Μάνος Λοΐζος, «ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να τον σβήσει απ’ τη ζωή μας»

Κάθε που ’ρχεται Σεπτέμβρης ακόμα ένας χρόνος προστίθεται στη μεριά της απουσίας του. Έφυγε νωρίς. Έζησε μόλις 45 χρόνια, χωρίς να προλάβει να δώσει όλα όσα ήθελε και είχε.
Τα τραγούδια του, πότε φουσκωμένα ποτάμια και πότε τρυφερές μελωδίες, φώτισαν τα οράματα, τους έρωτες και τα όνειρά μας, έντυσαν μουσικά τις ελπίδες και τους αγώνες του λαού μας και έγιναν κτήμα του. Πολλά από αυτά «ζυμώθηκαν» με την πορεία μας στο διάβα του χρόνου κι «έχασαν» τον δημιουργό τους, θαρρείς, έφτασαν μέχρι τις μέρες μας από γενιά σε γενιά, στόμα με στόμα, όπως το δημοτικό τραγούδι.

Ο Μάνος Λοΐζος κατάχτησε τις καρδιές μας όχι μόνο με τα θαυμάσια τραγούδια του μα και με τα «βαριά» αποτυπώματα κοινωνικής ευαισθησίας, αγωνιστικότητας και ανθρωπιάς που άφησε σε μια εποχή που είχε αρχίσει ήδη να ροκανίζει ιδανικά και να πολτοποιεί συνειδήσεις. Είναι πολλά αυτά που τον θυμίζουν και πρώτα απ’ όλα το έργο του. Είναι όμως και οι άνθρωποι, όσοι έμειναν πίσω, οι συνεργάτες του, αυτοί που τον γνώρισαν από κοντά, οι φίλοι του που μοιράστηκαν μαζί του συναισθήματα και πολύτιμες στιγμές, οι δικοί του άνθρωποι.

Δείτε τη συνέχεια του αφιερώματός μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)