Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Σιγά μην τα παρατήσω


Τα εκλογικά αποτελέσματα αφήνουν γεύση πικρή. Τα τελευταία χρόνια συνέβηκαν γεγονότα και καταστάσεις που κανείς «μέσος» άνθρωπος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπορεί να συμβούν και ακόμα χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Τίποτα βέβαια δεν έγινε-γίνεται τυχαία, όλα εξηγούνται και αναλύονται, όλα έχουν αιτία, αρχή, διάρκεια και φυσικά τέλος (όταν αποφασίσει ο λαός να το δώσει).

Ζούμε στην εποχή που η βαρβαρότητα έχει, για τα καλά, το πάνω χέρι. Ακόμα και στους πιο ανώριμους πολιτικά γίνεται κατανοητή η έλλειψη του «αντίπαλου δέους», πόσο δηλαδή στοίχισε η ανατροπή-κατάρρευση του σοσιαλισμού, όχι μόνο στους λαούς που τον οικοδόμησαν αλλά και στους εργαζόμενους των καπιταλιστικών χωρών που έπαιρναν δύναμη και κουράγιο από τις καταχτήσεις και τα επιτεύγματα των πρώτων και κρατούσαν αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας στους δρόμους των ταξικών τους αγώνων.

Νομίζω ότι έχουμε πολλά να δούμε ακόμα. Όλα γύρω προδιαγράφουν για τους εργαζόμενους και τους άλλους καταπιεσμένους ένα μέλλον πιο ζοφερό, αποκρουστικό. Ένα μέλλον που είναι αμφίβολο αν και τότε ακόμα οι αυταπάτες των πολλών θα έχουν εκλείψει. Κάποιοι λένε ότι σήμερα το παλιό αρνείται να υποχωρήσει στην έλευση του νέου. Θα πρέπει να προβληματιστούμε όσοι ευαγγελιζόμαστε το νέο γιατί η αναγκαιότητά του  δεν πείθει όλους αυτούς που δεινοπαθούν από το παλιό. Όμως πρώτα να αναρωτηθούμε αν είμαστε στ’ αλήθεια έτοιμοι να του ανοίξουμε δρόμο. Κι αν δεν είμαστε, να γίνουμε.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, είμαστε μια μικρή μειοψηφία και εκλογικά ακόμα μικρότερη. Όπως λέει ένας συναγωνιστής «υπάρχουμε και κυκλοφορούμε ανάμεσά “τους”»… Δεν περνάνε πολλά πράγματα από το χέρι μας. Ας αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο αυτά που μπορούμε. Ας επανεξετάσουμε πώς θα γίνουν πιο αποτελεσματικά τα όπλα μας, ας εκπαιδευτούμε καλύτερα στη χρήση τους και ας τραβήξουμε και άλλες γραμμές στους χάρτες μας.

Ο λαός αυτός είναι. Έτσι τον «έφτιαξαν», έτσι έφτασε ως εδώ. Η μια μετά την άλλη οι εκλογικές διαδικασίες απλά επιβεβαιώνουν το παραπάνω. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν  από τη μια εκλογική διαδικασία στην άλλη και για ν’ αρχίσεις ν’ αλλάζεις τους ανθρώπους πρέπει να  παλεύεις σκληρά και να νικάς καθημερινά και τις δικές σου αδυναμίες και κουσούρια που απόχτησες –και εσύ- από το ίδιο σύστημα στο οποίο γεννήθηκες και διαμορφώνεσαι.

Ας που επιτραπεί, περισσότερο, ο προσωπικός τόνος.

Έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Αυτό το θεωρώ μια μικρή προσωπική νίκη. Δεν ένιωσα ποτέ άβολα με τις επιλογές μου, ακόμα κι εκείνες τις στιγμές που κούραση και απογοήτευση συναγωνίζονταν ποια θα λυγίσει τα γόνατά μου. Έχω από πού να πιαστώ στα χειρότερα που έρχονται. Η ιδεολογία μου, τα ιδανικά μου, τα βιβλία μου, οι αγωνιστικές παρακαταθήκες των προγόνων μου, οι ματωμένες πλαγιές και χαράδρες, οι νοτισμένοι τοίχοι ανήλιαγων κελιών, οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι των σύγχρονων αγώνων και οι «αξεδίψαστοι» σύντροφοί μου, οι μικρές νίκες και οι μεγάλες ήττες μου, τα λάθη μου.

Γνωρίζω ότι δεν ισχύει το ίδιο με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, που είναι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή να ξεπουλήσει όσο όσο ό,τι θετικό του απέμεινε. Βλέπω γύρω μου πολλούς ανθρώπους ενοχικούς, μικρούς, άβουλους, που επειδή φοβούνται να αντιμετωπίσουν την αλήθεια κατάματα, την συκοφαντούν, τη λοιδορούν, την ξορκίζουν. Και ανθρώπους που η απελπισία, η απόγνωση, ο φόβος θολώνουν την κρίση τους και χάνουν τον στόχο. Η μοίρα μου είναι δεμένη με τη δική τους μοίρα. Σ’ όλους αυτούς θα συνεχίσω ν’ απευθύνομαι μέχρι ν’ αλλάξουμε τη μοίρα που άλλοι όρισαν για εμάς. Κι αν κουράζομαι καμιά φορά και απογοητεύομαι, είναι πρόσκαιρο και ανθρώπινο.


Η ζωή μας, η ύπαρξή μας, οι προσπάθειές μας για το καλύτερο και οι -όποιοι- αγώνες μας είναι μια κουκίδα στον χάρτη της ιστορίας. Τίποτα δεν πάει χαμένο, όσο δεν θα σταματάει να γράφεται η ιστορία. Αυτό που σήμερα μας στεναχωρεί, μας εξοργίζει, μας θλίβει, είναι η αργή, επώδυνη περιστροφή των γραναζιών της εξέλιξης. Δεν μπορεί αυτό που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα να είναι και το μέλλον του ανθρώπινου είδους. Το να αλλάξει ο κόσμος δεν είναι ουτοπική θεωρία, είναι ακατανίκητη ανάγκη δισεκατομμυρίων καταπιεσμένων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Τρίτη 22 Σεπτέμβρη 2015.

6 σχόλια:

Νίκος Κ. είπε...

Αν και αδρανοποιημένος για χρονια ποτε δεν ξεφυγα απο αναγκη για σοσιαλισμο και ποτε δεν εχασα την πιστη μου στα ιδανικα του Κομματος. Τα τελευταια χρονια αρχιζω παλι να δραστηριοποιουμαι κι αυτο μου δινει δυναμη να αντεχω αυτην την καταχνια γυρω μου. Το αρθρο με εκφραζει πληρως.Ευχαριστω.

Unknown είπε...

"Κι αν κουράζομαι καμιά φορά και απογοητεύομαι, είναι πρόσκαιρο και ανθρώπινο." Συμφωνώ κι επαυξάνω. Κάποια στιγμή η αλήθεια θα λάμψει.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά αρχζω και πιστεύω ότι ο Ελληνας επικροτεί τα μνημόνια. Του λες να ψηφίσει αντιμνημονιακά δεν το κάνει, του λες να κατέβει στο δρόμο, σιγά μην το κάνει, του λες να απεργήσει, σκέφτεται το ότι δεν θα παει διακοπές γιατί θα χάσει ένα μεροκάματο... Ναι το πιστεύω ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων επικροτούν τα μνημόνια που μας επιβάλλονται. Τι δεν επικροτούν; Το να επιβληθούν σε αυτούς τους ίδιους. Θέλουν να επιβληθούν στους άλλους μόνο.

Giannis Pit. είπε...

"Οικοδόμε" καλησπέρα. Συνυπογράφω το άρθρο και βασικά την κατάθεση ψυχής σου.
Όντας συνοδοιπόρος του Κόμματος προσπαθώ με την ταπεινότητά μου να προσεγγίσω και εγώ τις εξελίξεις.
Ξεκινώντας από την τελευταία πριν από μένα τοποθέτηση για το "τι θέλει ο λαός" είναι προφανή κάποια πράματα:

-Οικοδόμε, κακά τα ψέμματα, η πρόταση του ΚΚΕ, δεν έχει γίνει πειστική ως εναλλακτική λύση στο άμεσο αύριο της ζωής του απλού ανθρώπου και στη χειρότερη των περιπτώσεων έχει παντελώς "αφαιρεθεί" από το κάδρο της αναζήτησής του. Οφείλουμε να συμφωνήσουμε σε αυτό και να ψάξουμε το λόγο "γιατί"

-Από την άλλη ο λαός ψήφισε καθαρά "διαχείριση" έχοντας την αυταπάτη κυρίαρχη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα του διαχειριστεί την κρίση "καλύτερα" από την ....κακιά δεξιά, η οποία βέβαια, ή ίδια, αντιλαμβάνεσαι έχει τόσο πολύ γίνει γραφικά ακροδεξιά που δεν συγκινεί καν τους καθαρόαιμους αστούς.

-Οφείλουμε να σκύψουμε σοβαρά πάνω από αυτά τα θέματα και να δούμε πως θα πορευτούμε στην πορεία μας.

Πάντα με εκτίμηση

Συμπάσχων Συμπασχόντων είπε...

Γιατί δεν πρέπει να χαιρόμαστε πολύ:
1. Οι "αριστεροί" δεν ψήφισαν ΛΑΕ αλλά δεν ψήφισαν εμάς.
Σε προεκλογική συγκέντρωση φίλων συζητήσαμε ακριβώς αυτό το φαινόμενο που ήθελε όλους τους "αριστερούς" να συμφωνούν πως το ΚΚΕ τα έλεγε σωστά αλλά.... Είτε το ΚΚΕ όπως το προσέγγισε καθένας από αυτούς στάθηκε δεικτικά απέναντί τους και τους απομάκρυνε από αυτό, είτε οι ίδιοι πάθαν μία άρνηση για την ίδια την πραγματικότητα και κάτσαν στον καναπέ αποσβωλομένοι.
Σημερινές και χθεσινές δικαιολογίες του τύπου:" επίτηδες κάναμε αποχή για να πάμε στο σωματεία και να ζητήσουμε απεργία διαρκείας " όσο αστείες και να ακούγονται κρύβουν μιά δυναμική που θα την βρούμε μπροστά μας. Α. πάνω στις πορδές που θα προσπαθήσουν να βάψουν τις γενικές απεργίες θα πρέπει να τους αντιτάξουμε απεργίες και κλιμάκωση αγώνα έτσι όπως πρέπει να γίνεται.
Β. Πάνω στην κλαψομοιρίαση τους "οι συνδικαλιστές και τα σωματεία είναι πουλημένα" να διοργανώσουμε συνελεύσεις σωματείων και καλέσματα σε ανοιχτές συνεδριάσεις για να κουβεντιαστούν αυτές οι απόψεις.

2. Πολλοί σύντροφοι και φίλοι ένιωσαν κουρασμένοι ή και κουράστηκαν πραγματικά μετά από Hashtag #psifizw_kke ή και με το αποτέλεσμα του #GreekElections.
Ας έχουμε υπόψη μας: "Είχα διαβάσει μια ιστορία με τη Διδώ Σωτηρίου που πήγαινε προπολεμικα στους προσφυγικες συνοικίες στη Ν.Ιωνία να τους μιλήσει για τη γυναικεία χειραφέτηση. Τότε της ορμάει μια γυναίκα και της λέει "τι πουτανιες είναι αυτές που μας λες!"
Την ίδια γυναίκα τη συνάντησε χρόνια αργότερα η Διδώ Σωτηρίου να ηγείται ΕΑΜικης διαδήλωσης!"
Ποιος μπορεί να καταλάβει την θέση που βρίσκονται οι σύντροφοι πίσω από τις πολλαπλές ειδήσεις των ημερών: "στο πλευρό των εργατών της Χαλυβουργίας Βόλου βρέθηκε το ΠΑΜΕ κτλ". "Την ταξική αλληλεγγύη στον αγώνα των χαλυβουργών του Βόλου, εξέφρασε πολυμελής αντιπροσωπεία των ταξικών σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ"
"Το Συνδικάτο Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» σε ανακοίνωσή του καταγγέλλει την εργοδοσία της «Χαλυβουργίας Ελλάδος»"

Πρέπει να χαιρόμαστε ΛΙΓΟ και να έχουμε εμπιστοσύνη στο κομμουνιστικό κίνημα.

Βαγγέλης Γονατάς είπε...

Η υγρασία πάντα κάπου βγαίνει, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει διαφορετικά (νομοτέλεια). Αν θα είμαστε ικανοί να τη διαχειριστούμε ή όχι, αυτό δεν είναι νομοτέλεια. Κατά τ'άλλα, ναι σιγά μην τα παρατήσουμε.