξασφαλίσαμε 20-25 εκ. από το Κοινωνικό Ταμείο Στήριξης για να μπορέσουμε στο τέλος του μήνα να αρχίσουμε ένα επιπλέον μέτρο στήριξης. Τα παιδιά θα μπορούν να λαμβάνουν κουλούρι και τυρί από το κυλικείο του σχολείου. Θα γίνει για όλα τα σχολεία.»

Όπως τότε, έτσι και τώρα, τα παιδιά των Ελλήνων δεν θα πεθάνουν από την πείνα… Οι «φίλοι» και «σύμμαχοι» της Ελλάδας δεν σταμάτησαν ποτέ να δείχνουν με πράξεις την αλληλεγγύη τους…

ΥΓ. Το κοριτσάκι με το κούτσουρο μεγάλωσε και με την πορεία που ακολούθησε στη ζωή του, προσπάθησε να χτίσει αυτό που ονειρευόταν όση ώρα περίμενε στην παγωνιά για λίγο γάλα: μια ζωή με ζεστούς χειμώνες και παιδιά χορτασμένα και χαρούμενα. Σήμερα είναι μια γιαγιά  που  δεν μπορεί να αποδεχτεί πως τα εγγόνια της -μετά από 63 χρόνια- θα στέκονται στην ίδια ουρά συσσιτίου που στάθηκε και η ίδια. Όμως δεν το βάζει κάτω. Κρύβει τα δάκρυά της  και συνεχίζει να πορεύεται με τον ίδιο τρόπο που πορεύτηκε τόσα χρόνια και με τη στάση ζωής της δίδαξε στα παιδιά και τα εγγόνια της: ανυπόταχτη και με το κεφάλι ψηλά. Μέχρι οι χειμώνες να γίνουν ζεστοί και τα παιδιά χορτασμένα και χαρούμενα.