Έγινε η εξαθλίωση συνήθεια…

Τα λόγια είναι ενός συνταξιούχου: «Το καλύτερο είναι τα άδεια μπουκάλια γιατί μπορούν να πουληθούν αμέσως, 14 λεπτά το ένα. Μια φορά είχα μαζέψει περισσότερα από 50 μπουκάλια στο Πεδίον του Άρεως, από κάποια παρέα που έτρωγαν κι έπιναν. Αλλά ό,τι βρίσκει κανείς, καλό είναι. Έχω μαζέψει έπιπλα κα μπαούλα που είχαν πεταχτεί και τα έδωσα σε έναν παλιατζή. Λίγα λεφτά, αλλά από το τίποτα. Φαγητό δεν μαζεύω, αυτά τα παίρνουν οι ξένοι.
Περνάω δύο μέρες την εβδομάδα από ένα φούρνο και μου δίνει ψωμί και γλυκά που έχουν ξεμείνει. Έχω κάνει και συμφωνία με έναν σουβλατζή και μου πουλάει τυλιχτά με ένα ευρώ χωρίς απόδειξη.»(εδώ)

Κάθε μέρα, όπως λέει ο κ. Δημήτρης, ψάχνει στους κάδους των σκουπιδιών, κρυφά όμως από τα συγγενικά του πρόσωπα, για να μη στενοχωρεθούν: «Στην αρχή ντρεπόμουν, έσκυβα το κεφάλι. Αν κάποιος ερχόταν για να πετάξει σκουπίδια, έφευγα. Τώρα δεν με ενδιαφέρει. Όλα είναι θέμα συνήθειας».

Και η ζωή συνεχίζεται…