70 χρόνια ΕΠΟΝ: Καλότυχη γενιά!

Είναι 70 χρόνια. Κι είναι τιμή ζωής! Καλότυχη γενιά! Και έζησε, και πείνασε, και δίψασε, και βασανίστηκε, και εξορίστηκε, και πόνεσε, και θυσιάστηκε, και μετερίζια έστησε, και σε κάστρα ταμπουρώθηκε, και πολέμησε, και αντιστάθηκε κι ανέβηκε ψηλά στη συνείδηση του λαού, κι έσουρε άρματα δόξας και θανάτου, και πλήρωσε βαρύ φόρο τιμής για τη σωτηρία, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.

Καλότυχη γενιά! Πλούτισε από όλα της ύπαρξης τα συναισθήματα, γιόμισε και δικαίωσε την προσφορά της και καλοτάξιδη θα κινήσει στον Παράδεισο.

Καλότυχη γενιά! Ανδρώθηκε μέσα στο αίμα και τη συφορά, και πόλεμο και κατακτητή είδε, και κουβάλησε στην πλάτη κι έφερε σε πέρας έναν τιτάνιο αγώνα, τον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης.

ΕΠΟΝ: 70 χρόνια. Και είναι τιμή ζωής. Σφυρηλάτησε την ενότητα της σκέψης και της δράσης, την ωριμότητα και τη γνώση της αναγκαιότητας. Τα μηνύματά της μέχρι σήμερα είναι επίκαιρα, διαχρονικά και αταλάντευτα, είναι πηγή ζωντάνιας και εφαλτήριο αγώνα.

Η ΕΠΟΝ, ίνδαλμα και ψυχή της γενιάς της Αντίστασης, οδήγησε τη νεολαία στον αγώνα για τη μόρφωση, τον πολιτισμό και την εθνική απελευθέρωση. Οι οργανώσεις της απλώθηκαν γρήγορα σ' όλη την Ελλάδα μέχρι και το τελευταίο χωριό, μέχρι και την πιο μακρινή συνοικία. Ξεκίνησε με λίγα μέλη και τη στιγμή της απελευθέρωσης ξεπερνούσε τις 600.000. Με την καθοδήγηση της ΕΠΟΝ οι νέοι εμφυσήθηκαν από το πνεύμα του φλογερού πατριωτισμού και του αφάνταστου ηρωισμού. Αναδείχτηκαν πρωτοπόροι μαχητές του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού και ενθουσιώδεις κτίστες της καινούριας ζωής. Αποτέλεσμα πάνω από 1.300 ΕΠΟΝίτες να πέσουν ηρωικά στα πεδία των μαχών.

Δεν ξεχνάμε την καταλυτική ολοκληρωμένη παρουσία τους. Δεν ξεχνάμε τη θυσία του αγώνα και της προσφοράς του. Δεν ξεχνάμε τη βαριά κληρονομιά. Το βαρύ φορτίο που επωμίστηκαν οι επόμενες γενιές της Νεολαίας Λαμπράκη και της ΚΝΕ, για να συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα που εκείνοι άρχισαν με τα οράματα, τους στόχους και τα μεγάλα ιδανικά. Δε με τρομάζουν τα άσπρα μαλλιά, οι γέρικες πλάτες, τα βασανισμένα αυλακωτά πρόσωπα. Τη δόξα τους ζηλεύω που κουβαλούν, εκείνη τη φλόγα στο αετίσιο μάτι, το κορακίσιο αχόρταγο βλέμμα της προσφοράς πάνω απ' το κοτρόνι της περηφάνιας τους.

Τιμή και δόξα για τους αδικοχαμένους.

Τιμή και δόξα για τους πεσόντες.

Τιμή και δόξα για τους ήρωες.

Τιμή και δόξα για τους εναπομείναντες.

Για τ' αγέραστα εκείνα νιάτα, που εξακολουθούν και σήμερα να υπάρχουν, να αγωνίζονται, να θυμούνται, να προσφέρουν.

(Ένα κείμενο του Βασίλη Λιόγκαρη γραμμένο για την 53^η επέτειο από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη. Αλλάξαμε μόνο τον αριθμό της επετείου).