«Αριστερή» αλητεία και αφασία

Μερικές φορές, όταν συζητώ με κάποιον ψηφοφόρο άλλου κόμματος, πειραματίζομαι. Μπαίνω στο μυαλό του συνομιλητή  που  ξεχωρίζει τους πολιτικούς σε καλούς και κακούς, σε δεξιούς και αριστερούς, σε έντιμους και σε ανέντιμους και προσπαθώ να  ακολουθήσω τον δικό του δρόμο σκέψης. Ο ένας, λέει,  είναι «καλός», ο άλλος είναι «λίγος», ο χ είναι «σοβαρός», ο ψ είναι «λαμόγιο» κοκ. Η σημερινή κουβέντα έγινε  με πρώην φανατικό ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ που τώρα ψηφίζει -με τον ίδιο σχεδόν φανατισμό- Κουβέλη. Στην ερώτηση «σε τι διαφέρει η ΔΗΜΑΡ από το ΠΑΣΟΚ και δεν ψηφίζει ακόμα ΠΑΣΟΚ, η απάντηση είναι πως το ΠΑΣΟΚ γέμισε λαμόγια, ενώ οι άνθρωποι της ΔΗΜΑΡ ξεχωρίζουν για το ήθος τους. «Ενίσχυσε» κιόλας την άποψή του με το επιχείρημα των «αριστερών» καταβολών. Άρα «αριστερό ήθος».

Ο αριστερός Κουβέλης, συνέχισε, είναι ο έντιμος πολιτικός που έχει ανάγκη η συγκυβέρνηση, επειδή λειτουργεί σαν αντίβαρο στην μνημονιακή πολιτική των «δυο άλλων». Μόλις ακούω -για πρώτη φορά- τη λέξη «πολιτική»,   βγαίνω από τη λογική του συνομιλητή μου και του λέω πως η ΔΗΜΑΡ έχει ψηφίσει ΟΛΑ τα αντιλαϊκά νομοσχέδια και οι κυβερνητικές επιλογές είναι ΚΑΙ δικές της, δεν τις στηρίζει απλά. Η απάντηση είναι πως «ο Κουβέλης δεν είναι ίδιος με Βενιζέλο και  Σαμαρά».

Επιστρέφοντας  στη λογική του, του απαριθμώ ένα σωρό απίστευτους τύπους που εκλέχτηκαν βουλευτές εκμεταλλευόμενοι την υπερβολική προβολή τους από τα ΜΜΕ (ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, μοντέλα, τηλεμαϊντανοί, ψώνια, ψυχάκηδες, μπράβοι νυχτερινών κέντρων κλπ.) και των ρωτάω με ποιο κριτήριο πιστεύει πως ψηφίστηκαν. Η απάντηση: «καλύτερα φρέσκα πρόσωπα και άπειροι, παρά οι ίδιοι και οι ίδιοι. Τους φάγαμε στη μάπα τόσα χρόνια τους άλλους».

Η συζήτηση φτάνει στη γνωστή ατάκα του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Κυρίτση, που χτες, όταν δεν του άρεσε η ερώτηση ενός πολίτη στα Τρίκαλα, νευρίασε, ύψωσε τον τόνο της φωνής του και του είπε «θα πάρετε τα τέτοια μου», συνοδεύοντας τα λόγια του με την ανάλογη χειρονομία. «Ε, και τι θέλεις να κάνει, άνθρωπος είναι κι αυτός, νευρίασε»… ήρθε η απάντησή του.

Μετά από αυτό, ακόμα και η κοινή λογική πηγαίνει περίπατο. Τι να πεις σε αυτό το άτομο που υποφέρει οικονομικά, που έχει αποδεχτεί την υπάρχουσα κατάσταση ως αναπόφευκτη, που αποδέχεται και αναπαράγει όλα όσα η κυβερνητική προπαγάνδα του μεταφυτεύει στον εγκέφαλο, που δικαιολογεί την αλητεία ακόμα και ως κοινωνική συμπεριφορά και από πάνω αυτοαποκαλείται... αριστερός;

Εύχομαι την επόμενη φορά να  σας τα «δώσει» κιόλας (...), του είπα  φεύγοντας ενώ νευρίασα περισσότερο όταν τον είδα με την άκρη του ματιού μου να χαζογελάει.