Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Ακόμα μια απεργία, ή… (Μερικές σκέψεις βλέποντας τις μέρες να περνούν)


Δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερος πρόλογος για την δραματική κατάσταση που βιώνουμε οι περισσότεροι από μας σήμερα. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως δεν πάει παραπέρα, δεν μπορεί να γίνει χειρότερα, μα μήπως το ίδιο δεν λέγαμε πρόπερσι; «Η κατάσταση είναι δύσκολη λέγαμε, πόσο χειρότερη να γίνει;» Κι έγινε. Και πέρυσι: «Δραματική η κατάσταση, πως γίναμε έτσι;»  Και γίναμε ακόμα χειρότερα. Ποιος θα μιλούσε πριν αλλά και λίγο μετά το περίφημο «λεφτά υπάρχουν»,
για ΔΝΤ, μνημόνια, μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης, φασίστες υπουργούς, ξήλωμα κεκτημένων, αφαίμαξη οικονομική, ψυχολογική του λαού κλπ; Είμαι  βέβαιος πως όπως κι εγώ, έτσι και πολλοί από όσους διαβάζετε τώρα αυτές τις σκέψεις, δεν πιστεύαμε πως ήταν δυνατόν να συμβούν τόσες ανατροπές στη ζωή μας. Επίσης σίγουρα δεν πιστεύαμε πως μετά από όλες αυτές τις ανατροπές, το …σύμπαν θα έστεκε ακόμα στη θέση του.

Κι όμως. Η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης συνεχίζει να υπομένει καρτερικά την ημέρα της οριστικής εκτέλεσής της. Δέχεται αδιαμαρτύρητα σχεδόν κάθε μέτρο που σφίγγει ακόμα περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό της, βλέπει μοιρολατρικά το αβέβαιο μέλλον της να γίνεται ακόμα πιο γκρίζο, υπομένει σαν μάρτυρας κάποιας περασμένης εποχής τα βασανιστήρια από τους εκμεταλλευτές της, προσδοκώντας μια «ανάσταση» η οποία ίσως, δεν ξέρω τι να πω, κινείται  πια στη σφαίρα της μεταφυσικής.

Λέω η μεγάλη πλειοψηφία, γιατί υπάρχει κι ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που δεν έχει σκύψει το κεφάλι. Οι εργάτες που ζουν την κόλαση σήμερα, που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα των εκμεταλλευτών τους σήμερα, και έβαλαν σκοπό με την πάλη τους να φέρουν οι ίδιοι τον «παράδεισο» που τους αξίζει, γνωρίζοντας  πως αυτό δεν θα συμβεί παρά μόνο με  την αποτίναξη του ζυγού των καταπιεστών τους και την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Κύριος στυλοβάτης  της πάλης του ταξικού εργατικού κινήματος, αναμφίβολα στέκεται το ΠΑΜΕ, έχοντας να πολεμήσει από τη μια μεριά  την τάξη των πλουτοκρατών-βιομηχάνων, κι από την άλλη αντιλήψεις και πρακτικές συμβιβασμού και υποτέλειας που εκφράζουν διάφορες συνιστώσες της «αριστεράς» και βέβαια οι «επίσημες» κεφαλές του ξεπουλημένου συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ).

Τρανό παράδειγμα εργατών που αποφάσισαν να πάρουν τις τύχες τους στα δικά τους χέρια, αποτελούν οι απεργοί της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο. Συμπλήρωσαν τρεις μήνες απεργίας, αρνούμενοι την κινεζοποίηση των εργασιακών τους σχέσεων και τις απολύσεις των συναδέλφων τους, συνειδητοποιώντας από την αρχή πως η πορεία τους δεν θα σταματήσει αν δεν είναι νικηφόρα. Και σ’ αυτή την περίπτωση, δεν νομίζω να ήταν πολλοί όσοι πίστευαν πως η απεργία των χαλυβουργών  όχι μόνο θα κρατούσε τόσο σε βάθος χρόνου, αλλά θα προσλάμβανε και χαρακτηριστικά βαθιάς ταξικής πάλης. Θα ενέπνεε εργαζόμενους και σε άλλους χώρους δουλειάς να απεργήσουν, ανάβοντας παράλληλα σε στρώματα της κοινωνίας το φυτίλι μιας βραδυφλεγούς βόμβας που όταν σκάσει θα έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα για  την άρχουσα τάξη και την κυβέρνηση-εκπρόσωπό της.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας των χαλυβουργών δώσαμε μεγάλη βαρύτητα στην υπόθεση «αλληλεγγύη στους απεργούς». Ήταν ένα στοίχημα που το κερδίσαμε μαζί μ’ αυτούς. Τμήματα της κοινωνίας αγκάλιασαν τους χαλυβουργούς,  τους υποστήριξαν ηθικά και υλικά, τους έκαναν να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι. Ταυτόχρονα όμως τα τμήματα αυτά της κοινωνίας στήριξαν πάνω στους χαλυβουργούς τις ελπίδες τους «μπας κι αλλάξει κάτι». Επένδυσαν σ’ αυτούς τις δικές τους ανασφάλειες και αδυναμίες στο να συμπαραταχτούν μαζί τους ενεργά, στην αρένα της ταξικής πάλης, δημιουργώντας ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό μέτωπο ικανό να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις εκείνες που τους βολεύει η στασιμότητα και η απαισιοδοξία του λαού. Παρ’ όλα αυτά η αλληλεγγύη υπάρχει και σ’ ένα βαθμό εκφράζεται. Είναι όμως αυτό αρκετό; Φτάνει για τη  δημιουργία των προϋποθέσεων κλιμάκωσης του αγώνα;

Διαβάζω και παραθέτω μερικούς τίτλους ειδήσεων των τελευταίων ημερών,  από το Ριζοσπάστη:

ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ: Συντονισμένη δράση για ακόμα πιο φτηνούς εργάτες…..…..ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΡΟΪΚΑ – ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ: Ετοιμάζουν πογκρόμ σε ό,τι έχει απομείνει……….ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ: Ετοιμη η συμφωνία για τη σφαγή μισθών και συμβάσεων……….ΑΤΥΠΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ ΕΕ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ: Ενιαίο το αντιλαϊκό μέτωπο της λυκοσυμμαχίας…..…..ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ: Δεδομένη η συστράτευση πίσω απ' τους τακτικισμούς…..…..ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ: Αδιάρρηκτη συμμαχία για να σωθεί το κεφάλαιο…..…..Τσακίζουν μισθούς καταργούν συμβάσεις συγκυβέρνηση - τρόικα – εργοδότες – ΓΣΕΕ……....ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΡΟΪΚΑ - ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ – ΓΣΕΕ: Συνεννοημένοι μέχρι κεραίας για τα νέα αντεργατικά μέτρα…..και άλλους πολλούς ακόμα.

Προσέξτε ποιες λέξεις κυριαρχούν στους τίτλους αλλά και στην ουσία των ειδήσεων αυτών:

«Συντονισμένη δράση»….. «Συγκυβέρνηση»….. «Συμφωνία»….. «Ενιαίο αντιλαϊκό μέτωπο»….. «Λυκοσυμμαχία»….. «Συστράτευση»….. «Αδιάρρηκτη συμμαχία»….. «Συνεννοημένοι»…

Το πρώτο συνθετικό των περισσότερων από τις λέξεις αυτές είναι το «συν» που σημαίνει από κοινού. Οι αντίπαλοι της εργατικής τάξης και οι σύμμαχοί τους από κοινού μας εκμεταλλεύονται, από κοινού περνάνε στη Βουλή τα αντιλαϊκά νομοσχέδια, από κοινού υποθηκεύουν τον εθνικό πλούτο της χώρας, από κοινού βάφουν με μαύρη μπογιά το μέλλον το δικό μας και των επερχόμενων γενεών. Εμείς; Η εργατική τάξη; Είναι διάολε περισσότερα αυτά που μας χωρίζουν από όσα μας ενώνουν;

Κάθε μέρα ξεφυτρώνουν νέα απεργιακά μέτωπα και προστίθενται σ’ αυτά που ήδη υπάρχουν. Εργοστάσια, βιοτεχνίες, μαγαζιά, εταιρείες, υπηρεσίες, μέσα ενημέρωσης απεργούν ή βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας, οι εργαζόμενοι καταλαμβάνουν τα μέσα παραγωγής, αρνούνται αυτά που τα αφεντικά προσπαθούν να τους επιβάλλουν. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των κινητοποιήσεων η «αυτόνομη» δράση. Κανένας συντονισμός, καμιά συνεννόηση μεταξύ μας, καμιά προοπτική για το μέλλον αν συνεχίσουμε έτσι. Δεν προσπαθώ να αντικαταστήσω τους αναλυτές των γεγονότων, στα διάφορα συνδικαλιστικά ή κομματικά όργανα. Τους θεωρώ πιο αρμόδιους να εξηγήσουν τα μηνύματα της κοινωνίας. Όμως, ασφυκτιώ, όλα γύρω μου με οδηγούν στο συμπέρασμα πως βρισκόμαστε σε τέλμα.

Συζητούσαμε  πριν λίγες μέρες, μετά από την τελευταία απεργία,  με φίλο μου κομματικό μέλος, για την τρέχουσα κατάσταση και τις προοπτικές που ανοίγονται μέσα από τις απεργίες που διοργανώνουν κάθε τόσο οι ταξικές δυνάμεις και το ΠΑΜΕ. Του εξέφραζα αυτούς τους προβληματισμούς μου. Μου απάντησε με λίγα λόγια: «Γίνονται απεργίες, συγκεντρώσεις, πορείες, κάποιος κόσμος συμμετέχει, θα γίνουν κι άλλες, θα δούμε, οι συνθήκες…  κλπ». Όταν τον ρωτάω αν αυτό μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα, αν μια απεργία κάθε τόσο δίνει από μόνη της διέξοδο στο λαό, αν βλέπει μια κούραση στον κόσμο και αν τελικά αυτή θα είναι διαρκώς η μορφή αντίδρασης του κομματιού της κοινωνίας που αντιστέκεται, μου απαντά: «και τι θέλεις, να πάρουμε τα τουφέκια και να κινήσουμε για Σύνταγμα μεριά;»

Αναρωτιέμαι γιατί δεν γίνονται προσπάθειες για συντονισμό όλων αυτών των απεργιακών κινητοποιήσεων. Μήπως γίνονται και δεν το ξέρω; Μήπως γίνονται και δεν αποδίδουν; Μήπως εγώ βιάζομαι και τα αποτελέσματα θα φανούν κάποια στιγμή …στο μέλλον; Κι αν είναι έτσι, έχουμε την πολυτέλεια της αναμονής;

Ο Μάνεσης, αν και πιέζεται τρεις μήνες, δεν κάνει πίσω, ούτε ο χ βιομήχανος, ούτε ο ψ εκδότης κλπ. Αντέχουν στην όποια πίεση τους ασκούν οι εργάτες, αποσπασματικά. Τα αφεντικά έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν, ο χρόνος που περνά είναι με το μέρος τους όπως και τόσα άλλα σ’ αυτό το σύστημα. Μαζί με το χρόνο, περνάνε και τα αντεργατικά νομοσχέδια, τα μνημόνια, τα πακέτα μέτρων, τα χαράτσια. Τα ψηφίζουν με συντονισμένη δράση τα κόμματα του μαύρου μετώπου, που παραμέρισαν τις όποιες διαφορές και τακτικισμούς τους, όταν η άρχουσα τάξη τους έθεσε …προ των ευθυνών τους.

Ο χρόνος περνά και η ζημιά που μας προκαλούν μεγαλώνει και μοιάζει να γίνεται ανεπανόρθωτη. Μια δυναμική που αναπτύχθηκε στο κίνημα με κορυφαία έκφρασή της τη γιγαντιαία συμμετοχή του λαού στις απεργιακές κινητοποιήσεις του Οκτώβρη του 2011, μαράζωσε και γυρίσαμε στα …συνηθισμένα. Τις επόμενες μέρες πάμε σε μια ακόμα απεργία, 24ωρη ή 48ωρη δεν έχει σημασία. Αναρωτιέμαι: τι θα καταφέρουμε με ακόμα μία απεργία; Στη δουλειά, όσοι έχουν δουλειά, θα συζητήσουν με τους ίδιους συναδέλφους, θα πουν τα ίδια πάνω κάτω με χτες, θ’ ακούσουν τα ίδια, και η συμμετοχή θα είναι πιθανώς η ίδια. Θα πάμε στη συγκέντρωση, όσοι πάμε, θα συναντηθούμε με τους ίδιους συντρόφους, τους ίδιους συναγωνιστές, θα διαδηλώσουμε και θα φύγουμε. (Εδώ θα μπορούσαμε να συζητήσουμε το μεγάλο θέμα γιατί δεν πείθεται η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ν’ αντιδράσει στη λαίλαπα, και να συμμετάσχει στους αγώνες, αλλά, μια άλλη φορά ίσως. Η συζήτηση αυτή εξάλλου γίνεται σχεδόν κάθε μέρα όπου υπάρχουν ανήσυχα πνεύματα και ασυμβίβαστες συνειδήσεις.)

Επανέρχομαι. Τα ταξικά συνδικάτα μας, έβαλαν σαν αίτημα στο κάλεσμά τους για απεργία, να γίνουν άμεσα εκλογές και ο λαός με την ψήφο του να ρίξει την  συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου των κομμάτων της πλουτοκρατίας. Αναρωτιέμαι: άντε κι έπεσε η συγκυβέρνηση με τις κάλπες, από τη δυσαρέσκεια του λαού. Τι θα γίνει μετά τις εκλογές; Τι θ’ αλλάξει ουσιαστικά; Θα κάνει το ΚΚΕ αυτοδύναμη κυβέρνηση; Ή μήπως θα «συνασπιστούν όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις» όπως ζητάει ο φαιδρός –πολλές φορές- Αλέξης;

Δεν νομίζω πως μπορεί ν’ αλλάξει κάτι δραματικά προς όφελος της τάξης μου, με τις εκλογές, όταν γίνουν…  Θα σχηματιστεί μια άλλη συγκυβέρνηση, από τα ίδια κόμματα του κεφαλαίου ή κάποια παραλλαγή τους, ή από άλλα που ίσως σχηματιστούν στο μέλλον, τα αντεργατικά νομοσχέδια και πακέτα θα συνεχίσουν να περνάνε, όπως θα συνεχίσει κι ο εργάτης να μένει δεμένος   στο μαγγάνι, να περιστρέφεται άδοξα γύρω-γύρω απ’ το «κακό το ριζικό του» και η μιζέρια και ο ξεπεσμός του να τον κάνουν ακόμα πιο ανίσχυρο ν’ αντισταθεί σ’ αυτούς που βιάζουν τη ζωή του. Αδιέξοδο. Λένε πως στην (αστική) δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Για τους εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες δεν υπάρχουν. Για τους εργάτες;

Εγώ είμαι εργάτης και θέλω να σπάσω τα αδιέξοδα στα οποία με στριμώχνουν. Θέλω να διεκδικήσω αυτά που μου ανήκουν μαζί με τους άλλους εργάτες. Νομίζω πως σήμερα αυτό είναι εφικτό. Μπορούμε να συντονιστούμε, ακολουθώντας το παράδειγμα των αντιπάλων μας. Μπορούμε να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας, όλοι οι εργάτες που έχουμε έναν κοινό στόχο.

Αυτό μπορεί να γίνει, χωρίς αποκλεισμούς σε όποια φωνή δεν ταυτίζεται σε όλα μαζί μας, χωρίς να εξοστρακίζουμε στο «πυρ το εξώτερον» ό,τι δεν μπορούμε απολύτως να ελέγξουμε. Παραμερίζοντας παραταξιακούς εγωισμούς και σύνδρομα ανωτερότητας, βάζοντας παράλληλα στη θέση του όποιον προσπαθήσει να υπονομεύσει τον νομοτελειακά ηγετικό μας ρόλο στο κίνημα. Και το κυριότερο, να μην περιμένουμε να έρθουν όλοι οι άλλοι σε μας.  Εμείς θα τους πλησιάσουμε. Διαθέτουμε τα πιο δυνατά όπλα: την επιστημονική κοσμοθεωρία μας, την εμπειρία που κουβαλάμε από αγώνες δεκαετιών, την έντιμη παρουσία και την πρωτοπόρα δράση μας στην κοινωνία. Πρέπει να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας σήμερα, όπως και αυτές που θα αντλήσουμε αύριο από την αστείρευτη δεξαμενή των λαϊκών αγώνων.

Μήπως ήρθε η ώρα να κηρύξει το ΠΑΜΕ  γενική απεργία διαρκείας; Δεν βλέπουν κι άλλοι εκτός από μένα, πως αυτή η κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά; Είναι δυνατόν; Βαδίζουμε σημειωτόν. Δεν βλέπω άλλη διέξοδο. Μήπως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε οι εργάτες επιτέλους συντονισμένα, πιο μαζικά, πιο μαχητικά; Οι μικρές φωτιές που ήδη καίνε σε πολλούς χώρους δουλειάς, είναι θέμα χρόνου να σβήσουν από τη μάνικα του συστήματος. Σκέφτεται κανείς μετά, τ’ αποκαΐδια;  Αν όμως σμίξουν όλες οι εστίες αντίστασης σε μια μεγάλη πυρκαγιά, δεν θα τους φτάνουν τα μέσα που διαθέτουν να τη σβήσουν.

Αυτά είχα να πω. Αυτά με βασανίζουν (από την βάσανο  και όχι το βάσανο) εδώ και καιρό, αυτά συζητάμε με φίλους, συναδέλφους, γνωστούς. Δεν ξέρω αν φτάνουν τέτοια μηνύματα προς τα πάνω, η αν φτάνουν και δεν τ’ ακούν, ή τ’ ακούν και φοβούνται κάτι. Νομίζω πως σεβόμαστε τον αντίπαλο περισσότερο απ’ όσο του αξίζει. Αν αποτύχουμε, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν θα’ χουμε χάσει κάτι περισσότερο από αυτά που χάνουμε κάθε λεπτό που περνάει. Θα είναι όμως τραγωδία αν στο μέλλον, σέρνοντας τις αλυσίδες της υποταγής μας, με σκυμμένο το κεφάλι από το βάρος τους, κάνουμε την αυτοκριτική μας για λάθη και αδράνεια την ώρα της κρίσης.

42 σχόλια:

sofia είπε...

Θυμάσαι που σε κάποια άλλη ανάρτησή σου , είχα πει ότι έχω πολλές ενστάσεις για κάποια πράγματα; Οι ενστάσεις μου πηγάζουν ακριβώς από τους ίδιους προβληματισμούς που εκφράζεις τώρα. Το κείμενο σου αυτό νομίζω ότι εκφράζει περισσότερο προβληματισμό και αγωνία από το προηγούμενο.Με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη όσα υποστηρίζεις , αν και εκείνη η απεργία διαρκείας που προτείνεις μου δημιουργεί μια μικρούλα ένσταση ακόμη σε σχέση με την οργάνωση και τη συμμετοχή.
Ένα ενιαίο μέτωπο της αριστεράς για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση δεν θα μπορούσε να γίνει; Και μήπως το πρόβλημα της προσέγγισης των διαφόρων προοδευτικών δυνάμεων βρίσκεται ακριβώς στο ποιος θα ηγεμονεύσει, διότι ο καθενας θέλει για τον εαυτό του αυτή την ιδιότητα. Την ταπεινή μου γνώμη λέω και δεν είμαι και ειδικός απλά κι εγώ ακούω τι λένε οι άνθρωποι γύρω μου, που έχουν κι αυτοί τις ίδιες αγωνίες και τις περισσότερες φορές δεν είμαι και ικανή να απαντήσω.

Οικοδόμος είπε...

Σοφία καλησπέρα.
Πιστεύω πως η σκέψη μας όπως και η ζωή πρέπει να χαρακτηρίζονται από τη δράση. Όταν κάτι μένει στάσιμο, αρρωσταίνει, σαπίζει. Δεν λέω κάτι διαφορετικό από πριν (σε αναρτήσεις μου για τα χαράτσια, λίγο παλιότερα, εξέφραζα ανάλογους προβληματισμούς). Διαπιστώνω απλώς μια στασιμότητα, μια απογοήτευση και μια αδράνεια από τον κόσμο, αυτόν τον κόσμο που συμμετέχει κι αγωνίζεται. Και δεν το κρύβω, και δική μου ανησυχία για το που πάμε. Πάντως σίγουρα δεν πάμε καλά. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν είναι η σωστή λύση μια απεργία διαρκείας, δεν το ξέρω. Όμως είναι αποτελεσματικές οι "λύσεις" που ακολουθούμε μέχρι σήμερα; Δεν είναι απογοήτευση, είναι αγωνία αυτό που εκφράζω. Πιστεύω πως θα υπάρχουν τρόποι να συντονιστούμε σε επίπεδο συνδικαλιστικό, δεν μας παίρνει αλλιώς, ο χρόνος κυλάει σε βάρος μας.
Για το περιβόητο "μέτωπο της αριστεράς" όπως το λες: Για ποια αριστερά μιλάς; Θα ήθελα να μου το δειυκρινήσεις αυτό. Διάφορα κόμματα, ομάδες, παρέες και απίστευτοι τύποι, διατυμπανίζουν πως είναι αριστεροί και πως το ...κακό ΚΚΕ δεν θέλει τη συνεργασία μαζί τους. Ξέρω τις καλές σου προθέσεις, τις αγωνίες και τον προβληματισμό σου. Αλλά πες μου, σε ποια αριστερά αναφέρεσαι.
Καλή δύναμη!

sofia είπε...

Έχω στείλει e-mail με μερικές πρόχειρες σκέψεις

blackbedlam είπε...

Tην αγανάκτησή μου γ.....
Ήταν στις 26 του μήνα που σέ ένα άρθρο του φίλου αντιγείτονα έγραφα:

"Καλημέρα γείτονα.
Πόσοι εργαζόμενοι και σε πόσες επιχειρήσεις τούτην την ώρα βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις;
Μα το φιλότιμό μου, δεν μπορούν να συντονιστούν, δεν μπορούν να βρεθούν όλοι μαζί να τραβήξουν και άλλους, όσο περισσότερους, μέχρι πια που να μπορέσουμε να πούμε
Γενική Απεργία Διαρκείας, τι διάβολο.

Δεν λέω εδώ και τώρα, αύριο, αλλά προς αυτήν την κατεύθυνση.Σταθερά προς αυτήν την κατεύθυνση;
Που κάνω λάθος η Δουλάρα".

Όσο περνούν οι μέρες, όσο οι επιδιώξεις και οι στόχοι μας ξεστρατίζουν,τόσο περισσότερο με καβαλάει ο θυμός,τόσο περισσότερο δεν καταλαβαίνω πια,τόσο περισσότερο δεν θέλω να μιλάω.

Frezia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Frezia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Frezia είπε...

H Μητέρα μου έλεγε ότι το
χειρότερο δεν τελειώνει ποτέ,
ούτε το καλύτερο φυσικά.
Τώρα όμως το χειρότερο
έφτασε στο απροχώρητο...
Την καληνύχτα μου.

Διαχειριστής είπε...

Φίλε οικοδόμε, άκου την ψυχή σου, την καρδιά σου, την κρίση και το μυαλό σου.

Προσωπικά έχω εκφράσει τη γνώμη μου με διάφορες αφορμές και τρόπους στο blog μου. Πιστεύω στην επείγουσα αναγκαιότητα ενός παλλαικού μετώπου με στόχο τη νίκη στις εκλογές και τη διακυβέρνηση της χώρας. Όχι άλλο να ματώνει ο λαός με απεργιούλες ή με μια διαρκείας, με τη χούντα πάνω να ελέγχει τα πάντα, κράτος, στρατό, αστυνομία.



"Να δεχόμαστε τη μάχη όταν αυτό συμφέρει ολοφάνερα στον αντίπαλο και όχι σε μας, είναι έγκλημα και δεν αξίζουν πεντάρα τσακιστή οι πολιτικοί ηγέτες της επαναστατικής τάξης που δεν ξέρουν να κάνουν "ελιγμούς, συμφωνίες, συμβιβασμούς" για ν' αποφύγουν μια μάχη κατάφωρα ασύμφορη".

Λένιν
Ο Αριστερισμός Παιδική αρρώστια του κομμουνισμού
κεφ. "Κανένας συμβιβασμός";

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Μεγάλη κουβέντα άνοιξες φίλε, αν και προτιμώ το σύντροφε, οικοδόμε.
Αν παρακολουθείς το blog μου θα είδες ότι δεν είμαι, δεν είμαστε, υπέρ του εμπορίου ενότητας που κυκλοφορεί δεξιά και αριστερά. Ενότητα της αριστεράς, ακόμη και της κομμουνιστικής, δεν μπορεί να υπάρξει, οι διαφορές είναι μεγάλες και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την ιστορία αλλά και το παρόν πολύ περισσότερο.
Θα μπορούσε όμως να υπάρχει κοινή δράση. Στις γειτονιές, στα σωματεία όπου ζει, δρα και σπουδάζει ο λαός. Κοινή δράση που όπου έχει επιβληθεί, από τις αναγκαιότητες και την πίεση του κόσμου, είχε σοβαρά αποτελέσματα.
Θα μπορούσε να υπάρχει συζήτηση και αντιπαράθεση, μέσα στο κίνημα, στο λαό, δεν τα εμποδίζει αυτά η κοινή δράση, και να αποφάσιζε ο κόσμος τι προτιμά να κάνει.
Τα τελευταία δύο χρόνια υπάρχουν εστίες αντίστασης παντού. Εκφράζονται με τον ένα ή άλλο τρόπο. Όχι μόνο δεν συντονίζονται αλλά πολλές φορές απαξιώνονται και λοιδορούνται γιατί δεν έχουν ταξικό ή ...αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Να μη μιλήσω για το Σύνταγμα και την μεγάλη υποτίμηση που έφαγε ένα ξέσπασμα του λαού από το σύνολο σχεδόν της αριστεράς, με διάφορους τρόπους, άλλοι υποτάχθηκαν στο "αυθόρμητο" άλλοι το κριτίκαραν απ' έξω και το λοιδόρησαν. Να πω για τις απεργίες και τις καταλήψεις στο δημόσιο τον Σεπτέμβρη/Οκτώβρη; Με μεγάλη κόντρα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες; Να πω για τις επισχέσεις και τις απεργίες των τριών τελευταίων μηνών; Αυτές γιατί στη πράξη υποτιμούνται τόσο πολύ από την αριστερά και τα συνδικάτα τα ταξικά, είτε του ΠΑΜΕ είναι είτε των διάφορων συντονισμών; Από αυτούς που πράγματι θα είχαν τη δυνατότητα αν ήθελαν να τους συντονίσουν και να τους επεκτείνουν, με βάση τουλάχιστον τις αριθμητικές δυνάμεις που λένε ότι έχουν; Γιατί αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να συντονίσουν και να παρέμβουν σε κάθε αγώνα για να τον προσανατολίσουν στη κατεύθυνση της οργάνωσης, της αντίστασης, της διεκδίκησης και της κατάκτησης δεν το κάνουν; Και όχι μόνο δεν το κάνουν αλλά αντιμετωπίζουν από εχθρικά έως με ...συμπάθεια όλους όσους είτε από μέσα είτε απ' έξω φωνάζουμε γι΄αυτό, αλλά δεν έχουμε ακόμη τη δυνατότητα να επηρεάσουμε αρκετά!
Δεν αμφισβητώ προθέσεις κανενός αγωνιστή όπου και να βρίσκεται, συζητάω, αντιπαρατίθεμαι και επιδιώκω να αγωνιστούμε μαζί και μαζί να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Αμφισβητώ όμως ηγεσίες! Και όχι γιατί τις θεωρώ "πράκτορες του εχθρού" αλλά γιατί είναι βαθιά ποτισμένες με τον κοινοβουλευτισμό και το "υπεύθυνο" πολιτικό παιχνίδι στα όρια του αστικού πολιτικού συστήματος. Με τον ίδιο τρόπο που κάποτε, το '44, ενώ είχε φτάσει ο λαός μας στη βρύση έσπασε τη στάμνα!
Εξακολουθούν να είναι ποτισμένες με τις λογικές του ειρηνικού περάσματος και του ...ταξικού συναγωνισμού.
Είναι ακριβώς οι λογικές που υποτιμούν, ξεσπάσματα, απεργίες και οποιαδήποτε άλλη κίνηση της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας και τα "ακουμπάνε" όλα στις πάσης φύσεως εκλογές που του προσφέρει το σύστημα.
Και ρωτάω είναι λάθη ή επιλογές τελικά;
Δεν ακούνε οι "από πάνω" τους "από κάτω" ή τους φοβούνται και προσπαθούν να τους οδηγήσουν σε άλλα κανάλια;
Προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο στο ΚΚΕ, αλλά και σε αυτό, σε όλη την αριστερά που θέλει να λέγεται κομμουνιστική - επαναστατική.

Scorpion49 είπε...

Απεργία διαρκείας, μα ακόμα καλύτερα καθιστική απεργία πείνας στην πλατεία Συντάγματος από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο από κάθε κομματική παράταξη. Ας κληθούν τα συνδικαλίστηκα στελέχη να πρωταγωνιστήσουν σ’ αυτήν την απεργία, κυρίως οι γαλαζοπράσινοι που φωνασκούν αλλά είναι άφαντοι.
Φίλε Οικοδόμε καθώς φαίνεται οι μπαλοθιές θα συνεχιστούν. Βλέπεις δεν έχουμε απέναντι μας τους Χαλυβουργούς του Ασπρόπυργου. Εκεί φούσκωσε η ζύμη και ψήνετε στο καμίνι εδώ και τρεις μήνες. Για να πλάσεις τέτοια ζύμη και στους άλλους χώρους δουλειάς πρέπει να διαθέτεις πολύ καλούς φουρναρέους, ή κι’ αν τους διαθέτεις πρέπει να έχεις αρκετούς από δαύτους για να κάνεις σωστά τη δουλειά.
Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος; Μάλλον δεν έχει διαβεί ακόμη το Ρουβίκωνα, και στην περίπτωση που υπογραφεί το περίφημο PSI και η νέα δανειακή σύμβαση, παρόλα τα δυσβάσταχτα αντιλαϊκά μέτρα, πολύ αμφιβάλλω αν θα δούμε λαϊκό ξεσηκωμό.
Εύχομαι καλό ξύπνημα σε όλους μας!

dimitris είπε...

Οικοδομε καλημερα, απο το πρωι διαβαζω και ξαναδιαβαζω, αυτα που εγραψες, ωραια εχεις δικιο, αλλα και ωραια σου απαντησε ο κομματικος, να παρουμε τα οπλα και να κινησουμε κατα συνταγμα?
Διαβασα και το σχολιο της Β.Β, παλι θα ''πω'' ωραια, σαν σκεψεις, αριστες, αλλα μονο με συναισθημα δεν γινεται ''δουλεια'', πως θα πας σε απεργια διαρκειας?
Εχουμε πανω απο 1.000.000 ανεργους ''επισημους'', αυτοι που δεν ειναι γραμμενοι πια στα μητρωα του οαεδ και οι υποαπασχολουμενοι, μας κανουν ενα συνολο που ξεπερνα τα 2,5οο,οοο εκατομυρια κοσμο, στις συγκεντρωσεις ποσοι κατεβαινουν?
Οι περιφημες ωριμες συνθηκες, δεν εχουν ερθει και ευθυνη σε αυτο, εχουν οι αιτιοι και υπαιτιοι, αυτοι που αποκαλουνται γενικως και αοριστως αριστερα, αυτοι που λοιδωρουσαν επι χρονια τις κοινητοποιησεις και το ΠΑΜΕ, δυστυχως, αλλο ειναι η συνεπεια στους αγωνες και αλλο η περιστασιακη ''επαναστατικοτητα'' καποιων, τωρα που νομιζουν οτι μεσω θολων ''αριστερων'' σχηματων θα μπουν στην ΣΥΝδιαχειρηση της εξουσιας, οταν το Κ.Κ.Ε και το ΠΑΜΕ, μιλανε για ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, οι ''αριστερα'' μιλα για καλο κεφαλαιο και ΣΥΝεργασιες με το ''καλο'' πασοκ, αλλωστε στο σχολιο σου στην Σοφια, γραφεις,Για το περιβόητο "μέτωπο της αριστεράς" όπως το λες: Για ποια αριστερά μιλάς; Θα ήθελα να μου το δειυκρινήσεις αυτό. Διάφορα κόμματα, ομάδες, παρέες και απίστευτοι τύποι, διατυμπανίζουν πως είναι αριστεροί και πως το ...κακό ΚΚΕ δεν θέλει τη συνεργασία μαζί τους. Ξέρω τις καλές σου προθέσεις, τις αγωνίες και τον προβληματισμό σου. Αλλά πες μου, σε ποια αριστερά αναφέρεσαι.
ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ ΠΙΣΤΕΥΩ. ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΣΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ,---περιπου στο γραφω---ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, οικοδομε, παλευουμε λαθη και συμβιβασμους, αλλων, αυτων που απαξιωσαν και απαξιωνουν τους αγωνες του εργατικου κινηματος, παλευουμε την καθημερινοτητα, π.χ χαλυβουργεια, λουκισσας, κ.λ, αλλα και την απαξιωση των σωματειων, των ορων, π,χ εργατοπατερας, το θολο των διεκδικησεων σε κατα τοπους δουλειες, η αληθεια κατ'εμε, ειναι οτι ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΖΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, θα το εχεις δει, τωρα αρχιζουν στους χωρους δουλειας, σε μερη που μαζευεται κοσμος, καφενεια, να ΑΚΟΥΝ, οταν μιλανε συντροφοι και φιλοι του κομματος.
Βιαζομαστε και εχουμε δικιο, αλλα τωρα φτανει ο κομπος στο χτενι, τωρα παρουσιαζονται σκηνες οπως αυτη προχθες στο συνταγμα, ''τωρα'' βλεπουμε παιδια να λυποθυμουν απο πεινα, εδω και ''λιγο'' καιρο βλεπουμε ολο και πιο πολλους συνανθρωπους μας να πετιουνται λογω ανεργιας στις γωνιες των δρομων.
Τωρα αρχιζει και η μεγαλη μαζα των εργαζομενων, ψαχνει που θα στηριχθει, τωρα αρχιζει να ΑΚΟΥΕΙ...

Ανώνυμος είπε...

ΣΦΕ ΟΙΚΟΔΟΜΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΩ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΡΙΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΙΚΜΕΤ:


Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη
ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Σύντροφε Οικοδόμε,
Τι μπορεί να κάνει ενα ΚΚ σε μιά κοινωνία, που δε χάνει ευκαιρία να εκδηλώνει τον αντικομμουνισμό της; Πενήντα χρόνια εξαγοράς έχουν κάνει καλή δουλειά.
Ακόμη και κομματικά μέλη, αν τα ξύσεις, θα βρείς νάναι διαβρωμένα. Χτες σε μια παρέα, μια κυρά, που στα νειάτα μας είχαμε γράψει μαζί απεργίες, Π.σ.κ. κλπ, χτές, λοιπόν, αυτή ορύονταν γιατί το ΚΚΕ εμπόδισε τους "δεν πληρώνω" να καταλάβουν την Βουλή στις 20/10.... Και οι υπόλοιποι την άκουγαν μουδιασμένοι!
Και τάλεγε αυτά η κυρά, χωρίς να αισθάνεται καμιάν ανάγκη να απολογηθεί για την εικοσάχρονη απουσία της από την κοινωνική πάλη, καθώς είχε, μετά τις απεργίες, βολευτεί μια χαρά στο Δημόσιο, ...άτιμο Πασόκ!
Οι περισσότεροι από αυτούς τους όψιμους ανυπόμονους, μόλις πρίν λίγα χρόνια (αν όχι μήνες) μας βούλωναν με το υπεροπτικό σχολιάκι "αυτά είναι πια ξεπερασμένα...), όταν πηγαίναμε για κανα κουπονάκι, μια πρόσκληση σε κανά "πλατύ", η έστω καμιά ψήφο.
Θα φτάναμε εδώ σήμερα, σαν λαός, σε τέτοια ξεφτίλα, αν υπήρχε η Σοβιετική Ενωση; Θα ήταν τόσο διασπασμένη και "χωρίς πρόταση", άρα ανυπόληπτη, η Αριστερά, αν τα 9/10 ΟΛΗΣ αυτής της Αριστεράς (εντός και εκτός παρενθέσεων) δεν είχαν αγωνιστεί για να συκοφαντηθεί ο Σοσιαλισμός και κύρια η περίοδος της πάλης, που τον θεμελίωσε; Λαός, σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί, ακόμη και κομμουνιστές, αγωνιστήκαμε για να πριονίσουμε τα πόδια μας. Και τώρα απορούμε και θαυμάζουμε, που ...δεν έχουμε πόδια; Εντάξει, κουτσός και στραβός μπορεί να ήταν ο Σοσιαλισμός, αλλά ποιός παλαβός βγαίνει στις ρούγες να κατηγοράει το σπίτι του;
Οπως στρώσαμε πλαγιάζουμε.
Τώρα τι κάνουμε.
Δεν είναι καλά τα πράγματα. Μέχρι τώρα βαράνε ΚΥΡΙΑ την εργατιά. Μια εργατιά καταπτοημένη, λοιδωρημένη, ταπεινωμένη, ακόμη και αριθμητικά συμπιεσμένη, που έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι και να ελπίζει στην ατομική ταξική αναβάθμιση (=αλλαγή κοινωνικής τάξης) σαν μοναδική και ρεαλιστική διέξοδο. Δασκαλεμένη να μισεί τον εαυτό της, επόμενα και το ΚΚΕ. Ιδανικός καρπαζοεισπράκτορας.
Οι έμμεσες συνέπειες των "μέτρων" είναι πιό σοβαρές για τους (πολυάριθμους)μικροαστούς, καθώς καταστρέφουν την οικονομική τους βάση. (Λεφτά για τα πεντακοσάρικα η χιλιάρικα των χαρατσιών έχουν). Αυτοί, όταν βιώσουν την προλεταριοποίηση σαν αναπόδραστη πραγματικότητα, θα ...εξεγερθούν μεν, αλλά πίσω από κάποιον ημι-, η και κανονικό, φασίστα. Τα παντός καιρού ΕΠΑΜ, καραδοκούν.
Το ζήτημα είναι να αποδυναμωθεί, όσο γίνεται, αυτή η γονιδιακή τάση των μικρομεσαίων, και ΚΥΡΙΑ, να μην πάρουν μαζί τους την εργατιά.
Είναι εύκολο;
Ακόμη λιγώτερο με τις προϋποθέσεις, που και εμείς προετοιμάσαμε.
Αλλά δεν έχουμε και καμία άλλη επιλογή.
(συνεχίζεται λόγω φραγής)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(Συνέχεια)
Οι σειρήνες για "ενότητα" απηχούν την απαίτηση για λύση "εδώ και τώρα", λύση για τους μικροαστούς, λύση για επιστροφή στο ειδυλιακό (γι αυτούς, και όχι μόνο...) παρελθόν. Ας το παλαίψουν μόνοι τους. Αλλά όσο νωρίτερα καταλάβουν πως πέρασε πια ο καιρός τους, τόσο καλύτερα για όλους μας. Και ο χειρότερος τρόπος να τους πείσουμε γι αυτό, είναι η διαλλακτικότητα στις αυταπάτες τους.
Τακτικές υποχωρήσεις, αμα χρειάζεται, θα κάνει η εργατιά, όπως κάνει αυτός, που ξέρει τι θέλει, ΟΤΑΝ ξέρει.... Τόλμη, ναι. Οχι απονενοημένες ενέργειες.
Από τα ~1.5 εκατ, των ανέργων της χώρας μας, οι 800 χιλιάδες είναι στο Λεκανοπέδιο. Πιστεύει κανείς πως δε βρίσκονται οι 80 χιλιάδες να κατέβουν σε μια διαδήλωση του ΠΑΜΕ (και να αναποδογυρίσουν πολλά..) γιατί δε βλέπουν την προοπτική, που θα έδινε μια απεργία διαρκείας;
Χλωμή εκτίμηση. Ενας παπατζής θα μπορούσε να τους τραβήξει σε μια περιπέτεια τύπου Ταχρίρ, η "Σοσιαλισμός στις 18", όπως τότε. Οχι εμείς. Αλλοίμονό μας άν δε μαθαίνουμε, οι ίδιοι από την Ιστορία μας. Δεν είναι κακό να προτρέπουμε τους εργάτες σε μικρές η μεγαλύτερες μάχες ταχτικής, που τους βοηθάνε να συνειδητοποιήσουν τη θέση και τις δυνάμεις τους, έστω και αν δεν είναι εξασφαλισμένου αποτελέσματος, αρκεί να μην τους φουσκώνουμε τα μυαλά για τελεσίδικες μάχες και εύκολες νίκες. Σημασία έχει να καταλάβουν ότι οι μικρές μάχες εντάσσονται σε έναν μεγάλο πόλεμο, που αυτός πρέπει να κερδηθεί. Και το πιο ολέθριο σφάλμα θα ήταν να τους τραβήξουμε σε μια "μητέρα των μαχών", εν γνώσει μας πως δεν θα κερδίσει των πόλεμο, ακόμη και αν μπορούσε να δοθεί, ακόμη και αν ήταν νικηφόρα.

Οικοδόμος είπε...

Καπετάνισσα καλησπέρα.
Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινή συνισταμένη όλων αυτών που απεργούν σήμερα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. θα μας ξεκάνουν. Ποιος θα ορθοποδήσει μετά, ποιος θα αντισταθεί, όταν θα μας έχουν κάνει να σερνόμαστε, έχοντας χάσει κάθε ίχνος κουράγιου και αξιοπρέπειας;
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν θα πετύχει μια κίνηση προς απεργία διαρκείας τώρα. Ας δοκιμάσουμε κάτι άλλο, δεν ξέρω τι. Όμως πρέπει οπωσδήποτε κάτι ν’ αλλάξει απ’ τη μεριά μας. Να τολμήσουμε ένα βήμα μπροστά. Δεν μπορεί πάντα ο γιαλός να’ ναι στραβός. Να πάρουμε πρωτοβουλίες ενωτικές, σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Οι πολλές, μεμονωμένες απεργίες δεν πιέζουν. Αυτοί που απορρίπτουν μια τέτοια θέση χωρίς να τη συζητήσουν, πρέπει να πουν τους λόγους.
Σε επίπεδο προσωπικό, πόσοι από εμάς θα ήταν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν σε μια τέτοια μορφή αγώνα; Ή μήπως εξαντλούμε το «καθήκον» μας, καταθέτοντας ένα εικοσάρικο στο λογαριασμό των χαλυβουργών. Πρέπει να χτίσουμε την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των εργατών στην πράξη, στους δρόμους.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα frezia.
Σωστά αυτά που σου έλεγε. Και δυστυχώς το χειρότερο φτάνει στο απροχώρητο. Αντιστεκόμαστε λουλούδι, παλεύουμε για να μην προχωρήσει άλλο το χειρότερο. Να φέρουμε το καλύτερο, κι αυτό, να μην τελειώσει ποτέ.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

κ.κ. καλησπέρα.
Δεν φτάνει να ακούει ο καθένας μας την καρδιά του ή μόνο τη λογική του. Η δική μου λογική ίσως δεν συμβαδίζει με τη δική σου. Αντιμετωπίζουμε όμως τα ίδια προβλήματα και απ’ ότι καταλαβαίνω θέλεις κι εσύ μια κοινωνία δίκαιη και ανθρώπινη. Αυτή η κοινωνία φίλε, καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να δημιουργηθεί εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Δε νομίζω να χρειάζεται απόδειξη που μας οδήγησαν οι ανισότητες αυτού του συστήματος που έχει το κέρδος θεό και τους εργάτες αναλώσιμα υλικά. Ότι είχε να μας δώσει αυτό το σύστημα, πάντα με αγώνες και αίμα της εργατικής τάξης και του λαού, το έδωσε. Τώρα μας τα παίρνει πίσω. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι αυτές οι διάσπαρτες εστίες αντίστασης να βρουν διέξοδο σε μια μαζική αντίσταση της εργατικής τάξης και του λαού σε κατεύθυνση παραπέρα ανατροπής του συστήματος. Κόμματα, ομάδες και πρόσωπα, που είναι υπέρ μιας άλλης –διαχειριστικής του συστήματος όμως- πολιτικής, δεν μπορούν και δεν θέλουν να κινηθούν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Θα σου το πω χωριάτικα (όπως το λένε στο χωριό μου): «με πορδές δεν βάφονται αυγά».

Μου αντι-γράφεις από τον «Αριστερισμό» του Λένιν:

"Να δεχόμαστε τη μάχη όταν αυτό συμφέρει ολοφάνερα στον αντίπαλο και όχι σε μας, είναι έγκλημα και δεν αξίζουν πεντάρα τσακιστή οι πολιτικοί ηγέτες της επαναστατικής τάξης που δεν ξέρουν να κάνουν "ελιγμούς, συμφωνίες, συμβιβασμούς" για ν' αποφύγουν μια μάχη κατάφωρα ασύμφορη".

Ο προβληματισμός που εκφράζω στο κείμενο, γίνεται πάνω στο γεγονός πως δείχνουμε να μην «δεχόμαστε τη μάχη», όχι στο αντίθετο. Αυτό αναλύω και αναρωτιέμαι πως πρέπει να κινηθούμε. Ο μόνος δρόμος που μπορούμε να κινηθούμε (κινούμαστε ήδη, αλλά χωρίς σημαντικά αποτελέσματα) αν θέλουμε να βασιζόμαστε στην πολυπόθητη ανατροπή μεθαύριο, είναι προς την κατεύθυνση συνειδητής δράσης της εργατικής τάξης πρώτα, και των συμμάχων της αύριο. Χωρίς αυτή τη δράση όχι μόνο δεν δίνουν αποτελέσματα οι ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες (θέμα για συζήτηση το κατά πόσο είναι ευνοϊκές σήμερα) αλλά ύστερα από ένα χρονικό διάστημα, δεν θα μας περιμένουν παραμένοντας ευνοϊκές.

Και μιας και μιλάς για "ελιγμούς, συμφωνίες, συμβιβασμούς", και με προτρέπεις στας γραφάς, διάβασε αυτό:

«Ο κάθε προλετάριος, χάρη στις συνθήκες της μαζικής πάλης και της βαθιάς όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων μέσα στις οποίες ζει, παρατηρεί τη διαφορά ανάμεσα στο συμβιβασμό που επιβάλλεται από τις αντικειμενικές συνθήκες (το απεργιακό ταμείο είναι φτωχό, οι απεργοί δεν παίρνουν βοήθεια απ’ έξω, έχουν πεινάσει και βασανιστεί ως εκεί που δεν παίρνει) –που δεν μειώνει καθόλου την επαναστατική αφοσίωση και τη θέληση για παραπέρα αγώνα των εργατών που έκλεισαν έναν τέτοιο συμβιβασμό- και από το άλλο μέρος, τον συμβιβασμό των προδοτών που φορτώνουν στις αντικειμενικές συνθήκες το φιλοτομαρισμό τους (και οι απεργοσπάστες κλείνουν «συμβιβασμούς»!), τη δειλία τους, την επιθυμία τους να εξυπηρετήσουν τους καπιταλιστές, την υποχωρητικότητά τους απέναντι στους εκφοβισμούς, κάποτε απέναντι στις νουθεσίες, κάποτε απέναντι στις ελεημοσύνες και κάποτε απέναντι στις κολακείες των καπιταλιστών…»
(ΛΕΝΙΝ, ίδιο βιβλίο, ίδιο κεφάλαιο).

Καταλαβαίνεις λοιπόν πως στα πλαίσια του συστήματος δεν μπορείς να συνεργαστείς σε κανένα «παλλαϊκό μέτωπο», με αυτούς που ακολουθούν μέχρι τώρα τη δεύτερη κατηγορία «συμβιβασμών.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@"Aντίσταση στις γειτονιές".
Σύντροφε γείτονα καλησπέρα.
Νομίζω πως τέτοιου είδους συζητήσεις δεν πρέπει να κλείνουν ποτέ. Από την άλλη όμως να μην αναλωνόμαστε μόνο σ’ αυτές. Το ζητούμενο για μένα αυτές τις ώρες είναι ένας συντονισμός όλων αυτών των εστιών, να μην επαναλαμβάνομαι, τα γράφω πιο πάνω. Συμφωνώ στις διαπιστώσεις σου πως δεν είναι εφικτή μια συνεργασία των τμημάτων της αριστεράς. Δεν έχει νόημα τώρα να το αναλύσουμε. Οι διαφορές είναι πολλές. Δεν ζητάω κάτι τέτοιο σήμερα. Πιστεύω όμως πως είναι δυνατόν να «τα βρούμε» σε μια κοινή δράση, πχ για τα χαράτσια. Ή σε ΜΙΑ ενιαία απεργία. Ούτε αυτό μπορεί να γίνει; Αν είναι έτσι, που πάμε; Θα μας λιώσουν οι άλλοι μέχρι να τα βρούμε; Και εμείς θα συζητάμε τα πως και τα γιατί;
Η συμβολή σου στο διάλογο εδώ, είναι πολύ σημαντική.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Scorpion49 καλησπέρα.
Σκέψεις εξέφρασα. Ας βρουν οι ηγεσίες μας τον τρόπο. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Αυτό που κάνουμε σήμερα, το να απεργούμε μία στο τόσο, δεν βλέπω να οδηγεί, παρά μόνο στην απογοήτευση και την απελπισία όσους κοντεύουν να συνθλιβούν από τις μυλόπετρες του συστήματος και προσπαθούν απεγνωσμένα να πιαστούν από κάπου.

Πολύ καλό το χιούμορ σου σχετικά με:

«τα συνδικαλιστικά στελέχη να πρωταγωνιστήσουν σ’ αυτήν την απεργία, κυρίως οι γαλαζοπράσινοι που φωνασκούν αλλά είναι άφαντοι.»

(Να δω τον Παναγόπουλο να κάνει απεργία πείνας στο Σύνταγμα, υπερασπιζόμενος εμένα κι εσένα, και τι στον κόσμο!!!!).

Καλή δύναμη φίλε!

Οικοδόμος είπε...

Δημήτρη καλησπέρα.
Διαφωνώ με τη λογική σου, όπως την εκφράζεις γενικά πως «για όλα φταίνε μόνο οι άλλοι». Εμείς είμαστε σε όλα σωστοί;

Γράφεις:

«οικοδομε, παλευουμε λαθη και συμβιβασμους, αλλων, αυτων που απαξιωσαν και απαξιωνουν τους αγωνες του εργατικου κινηματος, παλευουμε την καθημερινοτητα, π.χ χαλυβουργεια, λουκισσας, κ.λ, αλλα και την απαξιωση των σωματειων, των ορων, π,χ εργατοπατερας, το θολο των διεκδικησεων σε κατα τοπους δουλειες»

Δεν διαφωνούμε σ’ αυτά, ούτε σε όσα αναφέρεσαι για την «αριστερά» και για όλους αυτούς που πολεμούσαν και πολεμούν το κόμμα, φορώντας διάφορα προσωπεία.

Όμως, επιμένω πως μπορούμε να συντονιστούμε, να ελιχθούμε, να συνεργαστούμε σε δράσεις μέσα στην εργατική τάξη, με δυνάμεις που δεν συμφωνούμε απολύτως σε όλα. Να δράσουμε από κοινού, μπορούμε, για παράδειγμα στα χαράτσια, το γράφω και πιο πάνω. Για την απεργία διαρκείας, το ξαναλέω, μια σκέψη έκανα, ας βρεθεί κάτι άλλο. Δηλαδή εσύ στα τόσα ερωτήματα που βάζω, τι απαντάς; Πιστεύεις πάμε καλά; Δεν έχουμε λόγους να ψαχτούμε;

Γράφεις στην αρχή:

««παλι θα ''πω'' ωραια, σαν σκεψεις, αριστες, αλλα μονο με συναισθημα δεν γινεται ''δουλεια'',»»

Που είδες το συναίσθημα; Μη με παρεξηγήσεις, πως σου φέρνω κατεβατά και σου γράφω τσιτάτα κλπ, αλλά θέλω να κάνεις τον κόπο και να διαβάσεις το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο «Ο ‘αριστερισμός’ παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Είναι κείμενο του ΛΕΝΙΝ, αναφέρεται σε ελιγμούς και συνεργασίες των κομμουνιστών, μέσα στην εργατική τάξη, εκφράζει την κοσμοθεωρία μας και είναι γραμμένο … χωρίς «συναίσθημα»:


«Ο καπιταλισμός δεν θα ήταν καπιταλισμός, αν το «καθαρό» προλεταριάτο δεν ήταν περιτριγυρισμένο από ένα σωρό εξαιρετικά πολύμορφους μεταβατικούς τύπους από τον προλετάριο ως τον μισοπρολετάριο (εκείνον που κατά το μισό βγάζει το ψωμί του, πουλώντας την εργατική δύναμη), από τον μισοπρολετάριο ως τον μικροαγρότη (και τον μικροβιοτέχνη, τον χειροτέχνη, τον μικρονοικοκύρη γενικά), από τον μικρό ως τον μεσαίο αγρότη κτλ.• αν μέσα στο ίδιο το προλεταριάτο δεν υπήρχαν διαιρέσεις σε περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένα στρώματα, διαιρέσεις τοπικές, επαγγελματικές, κάποτε θρησκευτικές κτλ.

Και από όλα αυτά απορρέει εντελώς νομοτελειακά η ανάγκη, η απόλυτη ανάγκη για την πρωτοπορία του προλεταριάτου, για το συνειδητό του κομμάτι, για το κομμουνιστικό του κόμμα, να καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τις διάφορες ομάδες των προλετάριων, με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυρέων. Όλο το πρόβλημα είναι να ξέρεις να εφαρμόζεις αυτή την τακτική έτσι που να ανεβάζεις και όχι να χαμηλώνεις το γενικό επίπεδο της προλεταριακής συνειδητότητας, της επαναστατικότητας και της ικανότητας για τον αγώνα και τη νίκη.

………………

Το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της σωστής τακτικής ήταν ότι ο μενσεβικισμός πάθαινε αποσύνθεση και αποσυντίθεται όλο και περισσότερο στη χώρα μας με την απομόνωση των αρχηγών που επιμένουν στον οπορτουνισμό τους και το πέρασμα στο στρατόπεδό μας των καλύτερων εργατών, των καλύτερων στοιχείων από τη μικροαστική δημοκρατία.

Αυτό είναι ένα μακρόχρονο προτσές και με τις εσπευσμένες «αποφάσεις»: «κανένας συμβιβασμός», «κανένας ελιγμός» μπορεί μόνο να ζημιώσει το έργο της ενίσχυσης της επιρροής του επαναστατικού προλεταριάτου και της αύξησης των δυνάμεών του.»

Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Συντρόφισσα ΚΑΤΕΡΙΝΑ καλησπέρα.

Σ’ ευχαριστώ πολύ για το δώρο σου.
Δέξου κι από μένα, ως αντίδωρο, τους παρακάτω στίχους του ίδιου ποιητή:

«Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε
Σου είναι γραφτός ο δρόμος
Της συντριβής.
Και δεν μπορείς να μας λυγίσεις
Σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης.
Και να το ξέρεις
Θα βγούμε νικητές
Κι ας είν’ βαριές μας
Οι θυσίες.
Μαύρη εσύ θάλασσα γαλήνεψε
Τα κύματά σου
Και θα’ ρθει η μέρα η ποθητή
Η μέρα της ειρήνης
Της λευτεριάς σου.
Ω, ναι θα’ ρθει
Η μέρα που θ’ αρπάξουμε
Η μέρα που θ’ αρπάξουμε τις λόγχες
Που μες στο αίμα το δικό μας
Έχουν βαφτεί.»

Αντέχουμε ΚΑΤΕΡΙΝΑ, συνεχίζουμε. Καλή δύναμη!

dimitris είπε...

Συντροφε οικοδομε, ενα γρηγορο σχολιο, παω δουλεια, οταν μου γραφεις αν μημπως δεν φταιμε και εμεις, νοιωθω οτι δινεις ''συγχωρεση'', σε ανθρωπους, που πηγαν το κινημα πισω, τι λαθη τακτικης και πολιτικου σχεδιασμου εχουμε κανει, γιατι, ναι να το δουμε το ''θεμα'' συνεργασιες, τι λαθη λοιπον απο πλευρας κομματος εχουν γινει, ΕΝΑ, γραψε ΕΝΑ, ακομα και τα παλληκαρια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θυμησου το τι εκαναν με την ταμπελα της ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, με ποιους να συνεργαστουμε, σε ποιο προγραμμα, να δειξουμε αλλα, στον κοσμο και μετα, γιατι σιγουρα με αυτα που σκεφτονται για την ''αλλαγη'' του συστηματος, θα μας οδηγησουν, σε ''πλακωματα'', σου μεταφερω το υσ του Μεντρεκα στον Ριζο της Κυριακης, Τώρα τελευταία τα στελέχη του ΣΥΝ βρήκαν μια νέα εξυπνάδα να λένε: «Εφόσον το ΚΚΕ δεν θέλει να συμμετέχει ή να συμβάλει σε κυβέρνηση γιατί διεκδικεί την ψήφο του λαού;».
Καταλαβαίνουμε ότι τους είναι αδιανόητο αυτό που κάνει το ΚΚΕ, δηλαδή να υποτάσσει και να χρησιμοποιεί τα πάντα, τις εκλογές και τη συμμετοχή στη Βουλή με ένα σκοπό: Να προχωρήσει στη ζωή η χειραφέτηση και η οργάνωση των εργαζομένων, του λαού, στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις συνοικίες.
Σ'ευχαριστω, το ξερω το ξεπεταξα, παω δουλεια, καλη μας δυναμη...

Οικοδόμος είπε...

Σεχτάρ και Δημήτρη,
συγχωρήστε με δεν έχω χρόνο.
Θα τα πούμε αύριο.
Καλή δύναμη!

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Στο θέμα της κοινής δράσης συμφωνούμε.
Όπως και το ότι το ζητούμενο δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς έτσι όπως την εννοούν αυτοί που ορκίζονται σε αυτήν, δεν είναι ώριμο ακόμη. Η κούρασή μου όμως δεν μου επιτρέπει να γράψω κι άλλα τώρα. Θα επανέλθω αύριο.
Νά ΄σαι καλά!

Οικοδόμος είπε...

@Σεχτάρ ο Τρομερός.
Σύντροφε καλώς ήρθες.
Συμφωνώ απολύτως με το πρώτο μέρος του σχολίου σου. Θα εξειδικεύσω λίγο, μέσα στα πενήντα χρόνια «εξαγοράς», και θα επιμείνω στα τριάντα χρόνια ΠΑΣΟΚ. Ο βασικότερος λόγος πιστεύω, που κάνουμε αυτές τις συζητήσεις σήμερα, για μη συμμετοχή, αδράνεια του κόσμου κλπ, ακούει στο όνομα ΠΑΣΟΚ. Ξεφτίλισε έννοιες, αξίες, ιδανικά. Απαξίωσε αγώνες και διεκδικήσεις (ο αγώνας άλλωστε …δικαιώθηκε). Δημιούργησε ολόκληρα στρώματα παρασίτων σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας. Τι άλλο να αναφέρω; Τους κρατικοδίαιτους; Τις κλαδικές; Έκανε τη διαφθορά συνώνυμο του Έλληνα και άλλα πολλά, σιχαίνομαι, αηδιάζω αυτή τη στιγμή που γράφω. Οι λεβεντομαλάκες με τα ζιβάγκο και τα ζεϊμπέκικα… Το κυριότερο, διάβρωσαν, αποσάθρωσαν τη συνείδηση του λαού, με τέτοιους τρόπους, κάνοντας τον ειδικό Ρόζενταλ να μοιάζει φοιτητάκος χαμένος στους λαβύρινθούς του. Και βέβαια διάβρωσε κι εμάς σ’ ένα βαθμό. Όταν ένα υγιές μέταλλο αγγίζει μονίμως σ’ ένα σκουριασμένο, αυτό είναι αναπόφευκτο.
Αν για την απονεύρωση των αντανακλαστικών μας ευθύνονται οι σοσιαληστές, για το πετσόκομά μας ευθύνεται το «αντίπαλον δέος», η απουσία του για να ακριβολογώ. Σωστά το αναφέρεις, όπως συμφωνούμε και στα περί Αριστεράς και μικροαστών κλπ.

Γράφεις:

«Οι σειρήνες για "ενότητα" απηχούν την απαίτηση για λύση "εδώ και τώρα", λύση για τους μικροαστούς, λύση για επιστροφή στο ειδυλιακό (γι αυτούς, και όχι μόνο...) παρελθόν. Ας το παλαίψουν μόνοι τους. Αλλά όσο νωρίτερα καταλάβουν πως πέρασε πια ο καιρός τους, τόσο καλύτερα για όλους μας. Και ο χειρότερος τρόπος να τους πείσουμε γι αυτό, είναι η διαλλακτικότητα στις αυταπάτες τους.»

Δεν τρέφω αυταπάτες για επιστροφή στο «ειδυλιακό παρελθόν». Μήπως κάπου σε …χάνω λίγο; Και βέβαια δεν γέρνω σε μια «διαλλακτικότητα στις αυταπάτες τους.» Κάθε άλλο.

Γράφεις πιο κάτω:

«Τακτικές υποχωρήσεις, αμα χρειάζεται, θα κάνει η εργατιά, όπως κάνει αυτός, που ξέρει τι θέλει, ΟΤΑΝ ξέρει.... Τόλμη, ναι. Οχι απονενοημένες ενέργειες.»

Εδώ είμαστε σύντροφε. ΞΕΡΕΙ; Και αν ναι, δεν ξέρει πως οι ελιγμοί και οι τακτικές υποχωρήσεις κινούνται μέσα στα πλαίσια του πολέμου; Αυτό είναι το σημείο που πονάμε κατά τη γνώμη μου. Γιατί το να συμπαραταχτούμε με κάποιες άλλες δυνάμεις σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ζητήματα και δράσεις, δεν μας απομακρύνει από τον τελικό μας στόχο. Αντίθετα, πιστεύω πως θα μπορούσαμε να τραβήξουμε κι άλλες δυνάμεις με το μέρος μας κάτω από προϋποθέσεις. «Τόλμη, ναι. Οχι απονενοημένες ενέργειες.» όπως λες κι εσύ.

(συνεχίζεται...)

Οικοδόμος είπε...

(…συνέχεια από προηγούμενο)

Πιο κάτω γράφεις:

«Πιστεύει κανείς πως δε βρίσκονται οι 80 χιλιάδες να κατέβουν σε μια διαδήλωση του ΠΑΜΕ (και να αναποδογυρίσουν πολλά..) γιατί δε βλέπουν την προοπτική, που θα έδινε μια απεργία διαρκείας; Χλωμή εκτίμηση.»

Αυτό ομολογώ πως δεν το κατάλαβα και θα ήθελα, αν δε βαριέσαι, να μου το εξηγήσεις.

Τελειώνω με το παρακάτω. Γράφεις:

«Σημασία έχει να καταλάβουν ότι οι μικρές μάχες εντάσσονται σε έναν μεγάλο πόλεμο, που αυτός πρέπει να κερδηθεί. Και το πιο ολέθριο σφάλμα θα ήταν να τους τραβήξουμε σε μια "μητέρα των μαχών", εν γνώσει μας πως δεν θα κερδίσει των πόλεμο, ακόμη και αν μπορούσε να δοθεί, ακόμη και αν ήταν νικηφόρα.»

Ένας πόλεμος αποτελείται από πολλές ή λίγες μάχες. Στην περίπτωσή μας είναι πολλές και σκληρές. Ο εχθρός μοιάζει ανίκητος στα μάτια πολλών ακόμα κι από εμάς. Δεν θεωρώ πως μια άλλη μορφή μάχης της εργατικής τάξης σήμερα, όπως πχ μια γενική απεργία, (πόσης διάρκειας δεν μπορώ να ξέρω, έγραψα «διαρκείας» αλλά να το συζητήσουμε) θα ήταν «μητέρα των μαχών». Ούτε μπορούμε ποτέ, νομίζω να εξασφαλίσουμε το νικηφόρο αποτέλεσμα μιας μάχης πριν πολεμήσουμε. Ο πόλεμος δεν κερδίζεται σήμερα, όποιος πατάει στη γη μπορεί να το καταλάβει. Όταν όμως αποδεκατιζόμαστε από τον –ισχυρότερο αυτή τη χρονική συγκυρία- εχθρό, δεν πρέπει να ανασυνταχτούμε; Δεν θα ψάξουμε για ενισχύσεις; Για πιο αποτελεσματικά όπλα; Ποιος τελικά είναι αυτός που θα αποφασίσει πότε οι συνθήκες ευνοούν τις νικηφόρες μάχες (δεν μιλώ για την «μητέρα των μαχών»), και πως θα ανταπεξέλθουμε έχοντας απομείνει με αποδεκατισμένες από τις κακουχίες δυνάμεις;
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Σύντροφε Δημήτρη καλησπέρα.
Από το σχόλιό σου συμπεραίνω πως δεν έγινα κατανοητός, ίσως φταίω κι εγώ. Νομίζω πως δεν προκύπτει από κανένα σημείο της ανάρτησης αλλά και των μετέπειτα σχολίων μου, πως δίνω «συγχωροχάρτι σε όσους πήγαν το κίνημα πίσω». Κάνεις λάθος να το πιστεύεις αυτό. Όμως, δεν γίνεται όταν θίγω το θέμα «αν εμείς τα έχουμε όλα καμωμένα καλά» να μου ζητάς «στοιχεία». Είναι κάτι σαν το παράδειγμα των …λαμόγιων πολιτικών, που ενώ όλοι ξέρουμε πως τα τσεπώνουν, δεν έχουμε εμείς που το συζητάμε, στοιχεία που να το αποδεικνύουν. Ελπίζω να «έπιασες» το παράδειγμά μου, μην κάνεις άλλους συνειρμούς.

Υπάρχει που λες, μεγαλύτερο παράδειγμα, από την αδυναμία μας να πείσουμε και να εμπνεύσουμε πλατύτερες μάζες του λαού; Ειδικά σήμερα σε συνθήκες που αποδεικνύεται περίτρανα πόσο δίκιο είχαμε τα προηγούμενα χρόνια σε μια σειρά ζητήματα που σκάνε σήμερα, και παράλληλα οι κοινωνικές ανισότητες κόβουν σαν ξυράφι; Έχουμε δίκιο που να πάρει, γιατί δεν μπορούμε να το μεταδώσουμε όπως και όσο πρέπει; Δεν είμαι κομματικό μέλος, αλλά δεν πιστεύω να μη συζητούν στο κόμμα για το τι φταίει. Θα προτιμούσα να μπορούσαν να βρουν τι φταίει σήμερα, από το να διαβάζουμε σε λίγα χρόνια μια ακόμα απόφαση αυτοκριτικής για το παρελθόν. Εγώ δεν δέχομαι πως για όλα φταίει ο λαός και αυτοί που τον κρατούσαν και τον κρατούν ακόμα «δεμένο». Και δεν θέλω να πιστεύω πως αυτό υποστηρίζει το κόμμα. Βέβαια το θέμα της ανάρτησης δεν ήταν ακριβώς αυτό, αλλά αναπόφευκτα όλα εμπλέκονται μεταξύ τους.

Μου γράφεις:

«με ποιους να συνεργαστουμε, σε ποιο προγραμμα, να δειξουμε αλλα, στον κοσμο και μετα, γιατι σιγουρα με αυτα που σκεφτονται για την ''αλλαγη'' του συστηματος, θα μας οδηγησουν, σε ''πλακωματα'',»

Λύσε μου βρε σύντροφε μια απορία: ποια προγραμματική σύγκλιση χρειάζεται για να δράσουμε από κοινού με άλλες κινήσεις, ομάδες, κόμματα κλπ, στο θέμα των χαρατσιών για παράδειγμα; Ποια προγραμματική σύγκλιση χρειάζεται για να ενώσουμε σήμερα τις δυνάμεις μας στα συνδικάτα με άλλες ταξικές δυνάμεις σε μια άλλου είδους ίσως μορφή αντίστασης στα μνημόνια και τα μέτρα που έρχονται; Που θα ζημιωθούμε σαν κόμμα από αυτή τη «συνεργασία»; Τι αποφεύγουμε μέσα από μια αντιπαράθεση των θέσεών μας με άλλες θέσεις, μέσα στην καρδιά της δράσης του κινήματος; Αυτές είναι οι απορίες μου και δεν παίρνω απαντήσεις. Ίσως να κάνω λάθος σύντροφε, αλλά να ξέρεις, εγώ για τα όποια λάθη μου δίνω λογαριασμό μόνο στον εαυτό μου, το κόμμα μας όμως;

Καλή δύναμη!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Πάντα πίστευα ότι μερικά πιο "ειδικά" ζητήματα που αφορούν τους αγώνες και το κίνημα δεν μπορεί να κουβεντιαστούν διεισδυτικά μέσω του διαδικτύου αλλά απαιτούνται άλλες διαδικασίες που έχουν να κάνουν με τη ζωντανή επικοινωνία μεταξύ των συναγωνιστών.

Οπότε βάση τούτου, θα τοποθετηθώ μόνο σε ορισμένους παραμέτρους πάνω στην κουβέντα που άνοιξε.

Κατ’ αρχάς προσωπικά δεν μου πολυκαίγεται καρφί για την ενότητα της λεγάμενης γενικής και αφηρημένης αριστεράς (και βάζω πολλούς μέσα στα εισαγωγικά διότι το παρελθόν φωνάζει και κράζει για πλείστες αμαρτίες). Η αριστερά ή θα είναι επαναστατική ή δεν θα υφίσταται καν ως τέτοια.

Αλλού όμως είναι ΤΩΡΑ η ουσία.

Ο φίλος οικοδόμος έθεσε στο άρθρο του πολύ σωστούς και ιδιαίτερα σοβαρούς προβληματισμούς που όχι μόνο καίνε αλλά κυριολεκτικά τσουρουφλίζουν ΟΛΟ εκείνο τον κόσμο που συμμετέχει στους αγώνες, που υφίσταται κι αντιπαλεύει στις δουλειές την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απολύσεις, την ανεργία και παράλληλα δοκιμάζεται στους δρόμους από την κρατική βία, αλλά εντούτοις αντιστέκεται και θέλει να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα ο αγώνας.

Το να απαντά το χ’, ψ’ κομματικό στέλεχος (στην έκδηλη αγωνία του μαχόμενου εργαζόμενου λαού για συντονισμό των αποσπασματικών απεργιών) με εξυπνακίστικες εκφράσεις τύπου "τι θες να πάρουμε τα τουφέκια και να ανεβούμε τώρα στο Σύνταγμα" - πέρα από τον εκχυδαϊσμό της επαναστατικής προοπτικής του λαϊκού κινήματος, και εκτός του ότι αποκλείεται να πιστεύει πραγματικά στη μελλοντική λαϊκή εξέγερση οποιοσδήποτε μιλά έτσι για αυτήν - υποδηλώνει και ΤΗΝ αδυναμία ή ΤΗΝ υπεκφυγή να απαντηθεί το ερώτημα. Δηλαδή του ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ για να πάρει τα πάνω του το κίνημα σε συνθήκες που η βάρβαρη επίθεση του εκμεταλλευτικού συστήματος έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο. Αυτή τη στιγμή ο λαός που δοκιμάζεται σκληρά έχει ανάγκη από κάποιες έστω και μικρές νίκες που θα τονώσουν το ηθικό του, θα προσδώσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και εν συνεχεία θα του δώσουν ώθηση για να τραβήξει ακόμη πιο μπροστά. Και αυτό θα το κερδίσει με τη μαζική, ενωτική, συντονισμένη και δυναμική πάλη του στους δρόμους.

3 μήνες+ έχουν οι χαλυβουργοί, επίσης πολλές μέρες μάχονται και άλλοι κλάδοι. Ξεκομμένοι θα συντριβούν. Πως να γίνει, αυτή είναι η αλήθεια. Απαιτείται συντονισμός, κοινή δράση μέσα στις γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, στις διαδηλώσεις, στις κινήσεις, γειτονιές, συλλογικότητες, ΠΑΝΤΟΥ όπου δρά, ζει και κινείται ο λαός.

Και κάτι ακόμη: Πέρα από το συντονισμό των μορφών πάλης χρειάζεται και "ξεκάθαρο μάτι" γενικότερα. Και εξηγούμαι : οι εκλογικές αυταπάτες δηλ. ότι κάτι θα αλλάξει στις κάλπες καθώς και η άμεση ή έμμεση συμμόρφωση στους όρους ή στα πλαίσια που τίθονται από το εκμεταλλευτικό σύστημα, από οποιουσδήποτε και εάν προέρχονται, θα αποτελέσουν την ταφόπλακα και ο νοών νοείτω.

Οι δρόμοι του αγώνα μας περιμένουν. Εκεί στη φωτιά της πάλης θα κριθούν απόψεις, πολιτικές, συνέπειες. Με τελικό κριτή όλων τον ίδιο το μαχόμενο λαό.

Dina Vitzileou είπε...

Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον την συζήτησή σας,κυρίως γιατί συμμερίζομαι απόλυτα την αγωνία σου φίλε οικοδόμε που εκφράζεις με αυτή σου την ανάρτηση.
Είχα πολλές ενστάσεις κυρίως όσον αφορά στα τσιτάτα από άλλες εποχές που δεν ξέρω κατα πόσον μπορούν να αποτελούν μπούσουλα για το σήμερα.Οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά, οι ανάγκες των ανθρώπων επίσης,ο τρόπος αντίδρασης σε αυτό το νέου τύπου φασισμό, σίγουρα θα είναι κάτι νέο που ελπίζουμε να το δούμε σύντομα.

Δεν ξέρω τί μορφή θα έχει αυτή η αντίδραση σίγουρα όμως δεν θα έχει να κάνει με "καθαρόαιμους" και μη με οπορτουνιστές , με ρεβιζιονιστές και έννοιες που στις σημερινές συνθήκες δεν είναι τόσο σημαντικές.

Πιο σημαντικό είναι να απαντηθούν τα ερωτήματα του Οικοδόμου που είναι και δικά μου.

"Λύσε μου βρε σύντροφε μια απορία: ποια προγραμματική σύγκλιση χρειάζεται για να δράσουμε από κοινού με άλλες κινήσεις, ομάδες, κόμματα κλπ, στο θέμα των χαρατσιών για παράδειγμα; Ποια προγραμματική σύγκλιση χρειάζεται για να ενώσουμε σήμερα τις δυνάμεις μας στα συνδικάτα με άλλες ταξικές δυνάμεις σε μια άλλου είδους ίσως μορφή αντίστασης στα μνημόνια και τα μέτρα που έρχονται;"
Την καλησπέρα μου σε όλους

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Καμιά προγραμματική, πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση δε χρειάζεται για να κινηθούμε από κοινού όχι μόνο στα χαράτσια αλλά και σε πολλά άλλα ζητήματα. Είναι ένα ερώτημα για μένα γιατί σε σωματεία που οι αριστερές δυνάμεις που θα μπορούσαν να το κάνουν τελικά δεν σχηματίζουν αγωνιστικά προεδρεία αλλά προτιμάται το αναλογικό με βάση τα ...αποτελέσματα.
Υπάρχουν σωματεία όπου για παράδειγμα ΠΑΜΕ και Ταξική Πορεία θα μπορούσαν να το κάνουν και υπάρχει άρνηση.
Για μένα και τον πολιτικό φορέα που εκπροσωπώ το κόμμα της εργατικής τάξης είναι το ζητούμενο. Ένα κόμμα που ναι μεν θα είναι της εργατικής τάξης αλλά θα κινείται έτσι όπως περιγράφεται στο τσιτάτο του Λένιν.
Πολλοί θεωρούν ότι αυτό εδώ είναι λυμένο. Δεν εξετάζουν καθόλου στη πάνω από 90 χρόνια πορείας το κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας τις αλλαγές που έχει υποστεί αυτό το κόμμα, ιδιαίτερα από τον εμφύλιο και μετά. Δεν ενδιαφέρει τι συνέβει εντός και εκτός Ελλάδας και τις δεκαετίες του '50 και αρχές του '60 αλλοιώθηκε τελείως η φυσιογνωμία του, ως και (αυτο)διαλύθηκε, για να μετατραπεί σε ένα από τα δύο ρεύματα του σύχρονου αναθεωρητισμού. Δεν ενδιαφέρει τι εκπροσωπούν τα διάφορα ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας, γιατί σχεδόν όλα προέρχονται από το ΚΚΕ. Δεν ενδιαφέρει γιατί ακόμη και το ΠΑΣΟΚ "ανδρώθηκε" στις πλάτες και από τις σάρκες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Φταίνε πάντα οι άλλοι που ή δεν καταλαβαίνουν ή συμβιβάστηκαν.
Εμείς όλα καλά τα είχαμε καμωμένα! Και το '81 που αναγορεύαμε το ΠΑΣΟΚ ριζοσπαστική δύναμη και με το περίφημο 17% πιέζαμε για να συγκυβερνήσουμε, κάτι που το κάναμε μέχρι τα μισά και βάλε της δεκαετίας του '80, και το '89 που για να μη κατηγορηθούμε για συγκάλυψη συγκυβερνήσαμε για την κάθαρση, με Ν.Δ. αρχικά και ΠΑΣΟΚ μετά, βοηθώντας ουσιαστικά το σύστημα να ξεπεράσει την πολιτική του κρίση, και το '90 'ή το 91 που υπογράψαμε τις πρώτες εθνικές συλλογικές συμβάσεις 2ετους ειρήνευσης ως συνδιοίκηση της ΓΣΕΕ! (Πρώτος πληθυντικός γιατί τότε ήμουν μέλος του ΚΚΕ).
Από 'και και μετά η γενική πολιτική γραμμή στο όνομα της ανάλυσης, της αυτοκριτικής και του διαχωρισμού οδήγησε σε μια σεχταριστική πολιτική που διαχωρίζει το λαό, που αναγορεύει τους πάντες σε εχθρό και εμποδίζει την όποια κοινή συμπόρευση όχι της αριστεράς αλλά των λαϊκών δυνάμεων. Των κομματιών των εργαζόμενων που στις μέρες μας βρίσκονται σε μήνες κινητοποιήσεων αλλά στις 17 του Γενάρη δεν έπρεπε να έχουν κοινή εξέδρα, κοινή συγκέντρωση και κοινή πορεία με κοινό στόχο την κυβερνητική πολιτική!
Ακόμη και η αντιπαράθεση μέσα στις μάζες, μέσα και στα πιο αντιδραστικά συνδικάτα, αποκλείεται, είναι λάθος! Πρέπει να γίνονται χωριστές συγκεντρώσεις και χωριστά συνδικάτα.
Μια πολιτική που μόνο σκοπό κατά τη γνώμη μου έχει να συγκαλύψει ότι παρά την αυτοκριτική και τα αγωνιστικά λόγια δεν έχει αλλάξει καθόλου επί της ουσίας. Εξακολουθεί να διακατέχεται από τις λογικές του ειρηνικού περάσματος και του ταξικού ...συναγωνισμού, από τη λογική υποτίμησης του κινήματος και υπερτίμησης του κοινοβουλευτισμού και του κυβερνητισμού.

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Λογικές που δεν έχει μόνο το ΚΚΕ βέβαια αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων της αριστεράς. Πιο ξεκάθαρα οι του ΣΥΡΙΖΑ, πιο αγωνιστικά το ΚΚΕ και οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν κάτσει κανείς και μελετήσει τα κείμενα όλων αυτών των δυνάμεων πράγματι δίκαια θα αναρωτηθεί γιατί τελικά είναι χώρια!
Πολλά θα μπορούσα να γράψω. Η ουσία για μένα είναι να δοθεί απάντηση, και επιμένω γιατί κανείς δεν μου το έχει αποδείξει όχι στα λόγια αλλά ως προς την αποτελεσματικότητα του κινήματος, γιατί αποφεύγεται η κοινή δράση στο κίνημα. Σε τι εξυπηρετεί η ύπαρξη πολλών επιτροπών, συνελεύσεων, πρωτοβουλιών στις γειτονιές ενάντια π.χ. στα χαράτσια τη στιγμή που οι τρόποι, τα μέσα και οι στόχοι πάλης είναι ίδιοι! Σε τι εξυπηρετεί η επιμονή σε σωματεία της πλήρους υιοθέτησης του πλαισίου του ΠΑΜΕ, αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ούτε κοινή παράσταση απέναντι στην εργοδοσία! Και γιατί για δεν είναι σωστό να δίνεται η αντιπαράθεση μπροστά και μέσα σε εκατοντάδες και χιλιάδες κόσμο που στο κάτω κάτω είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει για το πως θα κινηθεί; Από μακριά θα πεισθούν οι μάζες για την ανάγκη της οργανωμένης πάλης, ξεπεράσματος των λαθεμένων αντιλήψεων και την ανάγκη σύγκρουσης μέχρι τέλους με το σύστημα; Ή από τα μέσα;
Κοινή δράση λοιπόν ναι, μέτωπο αντίστασης στην επίθεση ναι. Όχι λέω στο εμπόριο της ενότητας που εκπορεύεται από τα σχήματα των ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ανειλικρινή τρόπο και με συγκάλυψη των διαφορών που το μόνο που κάνουν είναι μπερδέματα του τύπου στην Αθήνα οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζουν υπέρ μιας απεργιας και στο Βόλο κατά! Η ενότητα θέλει άλλου είδους διαδικασίες για να επιτευχθεί.
Αριστεροί είμαστε όλοι, ίδιοι δεν είμαστε! Ας έχουμε τουλάχιστον τα πολιτικά κότσια της αντιπαράθεσης μέσα στο κίνημα!

Αντωνης είπε...

Μια πάρα πολύ χρήσιμη κουβέντα γα δύσκολα θέματα, που κατ εξαίρεση για το ελληνικό νετ, δεν εκφυλίστηκε στην προβοκάτσια και τις εκατέρωθεν σπόντες.

Προσωπικά, βρίσκομαι πολύ κοντά στις θέσεις του Σεχτάρ, αν και ήταν πολύ διαφωτιστικές όλες οι τοποθετήσεις, και χρήσιμες.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, η παρέμβασή σου στο "Σφυροδρέπανο" στο συναφές θέμα με σύστησε.
Η γνώμη μου για το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" (ωραιότατη-επιτυχέστατη έκφραση από τους ...δεξιούς!) είναι πως πρόκειται για ΣΥΜΠΤΩΜΑ και όχι αιτία. Η κοινωνική του βάση το ανέδειξε, και αυτή άρχισε να δημιουργείται όταν σταθεροποιήθηκε η καπιταλιστική οικονομία στη χώρα μας στα τέλη της δεκαετίας του '50.
Παλευόταν αυτό; ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ, και ο χειρότερος τρόπος ήταν η ...διάλυση (!!)των κομματικών οργανώσεων το '58, αλλά και η ιδεολογική αποδόμηση του κομμ. κινήματος, δηλαδή η οιονεί διάλυση του κόμματος, για να μην παίζουμε με τις λέξεις. Τα τελευταία ντοκουμέντα του ΚΚΕ λένε πολλά. Επιμένω σε αυτό γιατί νομίζω πρέπει να έχουμε καθαρό ποιό είναι το πρόβλημα και ποιός ο εχθρός σήμερα. Θαρρώ η ιστορική ανασκόπιση με το φως των εξελίξεων, που μεσολάβησαν, βοηθάει να διαλυθούν πολλές συγχύσεις, που εμφιλοχωρούν στην ελληνική Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διαλύεται σήμερα, αλλά το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ "ΠΑΣΟΚ", η οικονομική βάση (και τα κοινωνικά στρώματα, που δημιούργησε), μόλις τώρα αρχίζει να τρίζει. Σαν συνείδηση ζεί και βασιλεύει ακόμη. Αμεσα λοιπόν θα δημιουργηθούν νέα "ΠΑΣΟΚ", ήδη μερικά τα βλέπουμε, που θα πιέζουν, που πιέζουν, την ελληνική Αριστερά για μια νέα "πασόκικη" λύση. Τη δουλειά, που ξέραν δηλαδή. Τότε λέγαν "Πασόκ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις". Τώρα το αλλάζουν λίγο το βιολί: "Εντάξει, ενότητα, όχι ηγεμονισμός (μας κάνουν και ...χάρη...), αλλά να λύσουμε το άμεσο πρόβλημα", στέλνοντας δηλαδή την μόνη εφικτή και βιώσιμη λύση, την "Λαϊκή Εξουσία" στις καλένδες, η την "Β Παρουσία", όπως αρέσκονται πολλοί να αφορίζουν.
Βλέπεις, πως ελίσσονται; Αυτοί ξέρουν από ταχτική, ακριβώς γιατί ξέρουν τι κοινωνικό σύστημα θέλουν....
Ασφαλώς και δε σου χρεώνω αυτές τις τάσεις, σε άλλο επίπεδο μιλάμε, πως να τις αντιμετωπίζουμε.
Για τις 80.000 ανέργων, που ρωτάς, σε παραπέμπω στα προηγούμενα. Ο λόγος, που είμαστε τρείς κι ο κούκος στις συγκεντρώσεις, είναι το κοινωνικό υπόβαθρο, που προανέφερα και όχι η έλλειψη ενότητας σε συγκεκριμένα ζητήματα. Εκτός, επιμένω, αν αλλάξουμε τη ρότα μας και αρχινίσουμε τις "εξεγέρσεις" για ένα καλύτερο καπιταλισμό, νομίζοντας πως έτσι ερχόμαστε κοντύτερα στο σοσιαλισμό.
Το μόνο, που θα καταφέρουμε θα είναι να τον συκοφαντήσουμε... Εδώ κατηγορήσανε και την κρατική καπιταλιστική παιδεία, που είχαμε, σαν ...σοβιετικό κατάλοιπο! Την κάμανε σαν τα μούτρα τους και μας τη χρεώνουνε κι από πάνω!
Και γιατί "αποδεκατιζόμαστε";
Οι ίδιοι καθόλου δεν εκτιμούν ότι "αποδεκατιζόμαστε", και αυτό δεν τους αφήνει να κοιμηθούν.
Οσο η πάλη μας ξεστραβώνει, έστω και δυό εργάτες κάθε μέρα, αυτοί ξεδοντιάζονται. Υπομονή, επιμονή, σταθερότητα και καρτερικότητα. Στη σημερινή θύελλα θα επιβιώσει όποιος καταφέρει να κρατήσει συνεκτικές τις γραμμές του.
Και να θυμόμαστε πως ένας πόλεμος είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μαχών του.
Κλείνοντας, δε θεωρώ καθόλου ότι το ΚΚΕ έχει λυμμένο το θέμα των συμμαχιών και της πολιτικής συσπείρωσης, έστω και στις τωρινές δυσμενείς συνθήκες. Οπότε κάθε κουβέντα γύρω από αυτό το θέμα, όπως αυτή, που άνοιξες κι εσύ, βοηθάει. Αλλά θεωρώ, πως θέλει κι άλλο ψάξιμο. Ομως, βλέπω ότι το ΚΚΕ χωλαίνει σε ένα πολύ πιο σημαντικό τομέα: Διαφώτιση, προπαγάνδα, ζύμωση.

Αντωνης είπε...

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διαλύεται σήμερα, αλλά το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ "ΠΑΣΟΚ", η οικονομική βάση (και τα κοινωνικά στρώματα, που δημιούργησε), μόλις τώρα αρχίζει να τρίζει. Σαν συνείδηση ζεί και βασιλεύει ακόμη. Αμεσα λοιπόν θα δημιουργηθούν νέα "ΠΑΣΟΚ", ήδη μερικά τα βλέπουμε, που θα πιέζουν, που πιέζουν, την ελληνική Αριστερά για μια νέα "πασόκικη" λύση.

Έτσι μπράβο!!!!! Χρυσόστομε!!

Αντωνης είπε...

Ομως, βλέπω ότι το ΚΚΕ χωλαίνει σε ένα πολύ πιο σημαντικό τομέα: Διαφώτιση, προπαγάνδα, ζύμωση.

Συμφωνώ απόλυτα. Είναι πολύ πίσω σ' αυτούς τους κρίσιμους τομείς από ότι θα έπρεπε να είναι. Πάλι καλά που έστω με ανοργάνωτο τρόπο γίνεται από κάποιους η βασική δουλειά.

Μού αναπτέρωσες το ηθικό, που ήταν πολύ πεσμένο σήμερα...

Οικοδόμος είπε...

Ευρυτάνα Ιχνηλάτη καλημέρα.
Καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει διεξοδικά μέσω του διαδικτύου, όπως θα μπορούσε να γίνει αν όλοι οι φίλοι και σύντροφοι που καταθέτουμε τις απόψεις εδώ, τα λέγαμε δια ζώσης. Αυτό που κάνουμε εδώ, είναι μικροί «μονόλογοι» που μας επιτρέπουν να «ανακοινώνουμε» τις απόψεις μας. Είναι όμως σημαντικό κι αυτό, με τον τρόπο που γίνεται, κάτι μένει στο τέλος. Συμφωνούμε σε γενικές γραμμές. Θα σταθώ σε δυο πραγματάκια μόνο.

Γράφεις:

«Το να απαντά το χ’, ψ’ κομματικό στέλεχος (στην έκδηλη αγωνία του μαχόμενου εργαζόμενου λαού για συντονισμό των αποσπασματικών απεργιών) με εξυπνακίστικες εκφράσεις τύπου "τι θες να πάρουμε τα τουφέκια και να ανεβούμε τώρα στο Σύνταγμα" - πέρα από τον εκχυδαϊσμό της επαναστατικής προοπτικής του λαϊκού κινήματος, και εκτός του ότι αποκλείεται να πιστεύει πραγματικά στη μελλοντική λαϊκή εξέγερση οποιοσδήποτε μιλά έτσι για αυτήν - υποδηλώνει και ΤΗΝ αδυναμία ή ΤΗΝ υπεκφυγή να απαντηθεί το ερώτημα. Δηλαδή του ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ για να πάρει τα πάνω του το κίνημα σε συνθήκες που η βάρβαρη επίθεση του εκμεταλλευτικού συστήματος έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο.»

Θα διαφωνήσουμε εδώ. Δεν σου κρύβω πως τέτοιες «τοποθετήσεις» (κομματικών μελών), ακούω συχνά. Όμως πιστεύω πως αυτές δεν δείχνουν «τον εκχυδαϊσμό της επαναστατικής προοπτικής του λαϊκού κινήματος» όπως γράφεις, ούτε «αποκλείεται να πιστεύει πραγματικά στη μελλοντική λαϊκή εξέγερση». Αντίθετα, δείχνουν σε κάποιο βαθμό «ΤΗΝ αδυναμία ή ΤΗΝ υπεκφυγή να απαντηθεί το ερώτημα. Δηλαδή του ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ για να πάρει τα πάνω του το κίνημα», πάλι όπως εσύ το γράφεις.

Όσο κι αν με απωθούν τέτοιοι αφορισμοί, όσο κι αν με εκνευρίζουν πολλές φορές, ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩ τους συντρόφους που τους εκφράζουν. Αυτό δείχνει έλλειψη γνώσης της θεωρίας μας, χαμηλό επίπεδο διαφώτισης των μελών, που δεν είναι ανάγκη να περιμένουν μαθήματα από το κόμμα. Προσπάθεια για να «ξεστραβωνόμαστε» πρώτα εμείς οι ίδιοι πρέπει να κάνουμε διαρκώς, για να μπορέσουμε στην πορεία να πείσουμε και τους άλλους.

Γράφεις:

«Οι δρόμοι του αγώνα μας περιμένουν. Εκεί στη φωτιά της πάλης θα κριθούν απόψεις, πολιτικές, συνέπειες. Με τελικό κριτή όλων τον ίδιο το μαχόμενο λαό.»

Πολύ σωστή και τίμια άποψη. Ο λαός θα κρίνει. Εκεί, στους δρόμους του αγώνα, στο καμίνι της δράσης και της πάλης, θα μετρούν πάντα τις δυνάμεις τους, ιδέες, θεωρίες και πολιτικές.

Καλή δύναμη αδελφέ!

Οικοδόμος είπε...

Ντίνα καλή σου μέρα.
Τα ερωτήματά μου, που απ’ ότι λες είναι και δικά σου, παραμένουν. Όσο όλοι εμείς που δεχόμαστε αυτή τη βάρβαρη επίθεση, τραβάμε ο καθένας το δικό του δρόμο ακόμα και σε ζητήματα σαν αυτά που προανέφερα, φοβάμαι πως αυτοί οι δρόμοι δεν θα συναντηθούν ποτέ. Αυτό είναι το κακό …σενάριο, για να χρησιμοποιήσω τηλεοπτική έκφραση αναλυτών (μπρρρ). Οι ελπίδες μας θα λιγοστεύουν όσο δεν μπορούμε να συναντηθούμε ούτε στα αυτονόητα. Ας μην χάνουμε την αισιοδοξία μας όμως και την πίστη μας πως μόνο μέσα από αγώνα και δράση, θα ξημερώσουν καλές μέρες, και στην κατεύθυνση αυτή, της σύνθεσης, πρέπει να κινούμαστε. Και κυρίως, ν’ ακούμε τον άλλο τι έχει να μας πει, όχι να προσπαθούμε να του επιβληθούμε

Γράφεις δυο πράγματα που δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Αντίθετα, διαφωνώ κάθετα μαζί σου.

Στο ένα, γράφεις:

«Οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά, οι ανάγκες των ανθρώπων επίσης,ο τρόπος αντίδρασης σε αυτό το νέου τύπου φασισμό, σίγουρα θα είναι κάτι νέο που ελπίζουμε να το δούμε σύντομα.»

Ποιες συνθήκες έχουν αλλάξει Ντίνα μου; Καταπιεστές και καταπιεσμένοι υπήρχαν τότε (που αναφέρονται τα «τσιτάτα»), καταπιεστές και καταπιεσμένοι υπάρχουν και σήμερα. Οι όποιες «αλλαγές» βρίσκονται στο περιτύλιγμα που μας είχαν αμπαλάρει, κάνοντας την καταπίεσή τους να μοιάζει «ελκυστική» και «φιλική». Τώρα που μας τραβούν το γυαλιστερό περιτύλιγμα, φαίνεται ολοένα και πιο καθαρά η πιο στυγνή και βάρβαρη εκμετάλευση των καπιταληστών.

Το δεύτερο που γράφεις:

«Είχα πολλές ενστάσεις κυρίως όσον αφορά στα τσιτάτα από άλλες εποχές που δεν ξέρω κατα πόσον μπορούν να αποτελούν μπούσουλα για το σήμερα.»

Αν διαβάσεις το απόσπασμα από τον «Αριστερισμό» του Λένιν, που έγραψα στους «κ.κ.» και «Δημήτρη», θα δεις μια απεικόνιση του σήμερα, με άλλα πρόσωπα-πρωταγωνιστές. Επειδή πιστεύω και θέλω μια άλλη κοινωνία, συγκεκριμένη κοινωνία όμως κι όχι αόριστα ένα «καλύτερο αύριο» (που μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, δεν θα ξημερώσει), η μελέτη της θεωρίας του Μ/Λ είναι μονόδρομος αν θέλουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να κατανοήσουμε τη θέση του ο καθένας στην κοινωνία, την τάξη που ο καθένας ανήκει και τελικά, ποιο είναι το συμφέρον του εργάτη, το συμφέρον μας. Εγώ που σου γράφω τώρα αυτά, παλεύω με κουσούρια και αδυναμίες μου, για να ξεστραβωθώ, και μέσα στα πλαίσια αυτού, γίνεται αυτός ο διάλογος. Πολύ το χάρηκα που συμμετείχες, ειλικρινά.

Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@Αντίσταση στις γειτονιές.
Καλημέρα σύντροφε γείτονα. Πολύ ζουμερή η τοποθέτησή σου, θέτεις πολλά ζητήματα που ούτε βέβαια μπορούν να αναλυθούν διεξοδικά από αυτόν τον χώρο των σχολίων, αλλά νομίζω πως δεν θα λυθούν και ποτέ οι διαφορές που κρατούν κατακερματισμένο το χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς. Με το να τα συζητάμε βέβαια, μόνο ωφελημένοι μπορούμε να είμαστε. Μερικά πραγματάκια πάνω στα λεγόμενά σου, επιγραμματικά περισσότερο.

Θεωρώ το ζήτημα των χαρατσιών πολύ πολύ σοβαρό. Αυτοί που μας τα επιβάλουν δείχνουν «σοβαρότητα» και αποφασιστικότητα όταν το κάνουν. Εμείς, ο λαός, ή μάλλον όσοι από λαό αντιδρούμε, οι λίγοι, γιατί πρέπει να γινόμαστε ακόμα λιγότεροι, αντιδρώντας αποσπασματικά; Αν δεν βαριέσαι κι έχεις το χρόνο να δεις προηγούμενες αναρτήσεις μου για τα χαράτσια, τα γράφω πιο διεξοδικά εκεί. Γιατί πρέπει να επιλέξω επιτροπή αγώνα στη γειτονιά μου; Γιατί να μην υπάρχει μια επιτροπή; Έστω μόνο γι αυτό το θέμα, άστα τα άλλα που διαφωνούμε. Όταν θα έρθουν να μου κόψουν το ρεύμα (κάποια στιγμή θα έρθουν), θα έχει σημασία αν ανήκω σε «λαϊκή επιτροπή» ή «επιτροπή αγώνα»; Δεν με έπεισε κάποιος ως τώρα για την «αναγκαιότητα» να δρούμε χωριστά σε τέτοια ζητήματα.

Στην αναφορά που κάνεις στην ιστορία, σε κάποια συμφωνούμε σε κάποια όχι, σε κάποια δεν έχω κατασταλάξει, δεν έχει μεγάλη σημασία. Όσο αφορά την κοινή δράση μέσα στα συνδικάτα, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να επιτευχθεί. Στο ζήτημα της ΓΣΕΕ, πιστεύω πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από τη δημιουργία του ΠΑΜΕ. Ήταν αδύνατο να «περιμένεις» και να σύρεσαι στη νομιμοποίηση δια της παρουσίας σου προ-αποφάσεων ενάντια στους εργαζόμενους, από «πλειοψηφίες» τύπου Ραφτόπουλου παλιότερα και ξεπουλημένων ξεφτιλισμένων βολεψάκηδων αργότερα και μέχρι σήμερα. Οι ταξικές δυνδικαλιστικές δυνάμεις οδηγούνταν σε μαρασμό, το κίνημα οδηγούνταν σε μαρασμό, κάτι έπρεπε να γίνει, και σωστά κατά τη γνώμη μου έγινε το ΠΑΜΕ. Για το θέμα των ξεχωριστών συγκεντρώσεων γενικά, δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι κοινές. Εγώ προσωπικά, σε γιορτασμό πχ Πρωτομαγιάς δίπλα στον Παναγόπουλο δεν θα πήγαινα, πιστεύω και πολλοί άλλοι.
Τώρα, αν όλες οι ταξικές δυνάμεις θα μπορούσαν να συνεργαστούν σε ζητήματα και δράσεις, πιστεύω πως θα μπορούσαν, αν δεν υπήρχαν τόσο και τόσα βαθιά ρήγματα που να χωρίζουν τους κομματικούς φορείς που εκπροσωπούν. Και βέβαια, αν απέκλειαν πρακτικές αποκλεισμών και αφορισμών, καθώς και νοοτροπίες τύπου «είμαι αλάνθαστος» ή «εγώ κατέχω την αλήθεια». Όλοι πρέπει να ακούμε την άλλη άποψη. Η μαγκιά είναι, εκεί που είναι εφικτό, η σύνθεση της διαφορετικότητας και μετεξέλιξή της σε συμπαγές μέτωπο. Λέμε τώρα.
Πιστεύω πως την εργατική τάξη, την τάξη μας, θα την βγάλει από την σκλαβιά η επανάστασή της απέναντι στους εκμεταλευτές της. Αυτό για να γίνει χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα που θα έχει αφομοιώσει πρώτα την κοσμοθεωρία του μ/λ, και βέβαια θα ακολουθεί …τας γραφάς. Αυτό το κόμμα θα αντλήσει δύναμη μέσα από την ίδια την εργατική τάξη και θα την καθοδηγήσει μέσα από μια πορεία στην επίτευξη του τελικού στόχου. Τα γράφω όπως τα σκέφτομαι, δεν είμαι θεωρητικός ούτε με πτυχίο στο μ/λ.

Τέλος, γράφεις: «Αριστεροί είμαστε όλοι, ίδιοι δεν είμαστε! Ας έχουμε τουλάχιστον τα πολιτικά κότσια της αντιπαράθεσης μέσα στο κίνημα!»

Μπορώ να μη συμφωνήσω σ’ αυτό; Δεν μπορώ. Ειλικρινά, θεωρώ πολύ σημαντική τη συμβολή σου στο διάλογο εδώ, και σ’ ευχαριστώ πραγματικά για το χρόνο που διέθεσες.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@Σεχτάρ ο τρομερός.
Σύντροφε χαίρεται. Σε λίγες γραμμές ανέλυσες καταστάσεις δεκαετιών βάζοντας παράλληλα στη θέση που τους πρέπει κάποια πράγματα. Δεν μπορώ να βρω κάτι που να διαφωνούμε σοβαρά. Δεν υπάρχει άλλωστε και κάποιος λόγος, έτσι κι αλλιώς να διαφωνήσουμε. Στην ανάλυσή σου για το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», χτες, σήμερα, αύριο, υποκλίνομαι. Στη διευκρίνησή σου για…

«Για τις 80.000 ανέργων, που ρωτάς, σε παραπέμπω στα προηγούμενα. Ο λόγος, που είμαστε τρείς κι ο κούκος στις συγκεντρώσεις, είναι το κοινωνικό υπόβαθρο, που προανέφερα και όχι η έλλειψη ενότητας σε συγκεκριμένα ζητήματα. Εκτός, επιμένω, αν αλλάξουμε τη ρότα μας και αρχινίσουμε τις "εξεγέρσεις" για ένα καλύτερο καπιταλισμό, νομίζοντας πως έτσι ερχόμαστε κοντύτερα στο σοσιαλισμό.»

…συμφωνώ απολύτως και μακριά από μένα τα μερεμέτια και τα μπαλώματα. Ο δρόμος για το σοσιαλισμό είναι ένας και δύσβατος. Δεν είμαι ανυπόμονος ούτε τρέφω αυταπάτες πως έφτασε η ώρα της …κρίσης, όμως μέσα στα πλαίσια της «καρτερικότητας» που γράφεις, θα μπορούσαμε επιμένω να δράσουμε περισσότερο «συνθετικά» χωρίς να κινδυνεύσει η «συνοχή των γραμμών». Η τελευταία παράγραφος του σχολίου σου είναι για μένα το ζουμί της παρέμβασής σου:

«Κλείνοντας, δε θεωρώ καθόλου ότι το ΚΚΕ έχει λυμμένο το θέμα των συμμαχιών και της πολιτικής συσπείρωσης, έστω και στις τωρινές δυσμενείς συνθήκες. Οπότε κάθε κουβέντα γύρω από αυτό το θέμα, όπως αυτή, που άνοιξες κι εσύ, βοηθάει. Αλλά θεωρώ, πως θέλει κι άλλο ψάξιμο. Ομως, βλέπω ότι το ΚΚΕ χωλαίνει σε ένα πολύ πιο σημαντικό τομέα: Διαφώτιση, προπαγάνδα, ζύμωση.»

Αν αυτά τα ζητήματα προχωρήσουν και προχωρούν διαρκώς (να λυθούν εντελώς κάποτε, δεν το βλέπω), θα αλλάξουν και οι όροι με τους οποίους «παίζουμε» σήμερα. Και μέσα από μεγάλη προσπάθεια θα καταφέρουμε κάποια στιγμή εμείς να επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Oι παρεμβάσεις σου ήταν πολύτιμες και προσέφεραν στο διάλογο εδώ. Ευχαριστώ ειλικρινά για το χρόνο που διέθεσες.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Αντώνη καλησπέρα.
Μόνο μέσα από ένα διάλογο και μια ζύμωση απόψεων και θέσεων μπορούμε να βγούμε "σοφότεροι". Τουλάχιστον για μένα ισχύει γι' αυτό. Ο προβληματισμός και η αγωνία μου, όπως και η πεποίθησή μου πως είναι εφικτή μια κοινή δράση σε επιμέρους ζητήματα που μας καίνε, παραμένουν.
Σ' ευχαριστώ για τη συμβολή σου στο διάλογο, και επίσης σ' ευχαριστώ για τα πολύ τιμητικά για μένα λόγια που έγραψες στο μπλογκ σου. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν μπορώ να σταθώ αντάξιος των όσων έγραψες για το πρόσωπό μου.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Ο διάλογος δεν τελείωσε. Δεν εξαντλούνται τέτοια θέματα με λίγες τοποθετήσεις. ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΓΙΑ ΟΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ. Το ίδιο ισχύει και για το χώρο των αναρτήσεων. Αν κάποιος φίλος θέλει να παρέμβει πιο αναλυτικά, το μπλογκ θα τον φιλοξενήσει. Ευχαριστώ όλους όσους μέχρι τώρα διέθεσαν τον πολύτιμο χρόνο τους για να εκφράσουν την άποψή τους. Εγώ προσωπικά, πήρα πολλά από αυτόν τον διάλογο.
Καλή δύναμη σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Σκέφτεται κανείς μετά, τ’ αποκαΐδια; Αν όμως σμίξουν όλες οι εστίες αντίστασης σε μια μεγάλη πυρκαγιά, δεν θα τους φτάνουν τα μέσα που διαθέτουν να τη σβήσουν.
Η μεγάλη ΑΛΗΘΕΙΑ.
Μετά... θα ψάχνουν ως γνωστόν για εξιλαστήρια θύματα
Πως τόλεγε η Μπέλλου μετά την πτώση του 2009: Φταίνε οι διανοούμενοι, οι μηχανικοί, οι γιατροί, οι εκπαιδευτικοί... ο σατανάς, γιατί δεν μας ακολουθούν οι μάζες και η αγία εργατική τάξη. Τις εγκληματικές ευθύνες τους από το 2008 και δώθε για την πολιτική των συμμαχιών που εφαρμόζουν θάχουν λίγη τσίπα να ζητήσουν τουλάχιστον ένα συγνώμη;