ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ - «Το φως που (πάντα) καίει»

Ενα σκηνικό πείραμα - με βασική αλλά όχι και μόνη «πρώτη ύλη» - το μέγιστο ποιητικό αριστούργημα του Κώστα Βάρναλη «Το φως που καίει» αποτόλμησε (για πρώτη φορά στο θέατρό μας) ο Βασίλης Κολοβός, ανεβάζοντάς το στο «Θέατρο της Ημέρας» και προσθέτοντας στον πρωτότυπο τίτλο του έργου τη λέξη «πάντα» για να υπογραμμίσει όχι μόνο τη διαχρονικότητα αλλά το μέγεθος της σημερινής επικαιρότητάς του.

Ο ηθοποιός επιχείρησε μια θεατρική διασκευή, αντλημένη και από τις δύο γραφές του έργου (1921 και 1934), που περιλαμβάνει αποσπάσματα μόνο διαλογικών μερών (δεν περιλαμβάνονται τα ιντερμέδια του Χορού των Ωκεανίδων και των Σεραφείμ και τα ποιήματα της Μάνας του Χριστού και της Μαγδαληνής). Η διασκευή φέρνει στη σκηνή τον Προμηθέα, τον Χριστό, την Αριστέα (η αστική τάξη, με τις ποικίλες μορφές της), τη Μαϊμού της (γλύφτης, δούλος, «όργανο» της αστικής τάξης, με τις κατά καιρούς μορφές και τους διαφόρους ρόλους της) και, βέβαια, τον Μώμο (εκπρόσωπος της πρωτοπόρας εργατικής τάξης και «φωνή» του ποιητή, φωνή αποκαλυπτικού σαρκασμού ενάντια στη θρησκοληψία, στο σκοταδισμό της εκμεταλλευτικής αστικής τάξης, στα δολερά και σιχαμερά «όργανα» της εξουσίας της, στον ιδεαλισμό και τη δουλικότητα των «διανοουμένων» της).

Αρχίζοντας με το ποίημα «Οδηγητής», ο Μώμος (με φόρμα σημερινού εργάτη), που με σαρκαστική ελαφράδα υποδύεται ο Β. Κολοβός, με ένα σύντομο επίκαιρο σχόλιο (γραμμένο, όπως και άλλα ενδιάμεσα στη δράση επίκαιρα κειμενικά σχόλια από τον ίδιο) εισάγει το θεατή στο εκπληκτικά επίκαιρο λόγο του αταλάντευτα στρατευμένου με την εργατική τάξη και το λαό, που «σταυρώνουν» και θα «σταυρώνουν» οι εκμεταλλευτές του, όσο θα μένει «δειλός, μοιραίος κι άβουλος αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα».

Με τη σκηνογραφική και ενδυματολογική συμβολή του Στράτου Σαραντίδη, τη μουσική επιμέλεια της Κικής Κουτζανίδου, τους φωτισμούς και τους ήχους του Γιώργου Σηφάκη, με το σχολιασμό της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης, της πολιτικοοικονομικής, εργασιακής, κοινωνικής πραγματικότητας, ο θεατής «κοινωνεί» με το παντοτινό «φως» της βαρναλικής ποίησης. Και επιπλέον ψυχαγωγείται με το ομόψυχο υποκριτικό «κέφι» και όλων των άλλων ηθοποιών: Χάρης Αρώνης (εύπλαστες και χιουμοριστικές οι μεταμορφώσεις του), Ολγα Μουργελά (εκφραστικά μεταμορφώσιμη Αριστέα), Νίκος Μαυρουδής (πληθωρικά μπρούτος Προμηθέας), Τάσος Αλαφάκης (αφελής Χριστός). Υποβλητική η ηχογραφημένη φωνή της Αδριανής Τουντοπούλου στο ποίημα «Μάνα Γη».

Πηγή: Ριζοσπάστης