Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Στους δρόμους σπάμε τα προσωπικά μας αδιέξοδα. Οι χαλυβουργοί μας έδειξαν τον τρόπο!

Δε θυμάμαι ποτέ να ήμουν χαρούμενος στις γιορτές. Στο δημοτικό σχολείο στολίζαμε την τάξη με χάρτινες πράσινες γιρλάντες σκεπασμένες με άσπρο βαμβάκι που δέναμε με λευκό σπάγγο κι ύστερα στερεώναμε με καρφιά στους τοίχους, από γωνία σε γωνία. Ζωγραφίζαμε και κάτι στρουμπουλά αγγελάκια σε χαρτόνι και τα κολλάγαμε στα τζάμια. Αν και  συμμετείχα σ’ όλα αυτά, δεν το διασκέδαζα, το έβλεπα σαν κάτι που «έπρεπε» να γίνει. Όλη αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα στην πόλη με τους φωτισμένους δρόμους, τις στολισμένες βιτρίνες, τα πολλά φώτα και τα λευκά χαμόγελα δεν μου ταίριαζε. Αυτή η καταναγκαστική χαρά που έπρεπε ο καθένας να φορά στην εμφάνισή του, μου προκαλούσε μια απέχθεια, όπως κάθε τι που «έπρεπε».

Ήταν άραγε όλα αυτά τα γελαστά πρόσωπα ευτυχισμένα; Τι άλλαζε μέσα σε λίγες μέρες τόσο σημαντικό που να αλλάξει και τη διάθεσή τους; Γιατί το τέλος ενός χρόνου και η αρχή ενός άλλου, είναι ένα γεγονός που πρέπει να γιορτάζεται και μάλιστα φαντασμαγορικά; Δεν μπόρεσα ποτέ να πάρω απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα. Όσο κι αν άλλαξε η σχέση μου με την  κοινωνία (δεν είμαι πια εκείνο το παιδί που ζωγράφιζε αγγελάκια) με την πάροδο τόσων χρόνων, όσο κι αν άλλαξε η οπτική γωνιά που βλέπω τη ζωή, δεν άλλαξαν ποτέ τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν πάντα οι γιορτές.

Πολύ περισσότερο σήμερα με όλα αυτά τα προβλήματα που βιώνουμε οι περισσότεροι. Τη δουλειά σε δόσεις, τις πετσοκομμένες αποδοχές, την μόνιμη ανασφάλεια, την ανεργία και ένα σωρό παρενέργειες που όλα αυτά προκαλούν. Ένα εσωτερικό σφίξιμο, ένα μόνιμο κόμπο στο λαιμό, μια κατήφεια. Να μη μπορείς να χαρείς τίποτα. Να μη μπορείς να γευτείς τις μικρές ή μεγάλες χαρές της ζωής. Αυτές που πάντα θεωρούμε δεδομένες. Και όταν βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν, να αναρωτιέσαι αν είναι στα καλά τους και να ζηλεύεις.

Κανένας δε μπορεί να αμφισβητήσει πως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι κάτι πρωτόγνωρο για τις νεότερες γενιές. Οι παππούδες και οι πατεράδες μας, έζησαν σε εποχές πραγματικά δύσκολες. Έζησαν πόλεμο, κατοχή,  πείνα, εμφύλιο, εξορία, φτώχεια, κατατρεγμό. Πάλεψαν για να χτίσουν τη ζωή τους και τα κατάφεραν σε μια κοινωνία που δεν τους αντάμειψε ποτέ για την προσφορά τους.

Έμειναν όρθιοι, αγωνίστηκαν, κονταροχτυπήθηκαν με το σύστημα, δεν μπόρεσαν να το αλλάξουν μα, πέτυχαν σημαντικές νίκες, «διόρθωσαν» πολλά στραβά του, ανέβασαν το επίπεδο της ζωής τους κάμποσα σκαλιά ψηλότερα. Μας πρόσφεραν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο, σε μια πιο ελεύθερη κοινωνία,  σε όλα τα επίπεδα. Δεν τα χάρισε κάποιος όλα αυτά. Κατακτήθηκαν με προσωπικές στερήσεις, αγώνες συλλογικούς, εργατικές διεκδικήσεις. Πολλές φορές, το αίμα των αγωνιστών έγινε θυσία στο βωμό του αγώνα.

Και φτάσαμε σήμερα, να ζούμε τέτοιες ανατροπές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που αν πέρυσι τέτοιον καιρό μας έλεγε κάποιος τι θα βιώνουμε ένα χρόνο μετά, δεν θα το πιστεύαμε. Δεν ακούς από πουθενά μια καλή είδηση. Μια αισιόδοξη κουβέντα. Σε συζητήσεις με φίλους, με γνωστούς, με γείτονες, συναντάς μια μαυρίλα. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε κάποιον πολύ τυχερό αν εξακολουθεί ακόμα να κρατά τη δουλειά του. Ακούς από χείλη ανθρώπων που έφαγαν τη ζωή και τη δουλειά με το κουτάλι πως, δε βαριέσαι, θα περάσουμε και με 700 ευρώ. Και τι να πω άραγε, θα σκέφτεται, όταν ο διπλανός μου στην πολυκατοικία "περνάει" με  500;

Διαμορφώνεται σιγά-σιγά μια σιωπηλή αποδοχή της παρούσας κατάστασης σε όλο και περισσότερο κόσμο. Λες, εδώ γύρισαν τα πράγματα ανάποδα, τι κάνει  αυτός ο λαός  που υποφέρει; Γιατί δεν αντιδρά; Προχτές πέρασα από την τράπεζα για μια υπόθεση ρουτίνας. Καθόμουν σε κάποιο γραφείο δίπλα σε ένα ΑΤΜ που ήταν εγκατεστημένο κοντά στα ταμεία , για να βοηθά στην αποσυμφόρησή τους. Κάποιοι ηλικιωμένοι με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ στο χέρι, και με τη βοήθεια της «δικής μου»  υπαλλήλου που σηκώθηκε να τους βοηθήσει, κατέθεταν χρήματα στο μηχάνημα. Παρατηρούσα την υπάλληλο που χειριζόταν επιδέξια το μηχάνημα, ρωτώντας τον καθένα αν θα πληρώσει ολόκληρο το λογαριασμό, και τους παππούδες να την αντιμετωπίζουν με ευγένεια.

Ο πρώτος παππούς πλήρωσε ολόκληρο το λογαριασμό (ρεύμα, τέλη και χαράτσι), ο δεύτερος το ίδιο. Ο τρίτος, στην ερώτηση της υπαλλήλου, απάντησε «μόνο το ρεύμα, το χαράτσι όχι». Κουνήθηκα από την καρέκλα με μια τάση να σηκωθώ και να του σφίξω το χέρι, να του πω πόσο μεγάλο και σπουδαίο είναι αυτό που κάνει, πως δίνει το παράδειγμα, αυτός, σε όλους εμάς τους νεότερους κλπ, όταν απόσωσε τη φράση του: «αυτό (το χαράτσι) μόλις έρθει η σύνταξη». Απογοήτευση. Όταν η υπάλληλος  επέστρεψε στο γραφείο, τη ρώτησα αν ο κόσμος πληρώνει το χαράτσι κι αν είναι πολλοί αυτοί που αρνούνται. Η απάντησή της δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντική.

Αυτές τις κατά τ’ άλλα γιορτινές μέρες, βομβαρδιζόμαστε από παντού με άσχημες ειδήσεις. Ανασκοπήσεις της μαύρης χρονιάς που πέρασε. Τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα, μπλογκς, μας προετοιμάζουν για τη νέα μαύρη χρονιά που ήρθε. Πόσο μαύρη θα είναι αυτή, λιγότερο, περισσότερο;  Νέα πακέτα μέτρων, νέα φορο-καταιγίδα, νέα χαράτσια, νέοι άνεργοι, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, νέα φτώχεια. Όλα «νέα», πριν ακόμα προλάβουν να παλιώσουν τα άλλα. Στις ειδήσεις ανήγγειλαν το θάνατο ενός ακόμα άστεγου συνανθρώπου στο Βόλο, από το κρύο. Έφτασε τους τρεις ο αριθμός των νεκρών αστέγων τους τελευταίους μήνες, μόνο στο Βόλο. Τα συσσίτια δεν επαρκούν για να χορτάσουν τους πεινασμένους που γίνονται ολοένα και περισσότεροι. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη μέρα με τη μέρα, και βέβαια δεν αντιμετωπίζεται με εξάρσεις -λόγω των ημερών-  αυθεντικής ή πολιτικάντικης φιλανθρωπίας.

Το καπιταλιστικό σύστημα μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε, σαν ένα πληγωμένο αγρίμι μας δείχνει απειλητικά τα δόντια του. Δεν έχει πια τίποτ’ άλλο να μας προσφέρει. Το ξέρει και το ίδιο αυτό, κι έτσι, γίνεται πιο επικίνδυνο, πιο αιμοβόρο, καθώς τελειώνουν τα ψωμιά του. Θα περίμενε κανείς ο άλλοτε περήφανος λαός αυτής της χώρας να έχει ξεσηκωθεί, να είναι στους δρόμους. Να σείεται ο τόπος από απεργίες και διαδηλώσεις,  όλοι όσοι στενάζουν κάτω από τη βαριά μπότα της κυρίαρχης τάξης να εξεγείρονται. Δε συμβαίνει όμως αυτό. Στις όποιες απεργίες γίνονται, η συμμετοχή είναι μεν μεγαλύτερη από παλιά, όχι όμως η επιθυμητή. Κάποια θαρραλέα βήματα έγιναν τον περασμένο Οκτώβρη, μα υπήρξε ξεφούσκωμα, επανάπαυση.

Ο κόσμος δείχνει και είναι ακόμα μουδιασμένος. Το σοκ από τις εξελίξεις που εναλλάσσονται ραγδαία, μεγάλο. Ο φόβος από την τρομοκρατία που εξαπολύουν καθημερινά όλα σχεδόν τα ΜΜΕ φωλιάζει στις ψυχές των ανθρώπων. Όλο και περισσότεροι κλείνονται στους εαυτούς τους, παραδομένοι στη μιζέρια της προσωπικής μοιρολατρίας. Τα ψυχοφάρμακα κάνουν θραύση ακόμα και σε νεότερες ηλικίες. Μια περίεργη αναμονή αφουγκράζεται κανείς. Δεν μπορεί, δεν γίνεται να κρατήσει για πολύ αυτή η κατάσταση.

Πέρασα από τον Ασπρόπυργο κάποια μέρα των γιορτών. Είχα να περάσω καιρό, πριν στολίσουν. Παρατηρούσα τα μάτια όλων αυτών των εργατών, που κρατούν πίσω τους πάνω από δυο μήνες την τσιμινιέρα παγωμένη. Κοιτούσα προσεκτικά τις αντιδράσεις τους όταν κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Πως υποδέχονταν όσους από μας φτάναμε στην πύλη. Με την ίδια ζεστασιά στο βλέμμα, την ίδια σφιχτή αγκαλιά. Ήμουν εκεί υποτίθεται για να τους συμπαρασταθώ, να τους εμψυχώσω, μα δεν το κατάφερα.

Οι συνάδελφοι χαλυβουργοί, με τη συμπεριφορά και με τα λόγια τους, αλλά περισσότερο με τη στάση τους μέχρι τώρα, εμψύχωναν όλους εμάς, τους …μουσαφιραίους. Σε ένα πηγαδάκι παράμερα, ένας φίλος απεργός  επιχειρηματολογούσε για την αναγκαιότητα συσπείρωσης όλων των εργατών, όλων των εργαζομένων. Αλλά μαζί και με τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους νέους. Ένα μέτωπο όλου του λαού. Πόσο αναγκαίο έλεγε, είναι να σπάσει ο καθένας τα προσωπικά του δεσμά, ν’ ανταμώσει μ’ εμάς που ήδη το καταφέραμε.

Συζητήσαμε και για τις εξελίξεις σε χώρους δουλειάς που η αντίδραση έγινε  αγώνας. Σε μια σειρά από εργοστάσια και βιοτεχνίες. Για τις απεργίες στο χώρο των ΜΜΕ, τους απλήρωτους του ALTER και της Ελευθεροτυπίας, για το νέκρωμα στα γιαπιά, αλλά και για τις στρατιές των ανέργων, τα χαράτσια.   Καταλήγαμε όλοι στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτοί που αγωνίζονται είναι λίγοι, δεν φτάνουν. Και δεν αρκεί να διαμαρτύρονται ή να απεργούν οι εργαζόμενοι ξεχωριστά, αποκομμένοι από τους άλλους συναδέλφους τους. Απέναντι στην λαίλαπα δεν μπορεί να σταθεί κανείς μόνος του, ούτε εργάτης ούτε κλάδος.

Άλλοι απεργούν ενάντια στις απολύσεις συναδέλφων τους  ή ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου τους, άλλοι διαμαρτύρονται γιατί είναι απλήρωτοι, άλλοι δέχονται εκβιασμούς από την εργοδοσία. Και βέβαια πολλοί  εργαζόμενοι είναι ήδη απολυμένοι και απολαμβάνουν τα …προνόμια της κάρτας ανεργίας, ενώ άλλοι συνάδελφοί μας, τυχεροί αυτοί, κρατιούνται με νύχια και με δόντια στη δουλειά τους, με μειωμένες αποδοχές και ανοιχτή την όρεξη των αφεντικών για κόψιμο δικαιωμάτων. Ενώ λοιπόν όλοι είμαστε συνάδελφοι, όλοι είμαστε εργάτες, αντιμετωπίζουμε το αφόρητο παρόν και το αβέβαιο μέλλον μας, είτε ατομικά, περιχαρακωμένοι στα προσωπικά μας αδιέξοδα, βγάζοντας μια μίζερη και αφόρητη για την οικογένειά μας γκρίνια, είτε αντιδρώντας «εντός μικρής περιοχής», μαζί με τους συναδέλφους μας του ίδιου χώρου δουλειάς.

Αντίθετα με μας, το μέτωπο τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών, όλων των πλουτοκρατών, είναι ενωμένο σαν μια γροθιά όταν πρόκειται να μας αντιμετωπίσει, παρ’ όλες τις εσωτερικές του αντιφάσεις και διαφορές. Έβαλαν τις ορντινάτζες τους (κόμματα «εξουσίας» και φασίστες) να συνασπιστούν για να μας καλουπώσουν ακόμα πιο γερά τη σκέψη, στην αδράνεια και το φόβο πως δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Κι από κοντά τα παπαγαλάκια τους στον πρόστυχο ρόλο τους, τρομοκράτησης του λαού.

Μήπως λοιπόν πρέπει κι εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους; Στο κάτω κάτω οι εργάτες δεν έχουμε ούτε καν μικροδιαφορές να μας χωρίζουν. Όλοι βιώνουμε την ίδια εκμετάλλευση από τον  κεφαλαιοκράτη-αφεντικό, ανεξάρτητα αν αυτή μας αγγίζει πολύ ή περισσότερο. Ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε. Να τα βρούμε επιτέλους πρώτα με τον εαυτό μας. Να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Ευθύνες απέναντι στη συνείδησή μας, στις οικογένειές μας, στα παιδιά μας. Σήμερα «παίζεται»  η ίδια η επιβίωσή μας. Αυτοί που μας κυβερνούν δεν αστειεύονται. Κάποιοι φίλοι λένε πως μπόρα είναι θα περάσει, αρκεί να κάνουμε υπομονή.

Μπόρα δεν είναι, είναι τυφώνας, κι αν δεν οργανωθούμε θα μας σαρώσει. Να αντισταθούμε πριν μας τα πάρουν όλα, προτού μας βουλιάξουν στην πλήρη εξαθλίωση. Όσο στεκόμαστε ακόμα στα πόδια μας, πριν χάσουμε τη δύναμή μας από τον εξευτελισμό της υποδούλωσης. Κάθε εργάτης να τρέξει στο Σωματείο του, να οργανωθεί αν είναι εκτός, να συμμετέχει ενεργά αν είναι ήδη γραμμένος. Στα σωματεία μας να πούμε τη γνώμη μας, ν’ ακούσουμε, να σκεφτούμε, να πάρουμε αποφάσεις αγωνιστικές, να συμπαραταχθούμε με τις ταξικές δυνάμεις. Να πιέσουμε όπου δεν μας ακούν ή πλειοψηφούν συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να τους ξεμπροστιάσουμε στους άλλους εργάτες.

Όλοι οι εργάτες, όλοι οι εργαζόμενοι να συμπαραταχθούμε σε ένα αγώνα κοινό, με ξεκάθαρο στόχο αρχικά το σταμάτημα της κατρακύλας. Την ανατροπή του μαύρου μετώπου που βρίσκεται στην εξουσία. Να μη μείνουμε όμως εκεί. Δεν αρκεί να πάρουμε τα δεδουλευμένα που μας χρωστάει ο εργοδότης, δεν θα αλλάξει η ζωή μας αγοράζοντας χρόνο. Κι αν εμείς τη βολέψουμε σήμερα κουτσά στραβά, κάποιοι άλλοι συνάδελφοί μας δεν θα τη βγάλουν καθαρή. Πρέπει να νιώσουμε επιτέλους πόσο μεγάλη δύναμη έχει η τάξη μας. Να εκφραστούμε μέσα από τη δύναμή μας αυτή.

Να σταθούμε δίπλα στους πρωτοπόρους χαλυβουργούς εργάτες που ήδη γράφουν ιστορία. Όλοι οι πυρήνες αγώνα και διεκδίκησης, όλες οι μικρές διασκορπισμένες φλόγες αντίστασης, σε εργοστάσια, βιοτεχνίες, χώρους δουλειάς, μέσα επικοινωνίας, υπηρεσίες, να γίνουν περισσότερες. Κάθε εργάτης και μια φλόγα. Ώσπου όλες να σμίξουν σε μια μεγάλη φωτιά, της συνολικής λαϊκής οργανωμένης αντίδρασης, που θα κάψει ό,τι πάει κόντρα στα συμφέροντά μας. Δικός μας είναι ο πλούτος που παράγουμε και μας ανήκει. Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο!

16 σχόλια:

Σπύρος είπε...

Οικοδόμε σήμερα πραγματικά "έπιασες τον ταύρο από τα κέρατα" όπως λέει ο λαός μας. Όλοι εμείς κάποιας ηλικίας είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι οι αγώνες των γονέων μας, αλλά και οι δικοί μας, εμεις οι μεγαλύτεροι, έπιασαν τόπο. Βέβαια δεν γνωρίσαμε τον σοσιαλισμό, για τον οποίον πολύ πατςράδες μας έδωσαν και την ζωή τους, αλλά έγιναν βήματα μπροστά. Το ότι σήμερα μας τα πήραν πίσω δεν έχει να κάνει με την δύναμη τους. Είναι ισχυροί, την εργατική τάξη δεν θα μπορούσαν να την βάλουν στο χέρι αν δεν χαλαρώναμε την συλλογική δράση. Και έχουμε εμείς την κύρια ευθύνη. Έχουμε ξεχάσει να κουβεντιάζουμε, να βάζουμε για ζύμωση την κάθε μας πρόταση, να ακούμε τους άλλους, χωρίς να τους αφορίζουμε, και βέβαια να χαράσουμε την ταχτική μας με βάση τα συμφέροντα της τάξης μας. Το λάθος που κάνουμε εμείς είναι ότι θεωρούμε αλάθητη την δικιά μας πρόταση, ή την πρόταση του «χώρου» μας αγνοώντας κάθε άλλη γνώμη. Έτσι αφήνουμε την αστική τάξη να αλωνίζει. Αν παραδειγματιστούμε από τους πατεράδες, έχουμε σαν οδηγό την ταχτική τους που μεγαλούργησε, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΚΟΡΙΣΧΑΔΕΣ, 114, ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟ θα συντρίψουμε τους εκμεταλλευτές μας.

Frezia είπε...

Διάβασα το κείμενο της
ανάρτησης σου!
Καλή χρονιά...

sofia είπε...

Διάβασα το κείμενό σου με πάρα πολύ προσοχή. Τον ίδιο προβληματισμό έχουμε πολλοί και συζητάμε ακριβώς τα ίδια θέματα . Χθες μάλιστα συζητώντας διερωτώμασταν γιατί δεν αντιδρά δυναμικά ο κόσμος , τι περιμένει; Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν, δεν πείθονται από κανέναν. Δεν ενδιαφέρονται αυτή τη στιγμή για μακροπρόθεσμες αλλαγές αλλά τους προβληματίζει το αύριο. Με τι θα αντικατασταθεί; Κάπου έχει βαλτώσει η κατάσταση. Ενοχλεί η συνθηματολογία, ενοχλεί η κατάσταση που βρίσκεται η αριστερά, το συνδικαλιστικό κίνημα. Για τη συντριπτική πλειοψηφία η λέξη σωματείο δεν λέει τίποτα. Φρόντισαν τόσα χρόνια οι διάφορες πολιτικές που ακολουθήθηκαν στο συνδικαλιστικό κίνημα όχι απλώς να το αποδυναμώσουν αλλά να το διαλύσουν. Επί πλέον χρόνια ολόκληρα και σιγά σιγά καλλιεργήθηκε η λογική του λιγότερου κακού, του μικρότερου μεροκάματου , της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας σε σημείο να θεωρούνται φυσιολογικά. Για πες μου ποιος αντιδρούσε τότε; Και απάντησε μου γιατί όλους αυτούς δεν μπορούσε να τους πείσει η αριστερά , να τους πάρει μαζί της και γιατί δεν μπορεί και τώρα; Μήπως πρέπει να δούμε κατάματα ορισμένα ζητήματα και να βγούμε από το καβούκι μας; Σε ικανοποιεί η κατάσταση που βρίσκεται το κίνημα αυτή τη στιγμή; Η απογοήτευση του κόσμου πώς θα καταπολεμηθεί; Το μεγάλο ζήτημα είναι με ποιο τρόπο θα πεισθεί όλος αυτός ο κόσμος να αντιδράσει δυναμικά και με συνέχεια και όχι να ρίχνει τουφεκιές στον αέρα; Πώς θα ανάψει η μεγάλη φωτιά που γράφεις στον επίλογο του κειμένου σου;
Υ.Γ Ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου αλλά με πονάει πολύ αυτή η κατάσταση

dimitris είπε...

Οικοδομε καλησπερα, δεν θα σχολιασω αυτο καθ'εαυτο το κειμενο σου, οσα εχεις γραψει οσο χρονο σε ''γνωριζω'' ειναι παρα πολυ μεστα.

Αυτο που εχει παθει η κοινωνια, μονο με ορους ιατρικους εξηγειται,===''λεω'' τωρα===οπως καποιος μαθαινει απο τον γιατρο του, ξαφνικα, οτι πασχει απο καρκινο, περναει φασεις, βεβαια πρωτα ειναι το παγωμα, το σοκ, μετα ειναι η ελπιδα του λαθους της διαγνωσης, επειτα ειναι η μοιρολατρεια και το ''κυνηγι'' των αγιοεικονων και των ταματων, στο τελος αναγκαζεται και ακουει τον πραγματικο του συμμαχο στην αρρωστεια του, τον γιατρο του και μαζι ακολουθωντας την φαρμακευτικη του αγωγη, αρχιζει τον πολεμο της επιβιωσης και της εξαλειψης της αρρωστειας.

Κουρασα με το ''ιατρικο'' παραδειγμα, αλλα προσπαθωντας να καταλαβουμε την παγωμαρα-αρνηση των συνανθρωπων μας, ισως ''πρεπει'' με μεταφορες να εξηγησουμε την ''περιεργη'' σταση τους.

Εχουμε περασει το σοκ, πιστεψαμε σε ''λαθος'' διαγνωση-''κυβερνηση'' παπανδρεου, ειμαστε στην φαση των εικονων-''κυβερνησεων'', οποτε πρεπει να περιμενουμε να περασουμε στην τελικη φαση, αναγνωρισης των δυνατοτητων του γιατρου---Κ.Κ.Ε, ΠΑΜΕ---και με τα καταλληλα φαρμακα---σωματεια, επιτροπες, συγκεντρωσεις, διαδηλωσεις, ομιλιες---αρχιζει η παλη με την αρρωστεια---πολιτικο συστημα---μεχρι την ιαση---αλλαγη πολιτικης---...



ys προσπαθω να σου αφησω σχολιο απο την αναρτηση με τον ''κοσμοκαλογεροεφραιμακο''και στο τσακ, καποιος θα με φωναξει για καποια δουλεια, η θα......................νυσταζω.
Τα καταφερα ομως.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Η αγωνιστική ενότητα του εργαζόμενου λαού και η κοινή δράση αντίστασης για την αποτροπή των βάρβαρων μέτρων του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, είναι το πρώτο μεγάλο και ουσιαστικό βήμα για να πάμε παραπέρα. Απαιτείται όμως πρωτίστως αυτό.

μαχαιρης είπε...

Δεν ειναι δυνατη η μαζικη αντιληψη της δρασης...
Ειναι προνομιο των πιο φτωχων και πιο απελπισμενων...

Οικοδόμος είπε...

Σπύρο καλησπέρα.
Είναι γεγονός ότι ζούμε στις μέρες μας ένα πισωγύρισμα χωρίς προηγούμενο. Έχεις δίκιο πως αυτό "δεν έχει να κάνει με τη δύναμή τους". Το εργατικό κίνημα έχει οπισθοχωρήσει όλα τα τελευαία χρόνια, έχει χάσει τη δύναμή του, με την οποία έχει γράψει ένδοξες σελίδες κατακτήσεων δικαιωμάτων. Τί φταίει λοιπόν για την οπισθοχώρηση; Αυτό είναι το ερώτημα κι εδώ καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις.
Δεν είναι εύκολο. Ο ταξικός εχθρός ήταν πάντα ευδιάκριτος και δυνατός, ήξερες ποιος είναι ο αντίπαλός σου και τον πολεμούσες. Αυτό άλλαξε πριν τριάντα χρόνια περίπου με τη δυναμική εμφάνιση στη χώρα μας της σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ). Θόλωσε τα νερά, χειραγώγησε το λαό με μια ψευτοεπαναστατική ρητορική, καπηλευόμενο θέσεις και προτάσεις της αριστεράς και ειδικότερα του ΚΚΕ, τη βγήκε από τ' αριστερά δηλαδή, ήταν κι ο λαός "κουρασμένος" από τους ατέλειωτους, αδικαίωτους αγώνες και μια ζωή έτρωγε σφαλιάρες απ' τη δεξιά και ανέβηκε στην εξουσία (όχι ο λαός, το ΠΑΣΟΚ).
Είναι γνωστή η συνέχεια, το αλισβερίσι των διορισμών, των εξαγορών συνειδήσεων με κάθε είδος ρουσφέτι, η δημιουργία των κρατικοδίαιτων κλπ. Ταυτόχρονα το καπιταλιστικό σύστημα διεθνώς βρισκόταν σε μια φάση ανόδου, το βιωτικό επίπεδο καλυτέρεψε, επήλθε η ανατροπή του σοσιαλισμού, διάσπαση στο ΚΚΕ κλπ. Αυτοί με λίγα λόγια είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο σημαντικοί λόγοι που οδήγησαν στο πισωγύρισμα.
Φτάνουμε στο σήμερα (κρίση τριών χρονών). Τα γράφω και στην ανάρτηση. Το ζητούμενο σήμερα, που απ' ότι φαίνεται ωριμάζουν σιγά σιγά οι συνθήκες για ξεσηκωμό του λαού, ο φορέας που βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων του λαού, να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες και να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Προς αυτό το στόχο πρέπει να κινούμαστε, αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα που δίνεται στην οργάνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής, σε μια συντεταγμένη αντεπίθεση στους εκμεταλευτές μας.
Αδυναμίες υπάρχουν πολλές, ο αγώνας είναι διπλά δύσκολος. Μαζί με τον ταξικό εχθρό, πολεμάς και τις αδυναμίες σου.
Δεν χάνουμε το κουράγιο μας Σπύρο. Στεκόμαστε όρθιοι, συνεχίζουμε.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Frezia καλησπέρα.
Καλή χρονιά κι από μένα.
Σου εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία κι ό,τι άλλο επιθυμείς.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Σοφία καλησπέρα.
Ο λαός δεν αντιδρά, τουλάχιστον όπως θα περιμέναμε πολλοί από μας, αναλογιζόμενοι πόσα έχει υποστεί και πόσα ακόμα έρχονται σε βάρος του (μας).

Γράφεις: "Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν, δεν πείθονται από κανέναν. Δεν ενδιαφέρονται αυτή τη στιγμή για μακροπρόθεσμες αλλαγές αλλά τους προβληματίζει το αύριο. Με τι θα αντικατασταθεί; Κάπου έχει βαλτώσει η κατάσταση."

Οι επισημάνσεις σου σωστές. Ο λαός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στα λεγόμενα κόμματα "εξουσίας", προ πολλού. Αυτά όμως εξακολουθεί να εκλέγει και κάτι ανάλογο θα γίνει αύριο, είμαι βέβαιος, όταν θα γίνουν εκλογές. Οι ευθύνες που έχει "ο κόσμος" είναι μεγάλες. Δέχομαι πως το σοκ είναι μεγάλο, πρωτοφανή όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, τουλάχιστον για τους πιο νέους, αλλά... Όταν αναφέρεσαι σε μακροπρόθεσμες αλλαγές τι εννοείς; Κανείς δεν μιλά σήμερα μόνο για μακροπρόθεσμες αλλαγές, κι αν εννοείς το ΚΚΕ, νομίζω το αδικείς.

Ο λαός καλείται να ανατρέψει ΣΗΜΕΡΑ αυτή την κατάσταση, να μην πληρώσει τα χαράτσια, να αρνηθεί τη συνέχιση αυτής της πολιτικής που τον εξαθλιώνει. Δεν γίνεται αυτό στο βαθμό που θα έπρεπε. Ο φόβος είναι κυρίαρχο στοιχείο σήμερα, τι θα γίνει όμως αύριο όταν δεν θα έχει πια ούτε ευρώ για να πληρώσει; Μήπως τότε αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να αντιδράσει; Αυτός ο λαός έχει ευθύνες για το ότι φτάσαμε σήμερα ως εδώ.

Σχετικά με τα σωματεία και την αριστερά. Γράφεις: " Για τη συντριπτική πλειοψηφία η λέξη σωματείο δεν λέει τίποτα. Φρόντισαν τόσα χρόνια οι διάφορες πολιτικές που ακολουθήθηκαν στο συνδικαλιστικό κίνημα όχι απλώς να το αποδυναμώσουν αλλά να το διαλύσουν. Επί πλέον χρόνια ολόκληρα και σιγά σιγά καλλιεργήθηκε η λογική του λιγότερου κακού, του μικρότερου μεροκάματου , της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας σε σημείο να θεωρούνται φυσιολογικά. Για πες μου ποιος αντιδρούσε τότε;"

(συνεχίζεται…)

Οικοδόμος είπε...

(…συνέχεια από προηγούμενο)

Συμφωνώ και με αυτές τις επισημάνσεις. Για τη μικρή συμμετοχή στα σωματεία και την απαξίωση που επιχειρείται από την άρχουσα τάξη, εκθέτω τους λόγους στο απαντητικό μου σχόλιο στο Σπύρο. Την λαίλαπα-ΠΑΣΟΚ στο λαϊκό κίνημα θα την πληρώνει ο λαός για πολλά χρόνια ακόμα. Δεν δέχομαι πως κανείς δεν αντιδρούσε όλα αυτά τα χρόνια που καλλιεργούνταν η λογική του "μικρότερου κακού". Αν εννοείς τα ξεπουλημένα παλιοτόμαρα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και τους δορυφόρους τους, ναι, δεν αντιδρούσαν. Αντιθέτως, υπέσκαπταν τα συμφέροντα των εργαζομένων και στριμώχνονταν να φωτογραφηθούν χαμογελαστοί δίπλα στους υπουργούς και τον πρωθυπουργό, κάνοντας πρόβα για τις θέσεις που θα καταλάμβαναν πολλοί απ' αυτούς στο μέλλον.

Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα όμως κι αυτοί που αντιδρούν, οι ταξικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι κομμουνιστές και άλλα τμήματα της αριστεράς. Μπορούμε να διανοηθούμε πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση αν δεν είχε δημιουργηθεί το ΠΑΜΕ; Στάθηκε και στέκεται ως ανάχωμα στην επίθεση του κεφαλαίου. Αναφέρομαι σε κεντρικό επίπεδο, γιατί υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις και κινήσεις που εκφράζονται μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία με αγωνιστικό προσανατολισμό.

Σχετικά με την αριστερά τώρα. Τα ερωτήματά σου είναι καταιγιστικά. Η αγωνία που εκφράζεις όμως μέσα από αυτά, είναι και δική μου. Όμως, όταν αναφέρομαι στην αριστερά, πάντα κάνω έναν διαχωρισμό που μπορεί να ξενίζει μερικούς φίλους μου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ποια είναι η Αριστερά σήμερα; Αριστερά θέλει να λέγεται το ΠΑΣΟΚ, αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αριστερά ο Κουβέλης κλπ. Και βέβαια το ΚΚΕ, και άλλες δυνάμεις της κομμουνιστικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Μπορούμε όλα τα παραπάνω κομμάτια να τα ενώσουμε και να δημιουργήσουμε ένα ενιαίο φορέα με το όνομα ΑΡΙΣΤΕΡΑ; Η απάντηση που δίνω εγώ είναι ΟΧΙ.

(συνεχίζεται…)

Οικοδόμος είπε...

(…συνέχεια από προηγούμενο)

Γίνεται λόγος από συνιστώσες της Αριστεράς για συνεργασία «όλων» των δυνάμεων του χώρου, για να χτυπηθεί το μνημόνιο κλπ. Εκ του πονηρού. Παρασύρουν και πολύ κόσμο που έχοντας ευαίσθητα αντανακλαστικά ζητάνε αυτή τη συνεργασία, όλων των δυνάμεων της αριστεράς. Μπορεί να συνεργαστεί όμως πχ ένα κόμμα που διαχρονικά έχει μια ξεκάθαρη θέση για έξοδο από την ΕΕ, με αυτά που τρέφουν με αυταπάτες το λαό, πως μπορεί η ΕΕ να γίνει ...των εργαζομένων; Ή με αυτά που προσβλέπουν σε συνεργασίες με κόμματα που μας έφτασαν ως εδώ;

Γράφεις: «Σε ικανοποιεί η κατάσταση που βρίσκεται το κίνημα αυτή τη στιγμή; Η απογοήτευση του κόσμου πώς θα καταπολεμηθεί; Το μεγάλο ζήτημα είναι με ποιο τρόπο θα πεισθεί όλος αυτός ο κόσμος να αντιδράσει δυναμικά και με συνέχεια και όχι να ρίχνει τουφεκιές στον αέρα; Πώς θα ανάψει η μεγάλη φωτιά που γράφεις στον επίλογο του κειμένου σου;»

Όχι δεν με ικανοποιεί, κι αυτός είναι ο λόγος και αυτής της ανάρτησης. Ο κόσμος κάποια στιγμή αναγκαστικά θα «πειστεί», όταν δεν θα έχει κυριολεκτικά τίποτα άλλο να χάσει. Το ζητούμενο όμως είναι να αντιδράσουμε πριν εξαθλιωθούμε. Να πειστούμε πως ο μόνος δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι ο δύσκολος μα τίμιος δρόμος του αγώνα. Κάποιοι ήδη αυτό το έκαναν πράξη.

Άναψαν κάποιες μικρές φωτιές αντίστασης. Εμείς, ο λαός, θ’ ανάψουμε περισσότερες φωτιές, από τα κάτω, δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες που, με την καθοδήγηση ενός δυνατού ΚΚ ικανού και ώριμου για να ανταπεξέλθει στην ιστορική του αποστολή, θα οδηγήσουν στην ανατροπή αυτού του συστήματος. Άλλες λύσεις δεν υπάρχουν. Με μερεμέτια δεν χτίζεις γερά θεμέλια. Πρέπει να χαραχτεί στη συνείδησή μας πως δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να ξεσηκωθούμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε ελεύθεροι άνθρωποι κι όχι δούλοι.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Δημήτρη καλησπέρα.
Ωραίο παράδειγμα και παραστατικό. Έχω όμως μια μικρή επιφύλαξη σχετικά με τη δοσολογία της φαρμακευτικής αγωγής, στη θεραπεία του ασθενή. Μήπως ο θεράπων ιατρός πρέπει να δοκιμάσει μια πιο επιθετική αντιμετώπιση του κακοήθους όγκου που πολλαπλασιάζεται επικινδύνως στο σώμα του ασθενή, και να μην αρκείται σε παραδοσιακές ιατρικές εφαρμογές; Θα τα τινάξει ο άρρωστος στο τέλος!
Γιατρέ μου, καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Ευρυτάνα αδελφέ καλησπέρα.
Υπογράφω κι εγώ το σχόλιό σου.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Συνάδελφε καλησπέρα.
Προς τα εκεί βαδίζουμε φίλε. Σε μια κοινωνία φτωχών κι απελπισμένων.
Δεν πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το αποτρέψουμε; Πιστεύεις πως αυτός ο λαός είναι μια χαμένη υπόθεση;
Καλή δύναμη!

sofia είπε...

Ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες να μου απαντήσεις.Έχω πολλές ενστάσεις για κάποια από τα ζητήματα που θέτεις αλλά δεν είναι κατάλληλος ο χώρος να τα συζητήσουμε. Την αγωνία μου εκφράζω και λίγο την απογοήτευση μου όσο κι αν δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη.
Συμφωνώ ότι πρέπει να αντιδράσουμε πριν εξαθλιωθούμε αλλά πώς να τους πείσουμε γι' αυτό, πώς να νικηθεί η μοιρολατρία;

Οικοδόμος είπε...

Σοφία, περίμενα πως θα έχεις κάποιες ενστάσεις, αλλά ...πολλές;
Όπως και να' χει, δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζονται οι απόψεις. Αυτά που θέλει ο καθένας εκφράστηκαν και ήταν σημαντικά, σαν συμβολή στο διάλογο που πρέπει να μένει πάντα ζωντανός.
Καλή δύναμη!