Ετοιμάζουν αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό κίνημα

Εγγύηση για να απαλλαγεί το κίνημα από τον εκφυλισμό είναι η ανασύνταξή του σε ταξική κατεύθυνση

Την περασμένη βδομάδα, δημοσιεύματα στον Τύπο έκαναν λόγο για το νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση σχετικά με τη λειτουργία των συνδικάτων και τη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων. Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου, επιχειρεί να κατασκευάσει νέα εμπόδια στη δράση των συνδικάτων, να παρέμβει στη λειτουργία τους και με «το γράμμα του νόμου».

Αλλωστε, ποτέ δεν έπαψε να παρεμβαίνει στη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος, για να εμποδίσει την ανάπτυξη ταξικών αγώνων, πότε με απροκάλυπτη βία, όταν διαλύονταν σωματεία και διώκονταν ή και δολοφονούνταν συνδικαλιστές, άλλοτε με τη χειραγώγησή τους μέσα από τα ταμεία της Εργατικής Εστίας, με το «διορισμό» δοτών συνδικαλιστικών ηγεσιών, την ανοιχτή καταστολή των εργατικών αγώνων, την κήρυξη κατά συρροή των απεργιών ως «παράνομων και καταχρηστικών» και πάει λέγοντας.

Διαχρονικός στόχος, είτε με την εξαγορά και το κανάκεμα των εργατοπατέρων, είτε με την καταστολή του ταξικού κινήματος, ήταν και παραμένει να ποδηγετήσει τους αγώνες, να ευνουχίσει το κίνημα, να το φέρει στα μέτρα των καπιταλιστών, για να έχουν τα χέρια τους λυμένα. «Παιδί» αυτής της στοχοπροσηλωμένης παρέμβασης του αστικού κράτους και του κεφαλαίου στα συνδικάτα είναι και αυτό που οι εργάτες ονομάζουν «εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό».

Γι' αυτό τα σχέδια αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, αποτελούν προσαρμογή της νομοθεσίας στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και συμπληρώνουν τα αντεργατικά μέτρα που οι κυβερνήσεις ψηφίζουν για λογαριασμό του. Επί της ουσίας, έρχονται να ενισχύσουν θεσμικά το «κυνηγητό» που ούτως ή άλλως υφίσταται η συνδικαλιστική δράση του ταξικού κινήματος μέσα στους τόπους δουλειάς, προκειμένου ευκολότερα να περνούν τα αντιλαϊκά μέτρα, που δεν πρόκειται να κοπάσουν, ακόμα κι αν έρθει ανάπτυξη, ακόμα κι αν αλλάξει το μείγμα της διαχείρισης.

Προαποφασισμένα μέτρα

Πριν από 15 περίπου μήνες, ο σημερινός υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, είχε επιχειρήσει και πάλι ν' ανοίξει θέμα για τον τρόπο προκήρυξης της απεργίας, και γενικότερα για το συνδικαλιστικό νόμο που διέπει τη λειτουργία των συνδικάτων. Τότε (Φλεβάρης 2013), σε δηλώσεις του, έλεγε χαρακτηριστικά: «(...) έχουν περάσει 30 χρόνια από τη θέσπιση του υφιστάμενου νόμου και οι εποχές και οι συνθήκες, αλλά και οι ανάγκες του συνδικαλιστικού κινήματος, επιβάλλουν - τουλάχιστον - να ανοίξει η συζήτηση».

Σήμερα, η κυβέρνηση επανέρχεται. Και πάλι στο επίκεντρο της επίθεσης βρίσκεται το δικαίωμα στην απεργία. Κατ' απαίτηση των επιχειρηματικών ομίλων, η κυβέρνηση απαιτεί η απεργία να αποφασίζεται από τα πρωτοβάθμια σωματεία, με βάση το σύνολο των εργαζομένων και όχι απ' τις διοικήσεις, ή αυτούς που συμμετέχουν στα συνδικάτα και στις Γενικές τους Συνελεύσεις. Παράλληλα, όπως πολλές φορές έχει γράψει ο «Ριζοσπάστης», σχεδιάζεται να δοθεί στις επιχειρήσεις το δικαίωμα της ανταπεργίας («λοκ άουτ»).

Νέα σχέδια υπάρχουν και για τον περιορισμό της χρηματοδότησης των συνδικάτων. Στο στόχαστρο μπαίνουν επίσης οι συνδικαλιστικές άδειες, ενώ μελετώνται αλλαγές στην οργανωτική δομή των συνδικάτων, με το πρόσχημα του «κατακερματισμού»!

Πάει πολύ, βέβαια, η κυβέρνηση να εμφανίζεται ως πολέμιος του «κατακερματισμού» των συνδικάτων, όταν με έναν από τους τελευταίους νόμους έδωσε τη δυνατότητα στους εργοδότες να στήνουν στις επιχειρήσεις τους ακόμα και συνδικάτα - μαϊμούδες, τις λεγόμενες «Ενώσεις Προσώπων». Δηλαδή, να χρησιμοποιούν ολιγομελείς ομάδες μόνο και μόνο για να περάσουν «συμβάσεις» με μειώσεις μισθών, για να σπάσουν τις Συλλογικές Κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας.

Συνεργοί τους οι εργατοπατέρες

Από την άλλη, σε ποιους μπορούν να εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι την ενότητα του εργατικού κινήματος; Μήπως στο αστικό κράτος και τους αντεργατικούς του νόμους; Μήπως στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες, όπου υπάρχει και δρα συνδικάτο συσπειρωμένο στο ΠΑΜΕ, «φυτεύουν» σωματεία - «σφραγίδες» ή στήνουν άλλα διασπαστικά;

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το «αντι-σωματείο» με την επωνυμία «Ενωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Δυτικής Αττικής», που στήθηκε για να χτυπήσει το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Δυτικής Αττικής. Το εργοδοτικό μόρφωμα δημιουργήθηκε από προϊσταμένους και διευθυντικά στελέχη, με εκβιασμούς και πιέσεις στους εργαζόμενους να γίνουν μέλη του. Αμέτρητες παρόμοιες περιπτώσεις έχει καταγράψει κατά καιρούς το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη».

Σε κάθε περίπτωση, δεν έπιασε ο πόνος την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας για την «εύρυθμη» λειτουργία των συνδικάτων. Οπως εύστοχα υπογράμμισε και στην ανακοίνωσή της η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, τα νέα σχέδια «επιβεβαιώνουν αυτό που χρόνια λέμε, ότι το άλλο πρόσωπο κάθε αντιλαϊκής πολιτικής είναι η βία, η καταστολή, ο αυταρχισμός. Γι' αυτό ετοιμάζονται να δυσκολέψουν το πάρσιμο των απεργιακών αποφάσεων, προσμετρώντας όχι μόνο τους απόντες από τις Γενικές Συνελεύσεις, αλλά και τους εκτός συνδικάτου.

Γι' αυτό θέλουν πιο αποτελεσματική αξιοποίηση των ίδιων των χρημάτων που παρακρατούν από τους εργαζόμενους στη χειραγώγηση των συνδικάτων. Επιχειρούν να αξιοποιήσουν συκοφαντικά και σε βάρος όλου του συνδικαλιστικού κινήματος τη βρωμιά και τη σαπίλα των συνδικαλιστικών τους στελεχών, τα οποία και με χρήματα τα τάιζαν και με προνόμια τα προστάτευαν και τα προστατεύουν.

Γι' αυτό ετοιμάζουν υποχρεωτικές ενοποιήσεις συνδικάτων, με στόχο να ελέγξουν τις όποιες ταξικές αγωνιστικές φωνές υπάρχουν και δεν καταφέρνουν με τους μέχρι σήμερα τρόπους να τις κάνουν να σωπάσουν, κοπτόμενοι δήθεν για την "πολυδιάσπαση", η οποία είναι επίσης δικό τους έργο».

Δικό τους δημιούργημα ο εκφυλισμός

Η επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, τη στιγμή μάλιστα που κλάδοι ολόκληροι παραμένουν υπό καθεστώς επιστράτευσης, ενώ πολλές φορές οι δυνάμεις καταστολής εμφανίζονται έξω από τις πύλες εργοστασίων που απεργούν, μόνο τυχαία δεν είναι. Για το συγκεκριμένο, η Ομοσπονδία Οικοδόμων, απαντώντας στις συκοφαντίες που εκτοξεύονται κατά των εργαζομένων και των συνδικάτων, ότι οι απεργίες αποφασίζονται από μειοψηφίες, σημειώνει:

«Οι αποφάσεις για τις απεργίες εκφράζουν τη θέληση των εργαζομένων και πατάνε πάνω στα οξυμένα προβλήματα που γεννάει η εγκληματική δράση του καπιταλιστικού συστήματος. Οι απεργίες παίρνονται με αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων που έχουν εκλέξει οι εργαζόμενοι.

Η κυβέρνηση θέλει να δείξει την "ευαισθησία της" ώστε η απόφαση για απεργία να αποκτά δήθεν μεγαλύτερη στήριξη από τους εργαζόμενους. Αν έχει τέτοια "ευαισθησία" τότε ας τη δείξει ανάλογα όταν φέρνει νόμους και μέτρα που τσακίζουν το μισθό, τις συντάξεις, που κατακρεουργούν τη ζωή της εργατικής, λαϊκής οικογένειας.

Είναι ψεύτες και υποκριτές, γιατί την ίδια ώρα που παρουσιάζονται "ευαίσθητοι" αφήνουν έρμαιο τους εργάτες μέσα στους χώρους δουλειάς. Εκεί το δικαίωμα της απεργίας στραγγαλίζεται στις μυλόπετρες της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Μόλις προχθές καταδικάστηκαν σε πολύμηνη φυλάκιση απεργοί χαλυβουργοί γιατί διεκδικούσαν το αυτονόητο, την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά τους και στη ζωή τους».

Ούτε είναι τυχαίο ότι σε αυτή την επιχείρηση περιορισμού της δράσης των συνδικάτων, εκτός από την κυβέρνηση, ενεργό ρόλο έχει αναλάβει το τελευταίο διάστημα και το κόμμα της ΝΔ, με τη «Γραμματεία εργασιακών, επιστημονικών και παραγωγικών φορέων» να διοργανώνει σχετικές εκδηλώσεις και να εμφανίζεται στον Τύπο με δηλώσεις περί «κρίσης» του συνδικαλιστικού κινήματος και ενάντια στα «προνόμια» των συνδικαλιστών.

Προσπαθούν να ταυτίσουν τα στοιχειώδη δικαιώματα που κατέκτησαν οι εργαζόμενοι για να διευκολύνεται η συνδικαλιστική τους δράση, με τα προνόμια που παραχώρησαν το αστικό κράτος και η εργοδοσία στους εργατοπατέρες, προκειμένου να τους έχουν του χεριού τους.

Δικό τους δημιούργημα είναι η σήψη και ο εκφυλισμός, εκεί που κυριαρχεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Αυτά τα φαινόμενα αξιοποιούν τώρα για να συκοφαντήσουν και να χτυπήσουν το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, για να βάλουν επιπλέον εμπόδια στο ταξικό κίνημα. Μόνη εγγύηση για την αναζωογόνηση του κινήματος, για την απαλλαγή του από κάθε εκφυλισμό, είναι η ανασύνταξη σε ταξική κατεύθυνση, για την οποία παλεύει το ΠΑΜΕ. Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να πολεμηθούν και να αποκρουστούν τα σχέδια της κυβέρνησης.

Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ

Στο ύπουλο παιχνίδι του δήθεν «εκσυγχρονισμού» του συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο ανέλαβε «εργολαβία» η κυβέρνηση, δεν λείπουν και τα «αριστερά βιολιά». Θυμίζουμε ότι η πρώτη απόπειρα μετά τις εκλογές του 2012 να τεθεί θέμα «αναδιάρθρωσης» των συνδικάτων σε αντιδραστική κατεύθυνση, καταγράφτηκε στην εφημερίδα «Αυγή», με αρθρογραφία του πρώην στελέχους της ΠΑΣΚΕ Α. Κολλά. Το άρθρο του, μάλιστα, αναρτήθηκε τότε και στην ιστοσελίδα της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτό, το πρώην μέλος της ΕΕ της ΓΣΕΕ, αφού σημείωνε πως «το οργανωτικό, διοικητικό, λειτουργικό σύστημα που διέπει το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές του ανάγκες», πρότεινε τη συγχώνευση των 176 Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών σε 13 περιφερειακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και τη μετατροπή των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών «σε γραφεία εξυπηρέτησης εργαζομένων για διεκπεραίωση αιτημάτων εργαζομένων, π.χ. σχηματισμό φακέλου για σύνταξη κ.λπ.»!

Επί της ουσίας, δηλαδή, από τις σελίδες της «Αυγής», προτείνονταν η διάλυση των συνδικάτων, ως οργανώσεων της εργατικής τάξης, και η μετατροπή τους σε ...τοπικά ΚΕΠ! Επιπλέον, στις νέες «ιδέες» περιλαμβάνονταν η «μετατροπή των πρωτοβάθμιων σωματείων σε εργασιακά συμβούλια» και η «θεσμοθέτηση περιφερειακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας». Στην πραγματικότητα, τέτοιες προτάσεις οδηγούν σε κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων, δηλαδή της πρώτης βαθμίδας συνδικαλιστικής οργάνωσης και εκπροσώπησης, της πιο άμεσης και πιο κοντινής στους εργάτες, διαλύεται ο πυρήνας του συνδικαλισμού, αποτρέπουν τους εργάτες από τη συνειδητή συμμετοχή στην ταξική πάλη, ουσιαστικά τους αφοπλίζουν από ένα βασικό όπλο αντίστασης και αντιπαράθεσης με τους εκμεταλλευτές τους.

Φαίνεται όμως ότι στον ΣΥΡΙΖΑ οι «ιδέες» για την «αναμόρφωση» του συνδικαλισμού είναι ανεξάντλητες. Ετσι, παραμονή της Πρωτομαγιάς (30/4/2014), πάλι στην «Αυγή», δημοσιεύεται άρθρο υπό τον εύγλωττο τίτλο «Συνδικάτα: Το παλιό πέθανε, το νέο επείγει...». Εκεί, ως νέος δρόμος ξεπεράσματος των «αγκυλώσεων» του συνδικαλιστικού κινήματος, προτείνονται «"από τα κάτω" πρωτοβουλίες από διάφορες ομάδες και συλλογικότητες, που προωθούν τη δημιουργία επιτροπών αγώνα, δομών βοήθειας και αλληλεγγύης, συνεταιριστικών εγχειρημάτων, δικτύων χωρίς μεσάζοντες...».

Η προσπάθεια να εμφανιστούν τα συνδικάτα ως κάτι το «παλιό» και «από τα πάνω», σε διάκριση με μορφές οργάνωσης «από τα κάτω», βγάζει μάτι. Ακόμα πιο εμφανής είναι η προσπάθεια να εξισωθεί το συνδικάτο, ως πυρήνας οργάνωσης της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο, με «πρωτοβουλίες» όπως τα «δίκτυα χωρίς μεσάζοντες» και τα «συνεταιριστικά εγχειρήματα». Ενας αχταρμάς, που καμιά σχέση δεν έχει με τις αρχές της ταξικής πάλης, που καλλιεργεί την «επιχειρηματικότητα» στη συνείδηση του εργάτη και σπρώχνει στην ταξική συνεργασία από άλλο δρόμο. Αλλο ένα μανιφέστο ταξικού αφοπλισμού των εργαζομένων.

Ταυτόχρονα, βέβαια, η όλη συζήτηση σκόπιμα περιορίζεται στη μορφή, αφήνοντας στην άκρη - που είναι και το πιο σοβαρό ζήτημα - τη γραμμή των συνδικάτων, το περιεχόμενο των αγώνων, την ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, την ανάγκη να έχουν γραμμή πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, στην εργοδοσία.

Γ. ΖΑΧ.

Ριζοσπάστης