Έζησε 66 χρόνια με πάθος και του άρεσε να προκαλεί τα πάθη μιας
κοινωνίας (και των εκφραστών της) που κάποτε κατάφερνε με μεγαλύτερη
ευκολία να κρύψει την υποκρισία και τη βρωμιά της.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση της ολιγάριθμης
κατηγορίας των ανθρώπων που ή θα σε γοητεύσουν ή θα τους μισήσεις. Ασυμβίβαστος,
«αιρετικός», καυστικός, με δηλητηριώδες χιούμορ, με σκέψη απέραντη σαν
τον ωκεανό και λόγο ορμητικό όπως ένας φουσκωμένος χείμαρρος ο
δημοσιογράφος, πολυγραφότατος συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου
Βασίλης Ραφαηλίδης, έφυγε από τη ζωή στις 8 Σεπτέμβρη του 2000.
Η απουσία του είναι αισθητή σήμερα και, αν ζούσε, θα είχε πολλά
ενδιαφέροντα να μας πει και για περισσότερα να μας ψέξει. Όμως, επειδή
μυαλά σαν τον Ραφαηλίδη, εκτός από το να ερμηνεύουν την εποχή τους,
συχνά «περιγράφουν» και τις εποχές που θα ’ρθουν (δυσαρεστώντας τη μάζα
των βολεμένων «κοινών θνητών» που αποτελούν άλλωστε και τον «κορμό» της
«σταθερότητας»), ο λόγος του –συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του-
ξεπηδά ζωντανός και επίκαιρος μέσα από το πλούσιο σε όγκο και -θρεπτική
του νου- αξία έργο του.
Δείτε τη συνέχεια της ανάρτησής μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου